Uitspraken

[onderbewindgestelde] heeft berust in het ontslag. Daardoor staat vast dat de arbeidsovereenkomst tussen partijen op 20 december 2024 is geëindigd. Het gaat in deze zaak om de vraag of aan [onderbewindgestelde] een billijke vergoeding moet worden toegekend, en of [verweerster] moet worden veroordeeld tot betaling van een vergoeding wegens onregelmatige opzegging, een transitievergoeding en achterstallig loon.

[onderbewindgestelde] heeft het verzoek tijdig ingediend, omdat het is ontvangen binnen twee maanden na de dag waarop de arbeidsovereenkomst door opzegging is geëindigd.

De kantonrechter oordeelt dat het ontslag op staande voet van [onderbewindgestelde] niet rechtsgeldig is. Dit oordeel wordt hierna toegelicht.

Voor een rechtsgeldig ontslag op staande voet is vereist dat sprake is van een onverwijlde opzegging om een dringende reden. Dat het ontslag van [onderbewindgestelde] onverwijld door [verweerster] is gegeven, staat tussen partijen niet ter discussie. Vervolgens ligt de vraag ter beantwoording voor of sprake is van een dringende reden. De kantonrechter overweegt daarover het volgende.

Vooropgesteld wordt dat voor de beoordeling van de vraag of sprake is van een dringende reden die een beëindiging van de arbeidsovereenkomst rechtvaardigt, alle omstandigheden van het geval, in onderling verband en samenhang, in aanmerking moeten worden genomen, waaronder de aard en de ernst van hetgeen de werkgever als dringende reden aanmerkt, en verder onder meer de aard van de dienstbetrekking, de duur ervan en de wijze waarop de werknemer de dienstbetrekking heeft vervuld, alsmede de persoonlijke omstandigheden van de werknemer, zoals zijn leeftijd en de gevolgen die het ontslag op staande voet voor hem zouden hebben. De stelplicht en de bewijslast ten aanzien van het bestaan van een dringende reden liggen in dit geval bij de werkgever.

[verweerster] heeft in de ontslagbrief als dringende reden genoemd dat [onderbewindgestelde] een fles sterke drank en - uit de voorraad van [verweerster] - blikjes die eigendom waren van [verweerster] uit het restaurant heeft gestolen.

[onderbewindgestelde] heeft van meet af aan uitdrukkelijk ontkend dat hij een fles sterke drank uit het restaurant heeft meegenomen. [verweerster] heeft hierover in het verweerschrift geen nadere stellingen ingenomen. Tijdens de zitting heeft [onderbewindgestelde] er nog op gewezen dat in de door [verweerster] bij het verweerschrift overgelegde verklaring van de schoonmaakster (productie 1) niets wordt gezegd over een fles cognac. Tijdens de zitting heeft [verweerster] verklaard dat zij in die periode een fles cognac had gekregen van een leverancier en dat haar de volgende dag, op 20 december 2024, een lege plek in het schap was opgevallen. Volgens [verweerster] dacht de schoonmaakster dat [onderbewindgestelde] , toen zij hem uit het restaurant zag weggaan, iets onder zijn jas had gestopt. De kantonrechter is van oordeel dat [verweerster] met deze toelichting de door [onderbewindgestelde] gemotiveerd betwiste beschuldiging van een fles cognac onvoldoende heeft onderbouwd. Het staat daarom onvoldoende vast dat [onderbewindgestelde] van [verweerster] een fles sterke drank heeft gestolen.

Tussen partijen is in geschil van wie de lege blikjes waren. Volgens [onderbewindgestelde] koopt hij tijdens het werk wel eens wat drinken of neemt hij blikjes drinken mee naar het werk. Als de blikjes leeg zijn, verzamelt hij ze in een tas in de keuken om ze eens in de zoveel tijd in te wisselen voor statiegeld. [verweerster] stelt dat het niet logisch is voor [onderbewindgestelde] om eigen lege blikjes in het restaurant te bewaren, omdat de werknemers van het restaurant drie maaltijden per dag krijgen en onbeperkt drinken kunnen krijgen. [verweerster] verwijst daarvoor naar de verklaringen van de overige medewerkers waar dit uit blijkt. [onderbewindgestelde] heeft dit tijdens de zitting betwist en gesteld dat [verweerster] haar werknemers vooral water, thee en siroop onbeperkt aanbood. De door [verweerster] overgelegde verklaring van collega [B] dat hij geen blikjes meeneemt naar het werk klopt volgens [onderbewindgestelde] helemaal niet omdat [B] ook eigen blikjes Red Bull meeneemt. [onderbewindgestelde] stelt verder dat hij zijn lege blikjes in een tas in de keuken bewaarde en dat collega [B] dit ook deed. Volgens de verklaringen van de andere medewerkers van [verweerster] , waaronder ook de verklaring van [B] , worden de lege blikjes in een vuilniszak in het magazijn bewaard. Tijdens de zitting heeft [A] echter erkend dat de lege blikjes van [verweerster] zowel in bakjes in de keuken als in een zak in het magazijn werden bewaard. De lege blikjes werden dus niet op één vaste plek, maar op meerdere plaatsen in het restaurant bewaarden daardoor kan niet goed vastgesteld worden of alle lege blikjes in het restaurant van [verweerster] waren of dat er, onder andere door [onderbewindgestelde] , ook ‘eigen’ lege blikjes opgespaard werden. De overgelegde verklaringen van de andere werknemers van [verweerster] geven hierover ook onvoldoende uitsluitsel. Daarin staat alleen dat de lege blikjes in een vuilniszak bewaarden werden, maar niet of lege blikjes ook op andere wijzen en op andere plaatsen bewaard werden.

[onderbewindgestelde] heeft tijdens de zitting verder gesteld dat hij de meegenomen lege blikjes heeft ingewisseld voor een statiegeld van in totaal € 2,30. [verweerster] heeft de hoogte van deze vergoeding niet weersproken. Het gaat dus om een zogenaamde bagatel; een zaak van zeer geringe waarde, lege blikjes die niet meer bestemd zijn om te verkopen aan klanten van het restaurant. Zelfs als zou komen vast te staan dat [onderbewindgestelde] op 19 december 2024 lege blikjes van [verweerster] zonder toestemming uit het restaurant heeft meegenomen, moet de kantonrechter dat afwegen tegen de waarde van deze blikjes, een bedrag van € 2,30 en de overige omstandigheden, waaronder de aard en de duur van de dienstbetrekking en de persoonlijke omstandigheden van [onderbewindgestelde] .

Over de aard van de dienstbetrekking, de duur daarvan en de wijze waarop [onderbewindgestelde] die dienstbetrekking heeft vervuld is het volgende relevant. [onderbewindgestelde] en [A] kennen elkaar al lange tijd, vanaf de middelbare school. [A] heeft zich de problematische privésituatie van [onderbewindgestelde] aangetrokken en hem een baan aangeboden. [verweerster] wist dus vanaf de aanvang van het dienstverband van de privésituatie van [onderbewindgestelde] , waaronder zijn verslavingsproblematiek. Op het moment van ontslag was [onderbewindgestelde] al bijna tien jaar in dienst bij [verweerster] als keukenhulp. [onderbewindgestelde] heeft in die periode goed gefunctioneerd, of in ieder geval is niet gebleken dat het functioneren in deze periode tot onoverkomelijke problemen heeft geleid. Tijdens de zitting is verder gebleken dat [A] [onderbewindgestelde] na het ontslag op staande voet een aanbod heeft gedaan om weer op het werk terug te komen en daarbij afspraken te maken over terugkeer naar de woning.

Ook zijn de persoonlijke omstandigheden van [onderbewindgestelde] van belang. [onderbewindgestelde] staat al langere tijd onder beschermingsbewind en heeft daarmee al een financieel moeilijke positie. Na het ontslag kon hij plotseling ook niet meer in de woning blijven, omdat die volgens [verweerster] erg vervuild was. Tijdens de zitting bleek dat [onderbewindgestelde] nog geen andere eigen woonruimte heeft gevonden. Deze omstandigheden zijn onweersproken door [verweerster] . Het ontslag heeft [onderbewindgestelde] dus zwaar getroffen.

Al deze omstandigheden maken - in onderling verband in aanmerking genomen - dat het ontslag op staande voet een te verstrekkend middel is en dus onterecht is gegeven.

[verweerster] heeft - bij gebreke van een dringende reden - ten onrechte de opzegtermijn niet in acht genomen. Dit betekent dat [verweerster] op grond van artikel 7:672 lid 11 BW een gefixeerde schadevergoeding is verschuldigd. De verzochte - en niet betwiste - vergoeding wegens onregelmatige opzegging ter hoogte van € 3.467,81 bruto is dan ook toewijsbaar. De gevorderde wettelijke rente over deze vergoeding wordt ook toegewezen, te rekenen vanaf de dag waarop de arbeidsovereenkomst is geëindigd, dus vanaf 20 december 2024.

Uit artikel 7:673 lid 1 BW volgt dat [verweerster] aan [onderbewindgestelde] een transitievergoeding verschuldigd is. Dit is door [verweerster] alleen en tevergeefs bestreden met de stelling dat sprake is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van [onderbewindgestelde] . Daarvan is geen sprake, zo volgt uit het bovenstaande. [onderbewindgestelde] heeft voor de gevorderde transitievergoeding van € 5.067,- bruto verwezen naar een gedeelte van een schermafdruk van een berekening van deze vergoeding (productie 6). Daarop staat het bedrag van de transitievergoeding niet vermeld. Op basis van het maandloon van € 1.472,63 bruto, 8% vakantietoeslag, datum indiensttreding 1 juni 2015 en een datum uit dienst op 20 december 2024, bedraagt de wettelijke transitievergoeding € 5.065,37 bruto. De gevorderde transitievergoeding is daarom toewijsbaar tot dit bedrag. De gevorderde wettelijke rente over de transitievergoeding wordt toegewezen, gelet op het bepaalde in artikel 7:686a lid 1 BW te rekenen vanaf een maand na de dag waarop de arbeidsovereenkomst is geëindigd, vanaf 20 januari 2025.

Het verzoek van [onderbewindgestelde] tot toekenning van een billijke vergoeding wordt toegewezen, omdat hiervoor is geoordeeld dat het ontslag op staande voet niet rechtsgeldig is.1 Daarbij wordt opgemerkt dat een ongeldig ontslag op staande voet als ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever moet worden aangemerkt.2

Voor het vaststellen van de hoogte van de toe te kennen billijke vergoeding zijn in de rechtspraak uitgangspunten geformuleerd.3 De kantonrechter moet bij het bepalen van de billijke vergoeding rekening houden met alle (uitzonderlijke) omstandigheden van het geval en die vergoeding moet daarbij aansluiten. Het gaat er uiteindelijk om dat de werknemer wordt gecompenseerd voor het ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever. Ook met de gevolgen van het ontslag kan rekening worden gehouden, voor zover die gevolgen zijn toe te rekenen aan het verwijt dat de werkgever kan worden gemaakt. De billijke vergoeding heeft geen bestraffend doel, maar met de billijke vergoeding kan ook worden tegengegaan dat werkgevers ervoor kiezen een arbeidsovereenkomst op ernstig verwijtbare wijze te laten eindigen. De toegekende gefixeerde schadevergoeding en transitievergoeding wordt hierbij betrokken.

De kantonrechter zal een billijke vergoeding toekennen van € 1.000,00 bruto. Daarbij is het volgende in aanmerking genomen. [onderbewindgestelde] is na een dienstverband van bijna tien jaar onterecht ontslagen. Daar staat tegenover dat [onderbewindgestelde] recht heeft op een transitievergoeding en een vergoeding wegens onregelmatig ontslag voor de duur van de opzegtermijn tot 1 maart 2025. [onderbewindgestelde] heeft tijdens de zitting verklaard dat hij per 1 april 2025 een andere baan heeft gevonden waardoor hij weer inkomsten uit arbeid heeft. De waarde van het dienstverband als geen ontslag op voet zou zijn gegeven is daardoor inmiddels beperkt tot het loon over één maand. De financiële schade van [onderbewindgestelde] door het ontslag op staande voet is daarom relatief beperkt. [onderbewindgestelde] heeft verder niet nader onderbouwd dat in deze zaak voor de hoogte van de billijke vergoeding moet worden uitgegaan van zes maandsalarissen, zoals hij in het verzoekschrift heeft verzocht.

[verweerster] zal dus worden veroordeeld tot betaling van een billijke vergoeding van € 1.000,00 bruto. De gevorderde wettelijke rente over deze vergoeding wordt toegewezen, te rekenen vanaf de veertiende dag na de datum van deze beschikking.

De proceskosten komen voor rekening van [verweerster] , omdat [verweerster] overwegend ongelijk krijgt. De proceskosten aan de zijde van [onderbewindgestelde] worden begroot op € 1.039,00 (€ 90,00 aan griffierecht, € 814,00 aan salaris gemachtigde en € 135,00 aan nakosten).

Het verzoek van [verweerster] om [onderbewindgestelde] te veroordelen tot betaling van de gefixeerde schadevergoeding wordt afgewezen. Hiervoor is immers geoordeeld dat het ontslag niet rechtsgeldig is.