Uitspraken

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie acht het primair ten laste gelegde wettig en overtuigend te bewijzen.

Het standpunt van de verdediging

De raadsvrouw heeft vrijspraak bepleit van het primair en subsidiair ten laste gelegde. Ten aanzien van het meer subsidiair ten laste gelegde feit heeft de raadsvrouw verzocht bij een bewezenverklaring verdachte van het gevolg van het zwaar lichamelijk letsel partieel vrij te spreken.

Bewijsmiddelen 1

Verbalisant [verbalisant] heeft volgens het daarvan opgemaakte proces-verbaal van bevindingen het volgende gerelateerd, zakelijk weergegeven:

Ik zag dat de vrouw een gezwollen neus en rood/blauw gezwollen oogkassen had. Deze vrouw gaf op te zijn: [slachtoffer] .

[slachtoffer (voornaam)] verklaarde het volgende:

Beiden bevonden zich op dat moment op de eerste etage van de woning.

[slachtoffer (voornaam)] kreeg van [verdachte (voornaam)] meer dan tien vuistslagen in het gezicht.2

Getuige [getuige] is volgens het daarvan opgemaakte proces-verbaal van verhoor getuige als getuige gehoord en heeft daarbij het volgende verklaard, zakelijk weergegeven:

Ik zag dat mijn vader met, volgens mij, zijn rechtervuist meerdere keren in het gezicht van mijn moeder sloeg. Ik zag dat mijn moeder door de klappen van mijn vader in haar gezicht bloedde. Ik zag dat mijn vader door bleef slaan.3

De Letselrapportage Forenisch Geneeskunde GGD [.] van 8 juni 2021 opgemaakt door [A] , Forensisch arts in opleiding onder supervisie van drs. [B] , forensisch arts KNMG, voor zover van belang, zakelijk weergegeven:

Er is een CT-scan van het aangezicht gemaakt waarbij er een breuk van het neusbeen zichtbaar is. Tevens is er een breuk in de rechter oogkas aan binnenzijde geconstateerd. Er wordt geconcludeerd dat betrokkene een hersenschudding heeft.

Bewijsoverwegingen

Zwaar lichamelijk letsel

De raadsvrouw heeft primair aangevoerd dat het letsel van slachtoffer niet als zwaar lichamelijk letsel kan worden gekwalificeerd, nu sprake lijkt te zijn van een volledig herstel bij het slachtoffer en uit de bewijsmiddelen niet blijkt hoe lang het herstel heeft geduurd.

De Hoge Raad is in zijn arrest van 3 juli 2018, ECLI:NL:HR:2018:1051, ingegaan op de vraag wanneer sprake is van zwaar lichamelijk letsel als bedoeld in artikel 82 Wetboek van Strafrecht (hierna: Sr). In dit arrest heeft de Hoge Raad onder meer het volgende overwogen: ‘als algemene gezichtspunten voor de beantwoording van de vraag of van zwaar lichamelijk letsel sprake is, kunnen in elk geval worden aangemerkt de aard van het letsel, de eventuele noodzaak en aard van medisch ingrijpen en het uitzicht op (volledig) herstel. De beoordeling kan ook op een combinatie van deze gezichtspunten worden gebaseerd. Bij een veelvoud van verwondingen kan in voorkomende gevallen de beoordeling worden betrokken op de verwondingen in hun totaliteit. (…) Een ander mogelijk gezichtspunt betreft het uitzicht op herstel. Daarbij geldt – ook buiten de situatie waarin operatief ingrijpen heeft plaatsgevonden – dat van zwaar lichamelijk letsel niet alleen sprake kan zijn indien het uitzicht op herstel in belangrijke mate ontbreekt, doch ook indien het letsel gepaard gaat met een langere periode van herstel of van onzekerheid over de mogelijkheid en de mate van herstel. Voorts kan van belang zijn in hoeverre tijdens de periode van herstel sprake is van pijn en/of fysieke beperkingen.’ 4

De rechtbank overweegt dat uit de letselrapportage van 8 juni 2021 volgt dat het slachtoffer een gebroken neus, een gebroken oogkas en een hersenschudding had. Naast de pijn die het slachtoffer een paar dagen na het incident daarvan nog ondervond, stelt de rechtbank vast dat het slachtoffer ook op de langere termijn last heeft gehad van haar letsel. Zo heeft het slachtoffer op 3 juli 2021 de oogarts bezocht vanwege klachten van vlekken en flitsen.5 Daarnaast geeft de forensisch arts in de letselrapportage van 10 augustus 2021 aan dat ten tijde van het telefonisch consult op voornoemde datum, het slachtoffer nog steeds last heeft van hoofdpijn, vlekken voor de ogen en vermoeidheid.6 Ook op 1 oktober 2021 verklaart het slachtoffer nog regelmatig last te hebben van hoofdpijn, zo nu en dan nog zwarte vlakken te zien, dat haar zicht bij het rechteroog nog niet helemaal is hersteld, dat haar neus nog steeds niet pijnvrij is en dat zij onder meer door de mishandeling haar werkzaamheden nog niet heeft hervat.7 De rechtbank stelt weliswaar vast dat er geen medische ingreep dan wel operatie heeft plaatsgevonden, echter maakt de combinatie van het aard van het letsel, te weten twee breuken in het gezicht en een hersenschudding, en de hinder en pijn waar het slachtoffer ook nog een paar maanden na het incident mee heeft gekampt, de rechtbank tot het oordeel dat sprake is van het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel.

Opzet

De raadsvrouw heeft subsidiair aangevoerd dat er geen sprake is van voorwaardelijk opzet op het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel, nu niet kan worden vastgesteld hoe vaak verdachte heeft geslagen.

De rechtbank overweegt hieromtrent het volgende.

Het slachtoffer heeft verklaard dat verdachte meer dan tienmaal met zijn vuist in haar gezicht heeft geslagen. Haar dochter heeft verklaard dat verdachte met zijn rechtervuist meerdere keren in het gezicht van het slachtoffer heeft geslagen. Gelet op het voorgaande, stelt de rechtbank vast dat verdachte in ieder geval meermaals met zijn vuist in het gezicht van het slachtoffer heeft geslagen. Hiermee heeft verdachte naar het oordeel van de rechtbank ‘vol opzet’ gehad op het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel. Dat het precieze aantal vuistslagen in het gezicht van het slachtoffer niet kan worden vastgesteld, maakt dit oordeel niet anders.

De vordering van de officier van justitie

De officier van justitie heeft gevorderd verdachte ter zake van het door de officier van justitie bewezen geachte te veroordelen tot:

Het standpunt van de verdediging

De raadsvrouw heeft ten aanzien van de strafmaat verzocht om geen langere onvoorwaardelijke straf op te leggen dan verdachte al in voorarrest heeft gezeten. Door de raadsvrouw is naar voren gebracht dat, wanneer de rechtbank komt tot een bewezenverklaring voor het primair of subsidiair ten laste gelegde, naast een voorwaardelijke gevangenisstraf ook nog een forse werkstraf kan worden opgelegd. Ten aanzien van de duur van de proeftijd heeft de raadsvrouw verzocht de proeftijd op twee jaar te stellen. Met betrekking tot de door de reclassering geadviseerde bijzondere voorwaarden heeft de raadsvrouw opgemerkt dat een elektronisch toezicht niet noodzakelijk wordt geacht, subsidiair heeft de raadsvrouw verzocht om het eventuele elektronisch toezicht te beperken tot nog maximaal vier maanden of een half jaar. Verder heeft de raadsvrouw verzocht om een mogelijk locatieverbod niet voor de gehele gemeente [plaatsnaam] op te leggen. Tot slot heeft de raadsvrouw verzocht de vrijheidsbeperkende maatregel zoals bepaald in artikel 38v Sr niet op te leggen, en deze niet dadelijk uitvoerbaar te verklaren.

Het oordeel van de rechtbank

Bij de bepaling van de straf heeft de rechtbank rekening gehouden met de aard en de ernst van het bewezen en strafbaar verklaarde, de omstandigheden waaronder dit is begaan, de persoon van verdachte zoals deze naar voren is gekomen uit het onderzoek ter terechtzitting en de over hem opgemaakte rapportages, het uittreksel uit de justitiële documentatie, alsmede de vordering van de officier van justitie en hetgeen de raadsvrouw ter terechtzitting naar voren heeft gebracht.

De rechtbank heeft in het bijzonder het volgende in aanmerking genomen.

Verdachte heeft zich op 2 juni 2021 schuldig gemaakt aan zware mishandeling van zijn partner. Na een woordenwisseling heeft verdachte het slachtoffer, in het bijzijn van hun kinderen, meermalen met gebalde vuist in haar gezicht geslagen ten gevolge waarvan het slachtoffer een gebroken neus, een gebroken oogkas en een hersenschudding heeft opgelopen. Dit moet een zeer angstige situatie zijn geweest voor het slachtoffer en daarnaast ook voor de kinderen. Nadat de kinderen zagen dat hun vader hun moeder aan haar haren trok, zijn zij ertussen gesprongen.

Huiselijk geweld maakt niet alleen inbreuk op de lichamelijke integriteit en de gezondheid van slachtoffers, maar de ervaring leert dat de slachtoffers hiervan meestal nog geruime tijd zowel lichamelijk als geestelijk hinder en klachten kunnen ondervinden als gevolg van gevoelens van schaamte, angst en onveiligheid. Het geweld heeft plaatsgevonden in de woning van het slachtoffer, bij uitstek de plek waar zij zich veilig en geborgen behoort te kunnen voelen. Uit de ter zitting voorgedragen slachtofferverklaring blijkt eens te meer dat het handelen van verdachte grote impact heeft gehad op het slachtoffer en op de kinderen. Het slachtoffer heeft in haar verklaring naar voren gebracht dat verdachte haar vrijheid heeft afgenomen en dat zij altijd in angst zal moeten leven. De rechtbank rekent dit verdachte zwaar aan.

In strafverzwarende zin houdt de rechtbank rekening met het uittreksel uit de justitiële documentatie van verdachte van 7 oktober 2021, waaruit blijkt dat hij al eerder wegens geweldsmisdrijven, waaronder partnermishandeling, is veroordeeld.

De rechtbank heeft bij de bepaling van de strafmaat in aanmerking genomen het rapport van de reclassering van 29 oktober 2021 waarin de reclassering heeft geadviseerd om aan verdachte een (deels) voorwaardelijke straf op te leggen met daaraan gekoppeld bijzondere voorwaarden, die dadelijk uitvoerbaar verklaard zouden moeten worden.

Verder heeft de rechtbank in aanmerking genomen de rapporten van de psychiater en de psycholoog waaruit volgt dat verdachte verantwoordelijk kan worden gehouden voor het excessief gebruik van cocaïne en alcohol voorafgaande aan het tenlastegelegde en de ontremmende en ontregelende effecten daarvan in de vorm van een agressieve impulsdoorbraak. De psychiater en psycholoog concluderen dat het tenlastegelegde verdachte volledig kan worden toegerekend.

Gelet op de ernst van het bewezenverklaarde, de LOVS-richtlijnen en het strafblad van verdachte, zou een langere vrijheidsstraf dan de reeds in voorlopige hechtenis doorgebrachte tijd zonder meer passend en geboden zijn. Toch ziet de rechtbank daar, mede gelet ook op de vordering van de officier van justitie, van af. Daarbij is het volgende van belang. Zeker gelet op het feit dat verdachte en slachtoffer samen kinderen hebben en ook gelet op de slachtofferverklaring, is het voornaamste strafdoel in deze zaak de speciale preventie. Aan dat strafdoel wordt niet tegemoet gekomen door verdachte, die al enige tijd geschorst is, weer naar de gevangenis te sturen, maar veeleer door hem in de gelegenheid te stellen zijn leven weer op te bouwen en zich te laten behandelen voor zijn middelengebruik en agressie. Met het opleggen van een voorwaardelijke gevangenisstraf met een proeftijd van 3 jaar, naast een gevangenisstraf gelijk aan het voorarrest, meent de rechtbank dat middels het opleggen van bijzondere voorwaarden voldoende recht gedaan kan worden aan de ernst van het feit en de beteugeling van herhalingsgevaar in de toekomst. In dat kader vindt de rechtbank ook de oplegging van de maatregel van artikel 38v Sr in de vorm van een contactverbod met het slachtoffer passend en geboden.

Alles afwegend zal de rechtbank aan verdachte een gevangenisstraf opleggen voor de duur van 120 dagen met aftrek waarvan 64 dagen voorwaardelijk met een proeftijd van drie jaren. Om verdachte ervan te weerhouden zich opnieuw schuldig te maken aan een strafbaar feit, worden aan het voorwaardelijke strafdeel bijzondere voorwaarden verbonden, die dadelijk uitvoerbaar verklaard worden. Naar het oordeel van de rechtbank dient er ernstig rekening mee te worden gehouden dat verdachte wederom een misdrijf zal begaan dat gericht is tegen de onaantastbaarheid van het lichaam van een of meer personen. De maatregel van 38v Sr wordt eveneens dadelijk uitvoerbaar verklaard, omdat de rechtbank er – gelet ook op zijn eerdere overtreding van de schorsingsvoorwaarden ernstig rekening mee houdt dat verdachte zich belastend zal gedragen jegens het slachtoffer. Met betrekking tot het locatieverbod en het elektronisch toezicht daarop, zal de rechtbank bepalen dat dit slechts gedurende 6 maanden geldt. Een langduriger verbod is te ingrijpend en de rechtbank gaat er van uit dat de situatie na 6 maanden voldoende tot rust is gekomen zodat daarna kan worden volstaan met het contactverbod. Verdachte zal daarnaast 240 uren taakstraf moeten verrichten; dit om de ernst van het feit te benadrukken.