Uitspraken

Eerst de vraag of [eiser] ontvankelijk is in zijn vordering. ICS vindt van niet. ICS voert aan dat [eiser] niet heeft voldaan aan de wettelijke plicht om, binnen zes weken nadat ICS zijn verzoek om de BKR-registraties te laten verwijderen een verzoekschrift in te dienen.

Omdat het gaat om verwerking van persoonsgegevens, zijn de Algemene verordening gegevensbescherming (AVG) en het bijbehorende uitvoeringsbesluit (UAVG) van toepassing. [eiser] heeft de verwerkingsverantwoordelijke (in dit geval ICS) gevraagd om de BKR-registraties te laten verwijderen. De verwerkingsverantwoordelijke moet daarop beslissen binnen een maand na ontvangst van het verzoek (artikel 12 lid 3 AVG en artikel 34 UAVG). Als [eiser] het niet eens is met deze beslissing, kan hij binnen zes weken na ontvangst van het antwoord van de verwerkingsverantwoordelijke een verzoekschrift indienen bij de rechtbank. Als de verwerkingsverantwoordelijke niet binnen een maand heeft geantwoord, is de indiening van het verzoekschrift niet aan de zeswekentermijn gebonden (artikel 35 lid 2 UAVG).

[eiser] en ICS hebben gediscussieerd over de vraag of de overschrijding van de zeswekentermijn leidt tot niet-ontvankelijkheid in kort geding. Of dat zo is, kan in het midden blijven. ICS heeft namelijk niet binnen vier weken nadat [eiser] haar had gevraagd de registraties te laten verwijderen op dit verzoek gereageerd: [eiser] heeft ICS op 30 januari 2019 gevraagd de BKR-coderingen te laten verwijderen, ICS heeft op 5 maart 2019 gereageerd. Nadat [eiser] hierop (op 6 maart 2019) weer reageerde, heeft ICS binnen een dag gereageerd. Dat maakt echter niet, zoals ICS stelt, dat de zeswekentermijn op dat moment alsnog is gaan lopen voor het verzoek van 30 januari 2019. De reactie op dit verzoek is immers nog steeds te laat gedaan. [eiser] is dus (hoe dan ook) niet aan een termijn gebonden voor het indienen van een verzoekschrift over de verwijdering van de BKR-registraties. Die verzoekschriftprocedure (in vervolg op het afgewezen verzoek van 30 januari 2019) kan nog worden gevoerd en het is dus ook mogelijk om op de uitkomst daarvan vooruit te lopen in kort geding. Ten overvloede wordt nog toegevoegd dat de Rabobank geen beroep heeft gedaan op niet-ontvankelijkheid wegens overschrijding van de zeswekentermijn. Dat is terecht, want ook de Rabobank heeft niet binnen vier weken na het verzoek door [eiser] gereageerd.

[eiser] heeft voldoende onderbouwd dat hij spoedeisend belang heeft bij de beoordeling van zijn vorderingen in een kortgedingprocedure. [eiser] heeft een woning gekocht en het is hem door de BKR-registraties nog niet gelukt deze gefinancierd te krijgen. Het overeengekomen financieringsvoorbehoud kan worden ingeroepen tot 5 juni 2019.

[eiser] heeft dus spoedeisend belang bij beoordeling van zijn vorderingen en kan worden ontvangen in kort geding.

Dan de vraag of de BKR-registraties moeten worden verwijderd. Als uitgangspunt geldt dat de Rabobank en ICS op grond van artikel 4:32 Wet financieel toezicht (Wft) verplicht zijn om deel te nemen aan een stelsel van kredietregistratie. Deze kredietregistratie wordt uitgevoerd door het BKR. Partijen zijn het erover eens dat de BKR-registraties terecht zijn gedaan: [eiser] had schulden bij de Rabobank en ICS, daarop zijn achterstanden ontstaan en de schulden zijn na deelbetalingen afgeboekt.

De belangenafweging valt in dit geval in het voordeel van [eiser] uit. Er is namelijk niet gebleken dat het nodig is om financiële instellingen en/of de maatschappij op dit moment nog (en tot 2023) te beschermen tegen het risico dat [eiser] (opnieuw) schulden maakt. Dat is gebaseerd op de volgende omstandigheden.

• -

  Het ontstaan van de voormalige schulden van [eiser] en de oorzaak van het faillissement zijn gelegen in de financiële crisis die de (eenmansonderneming van) [eiser] in financiële problemen heeft gebracht, naast een ontslag op staande voet dat [eiser] een van zijn (voormalige) werknemers heeft gegeven naar aanleiding van een vechtpartij op de werkvloer. In september 2009 werd dit ontslag op staande voet in rechte vernietigd, waardoor [eiser] die werknemer een ontslagvergoeding moest betalen van ruim € 36.000,00. Rabobank stelt dat [eiser] aan zijn onderneming ook aanzienlijke dubieuze privé-onttrekkingen heeft gedaan, maar dat onderbouwt zij niet. [eiser] heeft daarover bovendien verklaard dat hij zijn (privé)creditcard ook gebruikte ten behoeve van bedrijfsuitgaven. Dat [eiser] door verwijtbaar of lichtvaardig handelen allerlei (privé)schulden heeft gemaakt, die hij gemakkelijk had kunnen voorkomen, is dus niet gebleken. [eiser] is bovendien niet opnieuw een bedrijf gestart, maar werkt inmiddels al jaren in loondienst.

• -

  [eiser] heeft zich nadat het faillissement (in 2013) was uitgesproken ingezet om een schuldenakkoord te kunnen bereiken. Hij heeft daartoe een advocaat aangezocht en is in 2014 in loondienst gaan werken om geld te kunnen sparen voor het akkoord. Het feit dat het schuldenakkoord in 2018 is bereikt, maakt dat de BKR-registraties vanaf dat moment vijf jaar lang zichtbaar blijven. Dat is een extreem lange periode, nu het gaat om schulden uit 2013.

• -

  [eiser] heeft al jaren (sinds 2014) een vast inkomen. Ook zijn partner heeft een vast inkomen. Uit het dossier is niet gebleken dat [eiser] sinds het faillissement van zijn onderneming nieuwe schulden heeft gemaakt. Dit faillissement is bovendien inmiddels al zes jaar geleden.

Uit het voorgaande volgt dat er geen belang van gewicht meer toekomt aan de bescherming van [eiser] zelf tegen lichtvaardige nieuwe schulden, noch aan de bescherming van Rabobank en ICS of andere kredietverstrekkers om te worden gewaarschuwd tegen het kredietverleden van [eiser] .

Daar tegenover staat het belang van [eiser] bij verwijdering van de BKR-registraties. [eiser] heeft een woning aangekocht en heeft voldoende onderbouwd dat de BKR-registraties het moeilijk maken om daarvoor een financiering te krijgen. [eiser] heeft er belang bij een woning te kunnen kopen en daarvoor een hypotheeklening te kunnen afsluiten. Hoewel het verkrijgen van een huurwoning niet onmogelijk zal zijn, heeft [eiser] voldoende onderbouwd dat het aanbod van huurwoningen in zijn directe omgeving beperkt is, dat de huurlasten hoger zijn dan de te verwachten hypotheeklasten en dat zijn inkomen en dat van zijn partner voldoende ruimte biedt om die hypotheeklasten te dragen. Bovendien is [eiser] nu 56 jaar en zal het gezien zijn leeftijd, steeds moeilijker worden om een betaalbare hypotheek te verkrijgen.

De conclusie is dat de BKR-registraties moeten worden verwijderd. [eiser] heeft gevorderd dat de Rabobank en ICS worden veroordeeld om die verwijdering zelf te doen, maar het is aan het BKR om de registraties te verwijderen. De voorzieningenrechter zal daarom bepalen dat de Rabobank en ICS de registraties moeten laten verwijderen. Daaraan zal ook een dwangsom worden verbonden.

De Rabobank en ICS hebben ongelijk gekregen en worden in de proceskosten van [eiser] veroordeeld. Die kosten worden begroot op:

- dagvaarding € 99,01

- griffierecht € 297,00

- salaris advocaat 980,00

Totaal € 1.376,01

De nakosten waarvan [eiser] betaling heeft gevraagd worden toegewezen op de in de beslissing geformuleerde manier.