Uitspraken

[gedaagde] heeft bezwaar gemaakt tegen de antwoordakte van [eiseres] . Het proces-verbaal biedt, volgens haar, niet de mogelijkheid om een conclusie in te dienen. [eiseres] heeft aangevoerd dat op dit bezwaar geen acht geslagen kan worden. Dat gaat niet op. Dit bezwaar zal beoordeeld worden omdat het een van partijen vrijstaat om bezwaar te maken tegen de ingediende stukken, ondanks dat het inhoudelijke debat is gesloten. Een akte is een processtuk dat een korte mededeling zoals een bewijsaanbod, de aankondiging van een productie of een reactie daarop bevat (artikel 1.2 van het procesreglement). Bovendien heeft de kantonrechter in zijn tussenvonnis een instructie gegeven over de aard en omvang van de te nemen aktes. De antwoordakte voldoet daar met 7 pagina’s niet aan. Echter, ook de akte van [gedaagde] voldoet daar niet aan. Het gaat te ver om beide aktes te weigeren. De kantonrechter laat de antwoordakte dan ook toe, zodat deze deel uitmaakt van het procesdossier.

De centrale vraag in deze procedure is hoeveel opgebouwde en niet genoten vakantiedagen [eiseres] had bij uitdiensttreding.

De kantonrechter stelt voorop dat de werkgever een administratie moet bijhouden van het vakantiesaldo. De stelplicht en bewijslast van de opgebouwde en niet genoten vakantiedagen ligt bij de werknemer, maar bij betwisting van het door de werknemer gestelde tegoed zal de werkgever zijn betwisting mede moeten motiveren aan de hand van uit de administratie blijkende gegevens, die de werkgever dan ook in het geding moet brengen (zie Hoge Raad 12 september 2003, ECLI:NL:HR:2003:AF8560, rechtsoverweging 5.2). Het is dus niet juist, zoals [eiseres] schrijft, dat stelplicht en bewijslast bij werkgever rusten. [eiseres] moet voldoen aan haar stelplicht en eventueel ingaan op een gemotiveerd verweer.

Werknemer stelt in 2019, 2020 en 2021 steeds twee aaneengesloten weken vakantie te hebben opgenomen en genoten, zonder te specificeren welke weken in het jaar. Werkgever heeft daar tegenover wel specifiek aangegeven in welke periode [eiseres] met begin- en einddatum vakantie heeft genoten. [eiseres] had daarop moeten reageren door de concrete periode te benoemen, maar dat heeft zij niet gedaan. Wel kan de kantonrechter aansluiten bij de door [gedaagde] overgelegde urenlijsten. Volgens [gedaagde] zijn dit door [eiseres] zelf ingevulde urenlijsten (productie 11 en 12). [eiseres] heeft ter zitting weliswaar betwist de urenlijsten te hebben ingevuld, maar [gedaagde] heeft met de verklaringen van vijf werknemers voldoende onderbouwd dat [eiseres] deze urenlijsten wel heeft ingevuld. Dit betekent dat de kantonrechter de beoordeling mede baseert op deze urenlijsten.

Voor de snipperdagen ligt het echter anders. Mevrouw zegt in het geheel geen dagen gesnipperd te hebben. [gedaagde] heeft gesteld dat [eiseres] aanvraagformulieren voor snipperdagen heeft ingevuld. De kantonrechter heeft [gedaagde] vervolgens opgedragen om deze handgeschreven aanvragen in dit geding te overleggen. Ter zitting heeft [gedaagde] namelijk uitgelegd dat werknemers de aanvragen zelf invullen en die keurt de werkgever dan goed of af. Bij honorering schrijft de werknemer de snipperdagen in de urenlijsten. [eiseres] heeft niet betwist dat dit de werkwijze is. [gedaagde] heeft slechts twee aanvragen voor snipperdagen op 26 september 2021 en 29 augustus 2021 overgelegd. Dat is voldoende voor de conclusie dat [eiseres] op die dagen een snipperdag heeft genoten. Het had op haar weg gelegen uit te leggen waarom aan die overgelegde aanvragen geen waarde kan worden gehecht en dat heeft zij niet gedaan. Die twee dagen zal de kantonrechter dan ook als snipperdagen rekenen. De kantonrechter gaat er verder vanuit dat er geen andere aanvraagformulieren zijn, anders zouden die wel zijn overgelegd. De stelling van [gedaagde] dat [eiseres] een snipperdag heeft opgenomen indien [eiseres] op de urenlijsten heeft geschreven dat zij een dag vrij is, gaat dan ook niet op. Die dagen kunnen ook geruild zijn, zoals [eiseres] heeft gesteld en daarvoor is geen aanvraag nodig. Conclusie is dat [gedaagde] onvoldoende gemotiveerd heeft betwist dat [eiseres] , buiten 29 augustus 2021 en 13 september 2021, geen snipperdag heeft opgenomen.

[eiseres] stelt feitelijk 23 uren per week te hebben gewerkt in plaats van de contractueel bepaalde 22,5 uren waardoor zij recht heeft op meer vakantiedagen dan [gedaagde] aanvoert. [gedaagde] betwist dat [eiseres] meer heeft gewerkt dan het contractueel bepaalde. Als een werknemer meer werkt dan het contractueel bepaalde, wordt dat die maand uitbetaald en dat volgt niet uit de loonstroken van [eiseres] . In 2019 is het een enkele keer gebeurd, zo kan uit de loonstroken van [eiseres] worden afgeleid. [eiseres] heeft daar vervolgens niets tegen aangevoerd. De kantonrechter gaat om die reden ervan uit dat [eiseres] 22,5 uren per week heeft gewerkt zoals de werkgever heeft gedaan in haar overzicht en van de daarin vermelden opbouw van (boven)wettelijke vakantiedagen.

[gedaagde] brengt in haar eindafrekening ziektedagen als wachtdagen in de zin van artikel 11 van de cao in mindering op het vakantieverlof. In de wet is bepaald dat bij cao bepaald mag worden dat ziektedagen op het bovenwettelijke deel van vakantiedagen in mindering mag worden gebracht. De toepasselijke cao staat toe dat per ziektegeval één wachtdag kan worden ingehouden en dat wachtdagen verrekend mogen worden met de bovenwettelijke vakantie-uren, tenzij anders met het medezeggenschapsorgaan is overeengekomen. Gesteld noch is gebleken dat met het medezeggenschapsorgaan andere afspraken zijn overeengekomen. De wet staat niet toe dat ziekdagen worden verrekend met het wettelijke vakantiesaldo, voor noch na dienstverband.

[gedaagde] stelt dat [eiseres] in 2019 vier dagen en in 2020 en in 2021 telkens drie dagen ziek is geweest. Werkgever heeft in de eindafrekening concreet aangegeven op welke dagen [eiseres] ziek is geweest en legt urenlijsten over waarop de ziekmeldingen staan vermeld. Deze ziektedagen worden verrekend met de vakantiedagen. [eiseres] heeft zich in eerste instantie op het standpunt gesteld dat de ziektedagen in mindering zijn gebracht op het salaris van die maand. De kantonrechter heeft vervolgens [gedaagde] opgedragen alle loonstroken over te leggen om hieruit af te leiden of dat klopt. Daaruit bleek niet dat de ziektedagen verrekend zijn met het loon van die maand. Vervolgens heeft [eiseres] haar verweer bij antwoordakte ingetrokken en toen is het standpunt ingenomen dat [eiseres] helemaal niet ziek is geweest. Dit komt niet overeen met elkaar. Gelet op haar eerdere standpunt en de urenlijsten heeft [gedaagde] voldoende onderbouwd dat [eiseres] op de dagen als vermeld in de eindafrekening ziek is geweest.

Gelet op het vorenstaande komt de kantonrechter tot het volgende vakantiesaldo na einde dienstverband.

In totaal resteren 97,5 uren aan vakantieverlof bij einde dienstverband. De uitkering van dit verlof moet gelijk zijn aan het bedrag van het laatstverdiende loon. [eiseres] stelt dat haar uurloon € 10,34 bedroeg en [gedaagde] heeft dat niet gemotiveerd betwist. Het resterende vakantieverlof moet dan gewaardeerd op € 1.008,15. Dat moet werkgever uitbetalen bij het einde van de arbeidsovereenkomst. [gedaagde] moet hierover de wettelijke verhoging ex artikel 7:625 BW betalen nu zij het loon niet tijdig heeft betaald, die gemaximeerd wordt tot 25%.

[eiseres] maakt aanspraak op de vergoeding van buitengerechtelijke incassokosten. De kantonrechter stelt vast dat het Besluit vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten (hierna: het Besluit) van toepassing is. Het gevorderde bedrag aan buitengerechtelijke incassokosten is hoger dan het in het Besluit bepaalde tarief omdat niet de volledige gevorderde hoofdsom wordt toegewezen. De kantonrechter zal het bedrag dan ook toewijzen tot het wettelijke tarief, zijnde € 182,98.

In totaal wordt derhalve toegewezen € 1.008,15 + € 182,98 = € 1.191,13.

Partijen zijn over en weer in het ongelijk gesteld. De kantonrechter ziet daarin aanleiding om de proceskosten te compenseren in die zin dat beide partijen de eigen kosten dragen.