Uitspraken

De tussen [eiseres] en [gedaagde] gesloten overeenkomst betreft een overeenkomst van opdracht (artikel 7:400 lid 1 BW). Niet in geschil is dat [eiseres] in opdracht van [gedaagde] werkzaamheden heeft verricht. Dat betekent dat [gedaagde] [eiseres] moet betalen voor de overeengekomen werkzaamheden. De hoogte van wat [gedaagde] moet betalen hangt af van wat partijen zijn overeengekomen.

Het geschil spitst zich daarom gedeeltelijk toe op de vraag of [A] enkel vervangen mocht worden door [B] , of dat [eiseres] ook zonder nadere instemming van [gedaagde] [C] mocht inschakelen als vervanger voor [A] . [eiseres] heeft ter onderbouwing van haar vordering de einddeclaratie in het geding gebracht met daarbij uitgebreide urenspecificaties voor [A] , [B] en [C] . In deze urenspecificaties is opgenomen wanneer zij precies werkzaamheden hebben verricht en tegen welk uurtarief. [eiseres] heeft daarnaast ter onderbouwing van haar standpunt dat [A] ook vervangen mocht worden door een derde gewezen op artikel 3.2 van haar Algemene Voorwaarden. In dit artikel staat dat, indien [eiseres] dit nuttig of noodzakelijk acht, [eiseres] zich kan laten bijstaan door derden, dan wel de afgesproken werkzaamheden (deels) kan laten uitvoeren door derden.

[gedaagde] heeft zich verweerd door te stellen dat de opdrachtbevestiging een afwijking vormt op de Algemene Voorwaarden. Alleen [A] en [B] staan genoemd in de in de opdrachtbevestiging en volgens [gedaagde] mochten daarom alleen zij werkzaamheden verrichten onder de overeenkomst. Dit verweer is onvoldoende onderbouwd. Uit de opdrachtbevestiging kan niet worden afgeleid dat tussen partijen overeengekomen is dat [eiseres] , in afwijking van de Algemene Voorwaarden, pas na instemming van [gedaagde] werkzaamheden mocht laten uitvoeren door een derde. Het enkele feit dat [A] en [B] genoemd worden in de opdrachtbevestiging is onvoldoende om aan te nemen dat alleen zij werkzaamheden mochten verrichten en dat de door [C] verrichte werkzaamheden niet gefactureerd mochten worden. [eiseres] mocht daarom [A] laten vervangen door [C] . De kantonrechter merkt daarbij ook op dat [gedaagde] pas na ontvangst van de factuur heeft geprotesteerd tegen de vervanging van [A] door [C] .

[gedaagde] stelt verder dat tussen partijen is overeengekomen dat [A] alleen vervangen mag worden tegen een uurtarief van € 175,-. [eiseres] betwist dat zo’n afspraak is gemaakt. [gedaagde] heeft geen nadere onderbouwing van deze stelling overgelegd. [gedaagde] heeft daarom onvoldoende onderbouwd dat er afspraken zijn gemaakt over het uurtarief van een vervanger van [A] . Het is dan ook niet komen vast te staan dat partijen een dergelijke afspraak hebben gemaakt. De kantonrechter overweegt daarnaast dat [eiseres] voor [C] hetzelfde uurtarief in rekening heeft gebracht als voor [A] zou zijn gedaan.

[gedaagde] heeft daarnaast het verweer gevoerd dat [eiseres] buitensporig veel door [B] gemaakte uren in rekening heeft gebracht. [gedaagde] wijst op kosten die [eiseres] in rekening heeft gebracht voor het lezen van e-mails tussen [gedaagde] en [C] door [B] , waardoor [gedaagde] hiervoor dubbel moet betalen. [gedaagde] heeft niet betwist dat [B] daadwerkelijk deze werkzaamheden heeft verricht. Naar het oordeel van de kantonrechter volgt uit de declaratie bovendien niet dat hierdoor voor hetzelfde werk dubbel is gedeclareerd. De stelling dat de urenspecificatie van de werkzaamheden van [B] buitensporig is, is verder niet met feiten onderbouwd. [gedaagde] heeft daarom naar het oordeel van de kantonrechter onvoldoende concreet gemaakt dat, en zo ja op welke dag of dagen, [eiseres] te veel werkuren in rekening heeft gebracht, terwijl [eiseres] bovendien betwist dat dit het geval is geweest. Het verweer dat [eiseres] buitensporig veel door [B] gemaakte uren in rekening heeft gebracht is daarom onvoldoende gemotiveerd. Dit betekent dat de kantonrechter ervan uitgaat dat [eiseres] de uren heeft verricht zoals gespecificeerd op 18 september 2017 en dat [eiseres] die uren dus in rekening kan brengen.

Gezien het voorgaande komt de kantonrechter tot de volgende slotsom in conventie. De door [eiseres] gevorderde hoofdsom komt voor toewijzing in aanmerking. De kantonrechter zal de vordering van [eiseres] dus toewijzen, met de gevorderde contractuele rente, die op zichzelf niet bestreden is.

Ten aanzien van de gevorderde buitengerechtelijke incassokosten overweegt de kantonrechter als volgt. In de brief van 31 januari 2018 staat dat [gedaagde] de factuur “binnen veertien (14) dagen na heden” moet voldoen en dat de buitengerechtelijke incassokosten ook voor rekening van [gedaagde] komen als [gedaagde] niet binnen die termijn betaalt. Deze brief voldoet niet aan de eisen van art. 6:96, zesde lid, BW. De vermelding dat betaald moet worden “binnen veertien dagen na heden” is in strijd met de eis dat de schuldenaar in ieder geval een betalingstermijn van veertien dagen, aanvangende de dag na ontvangst van de aanmaning, gegeven moet worden (zie ook ECLI:NL:HR:2016:2704). Hieruit volgt dat vordering ten aanzien van de buitengerechtelijke incassokosten moet worden afgewezen.

[gedaagde] zal, als de in het ongelijk gestelde partij, in de proceskosten van [eiseres] worden veroordeeld. De proceskosten worden tot op heden begroot op € 997,89 (dagvaarding € 101,89, griffierecht € 476,-- en salaris gemachtigde € 420,-- (2 punten x tarief € 210).

De gevorderde nakosten zullen worden toegewezen op de wijze zoals in de beslissing is bepaald. De wettelijke rente over de nakosten zal, als niet weersproken en niet ongegrond, worden toegewezen zoals gevorderd.

Beoordeeld dient te worden of er grond is voor de door [gedaagde] ingestelde reconventionele vordering van € 1,- vanwege ervaren ongemak, frustratie en ergernis. [eiseres] verzoekt de rechtbank om de eis in reconventie af te wijzen. De vordering is niet nader onderbouwd. [gedaagde] heeft daarom onvoldoende gesteld om de vordering toegewezen te krijgen.