Uitspraken

De huidige stand van het stakingsrecht als uiteengezet in de arresten van HR 31 oktober 2014 (ECLI:NL:HR:2014:3077, FNV c.s./Enerco) en HR 19 juni 2015 (ECLI:NL:HR:2015:1687, Amsta/FNV) kan, voor zover in dit geding van belang, als volgt worden omschreven.

(1) Artikel 6, aanhef en onder 4, ESH erkent het recht van werknemers en werkgevers op collectief optreden in gevallen van belangengeschillen, met inbegrip van het stakingsrecht, behoudens verplichtingen uit hoofde van reeds eerder gesloten collectieve arbeidsovereenkomsten.

(2) Dit recht strekt tot het waarborgen van de doeltreffende uitoefening van het recht op collectief onderhandelen.

(3) Een werknemersorganisatie is in beginsel vrij in de keuze van middelen om haar onderhandelingsdoel te bereiken. Of (nog) sprake is van een collectieve actie in de sub (1) genoemde zin wordt vooral bepaald door het antwoord op de vraag of de actie redelijkerwijs kan bijdragen tot de doeltreffende uitoefening van het recht op collectief onderhandelen.

(4) Indien de organisatoren van een collectieve actie aannemelijk maken dat dit het geval is, valt de actie onder het bereik van artikel 6, aanhef en onder 4, ESH en moet deze in beginsel worden aangemerkt als een rechtmatige uitoefening van het sociale grondrecht op collectieve actie.

(5) Het ligt dan op de weg van degene die eist dat de uitoefening van het recht op collectieve actie in het concrete geval wordt beperkt of uitgesloten, om aannemelijk te maken dat deze beperking of uitsluiting gerechtvaardigd is.

(6) Dit laatste is slechts het geval indien beperkingen aan het recht op collectieve actie maatschappelijk gezien dringend noodzakelijk zijn.

(7) Bij de beantwoording van de vraag of dat het geval is, dient de rechter alle omstandigheden mee te wegen, in het bijzonder de aard en duur van de actie, de verhouding tussen de actie en het daarmee nagestreefde doel, de daardoor veroorzaakte schade aan de belangen van de werkgever of derden en de aard van die belangen en die schade.

(8) In dat verband kan ook (onder omstandigheden zelfs beslissende) betekenis toekomen aan het antwoord op de vraag of de in de rechtspraak aanvaarde processuele spelregels voor de uitoefening van het recht op collectief optreden zijn nageleefd.

Eén van de in dit geding aan de orde gestelde kwesties betreft de vraag of het EasyJet is toegestaan de effecten van de staking op te vangen door piloten uit andere vestigingen van EasyJet in te vliegen en die piloten de vluchten te laten uitvoeren die door stakende AMS-based piloten zouden worden uitgevoerd. Het antwoord op die vraag heeft gevolgen voor de effectiviteit van de voorgenomen acties, alsmede voor de grenzen die bij de uitoefening van het recht op collectieve actie in acht moeten worden genomen. Het komt daarom systematisch juist voor om de geschilpunten te bespreken aan de hand van de volgende drie vragen.

A. Zijn de voorgenomen stakingen in beginsel rechtmatige collectieve acties?

Deze overwegingen betreffen de beoordeling van de actie aan de hand van de hiervoor in 5.2 sub 1 tot en met 4 genoemde stappen.

B. Is het invliegen van piloten uit een andere vestiging een in beginsel rechtmatige reactie?

Deze overwegingen betreffen de uitleg van de verboden in de Wet allocatie arbeidskrachten door intermediairs (hierna: Waadi) en gaan in op de relatie tussen de regeling in die wet en de in artikel 7:611 van het Burgerlijk Wetboek (hierna: BW) opgenomen norm van goed werkgeverschap.

Zij zullen uitmonden in beslissingen op de vordering in conventie.

C. Indien vraag A bevestigend wordt beantwoord: is het, mede gelet op het antwoord op vraag B, maatschappelijk gezien dringend noodzakelijk om aan de voorgenomen uitoefening van het recht op collectieve actie één of meer van de in reconventie gevorderde beperkingen te stellen?

Deze overwegingen betreffen de toepassing van de in 5.2 genoemde stappen 6 tot en met 8. Zij gaan in op de rechtvaardiging voor de voorgenomen acties, de mogelijke effectiviteit daarvan en de te verwachten gevolgen van de acties, waaronder de schadelijke gevolgen voor de reizigers.

Zij zullen uitmonden in beslissingen op de vorderingen in reconventie.

Ad A: Zijn de voorgenomen stakingen in beginsel rechtmatige collectieve acties?

VNV heeft betoogd dat de aangekondigde collectieve actie redelijkerwijs kan bijdragen tot de doeltreffende uitoefening van het recht op collectief onderhandelen. Volgens VNV is aan dit criterium reeds voldaan indien de collectieve actie degene tegen wie deze zich keert kan prikkelen om uit de impasse te geraken en is dat hier het geval. De werkonderbreking en de daaraan verbonden gevolgen kunnen EasyJet bewegen om opnieuw met VNV om de tafel te gaan en toenadering te zoeken ten aanzien van de nog openstaande punten in de te sluiten cao.

EasyJet heeft ter zitting opgemerkt dat VNV het recht heeft om te staken. De voorzieningenrechter stelt op die grond vast dat EasyJet niet betwist dat de aangekondigde actie bij kan dragen tot doeltreffende uitoefening van het recht op collectief onderhandelen. Zij betwist wel dat de acties onder de geschetste omstandigheden proportioneel zijn.

Op dat standpunt zal onder C worden ingegaan.

Ad B: Is het invliegen van piloten uit andere EasyJet vestigingen een rechtmatige reactie?

Het debat tussen partijen over dit geschilpunt heeft zich toegespitst op het zgn. onderkruipersverbod, sedert 1 juli 1998 opgenomen in artikel 10 van de Waadi. Die bepaling luidt als volgt:

Artikel 10. Verbod ter beschikking stellen bij arbeidsconflict

(Externe link)

Degene die arbeidskrachten ter beschikking stelt, stelt, voor zover hem bekend is of redelijkerwijze bekend kan zijn dat in een bedrijf of onderneming, of een gedeelte daarvan, een werkstaking, uitsluiting of bedrijfsbezetting bestaat, geen arbeidskrachten ter beschikking voor het verrichten van werkzaamheden in dat bedrijf of die onderneming of wel dat gedeelte daarvan, waar de werkstaking, uitsluiting of bedrijfsbezetting heerst

Voor een goed begrip zijn ook de volgende bepalingen uit de Waadi van belang.

Artikel 1. Begripsbepalingen

1. In deze wet en de daarop berustende bepalingen wordt verstaan onder:

(…)

c. ter beschikking stellen van arbeidskrachten: het tegen vergoeding ter beschikking stellen van arbeidskrachten aan een ander voor het onder diens toezicht en leiding, anders dan krachtens een met deze gesloten arbeidsovereenkomst, verrichten van arbeid;

d. onderneming: de onderneming, bedoeld in de Wet op de ondernemingsraden;

(…)

3. In afwijking van het eerste lid, onderdeel c, wordt onder ter beschikking stellen van arbeidskrachten niet verstaan:

o (…)

o c. het ter beschikking stellen van arbeidskrachten voor het verrichten van arbeid in een onderneming, die door dezelfde ondernemer in stand wordt gehouden als die de arbeidskrachten ter beschikking stelt.

EasyJet heeft daarop primair gereageerd met de stelling dat de Waadi in het onderhavige geval niet van toepassing is omdat geen sprake is van “het ter beschikking stellen van arbeidskrachten”. Zij voert daartoe aan dat zij haar onderneming(en) zodanig heeft georganiseerd dat alle betrokken arbeidskrachten in dienst zijn van één en dezelfde werkgever.

Subsidiair doet EasyJet een beroep op de uitzondering van artikel 1 lid 3 sub c Waadi, de zgn. intra-concern uitzondering. In het geval er arbeidskrachten van een andere branchvestiging van EasyJet ter beschikking worden gesteld aan de branchvestiging van EasyJet te Schiphol worden er arbeidskrachten ter beschikking gesteld voor het verrichten van arbeid in een onderneming (branchvestiging easyJet Airline Company Holland) die door dezelfde ondernemer (easyJet Airline Company Ltd.) in stand wordt gehouden als de onderneming die de arbeidskrachten ter beschikking stelt (de andere branchvestiging). Blijkens artikel 1 lid 3 sub c Waadi valt deze situatie volgens EasyJet niet onder “ter beschikking stellen van arbeidskrachten” in de zin van artikel 1 sub c Waadi.

Memorie van toelichting, nr 3, p. 4:

Naar de huidige inzichten inzake de verdeling van de verantwoordelijkheden tussen het publiek domein en het private domein dient de overheid zich te beperken tot haar kerntaken. Wat aan de private sector kan worden overgelaten valt buiten de bemoeienis van de overheid. Slechts waar basisniveaus van bescherming en ordening in het geding zijn ligt er een taak voor de overheid. In de vigerende regulering van de intermediairs op de arbeidsmarkt schuilen elementen die het kabinet thans niet meer tot het publiek domein zou rekenen.

Evenals bij de particuliere arbeidsbemiddeling wil het kabinet gehoor geven aan het unanieme pleidooi van de SER en van de Stichting van de Arbeid om het verbod om arbeidskrachten ter beschikking te stellen aan een bedrijf waar een arbeidsconflict heerst te continueren. De adviesorganen zijn op verschillende gronden van oordeel dat het geen pas geeft wanneer door het ter beschikking stellen van arbeidskrachten het verloop van een collectief arbeidsconflict wordt beïnvloed. Daarom wordt het handhaven van het huidige verbod noodzakelijk geacht voor de bescherming van goede arbeidsverhoudingen.

Het kabinet is het eens met de hier weergegeven opvatting: Het schaadt de arbeidsverhoudingen wanneer een onderneming waarin gestaakt wordt, de aan zijn bedrijf toegebrachte schade en daardoor de kracht van de staking tracht te beperken door het inlenen van ter beschikking gestelde arbeidskrachten. Het sluitstuk daarvan is dat het ter beschikking stellen van arbeidskrachten in dergelijke situaties verboden moet zijn.

In het derde lid wordt uitgewerkt wat niet onder ter beschikking stellen van arbeidskrachten wordt verstaan.

Onderdeel c. van dit artikellid regelt, dat intra-concern uitlenen niet valt onder de regels die van toepassing zijn voor het ter beschikking stellen van arbeidskrachten, die in deze wet zijn opgenomen. Hiertoe is aangesloten bij het begrip ondernemer in de zin van de Wet op de Ondernemingsraden (artikel 1, eerste lid, onderdeel d, van die wet: ondernemer is de natuurlijke of rechtspersoon die een onderneming in stand houdt).

Nota naar aanleiding van het verslag, p. 15:

Bij een collectief arbeidsconflict is het in de eerste plaats de verantwoordelijkheid van de conflicterende partijen om te bepalen welke middelen zij willen inzetten om hun argumenten kracht bij te zetten. Dat is een logisch gevolg van de onderhandelingsvrijheid zoals deze onder meer in het Europees Sociaal handvest wordt gegarandeerd. De overheid heeft slechts een taak wanneer hogere belangen in het spel komen. In deze situatie is de stelling denkbaar dat de ondernemer tegen wie gestaakt wordt vrij moet zijn in de keuze van de middelen welke hij aanwendt om zijn schade te beperken, waaronder het inhuren van uitzendkrachten. De ervaring leert evenwel dat door de inzet van uitzendkrachten het effect van de staking wordt afgebroken en dat daarmee de arbeidsverhoudingen als regel ernstige schade oplopen. Dat heeft zowel de SER, als de Stichting van de Arbeid ertoe gebracht om -onder volledige erkenning van het primaat van de onderhandelende partijen in het conflict- unaniem handhaving van het onderkruipersverbod te bepleiten. Het hogere, belang van instandhouding van goede collectieve arbeidsverhoudingen rechtvaardigt de continuering van deze bepaling die al sedert haar instelling -voor wat betreft arbeidsbemiddeling sinds 1930, voor wat betreft het ter beschikking stellen van arbeidskrachten sinds 1970- haar nut heeft bewezen.

(…)

Uitgangspunt is, dat de arbeidskrachten niet worden aangetrokken of worden ingezet met het oog op het arbeidsconflict en voor de werkzaamheden, die door de stakers normaliter worden verricht. De bepaling ziet er zowel op toe, dat zittende uitzendkrachten het verloop van staking niet beïnvloeden door neergelegd werk van stakers over te nemen als dat gedurende de staking geen nieuwe uitzendkrachten worden aangetrokken.

Indien ter beschikking gestelde arbeidskrachten reeds werkzaam zijn bij de onderneming en niet worden ingezet voor de werkzaamheden, die door de stakers normaliter worden verricht dan kunnen zij blijven werken, ook wanneer zij door de vakvereniging worden opgeroepen tot staking, maar zij er de voorkeur aan geven om werkwillig te blijven. Wordt het contract verlengd met een zittende uitzendkracht dan ziet de bepaling van het onderkruipersverbod er op toe dat de zittende uitzendkracht geen werk gaat verrichten dat normaliter door de stakende werknemers wordt verricht.

Gegeven de sub 2.2 vermelde vennootschapsrechtelijke structuur van de door EasyJet gedreven onderneming brengt dat mee dat het primaire standpunt van EasyJet juist moet worden geacht. Nu het door EasyJet ingezette personeel al vóór die inzet bij haar op de loonlijst stond, is immers van het ter beschikking stellen van personeel aan “een ander” in de zin van de Waadi geen sprake.

De omstandigheid dat EasyJet in organisatorische zin wellicht meer trekken heeft van een concern met meerdere ondernemingen ontneemt aan de genoemde juridische werkelijkheid niet de zelfstandige betekenis. En wanneer dat wel zo zou zijn, komt VNV er ook niet, want dan verhindert het bepaalde in artikel 1 lid 3 Waadi dat er sprake is van ter beschikking stellen.

VNV heeft ter onderbouwing van haar betoog aandacht gevraagd voor de omstandigheid dat EasyJet gebruik maakt van personeel in andere vestigingen, welk personeel aanzienlijk betere arbeidsvoorwaarden heeft, buiten het cao-conflict staat, eigen medezeggenschap heeft georganiseerd in eigen ondernemingsraden en eigen management en eigen leiding heeft, opererend onder het recht van het vestigingsland. Het kan niet worden ontkend dat dit belangwekkende gezichtspunten zijn, die meebrengen dat het invliegen van piloten feitelijk gezien trekken heeft van terbeschikkingstelling als in de Waadi omschreven. Zij zijn echter onvoldoende voor een ander oordeel dan hiervoor vermeld.

EasyJet zou mogelijk over de schreef gaan indien zij in verband met het invliegen van buitenlandse vliegers piloten van buiten haar bedrijf inhuurt om het tekort aan capaciteit op te vangen, of vliegers met wie zij al voor de aankondiging van de staking 0-urencontracten had daartoe oproept, maar gesteld noch gebleken is dat daarvan sprake is.

Ad C: Indien vraag A bevestigend wordt beantwoord: is het, mede gelet op het antwoord op vraag B, maatschappelijk gezien dringend noodzakelijk om aan de voorgenomen uitoefening van het recht op collectieve actie één of meer van de in reconventie gevorderde beperkingen te stellen?

EasyJet meent dat de stakingsacties ongeoorloofd zijn. Volgens EasyJet staat de aard van de actie niet in verhouding tot het eisenpakket van VNV en de schade die een dergelijke actie met zich kan brengen. EasyJet is niet de ‘onwillige overlegpartner’ zoals door VNV in de pers wordt beweerd. Zelfs na het door VNV gedane eindvoorstel heeft EasyJet nog toenadering gezocht (t.a.v. ziektegeld en sector pay) en de handreiking geboden om met elkaar verder te praten, zij het dat zij wel duidelijk heeft gemaakt dat zij niet bereid is om blind toe te geven op het eisenpakket van VNV. Het gat tussen partijen is klein, met uitzondering van één buitensporige pensioeneis.

Ook is de wijze waarop VNV zoekt naar manieren om belangen van de EasyJet passagiers te raken onevenredig aan het door haar nagestreefde eisenpakket. Impact bij EasyJet is één ding, maar een (langdurige en algehele) staking om de passagiers van EasyJet te raken is van een andere orde. Er moet dan ook een balans worden gevonden tussen de belangen van VNV en de belangen van EasyJet, respectievelijk haar passagiers. EasyJet erkent dat passagiers niet onaantastbaar zijn en dat zij als gevolg van collectieve acties overlast kunnen en mogen ervaren, maar is van opvatting dat een algehele stakingsactie onder de geschetste omstandigheden disproportioneel is, zeker indien de actie wordt ingezet in drukke weekenden. Om dezelfde reden zou VNV moeten worden verboden te staken indien die stakingen niet minimaal 48 uur van tevoren zijn aangekondigd.

VNV stelt dat EasyJet weigert om aan volkomen normale en gebruikelijke wensen tegemoet te komen. Anders dan EasyJet suggereert wil VNV geen KLM voorwaarden opleggen aan EasyJet. Ook na inwilliging van het door VNV neergelegde wensenpakket liggen de arbeidsvoorwaarden nog steeds vele tientallen procenten onder dat van andere in Nederland gevestigde maatschappijen. Verder zijn de arbeidsvoorwaarden die EasyJet in haar vestiging op Schiphol hanteert zo’n 20% lager dan die van EasyJet op ander bases en zo’n 30% a 40% lager dan die van andere low cost carriers in Nederland, zoals Transavia. Desalniettemin weigert EasyJet op essentiële onderdelen (indeling rooster, pensioen, verbetering loondoorbetaling bij ziekte) een wezenlijke stap te maken. EasyJet is dan ook niet zo meegaand als zij doet voorkomen.

VNV stelt dat zij ongeveer een jaar met EasyJet in gesprek is geweest over een cao. Het “onderhandelingsgat” is nog steeds niet gering. Het vertegenwoordigt ongeveer 10% aan loonwaarde. EasyJet wil hieraan vooralsnog niet tegemoetkomen. In die zin bestaat er een patstelling. Er is derhalve alle belang om de voorgenomen acties te voeren.

De voorzieningenrechter overweegt als volgt.

De voorzieningenrechter stelt vast dat EasyJet onvoldoende gemotiveerd heeft betwist dat de arbeidsvoorwaarden van de AMS-based piloten in aanzienlijke mate ongunstig afsteken bij die van de piloten in haar vestigingen in het buitenland en van andere budgetcarriers in Nederland. Zo heeft zij de percentages die VNV heeft gehanteerd in de door haar gemaakte vergelijking met de arbeidsvoorwaarden bij andere budgetmaatschappijen niet bestreden.

Voorts heeft EasyJet niet aannemelijk gemaakt dat zij zich in de onderhandelingen redelijk heeft opgesteld. Tot die vaststelling draagt bij dat EasyJet niet heeft betwist dat zelfs integrale inwilliging van de verlangens van VNV zouden leiden tot een pakket dat nog steeds achterstaat bij piloten in vergelijkbare omstandigheden. De voorzieningenrechter stelt op grond van de ter zitting door EasyJet gegeven antwoorden op de haar gestelde vragen vast dat EasyJet VNV thans tot 1/3 van de kosten van het door VNV verlangde pakket tegemoet is gekomen. Zij heeft niet kunnen aangeven wat haar argumenten zijn voor die zuinige opstelling. Gelet op de kleine miljard winst die zij over 2015 heeft geboekt zal die niet gelegen zijn in financieel onvermogen.

Ten slotte is van belang dat op vragen ter zitting naar wat men in verdere onderhandelingen nog kon bieden alleen antwoorden zijn gegeven die geen enkel houvast boden.

In aanmerking genomen de terughoudendheid die de voorzieningenrechter ten aanzien van de beoordeling van de posities van partijen past, is er dan ook geen aanleiding voor het oordeel dat de door VNV overwogen acties – kortdurende stakingen – een disproportionele reactie vormen op de opstelling van EasyJet in de onderhandelingen.

Dat oordeel heeft uiteraard betrekking op de onderhandelingen zoals die tot aan de zitting zijn gevoerd. Eventuele resultaten van het overleg na de zitting zijn de voorzieningenrechter niet bekend en dus ook niet in de beoordeling betrokken.

De voorzieningenrechter komt nu toe aan een bespreking van de door EasyJet verlangde beperkingen op het punt van aankondiging vooraf en tijdvakken waarin.

De voorzieningenrechter stelt daarbij het volgende voorop.

De rode draad in het betoog van EasyJet is de zorg voor het belang van haar passagiers. Dat is – uiteraard – een te respecteren belang. Bij de weging van dat belang in relatie tot andere belangen mag evenwel niet uit het oog worden verloren dat de effectiviteit van een stakingsactie in publieksgerichte ondernemingen, zoals het openbaar vervoer bij uitstek is, groter is naarmate het publiek meer door de actie wordt geraakt. Dat publiek zal daardoor immers worden gestimuleerd om zich een opvatting te vormen over de inzet van het arbeidsconflict en de opstelling van de partijen daarin. Dat kan leiden tot een maatschappelijke discussie over die opstelling, die tot gevolg kan hebben dat partijen in het conflict gedwongen worden hun opstelling publiekelijk toe te lichten. In het geval die toelichting leidt tot publieke afkeuring van de opstelling van de partij wier positie het betreft, zal die daardoor (kunnen) worden geprikkeld om te gaan bewegen in de richting van een oplossing.

Deze maatschappelijke dynamiek kan aldus stimulerend werken op de oplossing van het conflict. De omstandigheid dat het publiek last heeft van de actie mag dan ook niet alleen negatief worden gewaardeerd. Dit oordeel kleurt mede hetgeen hierna wordt overwogen over de omvang van de aankondigingsplicht die aan VNV moet worden opgelegd.

Vast staat dat VNV bij de staking van 14 juni 2016 aan de eis van aankondiging van een staking op een termijn van minimaal 48 uur van tevoren is tegemoetgekomen. EasyJet heeft ter zitting verklaard dat alle op 14 juni geplande vluchten konden worden uitgevoerd. Naar valt aan te nemen is dat met name gelukt doordat EasyJet dankzij de aankondiging voldoende tijd heeft gekregen om piloten uit andere vestigingen in te vliegen.

Het lijdt dan ook geen twijfel dat het opleggen van een plicht tot voorafgaande aankondiging in aanzienlijke mate afbreuk wordt gedaan aan de effectiviteit van het stakingsmiddel, in die zin waarin die sub 5.24 is opgevat. EasyJet heeft dat weliswaar bestreden door te verwijzen naar de uitlatingen van VNV zelf, die de staking van 14 juni 2016 in de media als “succesvol” heeft bestempeld, maar de voorzieningenrechter acht aannemelijk dat, indien het door EasyJet bepleite regime (invliegen mag en stakingen moeten op een minimale termijn van 48 uur worden aangekondigd) de uitkomst van dit kort geding zou zijn, al spoedig sprake zal zijn van een situatie waarin een staking op Schiphol tot niet veel meer leidt dan tot het opnieuw aflopen van een reeds beproefd draaiboek en het ongetwijfeld daarin opgenomen communicatieplan voor het effectief waarschuwen van reizigers.

Daarmee is niet gezegd dat een staking EasyJet dan helemaal niet meer zou raken, maar de scherpe kanten gaan er wel af.

De door EasyJet gevraagde aankondigingstermijn is dan ook een forse beperking van het aan VNV toekomende stakingsrecht, waarvoor zeer zware argumenten moeten kunnen worden gegeven. Die ziet de voorzieningenrechter op dit moment niet.

Met het voorgaande is niet gezegd dat er geen enkele aankondigingstermijn zou moeten gelden.

VNV heeft ter zitting de bereidheid uitgesproken om een voorgenomen actie aan te kondigen op een termijn gelijk aan 2 maal de duur van de aangekondigde actie, met een maximum van 24 uur. Die toezegging impliceert dat VNV ook de ruimte wil hebben om op bepaalde data bijvoorbeeld gedurende 1 uur te staken, met een aankondiging vooraf van 2 uur. Niet duidelijk is of zij dit type prikactie overweegt, maar aan de vrijheid om (bijna) onaangekondigd te staken moeten wel wat verdergaande grenzen worden gesteld, al was het maar om onrust op de luchthaven en paniek bij passagiers die op het punt staan om zich naar Schiphol te begeven of daarnaar onderweg zijn, te voorkomen.

De voorzieningenrechter zal dan ook voorschrijven dat VNV haar acties op een termijn van minimaal 6 uur voorafgaand aan de actie moet aankondigen, op de hierna te vermelden wijze. Gegeven de vrijheid die EasyJet heeft om personeel uit andere vestigingen in te vliegen, en haar voornemen die vrijheid te benutten, acht de voorzieningenrechter het niet op zijn weg liggen om op dit punt op dit moment verdergaande beperkingen te stellen, aangezien de balans in de machtsmiddelen die de strijdende partijen hebben daardoor te zeer ten gunste van EasyJet zou worden verstoord.

Ten slotte is er aanleiding om de mogelijke schadelijke effecten van de stakingen voor de reizigers te beperken wat betreft de tijdvakken waarin de stakingen mogen plaatsvinden, maar ook hier minder vergaand dan door EasyJet gewenst.

De voorzieningenrechter zal voorschrijven dat in het weekeinde direct volgend op dit vonnis in het geheel geen stakingsacties mogen plaatsvinden en dat deze gedurende de daaropvolgende drie weekeinden niet zijn toegestaan tussen vrijdag 6:00 uur en zondag 6:00 uur Nederlandse tijd.

Voor die beperking is redengevend dat Schiphol voor een groot aantal Nederlandse vakantiegangers luchthaven van vertrek pleegt te zijn en dat de genoemde weekeinden de pieken zijn van de komende zomervakantie.

Totaal € 1.435,00

Aangezien elk van partijen in reconventie als op enig punt in het ongelijk gesteld is te beschouwen, zullen de proceskosten worden gecompenseerd op de hierna te vermelden wijze.