Uitspraken

Kern van het geschil is of [de werknemer] recht heeft op de ontslagvergoeding op grond van artikel 11.6 van de cao. Kern8 meent van niet omdat zij stelt dat sprake is van overgang van onderneming per 1 januari 2015, dat [de werknemer] per deze datum van rechtswege bij MET Welzijn in dienst is getreden, dat haar arbeidsovereenkomst daarom niet om bedrijfseconomische redenen is beëindigd en dat zij derhalve geen recht heeft op een vergoeding op grond van artikel 11.6 van de cao.

Om de vraag of [de werknemer] recht heeft op de door haar gevorderde ontslagvergoeding te kunnen beantwoorden dient de vraag te worden beantwoord of sprake is van overgang van onderneming in de zin van artikel 7:662 e.v. BW doordat MET Welzijn met ingang van 1 januari 2015 het welzijnswerk in Heerhugowaard op zich heeft genomen nadat Kern8 dat – evenals MET Welzijn op grond van een door de gemeente verstrekte subsidie – vóór die tijd had gedaan. De kantonrechter is van oordeel dat dit het geval is. Daartoe wordt het volgende overwogen.

De kantonrechter stelt voorop dat een economische eenheid in de zin van artikel 7:662 lid 2 sub b BW voldoende gestructureerd en autonoom moet zijn, maar behoeft niet noodzakelijkerwijs materiële en immateriële activa van betekenis te omvatten. Een georganiseerd geheel van werknemers die speciaal en duurzaam met een gemeenschappelijke taak zijn belast, kan, wanneer er geen andere productiefactoren zijn, als economische eenheid worden aangemerkt.

De kantonrechter is van oordeel dat het werk dat door Kern8 werd verricht een economische eenheid vormt in de zin van artikel 7:662 lid 2 onder b van het BW. Kern8 heeft onbetwist gesteld dat Kern8 medewerkers inzette in Heerhugowaard met kennis van het Heerhugowaardse netwerk, die werkten vanuit Heerhugowaardse buurthuizen en met een specifieke vanuit de gemeente Heerhugowaard gegeven opdracht. Gelet op de organisatie van Kern8 is de kantonrechter van oordeel dat de werknemers functioneerden als een georganiseerd geheel van werknemers die speciaal en duurzaam met een gemeenschappelijke taak, het verrichten van welzijnsdiensten in Heerhugowaard, belast waren. Andere relevante productiefactoren zijn niet aanwezig. Het gaat dus om een eenheid die louter uit arbeidskrachten bestaat. Het door Kern8 verrichte welzijnswerk in Heerhugowaard is op grond van het voorgaande aan te merken als een economische eenheid. [de werknemer] heeft geen feiten en/of omstandigheden gesteld die het voorgaande anders maken. De enkele stelling van [de werknemer] dat geen sprake is van een arbeidsintensieve sector is onvoldoende.

[de werknemer] heeft gesteld dat geen sprake is van behoud van identiteit, aangezien MET Welzijn de activiteiten wezenlijk anders structureert en reduceert. De ondersteuning die MET Welzijn verleend is meer gericht op tijdelijke ondersteuning van de doelgroepen, terwijl bij Kern8 dit meer gericht was op processen van samenwerking en sociale samenhang tijdens activiteiten, aldus [de werknemer] .

Beslissend criterium is of de identiteit van de onderneming bewaard blijft, wat met name blijkt doordat de exploitatie ervan in feite wordt voortgezet of hervat. Voor de beoordeling of aan de voorwaarden voor overgang van een economische eenheid die haar identiteit behoudt, is voldaan, moet volgens rechtspraak van het HvJEU rekening worden gehouden met alle feitelijke omstandigheden die de betrokken overgang kenmerken, zoals de aard van de betrokken onderneming/vestiging, de vraag of al dan niet materiele activa zijn overgedragen, de waarde van immateriële activa, of al dan niet vrijwel al het personeel door de nieuwe ondernemer is overgenomen, of al dan niet een klantenkring is overgedragen, de mate waarin de voor en na de overdracht verrichte activiteiten met elkaar overeenkomen en de duur van een eventuele onderbreking van die activiteiten. Uit de rechtspraak van het HvJEU blijkt tevens dat het belang dat aan deze diverse criteria moet worden gehecht, noodzakelijkerwijs verschilt naar gelang de uitgeoefende activiteit. Waar een economische eenheid zonder materiële of immateriële activa van betekenis kan functioneren, kan het behoud van de identiteit van een dergelijke eenheid niet slechts afhangen van de overdracht van dergelijke activa. Zoals hiervoor overwogen, kan onder omstandigheden ook een groep werknemers die duurzaam een gemeenschappelijke activiteit verricht een economische entiteit vormen. De eis van behoud van identiteit kan dan meebrengen dat de nieuwe ondernemer een wezenlijk deel - qua aantal en deskundigheid - van het personeel overneemt dat zijn voorganger speciaal voor die taak had ingezet.

Met Kern8 is de kantonrechter van oordeel dat aan de eis van identiteitsbehoud is voldaan. Daartoe wordt het volgende overwogen.

Gelet op al het bovenstaande is de kantonrechter van oordeel dat hier sprake is van een overgang van onderneming.

Aan de stelling van [de werknemer] dat uit de betalingen door Kern8 aan [de werknemer] blijkt dat geen sprake is van een overgang van onderneming gaat de kantonrechter voorbij. Vast staat dat sprake is geweest van bezuinigen op subsidies door de overheid waardoor werknemers al dan niet tussen wal en schip konden vallen. In dat licht bezien is verklaarbaar dat Kern8 op grond van goed werkgeverschap voornoemde betalingen aan [de werknemer] heeft gedaan. Anders dan [de werknemer] heeft gesteld, impliceert zulks niet dat Kern8 er ook vanuit ging dat geen sprake was van overgang van onderneming.

Ook de uitkomst in de kort geding procedure noopt niet tot een ander oordeel. In die zaak is geen uitspraak gedaan over de principiële rechtsvraag of sprake is van overgang van onderneming, maar is juist op grond van “damage-control” een schikking tot stand gekomen tussen partijen.

Uit het bovenstaande vloeit voort dat, nu sprake is van overgang van onderneming per 1 januari 2015, geen sprake is geweest van een einde van het dienstverband van [de werknemer] per 1 februari 2015 om bedrijfseconomische redenen. Dit betekent dat [de werknemer] geen recht heeft op een vergoeding op grond van artikel 11.6 van de cao. Het bovenstaande brengt eveneens mee dat ook geen sprake kan zijn van kennelijk onredelijk ontslag. De door [de werknemer] gevorderde verklaring voor recht en schadevergoeding wegens kennelijk onredelijk ontslag worden afgewezen.

Aangezien de hoofdvordering wordt afgewezen, zijn de nevenvorderingen evenmin toewijsbaar.

Gelet op hetgeen in de vordering is overwogen en beslist, ligt de door Kern8 gevorderde verklaring voor recht dat sprake is van overgang van onderneming voor toewijzing gereed.

Vast staat dat Kern8 het loon over januari 2015 en de aanvulling op het loon heeft betaald. Eveneens staat vast dat het loon en de aanvulling onverplicht is betaald door Kern8. Immers in de brief van 12 januari 2015 van Kern8 aan [de werknemer] staat “om die reden zullen wij onverplicht het loon nog betalen tot 1 februari 2015. (…) Deze maand loon wordt betaald met een terugbetalingsverplichting als op grond van welke procedure dan ook blijkt dat de nieuwe werkgever gehouden is om jou alsnog in dienst te nemen en jouw opgebouwde rechten te respecteren”. Ook ten aanzien van de aanvulling staat in de brief vermeld dat deze onverplicht wordt betaald met een terugbetalingsverplichting indien mocht blijken dat de nieuwe werkgever wordt gehouden de rechten van de medewerkers van Kern8 te respecteren. [de werknemer] heeft de hoogte van de door Kern8 teruggevorderde bedragen niet betwist, zodat de kantonrechter daarvan uit zal gaan. De door Kern8 gevorderde bedragen zullen dan ook worden toegewezen.

De gevorderde betalingstermijn van drie dagen na betekening van het vonnis wringt enigszins met de gronden die Kern8 heeft aangevoerd, omdat in die onzekere fase met betrekking tot het antwoord of sprake is van overgang van onderneming de betalingen zijn verricht. De onzekere fase is wellicht verminderd door dit vonnis, maar niet uitgesloten is dat van dit vonnis in hoger beroep zal worden gegaan. Alleen al gelet op de devolutieve werking van hoger beroep kan niet op voorhand worden gesteld dat dit vonnis door het hof bekrachtigd zal worden. De kantonrechter zal daarom een termijn van vijf maanden verbinden aan de terugbetaling.

De proceskosten komen voor rekening van [de werknemer] . De proceskosten in de tegenvordering worden wegens de nauwe samenhang van de zaak in de vordering en die in de tegenvordering vastgesteld op nihil.