Uitspraken

Bij de beantwoording van deze vraag dient het volgende vooropgesteld te worden. Bij het ongeval van 2 maart 2015 waren een gemotoriseerde en een ongemotoriseerde verkeersdeelnemer betrokken. Voor deze situatie is in beginsel artikel 185 Wegenverkeerswet (WVW) geschreven. Omdat de gemotoriseerde verkeersdeelnemer bovenstaand verzoek heeft ingediend, moeten de geschilpunten worden beoordeeld aan de hand van artikel 6:162 BW, waarbij geldt dat artikel 185 WVW reflexwerking heeft.

De reflexwerking houdt in dat dat bij een aanrijding tussen een motorrijtuig en een fietser, waarbij schade aan (de bestuurder van) het motorrijtuig ontstaat, de schade, ook als de fietser schuld heeft aan de aanrijding, in beginsel voor een gedeelte voor rekening blijft van de bestuurder/eigenaar van het motorrijtuig, behalve als sprake is van overmacht aan de zijde van de bestuurder van het motorrijtuig. Voor welk gedeelte hangt af van de causaliteitsafweging en eventuele billijkheidscorrectie die in het kader van artikel 6:101 BW dient te worden gemaakt. De door de Hoge Raad in het kader van artikel 185 WVW en de kwalificatie van overmacht ontwikkelde 50%-regel is niet van toepassing in deze situatie.

Gelet op hetgeen partijen over en weer hebben gesteld en verklaard ter zitting kan niet worden vastgesteld of en zo ja, op welke wijze (frontaal of schampend) [verweerder] en [verzoeker] met elkaar in botsing zijn gekomen, of het ongeval op de weghelft van [verzoeker] of op het fietspad heeft plaatsgevonden en met welke snelheid [verweerder] fietste. Evenmin staat vast dat [verweerder] hard, laat staan roekeloos hard, fietste en dat, zoals [verzoeker] heeft gesteld en door [verweerder] is betwist, [verweerder] over zijn fiets en over de motor heen is gelanceerd en met zijn lichaam tegen het hoofd van [verzoeker] is beland.

De politie heeft geen namen van eventuele getuigen genoteerd en het proces-verbaal van het ongeval is het enige enigszins objectieve verslag van het ongeval.

Gelet op het proces-verbaal in samenhang met het in geding gebrachte fotomateriaal, acht de rechtbank aannemelijk en gaat er in het navolgende daarom vanuit dat [verzoeker] bij het wegdraaien naar rechts, achter de Jeep vandaan, met zijn motor zo niet over de haaientanden dan wel de witte blokken heen er dan toch op dan wel heel dicht tegen aan moet hebben gereden. De ruimte op de weg rechts van de Jeep tot het op de kruising gemarkeerde fietspad is immers dusdanig beperkt dat een auto er niet had kunnen passeren zonder de markering van het fietspad te overschrijden. Het ligt in de rede dat [verweerder] , die vanuit de tegengestelde richting op het fietspad aan kwam rijden, is geschrokken van de plotseling achter de Jeep wegkomende motor van [verzoeker] die door de inhaalmanoeuvre in ieder geval dicht in de buurt van het fietspad moet zijn gekomen, althans de indruk wekte dat dat zou kunnen gebeuren. De motor moet een zwenkende beweging hebben gemaakt. Door de (schrik)reactie is [verweerder] gaan remmen en slippen. Beide partijen hadden geen mogelijkheid meer elkaar te ontwijken en zijn gevallen.

De rechtbank is van oordeel dat het beroep op overmacht niet slaagt en overweegt daartoe, met inachtneming van het bovenstaande, als volgt.

Op de plaats waar het ongeval heeft plaatsgevonden had een auto de inhaalmanoeuvre aan de rechterzijde van de Jeep niet kunnen uitvoeren zonder over de haaientanden en de markering van het fietspad op de kruising te rijden. Dat geldt nog meer voor het gedeelte van de kruising waar verderop de haaientanden (vanuit [verzoeker] gezien) naar links verspringen. Te gelden heeft dat een motor zich op gelijke wijze in het verkeer heeft te gedragen als ander gemotoriseerd verkeer. Hoewel een motor minder ruimte inneemt, heeft ook een motor beperkte ruimte om op de plek van het ongeval op de voor hem bestemde weghelft te blijven. Als het kruispunt volledig vrij van overig verkeer zou zijn geweest en er sprake was geweest van een goed overzicht had [verzoeker] de inhaalmanoeuvre wellicht kunnen uitvoeren zonder ander verkeer in gevaar te brengen, maar van een rustige verkeerssituatie en een goed overzicht was, zoals is gebleken, geen sprake. [verzoeker] heeft de vóór hem stilstaande Jeep aan de rechterkant gepasseerd op een kruising, waar in beginsel onvoldoende ruimte is voor een inhaalmanoeuvre, zonder zich ervan te hebben vergewist dat er recht achter de Jeep geen verkeer aankwam en heeft zodoende [verweerder] niet (kunnen) zien aankomen. Door onder genoemde omstandigheden toch in te halen en niet achter de Jeep te wachten tot de weg vóór hem vrij was, heeft [verzoeker] , naar het oordeel van de rechtbank, een risico genomen en verwijtbaar gehandeld.

Dat [verweerder] , zoals hij ook heeft erkend, zich heeft schuldig gemaakt aan een verkeersfout door in de tegengestelde richting over een fietspad te rijden maakt dat niet anders. De rechtbank is namelijk van oordeel dat dit gedrag niet zo onwaarschijnlijk was dat [verzoeker] daarmee bij het bepalen van zijn verkeersgedrag geen rekening behoefde te houden. Bij deelname aan het verkeer dient ook met verkeersdeelnemers die zich niet (volledig) volgens de verkeersregels gedragen rekening te worden gehouden. Dat [verzoeker] plotseling geconfronteerd werd met een op hem afkomende fietser getuigt niet van zodanig gedrag dat hij voldoende heeft geanticipeerd op of zich rekenschap heeft gegeven van fietsers die zich niet aan de verkeersregels houden en in tegengestelde richting fietsen. Er zijn onvoldoende concrete aanwijzingen om te kunnen constateren dat [verweerder] meer fout heeft gedaan dan tegen het verkeer in te fietsen. In ieder geval is, mede gelet op het proces-verbaal van de politie, niet aannemelijk dat [verweerder] zich buiten de grens van het fietspad heeft begeven.

Het voorgaande leidt tot de conclusie dat geen sprake is van overmacht omdat niet kan worden gezegd dat [verzoeker] rechtens geen enkel verwijt kan worden gemaakt.

Dit betekent dat de schade in beginsel voor een gedeelte voor rekening blijft van [verzoeker] . Voor welk gedeelte hangt af van de causaliteitsafweging en eventuele billijkheidscorrectie die in het kader van artikel 6:101 BW dient te worden gemaakt.

Bij de causaliteitsverdeling wordt de schade verdeeld in evenredigheid met de mate waarin de aan ieder toe te rekenen omstandigheden tot de schade hebben bijgedragen. Het gaat dus om de vraag in welke mate enerzijds het fietsgedrag van [verweerder] en anderzijds het inhaalgedrag van [verzoeker] op zijn motor aan het ontstaan van het ongeval hebben bijgedragen.

Vaststaat dat [verweerder] door tegen de toegestane richting op het fietspad te fietsen een verkeersfout heeft gemaakt. Door daarbij in tegengestelde richting een kruising op te fietsen is dat een belangrijke omstandigheid die heeft bijgedragen aan het ongeval. [verzoeker] op zijn beurt heeft ook een verkeersfout gemaakt door, zonder zich ervan te hebben vergewist of de situatie een inhaalmanoeuvre toestond, met zijn motor de Jeep rechts in te halen, op een plaats waar in beginsel onvoldoende ruimte voor twee motorvoertuigen is om elkaar te passeren zonder over of heel dichtbij het fietspad te rijden.

Naar het oordeel van de rechtbank hebben beide gedragingen in gelijke mate bijgedragen aan het ontstaan van het ongeval. Dit leidt tot de slotsom dat beide fouten voor 50% aan het ontstaan van de schade hebben bijgedragen.

Vervolgens dient de vraag te worden beantwoord of de billijkheidscorrectie tot een andere verdeling dan de causale verdeling van 50%-50% leidt. Voor toepassing van die correctie moet het gaan om de aanwezigheid van specifieke, individuele omstandigheden die tot gevolg hebben dat de billijkheid een andere verdeling eist dan de uitkomst van de beoordeling op basis van causaliteit. Daarbij moet rekening worden gehouden met onder andere de mate en ernst van verwijtbaarheid van de over en weer gemaakte fouten, de ernst van het letsel en het al dan niet verzekerd zijn.

In dit kader heeft [verzoeker] aangevoerd dat de ernst van zijn letsel en zijn onverzekerde schade aanleiding geven om bij eventuele eigen schuld toch [verweerder] gehouden te achten tot volledige schadevergoeding.

[verweerder] heeft betwist dat het letsel van [verzoeker] zodanig ernstig is dat dit moet leiden tot een billijkheidscorrectie.

De rechtbank ziet geen aanleiding om de vastgestelde causale verdeling met toepassing van de billijkheidscorrectie te corrigeren. Hoewel het letsel zich in eerste instantie ernstig liet aanzien is [verzoeker] daarvan na enkele maanden zodanig hersteld dat hij niet meer onder medische behandeling staat en zijn werk als consultant (in het buitenland) heeft kunnen hervatten. Zonder een oordeel over de invloed van de resterende gezondheidsklachten op het leven van [verzoeker] te willen geven, is het letsel naar het oordeel van de rechtbank niet zodanig dat de billijkheid een andere dan de causale verdeling eist. Dat [verzoeker] niet verzekerd is voor zijn schade vormt evenmin aanleiding voor correctie van de causale verdeling. Niet is gebleken dat [verzoeker] in een financiële noodtoestand is komen te verkeren door het onverzekerd zijn van zijn schade.

Kosten

Artikel 1019aa lid 1 Rv bepaalt dat de rechtbank in de beschikking de kosten begroot bij de behandeling van het verzoek aan de zijde van de persoon die schade door dood of letsel lijdt en dat de rechtbank daarbij alle redelijke kosten als bedoeld in artikel 6:96 lid 2 BW in aanmerking neemt. De rechtbank is van oordeel dat het door de advocaat van [verzoeker] gehanteerde uurtarief niet bovenmatig is voor een in letselschade gespecialiseerde advocaat. De rechtbank ziet wel aanleiding om, gelet op de omvang en de complexiteit van het geschil, het opgevoerde aantal uren (27) te matigen. Daarbij heeft de rechtbank mede overwogen dat een inzichtelijke specificatie van de aan dit deelgeschil bestede uren ontbreekt en dat het overgelegde urenstaatje bij productie 21 daarvoor ontoereikend is.

De rechtbank zal de met de opstelling van het verzoekschrift en de behandeling van de zaak gemoeide kosten in redelijkheid begroten op een bedrag van € 5.000,- (20 uur maal € 250,-). Vermeerderd met kantoorkosten en btw en met het door [verzoeker] betaalde griffierecht komt dit in totaal neer op een te betalen bedrag van (€ 5.000,- maal 1,27 plus € 288,- =) € 6.638,-.