Uitspraken

De rechtbank gaat bij de beoordeling uit van de volgende feiten en omstandigheden. Eiser heeft een aanvraag ingediend om vergoeding van de kosten van woningaanpassing van de door hem bewoonde woning in verband met de handicap/beperkingen van zijn zoon [naam 2]. [naam 2] heeft bij de geboorte een hersenbeschadiging opgelopen (Cerebrale Parese GMFCS categorie V) en heeft een zeer ernstig verstoorde motoriek; hij is volledig ADL en HDL afhankelijk en rolstoelgebonden. De ouders van [naam 2] zijn gescheiden en er is gekozen voor co-ouderschap. Eiser woont in een eengezinswoning (in eigendom) aan de [adres 1]. De moeder van [naam 2] is verhuisd naar een aangepaste woning aan [adres 2].

De aanvraag van eiser betreft een uitbouw op de benedenverdieping (slaapkamer en natte cel aan de voorkant van de woning). Verweerder heeft de aanvraag afgewezen. In het primaire besluit is de afwijzing gebaseerd op artikel 18, eerste lid van de Verordening voorzieningen maatschappelijke ondersteuning 2012 (Vmo 2012) van de gemeente Uitgeest. Daarin is bepaald dat de gemeente gehouden is voorzieningen te treffen aan een persoon die zijn hoofdverblijf heeft of zal hebben in de woonruimte waaraan de voorziening getroffen wordt. Verweerder stelt dat [naam 2] zijn hoofdverblijf heeft op het adres van zijn moeder. Daar is sprake van een aangepaste adequate woning met diverse voorzieningen. Verweerder ziet geen aanleiding de hardheidsclausule (artikel 37 Vmo 2012) toe te passen. Verweerder heeft aangegeven wel bereid te zijn de woning van eiser bezoekbaar te maken (dat wil zeggen een voorziening die maakt dat de woonkamer en het toilet kunnen worden bereikt) en daarbij af te wijken van de in artikel 18, tweede lid Vmo 2012 genoemde voorwaarde dat een woning alleen bezoekbaar kan worden gemaakt als de aanvrager zijn hoofdverblijf heeft in een AWBZ-instelling. Verweerder ziet ook geen reden af te wijken van artikel 19 sub d van de Vmo 2012 op grond van een onverwacht optredende noodzaak. Verweerder heeft, onder verwijzing naar het advies van de bezwaarschriftencommissie, de afwijzing in bezwaar gehandhaafd, met aanpassing van de relevante bepalingen. In het bestreden besluit wordt verwezen naar de bepalingen van de Verordening maatschappelijke ondersteuning 2013 (Vmo 2013) en het Besluit maatschappelijke ondersteuning Uitgeest 2013 (Bmo 2013). Verweerder houdt eraan vast dat de woning van de moeder moet worden aangemerkt als het hoofdverblijf van [naam 2], nu hij op dat adres staat ingeschreven in de gemeentelijke basisadministratie (gba). Verweerder stelt te hebben voldaan aan de compensatieplicht als bedoeld in artikel 4 Wmo. Verweerder geeft daarbij aan dat de ex-echtgenote van eiser is verhuisd naar een aangepaste woning, waarvoor een verhuiskostenvergoeding is toegekend en tevens voorzieningen zijn verstrekt om zich (met hulp) te verplaatsen in en om de woning. In het advies merkt de commissie op, dat het oude artikel 19 Vmo 2012 niet in de nieuwe verordening van 2013 is terug te vinden en dit dan ook geen bespreking behoeft.

Eiser stelt in beroep dat verweerder de bestaande beperkingen dient te compenseren en daarbij rekening moet houden met de feitelijke situatie. Eiser meent dat verweerder daar niet aan heeft voldaan. Volgens eiser kan de vraag waar [naam 2] zijn hoofdverblijf heeft niet alleen worden beantwoord aan de hand van diens inschrijving in het gba. De gba gegevens vormen volgens hem slechts een belangrijke aanwijzing, maar zijn niet doorslaggevend (gewezen wordt op twee uitspraken (CRvB 3 februari 2004, 02/2692 WVG en rechtbank Haarlem 3 december 2003, 03/1150 WVG). Eiser stelt dat in artikel 1, vierde lid, Wmo sluitend is bepaald wat onder ‘hoofdverblijf’ moet worden verstaan en meent dat aan die term niet slechts betekenis toekomt bij de beoordeling of sprake is van een gezamenlijke huishouding. Volgens hem blijkt uit niets dat de wetgever bij de totstandkoming van artikel 1 Wmo een dergelijke beperking heeft voorgestaan. Volgens eiser speelt artikel 1, vierde lid, Wmo juist wel een doorslaggevende rol bij de vraag waar [naam 2] woont. Betoogd wordt dat de feitelijke situatie is dat [naam 2] het merendeel van de voor nachtrust bestemde tijd bij zijn vader doorbrengt. Die stelling heeft eiser gebaseerd op de jurisprudentie van de Centrale Raad van Beroep (CRvB) dat iemand geacht wordt daar te wonen waar hij het merendeel van de nachten doorbrengt, zijnde tenminste vier nachten per week. Omdat [naam 2] (in de even weken) vier nachten bij zijn vader slaapt is hij daar in die weken ook woonachtig. Daarnaast wordt betoogd dat uit de bij het aanvullende beroepschrift gevoegde foto’s blijkt dat de feitelijke situatie ook aldus is dat [naam 2] (mede) bij zijn vader woont. Waar het wat die foto’s betreft om gaat is dat in de woning van eiser alle essentialia aanwezig zijn voor het wonen van [naam 2] op dit adres.

Verweerder heeft in reactie op de beroepsgronden nog gesteld dat de verwijzing naar artikel 1, vierde lid, Wmo in dit verband niet relevant is omdat deze bepaling betrekking heeft op de begripsomschrijving gezamenlijke huishouding. Verweerder wijst op de Memorie van Toelichting, kamerstukken II 2004-2005 3031, nr. 3. Verweerder stelt dat de beide uitspraken waar in het beroepschrift naar wordt verwezen in dit verband niet relevant zijn. Verweerder heeft zich ter zitting op het standpunt gesteld, dat het belang is komen te vervallen nu eiser zelf is gestart met de bouw van de voorzieningen en dat de gemeente niet voorziet in voorzieningen die er al zijn.

De rechtbank zal zich allereerst uitlaten over de vraag of er procesbelang is. De rechtbank volgt verweerder niet in zijn standpunt dat dit belang er niet zou zijn. Het enkele feit dat eiser zelf is begonnen met de bouw, betekent niet dat het resultaat dat eiser met deze procedure wil bereiken, namelijk vergoeding van de woonvoorziening, niet kan worden bereikt of dit resultaat geen feitelijke betekenis kan hebben. De Wmo voorziet bovendien in zowel voorzieningen in natura als financiële tegemoetkomingen. De rechtbank zal dan ook belang aannemen.

Bij het bepalen van de voorzieningen houdt het college van burgemeester en wethouders rekening met de persoonskenmerken en behoeften van de aanvrager van de voorzieningen, waaronder verandering van woning in verband met wijziging van leefsituatie, alsmede met de capaciteit van de aanvrager om uit een oogpunt van kosten zelf in maatregelen te voorzien’.