Uitspraken

Standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie heeft gerekwireerd tot bewezenverklaring van de onder feit 1, primair en feit 2 ten laste gelegde feiten.

De officier van justitie stelt zich ten aanzien van feit 1 - samengevat - op het standpunt dat op basis van het dossier kan worden vastgesteld dat verdachte degene is geweest die aangever, terwijl deze op de grond lag, met kracht tegen het hoofd heeft geschopt. Naar de mening van de officier van justitie kan een dergelijke krachtige trap tegen het hoofd van een op de grond liggend persoon gekwalificeerd worden als een poging doodslag. De officier van justitie geeft aan dat uit bestendige rechtspraak naar voren komt dat het een feit van algemene bekendheid is dat het hoofd een zeer kwetsbaar en vitaal lichaamsdeel is. Indien daarop bovengenoemd geweld wordt uitgeoefend, is er een aanmerkelijke kans op de dood.

Door aangever zó hard te schoppen tegen het hoofd, “een penaltyschop”, heeft verdachte het risico voor lief genomen dat het een fatale afloop zou hebben. De officier van justitie meent dan ook dat sprake is van voorwaardelijk opzet. Dat verdachte kennelijk zo onder invloed was dat hij naar eigen zeggen niet meer weet wat er die avond is gebeurd, doet daar niet aan af. Hij heeft zichzelf in die staat gebracht.

Ook feit 2 kan volgens de officier van justitie bewezen worden verklaard op basis van de dossierstukken.

Feit 2 kan volgens de raadsman evenmin bewezen worden verklaard. De rechtbank begrijpt het standpunt van de raadsman ten aanzien van dit feit aldus dat door meerdere personen verklaringen zijn afgelegd die qua inhoud uiteen lopen en derhalve niet als ondersteuning voor de aangifte kunnen dienen. Daarnaast heeft aangeefster wisselend verklaard. De raadsman van verdachte is derhalve van mening dat de verklaringen van aangeefster als niet betrouwbaar zijn aan te merken en niet tot bewijs kunnen dienen.

Redengevende feiten en omstandigheden 1

In de nacht van 30 april op 1 mei 2016 is [getuige 1] in café ‘Het Portiertje’ in Uitgeest. Op het moment dat hij uit het café vertrekt en op straat staat, ziet hij dat een jongen waarmee hij in het café al een aanvaring heeft gehad en die het café was uitgezet, uit het niets een meisje met behoorlijke kracht in het gezicht slaat. Hij zag dat het meisje als gevolg van de mishandeling ten val kwam.2

Rond hetzelfde tijdstip dat [getuige 1] ‘Het Portiertje’ verlaat, loopt [getuige 2] een naastgelegen café uit. Hij ziet dat een jongen op straat een slaande beweging maakt naar het hoofd van een meisje.3 [getuige 2] loopt met een aantal vrienden, waaronder aangever [slachtoffer 1], naar het meisje toe en vraagt haar wat er is gebeurd. Zij vertelt hen dat zij is geslagen door een jongen en wijst hierbij naar de desbetreffende jongen die iets verderop loopt. De jongens lopen richting deze jongen en roepen dat hij moet blijven staan. De jongen springt echter achterop een fiets, waarop [slachtoffer 1] de achtervolging inzet. [getuige 3], een vriend van verdachte, zit op de fiets en verdachte zit bij hem achterop. Verdachte zegt: “[getuige 3] fietsen naar huis. Nu!”.4 [slachtoffer 1] weet de fietser in te halen en trekt de jongen die achterop zit van de fiets waarop zij beiden op de grond vallen.56 [slachtoffer 1] en de jongen die van de fiets is gevallen staan weer op. De jongen die van de fiets is gevallen haalt met zijn vuist vol uit tegen het gezicht van [slachtoffer 1], die daardoor op de grond valt.7 [getuige 3] ziet dat verdachte een jongen, die op de grond ligt, tegen het hoofd schopt. Hij omschrijft de trap ‘alsof hij een penalty nam en hem vol in de kruising wilde schieten’.8 [getuige 2] ziet dat de jongen die door [slachtoffer 1] van de fiets is afgetrokken een schop geeft tegen het hoofd van [slachtoffer 1] en omschrijft deze als een “voetbalschop”. [slachtoffer 1] lag hierna levenloos op straat.9 Ook [getuige 4] ziet dat [slachtoffer 1] door de jongen die van de fiets is getrokken tegen het hoofd wordt geschopt terwijl hij op de grond ligt.10

Als gevolg van dit voorval heeft aangever [slachtoffer 1] licht schedel hersenletsel, een gebroken jukbeen, en een hoornvliesbeschadiging opgelopen.11 [slachtoffer 2] is door verdachte in haar gezicht geslagen en heeft als gevolg daarvan pijn in het rechtergedeelte van haar gezicht.12

Bewijsoverweging

Feit 1:

Beoordeling getuigenverklaringen

De raadsman heeft bepleit dat niet vastgesteld kan worden dat verdachte degene is geweest die aangever [slachtoffer 1] tegen het hoofd heeft geschopt. Verdachte dient dan ook vrijgesproken te worden. Daartoe wordt naar voren gebracht dat verdachte geen herinnering aan het voorval heeft en de getuigen verschillende verklaringen afleggen over de gebeurtenissen, waardoor een eenduidig beeld van het voorval niet kan worden vastgesteld. De raadsman wijst daartoe onder meer op de verklaring van [getuige 4], die naar de mening van de raadsman heeft verklaard dat de fietser degene is geweest die een schop tegen het hoofd van aangever [slachtoffer 1] heeft gegeven. Daarnaast zou de belastende verklaring van [getuige 3], een vriend van verdachte, ongeloofwaardig zijn omdat deze zijn eigen aandeel daarmee zou willen maskeren.

De rechtbank is van oordeel dat, gelet op de getuigenverklaringen in onderlinge samenhang bezien, verdachte degene is geweest die aangever [slachtoffer 1] tegen het hoofd heeft geschopt. De rechtbank wijst hiertoe onder meer op de verklaring van [getuige 4]. Hij zou volgens de raadsman hebben verklaard dat de fietser – en niet verdachte die achterop zat – degene is geweest die tegen het hoofd van het slachtoffer heeft geschopt. De raadsman gaat er hierbij naar het oordeel van de rechtbank echter aan voorbij dat [getuige 4] ook verklaart dat [slachtoffer 1] op enig moment door de jongen die van de fiets was getrokken tegen de grond wordt gewerkt en vervolgens door diezelfde persoon tegen het hoofd wordt geschopt.

Het verweer van de raadsman dat de verklaring van [getuige 3] – een vriend van verdachte – als onbetrouwbaar aangemerkt zou moeten worden omdat deze zijn eigen aandeel zou willen maskeren volgt de rechtbank evenmin. Dit verweer wordt immers door [getuige 3] zelf ontkracht, nu hij in zijn verklaring aangeeft zelf ook geweld te hebben gebruikt. Nu hij daarmee zichzelf belast, is van het maskeren van zijn eigen aandeel in de gebeurtenissen naar het oordeel van de rechtbank dan ook geen sprake en ook overigens ziet de rechtbank in de verklaring van [getuige 3] geen aanleiding deze onbetrouwbaar te achten.

Ondanks dat de rechtbank de getuigenverklaring van [betrokkene] niet voor het bewijs gebruikt, merkt de rechtbank ten aanzien van deze getuigenverklaring nog het volgende op. Voor zover door de raadsman betoogd wordt dat uit de verklaring van [betrokkene] een ander dan verdachte als dader naar voren zou komen is de rechtbank van oordeel dat het door [betrokkene] gegevens signalement van degene die “de voetbaltrap” uitdeelt verdachte niet uitsluit en evenmin duidelijk in de richting van een ander dan verdachte wijst en voor dit scenario van de raadsman ook overigens geen steun te vinden is in de overige bewijsmiddelen.

Kwalificatie van de gedraging

De rechtbank is van oordeel dat het met kracht schoppen tegen het hoofd van iemand die op de grond ligt de aanmerkelijke kans oplevert dat de dood intreedt. Het is een algemene ervaringsregel dat dit geweld kan leiden tot onder meer schedelfracturen, bloedingen onder de schedel en kwetsuren van het strottenhoofd of de nekwervels, die de dood kunnen veroorzaken. Dit is in deze zaak niet anders. Nu het een algemene ervaringsregel betreft, moet ook verdachte geacht worden hiervan op de hoogte te zijn. Door niettemin genoemd geweld uit te oefenen, heeft verdachte bewust de aanmerkelijke kans aanvaard dat zijn gedragingen zouden leiden tot het overlijden van aangever. Aldus was bij verdachte sprake van voorwaardelijk opzet op de dood van aangever.

De rechtbank is op grond van het voorgaande van oordeel dat wettig en overtuigend is bewezen dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan het primair ten laste gelegde feit.

Feit 2:

De raadsman van verdachte heeft zich op het standpunt gesteld dat aangeefster haar aangifte heeft ingetrokken naar aanleiding van een bemiddelingsgesprek tussen haar en verdachte. Daarnaast zet hij zijn vraagtekens bij de betrouwbaarheid van hetgeen door aangeefster is verklaard. De rechtbank overweegt als volgt.

Uit de brief van aangeefster leidt de rechtbank af dat zij haar aangifte niet wenst in te trekken omdat haar verklaring in haar aangifte onjuist zou zijn, maar omdat “geen van beide partijen zou kunnen bewijzen of de mishandeling wel of niet heeft plaatsgevonden”. In de brief geeft zij voorts aan dat zij “niet ontkent wat er gebeurd is”, maar dat zij de aangifte wil intrekken “omdat noch [verdachte] noch ik iets kan bewijzen in verband met het ontbreken van getuigen”. Nog los van het feit dat het uiteindelijk aan het Openbaar Ministerie is om in het geval een aangever de aangifte wenst in te trekken al dan niet tot vervolging over te gaan, is de rechtbank, gelet op de inhoud van de brief van aangeefster, van oordeel dat hieruit niet naar voren komt dat aangeefster terugkomt op haar, ten aanzien van de verdachte, belastende verklaring.

Ten aanzien van de betrouwbaarheid van de verklaring van aangeefster merkt de rechtbank op dat haar verklaring wordt ondersteund door andere verklaringen.

De rechtbank is op grond van het voorgaande van oordeel dat wettig en overtuigend is bewezen dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan het ten laste gelegde feit.

Bewezenverklaring

De rechtbank acht wettig en overtuigend bewezen dat verdachte de onder feit 1, primair en feit 2 ten laste gelegde feiten heeft begaan, met dien verstande dat

Feit 1:

Primair

hij op 1 mei 2016 te Uitgeest ter uitvoering van het door verdachte voorgenomen misdrijf opzettelijk [slachtoffer 1] van het leven te beroven, met dat opzet met kracht tegen het hoofd van die [slachtoffer 1] heeft geschopt, terwijl de uitvoering van dat voorgenomen misdrijf niet is voltooid.

Feit 2:

hij op 1 mei 2016 te Uitgeest, opzettelijk mishandelend een persoon, te weten [slachtoffer 2], tegen het gezicht, heeft geslagen, waardoor deze [slachtoffer 2] pijn heeft ondervonden.

Hetgeen aan verdachte onder meer of anders is ten laste gelegd dan hier als bewezen is aangenomen, is niet bewezen. De verdachte moet hiervan worden vrijgesproken.

De vordering

De benadeelde partij [slachtoffer 1] heeft een vordering tot schadevergoeding ingediend van

€ 2.944,90 wegens materiële en immateriële schade die hij als gevolg van het onder 1,

primair ten laste gelegde feit zou hebben geleden, een en ander vermeerderd met de

wettelijke rente.

De gestelde materiële schade bestaat uit € 94,95 wegens een kapot horloge, € 50,00 wegens

een beschadigde jas en € 149,95 wegens beschadigde schoenen. De immateriële schade

bestaat uit een bedrag van € 2.650,00.

Standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie is van mening dat alle opgegeven schadeposten het gevolg zijn van de

door verdachte gepleegde geweldshandelingen. Nu alle schadeposten tevens zijn

onderbouwd, kan de vordering in zijn geheel worden toegewezen, een en ander vermeerderd

met de wettelijke rente en met de oplegging van de schadevergoedingsmaatregel.

Standpunt van de verdediging

De verdediging stelt zich op het standpunt dat de vordering van de benadeelde partij dient te

worden afgewezen, nu ten aanzien van zowel het primaire als subsidiaire feit vrijspraak is

bepleit.

Mocht de rechtbank wel tot een bewezenverklaring komen, is de verdediging van mening dat

er op zijn minst enige eigen schuld is bij het slachtoffer. Deze is immers achter verdachte aan

gerend en heeft hierbij de confrontatie gezocht. Daarnaast blijkt uit de aangifte

dat hij bij het van de fiets trekken van verdachte op de grond is gevallen en hierbij zijn hoofd

heeft gestoten. Niet valt uit te sluiten dat hierbij al enig letsel bij aangever is ontstaan.

Oordeel van de rechtbank

De benadeelde partij heeft een vordering ingediend bestaande uit materiële schade in verband met beschadiging van een horloge, jas en schoenen en immateriële schade. Aannemelijk is dat de benadeelde partij verdachte van zijn fiets heeft getrokken, waarna zij beide op de grond zijn gevallen. Het bewezen verklaarde handelen van verdachte betreft een schop tegen het hoofd van de benadeelde partij, terwijl die toen al op de grond lag. Gelet hierop is de rechtbank van oordeel dat een rechtstreeks verband tussen de gevorderde materiele schade en het bewezen verklaarde feit ontbreekt.

De benadeelde partij heeft een gebroken jukbeen, met als gevolg daarvan een gestoord gevoel van de bovenlip en de wang, een hoornvliesbeschadiging en op de spoedeisende hulp zijn diverse zwellingen en schaafwonden in zijn gezicht en op de zij- en achterkant van zijn hoofd geconstateerd. Hoewel niet is uit te sluiten, zoals door de raadsman van verdachte aangevoerd, dat (een deel van) dit letsel is veroorzaakt door de val op de grond acht de rechtbank voldoende aannemelijk dat een krachtige ‘penalty’ trap tegen het hoofd het letsel in het gezicht heeft veroorzaakt en dat als gevolg daarvan geestelijk letsel is ontstaan. De hoogte van de immateriële schade begroot de rechtbank in redelijkheid op een bedrag van
€ 1.500,00.

De rechtbank zal, gelet op het bovenstaande, de vorderingen van de benadeelde partij toewijzen als volgt:

De benadeelde partij [slachtoffer 1] heeft een vordering tot schadevergoeding van € 2.944,90 ingediend tegen verdachte wegens materiële en immateriële schade die hij als gevolg van het onder feit 1, primair ten laste gelegde feit zou hebben geleden, vermeerderd met de wettelijke rente over dit bedrag. De gestelde schade bestaat uit € 249,90 materiële schade en € 2.650,00 immateriële schade.

De rechtbank is van oordeel dat de gestelde materiële schade niet voor vergoeding in aanmerking komt, aangezien de schade niet direct voortvloeit uit het bewezenverklaarde handelen. De rechtbank komt echter vergoeding van de immateriële schade tot een bedrag van € 1.500,00 billijk voor gelet op de onderbouwing van de vordering en het verhandelde ter terechtzitting. In zoverre zal de vordering dan ook worden toegewezen, vermeerderd met de wettelijke rente over dit bedrag vanaf 1 mei 2016 tot aan de dag der algehele voldoening.

Daarnaast dient verdachte te worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij heeft gemaakt en ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog moet maken. De tot op heden door de benadeelde partij gemaakte kosten worden vastgesteld op nihil.

De rechtbank verklaart de benadeelde partij voor het overige in de vordering niet-ontvankelijk.

De rechtbank ziet als gevolg van verdachtes onder feit 1, primair bewezen verklaarde handelen [kort gezegd: poging doodslag] aanleiding ter zake van de vordering van de benadeelde partij de schadevergoedingsmaatregel van artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht op te leggen.