Uitspraken

Uit de stellingen van partijen in de dossierstukken en op de terechtzitting is komen vast te staan dat partijen niet alleen over de wijziging van het werkrooster van [eiseres] een geschil hebben. Ook blijkt dat het verval van de functie van [eiseres] ter discussie staat. [eiseres] heeft immers haar standpunt dat de noodzaak tot reorganisatie en het daaraan gekoppelde verval van de functie van Export Agent niet is onderbouwd op de terechtzitting herhaald. Verder is van belang dat [eiseres] aan het accepteren van de nieuwe functie de voorwaarde heeft verbonden dat zij kan blijven werken op maandag tot en met woensdag. Anders dan UPS betoogt, draait het geschil dan ook niet alleen over het werkrooster. Impliciet gaat deze zaak er ook over of het aanbod van UPS aan [eiseres] in de (andere) functie van receptioniste werkzaam te zijn redelijk is. Hoewel de vorderingen van beide partijen uitsluitend gegrond zijn op de wijziging in het werkrooster van [eiseres] , zal de kantonrechter die vorderingen wel moeten beoordelen tegen deze achtergrond.

De kantonrechter stelt voorop dat werktijden en werkroosters geen primaire arbeidsvoorwaarden zijn, zeker als wijziging daarvan zoals in het voorliggende geval geen gevolgen heeft voor het loon. Verder heeft te gelden dat voor wijzigingen in werktijden en werkroosters niet is vereist dat voor een door de werkgever beoogde wijziging in deze voorwaarden schriftelijk een eenzijdig wijzigingsbeding is overeengekomen. Bij de vraag of van de werknemer aanvaarding van een wijziging van de overeenkomst als de onderhavige op grond van goed werknemerschap kan worden gevergd, moet daarom worden aangehaakt bij het bepaalde in artikel 7:611 Burgerlijk Wetboek (BW). Toetsing aan de criteria als geformuleerd in het arrest Mammoet/Stoof van de Hoge Raad is niet aan de orde.

De kantonrechter ziet aanleiding de tegenvordering als eerste te behandelen.

Uit artikel 7:611 BW volgt dat op de werknemer de plicht rust om zich als een goed werknemer te gedragen. Bij de beantwoording van de vraag of goed werknemerschap vergt dat [eiseres] de aangepaste werkdagen accepteert, moet allereerst worden beoordeeld of (i) sprake is van een functiewijziging, die (ii) een aanpassing van het werkrooster noodzakelijk maakt.

Zoals hiervoor is overwogen, bestaat tussen partijen discussie over de vraag of de functie van [eiseres] is komen te vervallen. UPS huldigt onder verwijzing naar twee organogrammen het standpunt dat de functie van [eiseres] is komen te vervallen, omdat haar taken (deels) door andere collega’s en bij derden via outsourcing zijn ondergebracht. UPS heeft gekozen voor een herstructurering van de afdelingen Admin en Billing teneinde de personeelskosten terug te brengen. [eiseres] heeft daartegenin gebracht dat haar functie op de afdeling Admin structureel door een uitzendkracht wordt vervuld. Daarnaast heeft UPS haar meegedeeld dat zij bij een eventuele functiewijziging nog een deel van haar taken zou blijven uitoefenen. Verder heeft [eiseres] van collega’s op de afdeling Billing gehoord dat geen sprake is van het outsourcen van werk of een vacaturestop. [eiseres] verwijst ter ondersteuning van haar argumenten naar Whats-appberichten van anoniem gebleven collega’s.

De kantonrechter is van oordeel dat het ter vrije keuze van de werkgever is hoe zij haar bedrijfsvoering inricht. Wanneer echter de wijze waarop een reorganisatie is uitgevoerd en het verval van een functie gemotiveerd worden bestreden, ligt het op de weg van de werkgever (achtergrond)informatie over de noodzaak tot reorganisatie in het geding te brengen. Daarbij kan worden gedacht aan een opgave van het personeelsbestand van de geherstructureerde vestiging met vermelding van afdeling, functie, arbeidsomvang, aard (arbeids)overeenkomst en datum indiensttreding. UPS heeft volstaan met haar verwijzing naar twee organogrammen, waaruit niet valt op te maken hoe de herstructurering feitelijk en inhoudelijk is vormgegeven. De uitleg van UPS op de zitting heeft daarin ook geen duidelijkheid gebracht. Tegenover de stellingen van [eiseres] heeft UPS dan ook onvoldoende concrete feiten en omstandigheden naar voren gebracht, die de conclusie rechtvaardigen dat de gestelde reorganisatie van de vestiging Schiphol-Rijk heeft geleid tot verval van de functie van [eiseres] en dat de enige passende functie voor [eiseres] die van receptioniste is.

Het voorgaande betekent dat de gestelde reorganisatie en het daarmee gepaard gaande verval van de oorspronkelijke functie van [eiseres] niet of onvoldoende zijn komen vast te staan. Aan de vraag of het aan [eiseres] gedane aanbod tot het aanpassing van het werkrooster in de functie van receptioniste redelijk is, gaat bovendien de vraag vooraf of [eiseres] het aanbod van UPS om de functie van receptioniste te accepteren in redelijkheid kan weigeren. Zoals hiervoor al gememoreerd, is deze vraag echter niet voorgelegd aan de kantonrechter. De conclusie is dat de kantonrechter de vordering van UPS als onvoldoende onderbouwd zal afwijzen. De kantonrechter komt daarom ook niet toe aan bewijslevering.

De kantonrechter stelt voorop dat [eiseres] kennelijk met haar subsidiaire vordering heeft bedoeld een incident (provisionele vordering) op grond van artikel 223 Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv) te openen. Omdat dit echter uit het voorblad van de conclusie van antwoord noch uit de formulering en onderbouwing van de subsidiaire vordering in de dagvaarding valt op te maken, heeft de kantonrechter de subsidiaire vordering niet als een provisionele vordering opgevat. Zij zal deze dan ook niet als zodanig behandelen.

De vorderingen van [eiseres] komen er op neer dat UPS in de werkdagen van [eiseres] helemaal geen wijziging mag aanbrengen. De vorderingen zijn te onbepaald en moeten om deze reden al worden afgewezen. Daarbij komt dat uit hetgeen de kantonrechter over de tegenvordering heeft overwogen en geoordeeld, volgt dat eerst moet komen vast te staan of sprake is van verval van de functie van [eiseres] en de aanvaarding van een nieuwe functie voordat een oordeel kan worden gegeven of het aanbod van UPS tot wijziging van het werkrooster van [eiseres] redelijk is.

De conclusie is dat de kantonrechter de vorderingen van [eiseres] als te onbepaald zal afwijzen.

Aangezien partijen beiden in het ongelijk zijn gesteld, is de kantonrechter van oordeel dat het redelijk is dat partijen ieder de eigen proceskosten dragen.