Uitspraken

Of in casu sprake is van een nietige afspraak dient te worden beoordeeld aan de hand van het bepaalde in artikel 3:40 BW.

Het door partijen aangehaalde artikel 7:902 BW is naar het oordeel van de kantonrechter niet beslissend voor het antwoord op de vraag of al dan niet sprake is van nietigheid. Aan laatstgenoemd artikel ligt de gedachte ten grondslag dat het mogelijk is dat partijen mede tot het sluiten van een vaststellingsovereenkomst worden gebracht, omdat de tussen hun bestaande onzekerheid of geschil (mede) ziet op de uitleg van een regel van dwingend recht of omtrent het resultaat waartoe een door een zodanige regel beheerste verhouding van partijen in het gegeven geval leidt (HR 21 april 1995, NJ 1997/570 (Schmitz/Caspers)).

Een dergelijke tussen partijen bestaande onzekerheid of geschil was tussen partijen eind 2014/ begin 2015 niet aan de orde, zo is gebleken. Integendeel, partijen gingen er gezamenlijk van uit dat de overeengekomen beëindigingsvergoeding niet strijdig was met dwingend recht.

Ingevolge het bepaalde in artikel 1:23 Wft is de rechtsgeldigheid van een privaatrechtelijke rechtshandeling welke is verricht in strijd met de bij of krachtens die wet gestelde regels niet uit dien hoofde aantastbaar, behalve voor zover in die wet anders is bepaald.

In afwijking van laatstgenoemd artikel bepaalt lid 3 van artikel 1:116 Wft dat rechtshandelingen in strijd met de bij of krachtens artikel 1:125 Wft gestelde regels nietig zijn.

Vastgesteld kan worden dat als gevolg van de inwerkintreding van de Wet beloningsbeleid financiële ondernemingen de door partijen overeengekomen beëindigingsvergoeding alsnog in strijd is gekomen met artikel 1:125 Wft, daarmee in strijd met een dwingende wetsbepaling als bedoeld in artikel 3:40 lid 2 BW, en als gevolg daarvan nietig is.

Het voorgaande heeft tot gevolg dat Rabobank niet tot nakoming van de gemaakte afspraak kan worden gehouden, behoudens indien artikel 1:125 Wft in onderhavig geval buiten toepassing dient te blijven, omdat:

Uitgangspunt van art. 1 Eerste Protocol EVRM (hierna: art. 1 EP) is het recht van eenieder op het ongestoord genot van zijn eigendom.

Onder eigendom moet mede worden begrepen een vastgelegd recht op uitkering van een geldsom, zoals onderhavige beëindigingsvergoeding.

Op grond van de tweede volzin van genoemde bepaling laat dit onverlet dat eigendom door de overheid mag worden gereguleerd in overeenstemming met het algemeen belang. Die bevoegdheid kent echter grenzen, blijkens de rechtspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM).

Op grond van vaste rechtspraak van het EHRM dient een inmenging door de overheid:

[de werknemer] stelt zich op het standpunt dat vanwege de terugwerkende kracht van de Wet beloningsbeleid financiële ondernemingen en het ontbreken van een deugdelijke overgangsregeling de door [de werknemer] en Rabobank op 14 januari 2015 bevoegdelijk gemaakte afspraak over de beëindigingsvergoeding achteraf gezien nietig is. Hiermee is genoemde wettelijke regeling in strijd met het rechtszekerheidsbeginsel en daarmee strijd met het in artikel 1 EP neergelegde recht op ongestoord recht op eigendom.

Rabobank heeft deze zienswijze bestreden.

De kantonrechter overweegt als volgt.

Het standpunt van [de werknemer] moet als juist worden aanvaard. Op 14 januari 2015 hebben partijen op grond van de toen geldende wetgeving bevoegdelijk een ontbindingsvergoeding van € 450.000,00 mogen afspreken, als gevolg waarvan [de werknemer] een vorderingsrecht tot betaling van dat bedrag ten laste van Rabobank verkreeg. Vervolgens is dit vorderingsrecht op 7 februari 2015 teniet gegaan vanwege de terugwerkende kracht waarmee de Wet beloningsbeleid financiële ondernemingen in is gegaan en het ontbreken van een overgangsregeling die ziet op de afspraken die zijn gemaakt met [de werknemer] .

De overgangsregeling (neergelegd in artikel 1:125 lid 3 Wet financieel toezicht) bepaalt namelijk dat het betreffende verbod tot en met 1 juli 2015 niet van toepassing is op uit te keren vertrekvergoedingen als de onderhavige die voortvloeien uit een door de onderneming voorafgaande aan 1 januari 2015 aangegane verplichting en de tussen partijen aangegane regeling dateert van 14 januari 2015.

In dit kader verdient opmerking dat bij de totstandkoming van de Wet beloningsbeleid financiële ondernemingen aandacht is besteed aan de noodzaak van een passende overgangsregeling in verband met de verenigbaarheid van het (toenmalig) wetsvoorstel met artikel 1 EP.

Zo heeft de Afdeling Advisering van de Raad van State (hierna: RVS) erop gewezen dat het wetsvoorstel ten aanzien van beëindigingsvergoedingen in het geheel niet voorzag in een overgangsregeling als gevolg waarvan “bepalingen in bestaande overeenkomsten bij vrijwillig vertrek na inwerkingtreding van het voorstel nietig zijn.”

Gebleken is dat de wetgever naar aanleiding van genoemd advies aanleiding heeft gezien alsnog te voorzien in de hiervoor onder 4.11. omschreven overgangsregeling, waarbij de wetgever er van is uitgegaan dat de Wet beloningsbeleid financiële ondernemingen op 1 januari 2015 zou ingaan. Uitgaande van die ingangsdatum zou de tussen partijen afgesproken beëindigingsvergoeding van meet af aan nietig zijn geweest, hetgeen voor partijen ook kenbaar zou zijn geweest, maar nu vanwege vertraging in het wetgevingsproces de Wet beloningsbeleid financiële ondernemingen op 7 februari 2015 met terugwerkende kracht in werking is getreden en de in het wetsvoorstel opgenomen overgangsregeling hierop niet is aangepast, wordt [de werknemer] alsnog geconfronteerd met de in 4.11. omschreven situatie, die feitelijk overeenkomt met het door de RVS in het advies geschetste en als ongewenst aangemerkte scenario.

Het voorgaande overziende, bestaat naar het oordeel van de kantonrechter redelijkerwijs de verwachting dat een bodemrechter, indien aangezocht, zal komen tot het oordeel dat het huidige artikel 1:125 Wet financieel toezicht in onderhavig geval buiten toepassing dient te blijven.

Dit heeft tot gevolg dat het door Rabobank gevoerde beroep op nietigheid alsnog dient te worden verworpen.

Het primair gevorderde ligt voor toewijzing gereed als na te melden. De gevorderde rente over de hoofdsom kan, als zijnde onweersproken, worden toegewezen.

Hetgeen partijen voor het overige hebben aangevoerd, behoeft geen nadere bespreking.

Gelet op de tussen partijen gemaakte afspraken over de proceskosten kan een beslissing hierover achterwege blijven.