Uitspraken

[A] heeft een onvoorwaardelijke toezegging gedaan aan [verzoeker]
4.2. Vast staat dat [A] aan [verzoeker] tijdens een diner na afloop van een werkbeurs op 23 augustus 2023 kenbaar heeft gemaakt dat er twijfel bestaat over het omzetten van zijn tijdelijke arbeidsovereenkomst naar een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd, gelet op de tegenvallende markt/cijfers. Dat in aansluiting daarop tussen [verzoeker] en [A] is gesproken over de mogelijkheid voor een derde jaarcontract staat eveneens vast waarbij [A] heeft aangegeven dat als [verzoeker] wettelijk een derde jaarcontract kan krijgen, zijn contract verlengd is. Daarna hebben [A] en [verzoeker] een toost daarop uitgebracht. Naar het oordeel van de kantonrechter is aldus een onvoorwaardelijke toezegging gedaan aan [verzoeker] om de arbeidsovereenkomst te verlengen met dien verstande dat daarbij enkel de afspraak is gemaakt dat [verzoeker] zou navragen bij HR of dit juridisch gezien nog mogelijk is. [A] heeft tijdens de mondelinge behandeling ook erkend dat hij tijdens dat gesprek op 23 augustus 2023 tegen [verzoeker] heeft gezegd: “als dat mogelijk is, dan gaan we daarvoor”.

Dat op 23 augustus 2023 geen voldoende bepaalbaar aanbod door [verweerster] is gedaan dat voor aanvaarding in aanmerking kon komen, zoals [verweerster] nog heeft aangevoerd, gaat evenmin op. Het gaat hier namelijk niet om een eerste arbeidsovereenkomst, maar om een verlenging van een arbeidsovereenkomst waarbij de arbeidsvoorwaarden tussen partijen dus al vaststonden. Om van aanbod en aanvaarding te spreken was in dit geval dan ook niet vereist dat daarbij ook zou zijn gesproken over arbeidsvoorwaarden. Concluderend is de kantonrechter dan ook van oordeel dat door [A] een onvoorwaardelijke toezegging aan [verzoeker] is gedaan.

Of [A] daadwerkelijk bevoegd was is hier niet van doorslaggevend belang
4.5. [verweerster] stelt dat [A] niet bevoegd was een toezegging aan [verzoeker] te doen over de verlenging van zijn arbeidsovereenkomst. [A] heeft volgens [verweerster] nooit de bevoegdheid gehad om te beslissen over arbeidsvoorwaarden, omdat hij als manager alleen ging over de commerciële zaken. Alle zaken rondom arbeidsvoorwaarden behoorden volgens [verweerster] tot de verantwoordelijkheid van [B] . Volgens [verweerster] wist [verzoeker] dit ook en mocht hij dus niet gerechtvaardigd vertrouwen op de woorden van [A] ten aanzien van de verlenging van de arbeidsovereenkomst. Ter onderbouwing van haar verweer heeft [verweerster] diverse stukken overgelegd, waaronder communicatie over de eerdere verlenging van de arbeidsovereenkomst van [verzoeker] in 2022 en afspraken over loon en een auto. Uit die stukken blijkt dat die zaken destijds tussen [B] en [verzoeker] zijn besproken en afgewikkeld. [verzoeker] heeft ook erkend dat deze zaken via [B] verliepen, maar heeft aangevoerd dat dit omstreeks februari/maart 2023 is veranderd. Volgens [verzoeker] is per e-mail aan de afdeling Retail gecommuniceerd dat [A] vanaf dat moment tot en met 31 december 2023 is aangesteld als manager voor beide teams, waarop [verzoeker] hem in reactie daarop heeft gefeliciteerd en onder andere heeft aangegeven dat hij blij is voor [A] , omdat [verzoeker] wist dat [A] dit altijd al wilde. Vanaf dat moment heeft [verzoeker] geen zaken omtrent arbeidsvoorwaarden meer besproken met [B] , maar alleen nog rechtstreeks met [A] . Door [verweerster] is betwist dat in de bevoegdheden/verantwoordelijkheden van [A] een wijziging is opgetreden omstreeks maart 2023. De kantonrechter kan niet vaststellen hoe dit nu daadwerkelijk is gegaan, omdat [verzoeker] direct na het gesprek op 29 november 2023 geen toegang meer had tot het systeem van [verweerster] en dus ook niet tot zijn mailaccount. Als gevolg daarvan heeft [verzoeker] de betreffende e-mail dus niet kunnen overleggen. Evident is echter wel dat [verzoeker] de overtuiging had dat [A] deze bevoegdheid sinds maart 2023 had en dat [verweerster] niet aannemelijk heeft gemaakt dat zij duidelijk heeft gecommuniceerd aan haar werknemers welke bevoegdheden al dan niet toekwamen aan [A] als afdelingsmanager. Er is ook niet gebleken dat binnen [verweerster] een beleid of reglement bestaat waarin de bevoegdheden binnen de organisatie zijn vastgelegd en op grond waarvan dit bij [verzoeker] bekend had moeten zijn. Dat [A] niet vermeld staat als bestuurder van [verweerster] bij de Kamer van Koophandel, is niet van doorslaggevend belang omdat bevoegdheden met betrekking tot arbeidsvoorwaarden niet zonder meer zijn voorbehouden aan enkel de bestuurder van een onderneming. Al met al is de kantonrechter van oordeel dat de gang van zaken tussen [verweerster] en [verzoeker] in ieder geval niet zo was dat duidelijk moest zijn voor [verzoeker] dat [A] onbevoegd was om hem namens [verweerster] een toezegging te doen tot het verlengen van zijn arbeidsovereenkomst.

[verzoeker] mocht gerechtvaardigd vertrouwen op de toezegging van [A]

[verweerster] heeft tot slot nog als verweer aangevoerd dat voor het geval wordt geoordeeld dat sprake is van een rechtsgeldige en onvoorwaardelijke toezegging, zij daarop nog mocht terugkomen gelet op de zeer tegenvallende resultaten in de markt waarop [verzoeker] werkzaam was. Wat daar ook van zij: door [verweerster] is in het geheel niet onderbouwd dat het financieel gezien niet haalbaar voor haar is om [verzoeker] in dienst te houden gelet op de marktomstandigheden. Aan dit verweer gaat de kantonrechter daarom voorbij.

De arbeidsovereenkomst is voor de duur van een jaar verlengd

De arbeidsovereenkomst wordt niet ontbonden

Omdat de arbeidsovereenkomst tussen [verzoeker] en [verweerster] nog bestaat, komt de kantonrechter vervolgens toe aan het beoordelen van het voorwaardelijk verzoek van [verweerster] tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst.

[verzoeker] heeft niet verwijtbaar gehandeld

De arbeidsrelatie is niet ernstig en duurzaam verstoord

Ook dit verzoek wijst de kantonrechter af. Dat het gesprek van 29 november 2023 niet in een goede sfeer is verlopen is gelet op hetgeen zich heeft afgespeeld begrijpelijk, maar daarin hebben beide partijen hun aandeel gehad. Dat leidt er echter niet toe dat van [verweerster] niet meer verwacht kan worden om de arbeidsrelatie met [verzoeker] voort te zetten.

Evenmin is gebleken dat terugkeer van [verzoeker] op de werkvloer negatieve gevolgen zal hebben vanwege veroorzaakte onrust. Dat dit zo zou zijn is in het geheel niet onderbouwd door [verweerster] .

Dat de verhoudingen tussen partijen door de onderhavige discussie op scherp zijn gezet is ook begrijpelijk, echter dat sprake is van een duurzame en ernstig verstoorde arbeidsrelatie is niet gebleken. Door [verweerster] is immers niets ondernomen om de onderlinge verhoudingen te verbeteren. Dit verzoek op de g-grond is daarmee prematuur en zal worden afgewezen.

[verweerster] moet het loon aan [verzoeker] betalen vanaf 16 januari 2024

Omdat de arbeidsovereenkomst tussen partijen per 16 januari 2024 is verlengd brengt dat met zich mee dat [verweerster] het loon aan [verzoeker] verschuldigd is vanaf 16 januari 2024, tot het moment dat een rechtsgeldig einde aan de arbeidsovereenkomst is gekomen.

Ook zal [verweerster] worden veroordeeld om [verzoeker] toe laten tot het verrichten van zijn gebruikelijke werkzaamheden. De gevorderde dwangsommen worden eveneens toegewezen, zij het dat de kantonrechter de dwangsommen maximeert tot een bedrag van
€ 70.000,00.

Ook de wettelijke verhoging ex artikel 7:625 BW en de wettelijke rente zullen worden toegewezen over het achterstallige loon, omdat vast staat dat het loon niet en dus te laat is betaald door [verweerster] .

Omdat de primaire verzoeken van [verzoeker] worden toegewezen, komt de kantonrechter aan de beoordeling van de subsidiaire verzoeken van [verzoeker] niet toe.

Terugbetaling eindafrekening

Salarisspecificaties
4.18. Het verzoek tot het verstrekken van salarisspecificaties is gelet op het bepaalde in artikel 7:626 BW toewijsbaar. Omdat niet is gesteld of gebleken dat [verweerster] niet vrijwillig tot het verstrekken van salarisspecificaties overgaat, bestaat geen aanleiding om daaraan dwangsommen te verbinden. Dat verzoek zal daarom worden afgewezen.
Advocaatkosten
4.19. [verzoeker] vordert betaling van zijn volledige advocaatkosten op grond van artikel 7:611 BW juncto artikel 6:96 BW voor de buitengerechtelijke kosten die hij voorafgaand aan de procedure heeft moeten maken. Vergoeding van daadwerkelijk gemaakte buitengerechtelijke kosten is mogelijk op grond van artikel 6:96 BW. Uit de New Hairstyle beschikking blijkt dat dan sprake moet zijn van een schending van artikel 7:611 BW. Naar het oordeel van de kantonrechter is daar sprake van. Door de arbeidsovereenkomst met [verzoeker] onregelmatig op te zeggen en hem niet langer tot het werk toe te laten, terwijl zij had toegezegd de arbeidsovereenkomst te verlengen, heeft [verweerster] in strijd met goed werkgeverschap gehandeld.
[verweerster] heeft verweer gevoerd tegen toewijzing van de volledige advocaatkosten, omdat dit volgens haar slechts toewijsbaar is als misbruik van procesrecht is gemaakt of sprake is van een onrechtmatige daad door het instellen van een evident ongegronde vordering. Dat criterium ziet echter op toewijzing van volledige proceskosten, terwijl [verzoeker] vergoeding vraagt van de kosten die niet zien op de voorbereiding van deze procedure, maar kosten die daaraan voorafgaand zijn gemaakt in december 2023. Uit de specificatie van de advocaatkosten van december 2023 blijkt dat de gemachtigde van [verzoeker] hem onder meer heeft geadviseerd over zijn rechtspositie en [verweerster] heeft aangeschreven over de aan [verzoeker] gedane toezegging en gesommeerd [verzoeker] toe te laten tot zijn werkzaamheden en het loon door te betalen.
Die kosten zijn gelet op voorgaande toewijsbaar. Het gevorderde bedrag komt de kantonrechter gelet op de bijgevoegde specificatie niet onredelijk voor en tegen de hoogte van de kosten is door [verweerster] ook geen verweer gevoerd. Dat betekent dat de kantonrechter een bedrag van € 1.956,57 inclusief BTW aan advocaatkosten zal toewijzen.

Proceskostenveroordeling
4.20. [verweerster] zal – zowel in het verzoek als in het (voorwaardelijk) tegenverzoek – als de (grotendeels) in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de proceskosten van [verzoeker] . Deze worden in het verzoek van [verzoeker] tot vandaag begroot op € 1.655,00, bestaande uit € 706,00 aan griffierecht en € 814,00 aan salaris gemachtigde en € 135,00 aan nakosten. De proceskosten in het zelfstandig tegenverzoek worden begroot op nihil, omdat in het tegenverzoek niet gebleken is van noemenswaardig meerwerk.

Uitvoerbaar bij voorraadverklaring

In de provisionele vorderingen
4.22. Nu in deze beschikking al een beslissing wordt gegeven op de verzoeken van [verzoeker] , is er geen reden meer om met toepassing van artikel 223 Rv een voorlopige voorziening te treffen. Een voorlopige voorziening op grond van dat artikel kan immers alleen worden getroffen voor de duur van het geding.