Uitspraken

Eiseres heeft aangevoerd dat het bestreden besluit onzorgvuldig is voorbereid, omdat het is genomen door dezelfde afdeling die ook beslist over (toekenning van) de uitkering aan eiseres op grond van de Wet werk en bijstand (WWB). Eiseres verwijst in dit verband naar de uitspraak van de rechtbank Overijssel van 5 februari 2014 (ECLI:NL:RBOV:2014:514).

De rechtbank acht het bestreden besluit niet reeds onzorgvuldig omdat bij de totstandkoming de afdeling is betrokken die ook betrokken wordt bij een aanvraag om toekenning van een WWB-uitkering. Anders dan in de zaak die diende bij de rechtbank Overijssel houdt de afwijzingsgrond in het onderhavige geval immers geen verband met de positie die de gemeente in verband met een WWB-uitkering inneemt. De beroepsgrond faalt.

Eiseres heeft aangevoerd dat geen sprake is van verwijtbare recidive als bedoeld in artikel 2.4 van het Beleidsplan. Naar haar oordeel strekt deze regel zich niet uit tot de gang van zaken gedurende het WSNP-traject, maar beperkt deze zich tot gedragingen in het kader van gemeentelijke schuldhulpverlening.

Verweerder heeft ter zitting verklaard dat artikel 2.4 van het Beleidsplan (onder meer) daartoe strekt dat de beperkte financiële middelen goed worden besteed en niet behoeven te worden aangewend voor schuldhulpverlening aan personen die door hun eigen schuld opnieuw een beroep daarop moeten doen. Desgevraagd heeft verweerder verklaard dat de verwijtbare recidive aan de zijde van eiseres (onder meer) daarin is gelegen dat zij in de WSNP een nieuwe schuld heeft laten ontstaan waardoor dit traject door de rechtbank is beëindigd.

De rechtbank begrijpt het standpunt van verweerder aldus, dat hij eiseres de toegang tot de schuldhulpverlening ontzegt, omdat zij, doordat zij in de WSNP een nieuwe schuld heeft laten ontstaan ter zake waarvan haar een verwijt kan worden gemaakt, door haar eigen schuld opnieuw een beroep moet doen op de gemeentelijke schuldhulpverlening. De rechtbank acht dit, mede gelet op de geschetste bedoeling van artikel 2.4 van het Beleidsplan, niet onredelijk. Het enkele feit dat de verwijtbare gedraging van eiseres (het maken van een nieuwe schuld) heeft plaatsgevonden in het kader van de WSNP en geen betrekking heeft op het gemeentelijke schuldhulpverleningstraject, maakt nog niet dat verweerder zich niet in redelijkheid op het standpunt heeft kunnen stellen dat sprake is van verwijtbare recidive. De beroepsgrond slaagt niet.

Eiseres heeft aangevoerd dat het bestreden besluit miskent dat haar een beroep toekomt op de hardheidsclausule uit het Beleidsplan. Ter zitting heeft eiseres daaraan toegevoegd dat de trajecten van schuldhulpverlening en budgetbeheer in het Beleidsplan niet van elkaar worden onderscheiden en dat verweerder derhalve had moeten bezien of er aanleiding was voor toepassing van het instrument van budgetbeheer.

Verweerder heeft gesteld dat er twee te onderscheiden trajecten zijn: integrale schuldhulpverlening (zoals door eiseres aangevraagd) en budgetbeheer. Laatstgenoemd instrument is er voor om zeker te stellen dat een schuldenaar aan een aantal lopende verplichtingen voldoet om bijvoorbeeld huisuitzetting te voorkomen of afsluiting van energie en water te voorkomen. Eiseres komt volgens verweerder niet in aanmerking voor integrale schuldhulpverlening. Verweerder heeft haar erop gewezen dat zij een aanvraag voor budgetbeheer kan indienen. De aanvraag van eiseres is inmiddels buiten behandeling gesteld, omdat eiseres niet de benodigde gegevens heeft aangeleverd, aldus verweerder.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder aan zijn verplichtingen uit het Beleidsplan voldaan door eiseres de gelegenheid te bieden budgetbeheer aan te vragen en de daarvoor benodigde gegevens aan te leveren. Anders dan eiseres veronderstelt, vloeien voor verweerder geen verdergaande verplichtingen voort uit het Beleidsplan. De beroepsgrond slaagt niet.