Uitspraken

In hun samenlevingsovereenkomst hebben partijen afspraken geformaliseerd. Gebleken is echter, en partijen hebben dat beide ter comparitie expliciet bevestigd, dat zij ook na het sluiten van de samenlevingsovereenkomst de voormelde wijze van kostenverdeling hebben voortgezet. Dit terwijl in de samenlevingsovereenkomst was afgesproken dat iedere partij de helft van zijn “netto besteedbaar inkomen uit arbeid” zou bijdragen voor de gezamenlijke huishouding.

Op grond van de samenlevingsovereenkomst en haar netto-inkomen uit arbeid diende de vrouw maandelijks € 1.100,- bij te dragen in de gemeenschappelijke huishouding. De man diende maandelijks circa € 1.125,- bij te dragen. De rechtbank hanteert hier het arbeidsinkomen van de man en laat zijn huurinkomsten buiten beschouwing. De rechtbank neemt er nota van dat de vrouw vindt dat op dit punt de huurinkomsten van de man meetellen. Echter, omdat dit voor de uitkomst van de zaak geen verschil maakt, zal de rechtbank de stellingen van de man op dit punt volgen en bij de verdere beoordeling uitgaan van (slechts) het inkomen uit arbeid.

Indien, zoals in het onderhavige geval, is overeengekomen dat partijen ieder de helft van hun netto besteedbaar inkomen uit arbeid dienen in te brengen voor de kosten van de gemeenschappelijke huishouding, is uitgangspunt dat er aanleiding is tot vergoeding van de ander, wanneer een partij meer heeft bijgedragen dan waartoe hij moet bijdragen. Volgens vaste rechtspraak ligt het daarbij voor de hand aan te nemen dat de onderlinge afrekening periodiek dient plaats te vinden na het verstrijken van ieder kalenderjaar. De rechtbank ziet geen aanleiding daar in het onderhavige geval anders over te oordelen. De vrouw heeft geen bijzondere omstandigheden gesteld op grond waarvan in de onderhavige zaak van de geldende rechtspraak behoort te worden afgeweken. Dat betekent dat de door de vrouw gespecificeerde berekening van hetgeen de man had moeten voldoen over de periode vanaf 22 september 2008 tot 11 juli 2014 in ieder geval niet voor enige verrekening in aanmerking komt. Partijen hebben immers gedurende de samenleving een andere invulling gegeven aan de gemeenschappelijke huishouding dan overeengekomen in de samenlevingsovereenkomst. Het is in strijd met de redelijkheid en billijkheid die de rechtsverhouding tussen partijen beheerst, dat de vrouw daar thans op terug zou kunnen komen, nog daargelaten dat de vrouw onvoldoende inzicht heeft gegeven in alle, andere kosten van de huishouding en eventuele kosten die de man daarnaast ten behoeve van de gemeenschappelijke huishouding heeft gedaan buiten beschouwing heeft gelaten, zoals het betalen van vakanties en andere kosten van de huishouding. De rechtbank is daarom van oordeel dat hetgeen de vrouw op dit punt vordert afgewezen moet worden.

Zijnerzijds heeft de man gevorderd een bedrag van wegens door hem gedane investeringen in de woning van de vrouw. De rechtbank constateert dat de vordering van de man in zoverre afwijkt van die van de vrouw dat het hier gaat om uitgaven waarvan de man stelt dat hij deze heeft gedaan ten behoeve van de woningen van de vrouw en het hier geen kosten van de gemeenschappelijke huishouding betreffen. Uitgangspunt in gevallen als deze waarin de ene samenwonende partner geheel of gedeeltelijk de tegenprestatie voldoet voor een goed dat op naam van de andere partner is geplaatst en die tegenprestatie niet is te beschouwen als bijdrage in de kosten van huishouding, is dat eerstgenoemde partner in beginsel jegens de andere partner een uit de normen van redelijkheid en billijkheid voortvloeiend vergoedingsrecht heeft. Dat vergoedingsrecht strekt tot terugbetaling van een gelijk bedrag als destijds is verschaft, al dan niet onder verrekening van de waardevermeerdering of waardevermindering die het gefinancierde goed bij het einde van de samenwoning blijkt te hebben ondergaan. Doch, dit kan anders zijn wanneer tussen partijen anders is overeengekomen (al dan niet in de vorm van een samenlevingsovereenkomst) of wanneer één en ander tussen hen is geschied om te voldoen aan een natuurlijke verbintenis van de ene tot verzorging van de andere. Ook niet is uitgesloten dat uit de eisen van redelijkheid en billijkheid in verband met de omstandigheden van het geval iets anders voortvloeit.

Nu is gesteld noch gebleken dat partijen afspraken hebben gemaakt over eventuele investeringen van de man in de woning van de vrouw, brengt het hiervoor omschreven uitgangspunt met zich dat investeringen van de man ten behoeve van de goederen van de vrouw in beginsel door de vrouw moeten worden terugbetaald. De rechtbank is echter van oordeel dat de maatstaven van redelijkheid en billijkheid in dit geval meebrengen dat de man geen aanspraak kan maken op die terugbetaling van zijn investeringen. Nog daargelaten dat de man op een aantal punten onvoldoende heeft onderbouwd dat de door hem gestelde betalingen daadwerkelijk zijn gedaan en/of betrekking hebben op (investeringen in) de woningen van de vrouw, is doorslaggevend dat de man gedurende de gehele samenwoning aanzienlijk minder dan de vrouw heeft bijgedragen in de kosten van de gemeenschappelijke huishouding. Ook veel minder dan waartoe hij in ieder geval vanaf 22 september 2008 volgens de samenlevingsovereenkomst verplicht was. Zelfs als er rekening mee wordt gehouden dat de man naast het bedrag van € 450,- per maand nog incidenteel bijdroeg aan de kosten van de gemeenschappelijke huishouding en hij daarnaast de helft van de kosten van de vakanties droeg. Daar waar de rechtbank in de normen van redelijkheid en billijkheid aanknopingspunten vindt om de vrouw niet alsnog aanspraak te laten maken op vermeend te weinig gedane bijdragen in de gemeenschappelijke huishouding door de man, brengen diezelfde normen mee dat er dan ook geen ruimte is te oordelen dat de investeringen door de man wel voor verrekening in aanmerking komen. Dat geldt ook voor de bedragen die de man heeft voldaan in verband met de woning van de vrouw te Oost-Graftdijk. Van ongerechtvaardigde verrijking van de vrouw is derhalve geen sprake.

Over de BMW Z-3 overweegt de rechtbank dat deze eigendom was van de vrouw en dat deze door de vrouw is gekocht voor een bedrag van € 1.000,-. De auto is door de vrouw ingeruild voor een bedrag van € 350,-. Afgifte van de auto door de vrouw is derhalve niet meer mogelijk. De vordering van de man tot vergoeding van de door hem gedane investering in de auto wordt eveneens afgewezen. Voor zover de kosten die de man al voor de auto gemaakt stelt te hebben, niet zijn te beschouwen als kosten van de gemeenschappelijke huishouding, heeft de man onvoldoende onderbouwd dat hij zodanige investeringen in de auto heeft gedaan en dat deze een zodanige meerwaarde voor de auto hebben opgeleverd dat de vrouw daar nu een vergoeding aan de man voor moet betalen.

Tenslotte de door de vrouw gevorderde medewerking van de man aan het ontslag uit de hoofdelijkheid van, respectievelijk, de man betreffende de lening voor de woning van de vrouw en de vrouw betreffende de lening voor de woning van de man. Deze vorderingen zijn toewijsbaar, nu de man daar onvoldoende verweer tegen heeft gevoerd. Aan deze veroordelingen zal een dwangsom als na te melden worden verbonden. De rechtbank merkt wel op dat het ontslag uit de hoofdelijkheid van de vrouw betreffende de lening van de man, mede afhankelijk is van de goedkeuring van de bank. De veroordeling is aldus gericht op de inspanningen van de man en niet (primair) op het resultaat.

Gelet op de relatie tussen partijen zullen de proceskosten tussen hen worden gecompenseerd, in die zin dat iedere partij de eigen kosten draagt.