Uitspraken

Ingevolge artikel 36, eerste lid, van de Invorderingswet 1990 (hierna: Iw), voor zover hier van belang, is iedere bestuurder van een lichaam hoofdelijk aansprakelijk voor - onder meer - de loonbelasting en omzetbelasting die het lichaam verschuldigd is overeenkomstig het bepaalde in de volgende leden van genoemd artikel.

Ingevolge artikel 36, tweede lid, van de Iw is, voor zover hier van belang, het lichaam als bedoeld in het eerste lid verplicht om onverwijld nadat gebleken is dat het niet tot betaling van de loonbelasting of omzetbelasting in staat is, daarvan mededeling aan de ontvanger te doen.

Ingevolge artikel 36, vierde lid, eerste volzin, van de Iw kan, indien tijdige melding uitblijft de bestuurder aansprakelijk worden gesteld omdat wordt vermoed dat de niet betaling het gevolg is van aan hem te wijten onbehoorlijk bestuur.

Ingevolge artikel 36, vierde lid, tweede volzin, van de Iw wordt tot weerlegging van dit vermoeden slechts toegelaten de bestuurder die aannemelijk maakt dat het niet aan hem te wijten is dat het lichaam niet aan zijn meldingsplicht heeft voldaan.

Ingevolge artikel 7, eerste lid, van het Uitvoeringsbesluit Invorderingswet 1990 dient de mededeling betalingsonmacht uiterlijk te worden gedaan twee weken na de dag waarop ingevolge artikel 19 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) de verschuldigde belasting behoorde te zijn afgedragen of voldaan. Ingevolge artikel 19 van de AWR is de belastingplichtige onderscheidenlijk de inhoudingsplichtige in de gevallen waarin de belastingwet voldoening van in een tijdvak verschuldigd geworden of afdracht van in een tijdvak ingehouden belasting op aangifte voorschrijft, gehouden de belasting binnen één maand na het einde van dat tijdvak overeenkomstig de aangifte aan de ontvanger te betalen.

De rechtbank stelt voorop dat de melding betalingsonmacht tijdig en rechtsgeldig moet plaatsvinden. Tussen partijen is niet in geschil dat de betalingsonmacht ten aanzien van de naheffingsaanslagen loonbelasting voor de tijdvakken november 2010 en december 2010 en voor de naheffingsaanslag omzetbelasting voor het tijdvak december 2010 tijdig is gemeld. Ten aanzien van de overige naheffingsaanslagen is niet in geschil dat niet tijdig is gemeld.

Tussen partijen is slechts in geschil of de melding van de betalingsonmacht voor de tijdvakken november en december 2010 moet worden aangemerkt als rechtsgeldige melding. Verweerder voert aan dat de in het formulier “Melding van betalingsproblemen bij belastingen en premies” gevraagde (aanvullende) informatie niet door eiser is verstrekt. De melding is daarom niet rechtsgeldig, aldus verweerder. Gelet op de betwisting door verweerder rust op eiser de bewijslast aannemelijk te maken dat de melding rechtsgeldig is en dat hij inzicht heeft gegeven in de omstandigheden die ertoe hebben geleid dat de verschuldigde belasting niet op aangifte is afgedragen of voldaan. Eiser heeft dienaangaande ter zitting verklaard dat verweerder aan hem heeft laten weten dat hij informatie miste. Eiser denkt dat hij vervolgens stukken bij het administratiekantoor heeft opgevraagd. Aangezien de melding vervolgens niet rechtsgeldig is verklaard, heeft eiser voorts verklaard dat hij er van uitgaat dat niet de gevraagde stukken zijn overgelegd.

Gelet op het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat, voor zover er al sprake is van een tijdige melding voor de onder 4.2.1 genoemde naheffingsaanslagen, er nimmer sprake is geweest van een volledige melding, nu de informatie waar verweerder om heeft verzocht niet is verstrekt. De melding betalingsonmacht kan derhalve niet als een rechtsgeldige melding worden aangemerkt. Daarvoor is immers vereist dat de betalingsonmacht van de B.V. expliciet en ondubbelzinnig wordt gemeld en bovendien dat daarbij inzicht wordt gegeven in de omstandigheden die ertoe hebben geleid dat de verschuldigde belasting niet op aangifte is afgedragen of voldaan.

Nu er geen sprake is van een rechtsgeldige melding van de betalingsonmacht geldt ten aanzien van eiser het wettelijk vermoeden dat het aan hem te wijten is dat de openstaande aanslagen niet zijn betaald. Tot tegenbewijs van dat vermoeden wordt eiser slechts toegelaten indien hij aannemelijk maakt dat het niet melden van de betalingsonmacht niet aan hem te wijten is. Eiser stelt zich in dat kader op het standpunt dat onder andere uit het onder 2.6.3 genoemde rapport blijkt dat hij psychische klachten had. Eiser stelt dat hij zich op 10 juni 2010 ziek heeft gemeld en dat hij van juni 2010 tot december 2010 nauwelijks inzetbaar was en af en toe op kantoor aanwezig was. Eiser stelt zich voorts op het standpunt dat hij maatregelen heeft getroffen. Hij heeft een aantal - met name operationele - zaken overgelaten aan de heer [B] en het contact over de financiële zaken verliep tussen het administratiekantoor en de CFO, aldus eiser. Verweerder voert aan dat de aanwezigheid van een depressieve stoornis eiser niet ontslaat van het voldoen aan de betalingsverplichtingen die de B.V. heeft. Eiser had maatregelen moeten treffen. Hij had zich de nodige moeite moeten getroosten om te voorkomen dat de B.V. niet aan haar betalingsverplichtingen kon voldoen, door bijvoorbeeld een zaakwaarnemer aan te stellen, aldus verweerder.

Op de voet van artikel 32, tweede lid, van de Iw geldt een aansprakelijkstelling ook ten aanzien van de kosten, invorderingsrente en boetes voor zover het belopen daarvan aan de aansprakelijk gestelde bestuurder is te wijten. Eiser stelt zich op het standpunt dat hij ten onrechte aansprakelijk is gesteld voor de boetes, de invorderingskosten en de invorderingsrente, aangezien het belopen daarvan niet aan hem te wijten is. Verweerder voert aan dat eiser in zijn hoedanigheid van bestuurder kan worden verweten dat de B.V. de verschuldigde belasting niet heeft betaald en dat hij daarom ook aansprakelijk is voor het belopen van de kosten, invorderingsrente en de boetes.

Gelet op hetgeen partijen over en weer hebben gesteld, staat vast dat eiser als bestuurder van de B.V. in de gelegenheid is geweest invloed uit te oefenen op het betalingsgedrag van de B.V. en dat hij verantwoordelijk was voor het nakomen van de fiscale verplichtingen van de B.V. Het feit dat eiser naar eigen zeggen werkzaamheden aan anderen overliet, doet aan zijn zeggenschap en verantwoordelijkheid niet af. Eiser heeft als bestuurder verzuimd ervoor zorg te dragen dat de verschuldigde belasting werd betaald, dan wel hij heeft verzuimd ervoor zorg te dragen dat de betalingsonmacht tijdig dan wel rechtsgeldig werd gemeld en hiermee belet dat verweerder de maatregelen kon nemen die laatstgenoemde geraden voorkwamen. Aldus was aan eiser te wijten dat kosten, invorderingsrente en verzuimboetes zijn belopen, zodat eiser daarvoor terecht aansprakelijk is gesteld.

Eiser doet tot slot een beroep op het vertrouwensbeginsel omdat tijdens het gesprek op 6 januari 2011 zou zijn toegezegd door verweerder dat eiser niet persoonlijk aansprakelijk zou worden gesteld. Het door eiser gestelde vertrouwen kan in rechte worden gehonoreerd indien er sprake is van feiten en omstandigheden welke bij eiser de indruk hebben kunnen wekken dat er sprake is van een bewuste standpuntbepaling. Nu eiser echter ter zitting heeft verklaard dat hij op 6 januari 2011 gerust is gesteld door verweerder, maar dat niet is toegezegd dat hij ontheven zou worden van persoonlijke aansprakelijkstelling, is er geen sprake van een expliciete toezegging. Het beroep op het vertrouwensbeginsel faalt.

Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard.