Uitspraken

De voorzieningenrechter stelt voorop dat de toewijsbaarheid van een vordering van een werknemer om in de gelegenheid gesteld te worden de overeengekomen arbeid te verrichten, moet worden beoordeeld aan de hand van de algemene maatstaf van artikel 7:611 BW, waarin is vastgelegd dat een werkgever verplicht is zich als een goed werkgever te gedragen. Deze maatstaf brengt in het algemeen gesproken mee dat de toewijsbaarheid van een dergelijke vordering afhangt van de aard van de dienstbetrekking, van de overeengekomen arbeid en van de bijzondere omstandigheden van het geval (vgl. Hoge Raad 12 mei 1989, LJN: AC2497, NJ 1989, 801). Daarbij dient naar het voorlopig oordeel van de voorzieningenrechter als uitgangspunt te worden genomen dat van een werkgever, als goed werkgever, gevergd mag worden dat hij de werknemer tegen diens wil slechts de mogelijkheid mag onthouden om de overeengekomen arbeid te verrichten wanneer de werkgever daarvoor een redelijke grond heeft en dat die grond voldoende zwaar dient te wegen, gelet op het in beginsel zwaarwegend te achten belang van de werknemer om de bedongen arbeid te kunnen blijven verrichten. Een ingrijpende maatregel als een op non­actiefstelling van een werknemer mag slechts worden genomen als toelating van de werknemer op het werk aan de goede gang van zaken bij de werkgever grote schade zou toebrengen of wanneer vanwege andere zwaarwegende redenen, waartegen de belangen van de werknemer niet opwegen, in redelijkheid van de werkgever niet gevergd kan worden dat hij de werknemer nog langer op het werk duldt. Het enkel nastreven van ontslag is onvoldoende grond voor een op non-actiefstelling. Uitgangspunt dient te zijn dat de werkgever jegens zijn werknemer zorgvuldig handelt en dat er naar wordt gestreefd om een

werknemer pas van zijn werkzaamheden te ontheffen op het moment dat het dienstverband
op rechtmatige wijze is beëindigd. Goed werkgeverschap brengt derhalve onder meer met zich mee dat de werknemer in beginsel een ontslagprocedure mag afwachten vanuit een werkende situatie.

Naar het voorlopig oordeel van de voorzieningenrechter heeft [gedaagde] onvoldoende aannemelijk gemaakt dat er een redelijke en voldoende zwaarwegende grond is voor de op non-actiefstelling van [eiser] .

[gedaagde] heeft - kort gezegd - aangevoerd dat zij [eiser] op non-actief heeft gesteld om ‘ruis’ en onduidelijkheid bij haar klanten te voorkomen. De enkele omstandigheid dat er ruis en/of onduidelijkheid bij de klanten van [gedaagde] zou ontstaan - nog daargelaten dat [gedaagde] dit slechts summierlijk heeft onderbouwd - is echter een onvoldoende zwaarwegende grond om [eiser] op non-actief te stellen. Het ontstaan van enige ruis en/of onduidelijkheid bij de klanten van [gedaagde] - omtrent de uitvoering van de werkzaamheden en de gemaakte afspraken door de opvolger van [eiser] - is naar het oordeel van de voorzieningenrechter namelijk niet te voorkomen. Welk moment je ook kiest, het vertrek van een werknemer die het bedrijf vertegenwoordigt bij grote klanten (in casu [eiser] ), zal altijd enige periode van ruis bij klanten doen ontstaan. Dat moment is nu rond 21 februari 2019 ontstaan, door [eiser] per die datum op non-actief te stellen en door de overname van de werkzaamheden van [eiser] door van [A] .

Daarnaast valt de toelichting die [gedaagde] ter zitting heeft gegeven op de door haar gestelde ruis - namelijk voorkomen dat er door toedoen van [eiser] informatie over de reorganisatie en zijn ontslag bij de klanten terecht komt en er daardoor onrust ontstaat - niet te rijmen met de aan [eiser] aangeboden administratieve werkzaamheden, namelijk op de afdeling debiteurenbeheer, gedurende zijn op non-actiefstelling in zijn functie. In dat geval is er - zoals door [B] ter zitting is erkend - ook, weliswaar telefonisch, contact met zijn klanten. Dat [eiser] dan contact heeft met andere personen dan waar hij normaliter contact mee heeft, doet daar niet aan af.

Verder wordt nog overwogen dat aan [eiser] reeds op 11 januari 2019 is meegedeeld dat zijn functie zou komen te vervallen en dat [gedaagde] het dienstverband met hem wilde beëindigen. [eiser] heeft nadien (tot aan 21 februari 2019) nog grofweg anderhalve maand gewerkt, terwijl hij in die periode dus al wist dat [gedaagde] het dienstverband met hem wilde beëindigen. Gesteld noch gebleken is dat in die periode sprake is geweest van enige ‘ruis’. Integendeel, [eiser] heeft gesteld en [gedaagde] heeft dit niet betwist, dat hij in die periode - zowel naar klanten als naar collega’s - op een integere manier met die informatie is omgegaan. [gedaagde] heeft niet gesteld, althans onvoldoende onderbouwd, waarom voortzetting van de werkzaamheden door [eiser] daarna wél (in tegenstelling tot die anderhalve maand) voor problemen zou zorgen. Bovendien had op non-actiefstelling nog altijd kunnen volgen als er daadwerkelijk problemen waren ontstaan.

Bovendien heeft te gelden dat de werkzaamheden van [eiser] niet zijn komen te vervallen. Vast staat immers dat [A] de werkzaamheden van [eiser] per 21 februari 2019 heeft overgenomen. Niet valt in te zien waarom [eiser] , vooruitlopend op een ontslagvergunning - waarvan de uitkomst nog onzeker is - op non-actief is gesteld, terwijl zijn werkzaamheden nog bestaan. Hierbij wordt nog opgemerkt dat het enkele feit dat
een ontslagaanvraag bij het UWV is ingediend, onvoldoende grond is voor een
non-actiefstelling. Tot slot is van belang dat [eiser] een dienstverband van ruim 29 jaar bij [gedaagde] heeft en bovendien zijn gehele werkzame leven voor [gedaagde] heeft gewerkt. Tussen partijen staat niet ter discussie dat [eiser] een onberispelijke staat van dienst heeft. Deze omstandigheden verplichten [gedaagde] eens te meer om zorgvuldig met de belangen van [eiser] om te gaan.

Het voorgaande leidt tot het voorlopige oordeel dat [eiser] zonder redelijke en voldoende zwaarwegende grond door [gedaagde] op non-actief is gesteld. [gedaagde] heeft niet als een goed werkgever gehandeld. [gedaagde] heeft onvoldoende rekening gehouden met het belang dat [eiser] had bij voortzetting van zijn werkzaamheden. Bovendien zal een geslaagde terugkeer naarmate de tijd verstrijkt alleen nog maar moeilijker worden.

[gedaagde] heeft nog aangevoerd dat zij het strijdig acht met het belang van de organisatie als [eiser] na twee maanden nadat hij op non-actief is gesteld weer terugkeert. Wat hier verder ook van zij, het is [gedaagde] zelf geweest die - naar nu blijkt ten onrechte - besloten heeft om [eiser] op non-actief te stellen. Zij kan dit niet aan [eiser] tegenwerpen.
De vordering tot wedertewerkstelling van [eiser] zal daarom worden toegewezen op de in het dictum vermelde wijze, evenals de vordering van [eiser] om hem weer toegang te verschaffen tot de digitale werkomgeving (inclusief e-mailaccount) en de vordering om de doorleiding van de telefoonoproepen en e-mailberichten te staken.

Ook de mede gevorderde dwangsommen zijn toewijsbaar, met dien verstande dat deze zullen worden gematigd en gemaximeerd tot de in het dictum genoemde bedragen.