Uitspraken

Gelet op de nauwe samenhang tussen de vorderingen van partijen over en weer, zal de kantonrechter deze vorderingen hierna gezamenlijk behandelen.

Tijdens de zitting heeft [eiser] allereerst een beroep gedaan op artikel 154 Rv. In haar conclusie van antwoord in conventie heeft [gedaagde] het standpunt van [eiser] dat de CAO Beton nawerking heeft omdat er sprake is van een incorporatiebeding erkend. In haar akte uitlaten producties alsmede wijziging van conclusie in conventie en eis in reconventie heeft [gedaagde] de nawerking van de CAO Beton vervolgens betwist. Volgens [eiser] heeft [gedaagde] de toepasselijkheid van de CAO Beton gerechtelijke erkend zoals bedoeld in artikel 154 Rv. Het beroep van [eiser] op artikel 154 Rv gaat naar het oordeel van de kantonrechter niet op. De erkentenis “van de waarheid van een of meer stellingen van de wederpartij” in artikel 154 Rv ziet op de erkentenis van gestelde feiten, niet op de erkentenis van de juistheid van de juridische waarderingen van de wederpartij (zie Hof den Bosch 7 november 1995, NJ 1996,563).

Partijen verschillen van mening of het beding zoals opgenomen in de arbeidsovereenkomst van 19 november 1992 moet worden gezien als een statisch of een dynamisch incorporatiebeding.

Door het opnemen van een incorporatiebeding in een arbeidsovereenkomst krijgen de cao-bepalingen de status van contractsbepalingen. Daardoor wordt de cao onderdeel van de individuele arbeidsovereenkomst. Vast staat dat er een incorporatiebeding van toepassing is op de arbeidsovereenkomst van [eiser] . In de arbeidsovereenkomst is namelijk het volgende bepaald: “De CAO voor betonproduktenindustrie is van toepassing binnen ons bedrijf.”

Incorporatiebedingen kunnen statisch of dynamisch zijn. Het verschil is dat een statisch beding ervoor zorgt dat de toepasselijke voorwaarden uit de cao worden bevroren als de individuele arbeidsovereenkomst wordt gesloten. Met een dynamisch beding beogen werkgever en werknemer toekomstige veranderingen in cao’s ook van toepassing te laten zijn op de individuele arbeidsovereenkomst. De vraag is hoe bovenstaand incorporatiebeding in de arbeidsovereenkomst van [eiser] moet worden uitgelegd. Is het dynamisch zoals [eiser] stelt of statisch zoals [gedaagde] heeft beargumenteerd?

Dit beding moet worden uitgelegd aan de hand van de zogenaamde Haviltex-norm. Daarbij geldt dat de vraag hoe de verhouding tussen partijen in dit beding is geregeld, niet alleen kan worden beantwoord op grond van een zuiver taalkundige uitleg van de bepalingen van dit beding. Voor de beantwoording van die vraag komt het ook aan op de zin die partijen in de gegeven omstandigheden over en weer redelijkerwijs aan dit beding mochten toekennen en op hetgeen zij ten aanzien daarvan redelijkerwijs van elkaar mochten verwachten. Bij deze uitleg moet de rechter rekening te houden met alle bijzondere omstandigheden van het geval.

heeft erop gewezen dat er in de brief van 19 november 1992 niet verwezen is naar de op dat moment geldende cao, maar naar de cao voor de Betonproduktenindustrie in het algemeen. Het beding hield dan ook in dat ook volgende versies van de cao van toepassing zouden zijn. In de praktijk is de cao altijd toegepast tussen partijen. [onderneming 1] was ook een artikel 14 Wet cao-werkgever. Toen [gedaagde] op 1 april 2019 een deel van de onderneming van [onderneming 1] overnam zijn de bepalingen van de toen geldende cao overgegaan op [gedaagde] dit volgt uit artikel 14a Wet cao.

Het beding in de arbeidsovereenkomst duidt niet aan dat er ook toekomstige cao’s van toepassing zijn. Dit impliceert het beding ook niet. Doordat niets is opgenomen over toekomstige cao’s kan niet worden aangenomen dat het de bedoeling van partijen is geweest dat de toekomstige cao’s voor de betonproductenindustrie van toepassing zouden zijn. In de bepaling is ook het element “binnen ons bedrijf” opgenomen. Dit element beperkt de toepassing van de cao uitdrukkelijk tot het bedrijf van [onderneming 1] . Daarmee is kennelijk bedoeld dat als dit bedrijf ooit over zou gaan op een ander of opgesplitst zou worden in meerdere bedrijven, de cao niet automatisch mee overgaat. Een rechtsopvolger of een afgesplitste entiteit kwalificeert niet als “ons bedrijf”.

Uit de standpunten van partijen blijkt dat er sprake is geweest van een overgang van onderneming. Op grond van artikel 7:663 BW gaan de rechten en verplichtingen die op grond van de arbeidsovereenkomst voor de vervreemder ( [onderneming 1] ) ten opzichte van de werknemer bestaan van rechtswege over op de verkrijger. Dit heeft [onderneming 1] ook bevestigd in haar brief van 28 maart 2019 aan [eiser] . Omdat er sprake is van een dynamisch incorporatiebeding worden op grond van artikel 14a van de Wet op de collectieve arbeidsovereenkomst door de overgang van onderneming de bepalingen uit de cao ook overgedragen aan de verkrijger. De CAO Beton was toen immers nog geldig. De arbeidsvoorwaarden van de CAO Beton gelden vanaf de overname dus op grond van nawerking. De omstandigheid dat [onderneming 1] respectievelijk [gedaagde] op enig moment vóór expiratie van de cao de betonactiviteiten heeft beëindigd doet daar niet aan af. De kantonrechter begrijpt de vordering van [eiser] tot een verklaring voor recht overigens zo dat hij voor recht zal verklaren dat de CAO Beton nawerking heeft op de arbeidsovereenkomst van [eiser] .

1. Indien een werknemer ten gevolge van arbeidsongeschiktheid, zwangerschap of bevalling niet in staat is de bedongen arbeid te verrichten, gelden voor hem de bepalingen van Boek 7:629 BW, de Ziektewet en de Wet op de Arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO) en de Wet Werk en Inkomen naar Arbeidsvermogen (WIA), voor zover hierna niet anders is bepaald.

2. Aan een werknemer, die tengevolge van arbeidsongeschiktheid niet in staat is arbeid te verrichten zal de volgende loondoorbetaling en een aanvulling worden verstrekt:

a. Over de eerste voor hem geldende arbeidsongeschiktheidsdag maximaal 3 keer per halfjaar geldt het bepaalde in sublid b. Vanaf de 4e arbeidsongeschiktheidsmelding binnen een halfjaar geldt een wachtdag. De hieraan verbonden kosten zullen - desgewenst per onderneming of vestigingsplaats - door de werknemers worden gedragen.

b. Over de eerste 104 weken van arbeidsongeschiktheid, behoudens over de wachtdagen, 70% van het in lid 3 van dit artikel genoemde inkomen (tot maximaal het voor de werknemer geldende dagloon inzake de op 1 januari 2006 in werking getreden Wet financiering sociale verzekeringen en minimaal het minimumloon gedurende de eerste 52 weken), tenzij werknemer niet voldoet aan de vereisten zoals beschreven onder e. van dit lid.

c. Over de eerste 52 weken ontvangt werknemer daarenboven een aanvulling tot 100% van het in lid 3 van dit artikel genoemde inkomen, tenzij werknemer niet voldoet aan de vereisten zoals bedoeld onder e. van dit lid.

d. Over de tweede 52 weken ontvangt werknemer daarenboven een aanvulling tot 100% van het in lid 3 van dit artikel genoemde inkomen, wanneer werknemer in de tweede 52 weken tenminste 3 maanden fulltime of parttime duurzaam is gere-integreerd, dan wel in het kader van de WIA als volledig arbeidsongeschikt wordt aangemerkt dan wel werkgever in de tweede 52 weken, vanaf het moment dat werknemer in staat is te re-integreren, binnen 3 maanden niet in staat is een re-integratie functie aan te bieden binnen of buiten de onderneming. (…)”

Uit dit arbeidsdeskundig rapport blijkt dus dat [eiser] vanaf 29 mei 2019 (dat is dus het tweede ziekte jaar) arbeidsgeschikt was voor passend werk. [gedaagde] stelt dat er in de eerste drie maanden van het tweede ziektejaar wel sprake is geweest van re-integratiewerk. Dit blijkt ook uit het deskundigenrapport, echter in het deskundigenrapport staat ook dat eigen werkgever onvoldoende passend werk heeft. Omdat [gedaagde] heeft gesteld dat [eiser] wel werkzaamheden heeft verricht en zij zich op het standpunt stelt dat [eiser] 30% van het loon moet terugbetalen had het op haar weg gelegen om aan te tonen welke werkzaamheden [eiser] dan heeft verricht in dat tweede ziektejaar en feiten en omstandigheden moet stellen waaruit kan worden afgeleid dat zij wel in staat was om “een re-integratie functie aan te bieden binnen of buiten de onderneming.” Dit heeft zij echter niet gedaan. De conclusie is dan ook dat [eiser] op grond van artikel 15 CAO Beton wel recht heeft op 100% van zijn loon gedurende het tweede ziekte jaar. De vorderingen in conventie worden dan ook toegewezen. De vorderingen in reconventie zullen worden afgewezen. [gedaagde] heeft de hoogte van het gevorderde vakantiegeld en eindejaarsuitkering niet weersproken. Deze bedragen worden dan ook toegewezen.

De gevorderde wettelijke verhoging over het vakantiegeld en de eindejaarsuitkering is toewijsbaar op grond van artikel 7:625 BW.

De wettelijke rente over het vakantiegeld en de eindejaarsuitkering wordt toegewezen zoals gevorderd.

[gedaagde] wordt als de grotendeels in het ongelijk gestelde partij veroordeeld in de kosten van deze procedure aan de zijde van [eiser] . De kosten van [eiser] worden begroot op:

- dagvaarding € 106,47

- griffierecht € 236,00

- salaris gemachtigde € 622,00 (2 punten x tarief € 311,00)

Totaal € 964,47

[gedaagde] wordt als de grotendeels in het ongelijk gestelde partij veroordeeld in de kosten van deze procedure aan de zijde van [eiser] . Deze kosten worden begroot op € 311,00 aan salaris gemachtigde.