Uitspraken

DL heeft als verweer gevoerd dat de vorderingen verjaard zijn en heeft daartoe aangevoerd dat, voor zover [verzoeker] de vaststellingsovereenkomst uit 2004 wil aantasten, hij daarmee te laat is.

Ter gelegenheid van de mondelinge behandeling heeft [verzoeker] verklaard dat hij de vaststellingsovereenkomst niet wil aantasten en heeft hij erkend dat een vordering tot vernietiging van de vaststellingsovereenkomst zou zijn verjaard. Dit geschilpunt behoeft daarom geen verdere bespreking.

DL heeft ten aanzien van het beroep op het voorbehoud ter zitting gesteld dat haar primaire standpunt is dat alle schade is geregeld en dat [verzoeker] geen beroep op een voorbehoud toekomt. Over beide posten, het orthopedisch schoeisel en het inkomensverlies, is door partijen destijds onderhandeld en is de schade begroot en vastgelegd in de overeenkomst. Het mogelijk eindigen van het gebruik van een auto voor woon-werkverkeer valt niet onder het voorbehoud, net zo min als het missen van 16 jaar inkomensgroei. De inkomensschade is in de ogen van [verzoeker] achteraf kennelijk te laag ingeschat, maar het voorbehoud is niet bedoeld voor elke achteraf verwezenlijkte kwade kans.

Voor zover [verzoeker] wel een beroep op het voorbehoud zou toekomen stelt DL zich op het standpunt dat de vordering betreffende het orthopedisch schoeisel is verjaard, nu de schade langer dan vijf jaar voor de datum van het beroep op het voorbehoud (4 juli 2013) bij [verzoeker] bekend was. Omdat het gemiste extra inkomen al 16 jaar bij [verzoeker] bekend is, is ook deze vordering verjaard, aldus DL.

Orthopedisch schoeisel/eigen risico

De rechtbank is van oordeel dat [verzoeker] wat betreft de kosten van het in 2008 ingevoerde eigen risico geen beroep op het voorbehoud toekomt en overweegt daartoe het volgende.

Dit beroep op het voorbehoud rust op de gedachte dat het na de vaststellingsovereenkomst van 2004 in 2008 ingevoerde eigen risico een niet benoemde en niet begrote schadecomponent is, die de kosten voor Van de Burg ten behoeve van zijn orthopedisch schoeisel aanmerkelijk hebben vergoot. Op zich is juist dat het in 2008 ingevoerde eigen risico een nieuwe kostenpost voor [verzoeker] is. DL heeft dit ook niet betwist. Echter, staat de invoering van het eigen risico niet, zoals - gelet op de tekst van het voorbehoud - is vereist, in direct causaal verband met de gevolgen van het ongeval. Reeds hierom komt [verzoeker] naar het oordeel van de rechtbank geen beroep op dit voorbehoud toe.

De enkele reden dat het eigen risico niet expliciet is meegenomen in het overeengekomen bedrag betekent niet dat de goede en kwade kansen niet in de vaststellingsovereenkomst zijn verdisconteerd. Daarbij verdient opmerking dat ontwikkelingen in de ziektekostenverzekeringen als deze niet uitzonderlijk zijn. Het pakket van verzekerde zorg wordt regelmatig veranderd, net als de polisvoorwaarden. Als door zo’n wijziging orthopedisch schoeisel volledig zou worden vergoed, zou dit tot de kwade kansen voor DL behoren.

Overigens blijft de mogelijkheid bestaan, zoals DL ter zitting ook heeft verklaard, om bij toenemende ongeval gerelateerde klachten en beperkingen die tot extra schade leiden een beroep op het voorbehoud te doen.

Inkomensverlies

De rechtbank stelt voorop dat de mogelijke afschaffing van het gebruik van een auto voor woon-werkverkeer zich kennelijk nog niet heeft gerealiseerd, zodat deze post geen grond voor een beroep op het voorbehoud kan opleveren.

Ten aanzien van het gedurende 16 jaar gelijk gebleven salaris als gevolg van - kort gezegd - de compensatie met de uitkering door het UWV, overweegt de rechtbank dat dit niet kan worden beschouwd als inkomensverlies dat, zoals de tekst van het relevante voorbehoud vereist: “in direct causaal verband kan worden gebracht met de gevolgen van dit ongeval en nog niet in de thans overeen gekomen regeling is verdisconteerd”. Verwijzend naar de overwegingen onder 4.4. e.v. met betrekking tot de tekst van het voorbehoud betekent dit reeds dat [verzoeker] hiermee geen beroep op het voorbehoud kan doen. Nog daargelaten de vraag of gelijk blijven van inkomen kan worden gelijkgesteld aan verlies van inkomen, was het bovendien voor [verzoeker] ten tijde van het opstellen van de vaststellingsovereenkomst bekend dat een verhoging van zijn inkomen uit arbeid zou worden gecompenseerd met de gedeeltelijke arbeidsongeschiktheidsuitkering van het UWV. Dat het gestelde verlies van inkomen als gevolg van de compensatie niet was voorzien, kan dan ook niet worden volgehouden. Overigens geldt ook hier dat indien als gevolg van toenemende invaliditeit [verzoeker] nieuwe schade heeft, hij een beroep kan doen op het voorbehoud.

Kosten

De rechtbank overweegt dat een totaal aantal uren van 14 voor een deelgeschilprocedure, inclusief mondelinge behandeling, niet onredelijk voorkomt. Uit de door mr. Snijder overgelegde urenspecificatie (productie 10 bij dagvaarding) kan niet worden opgemaakt dat, zoals DL stelt, van de tien gespecificeerde uren drie uur aan minnelijk overleg is besteed. De vier nadere uren voor de zitting en de voorbereiding daarvan, waarbij kennelijk ook de reistijd is begrepen, komt de rechtbank ook niet onredelijk voor. De bezwaren van DL tot zover zullen dan ook niet worden gehonoreerd.

Met betrekking tot het uurtarief overweegt de rechtbank het volgende. Hoewel het uurtarief boven het landelijk gemiddelde van € 225,- tot € 240,- ligt, ziet de rechtbank daarin op zichzelf geen grond om dit te matigen. Wel geeft dit tarief de rechtbank aanleiding om de verzochte kantoorkosten van 6% af te wijzen, omdat deze kosten verdisconteerd mogen worden geacht in genoemd uurtarief.

Dat betekent dat de kosten van dit deelgeschil begroot zullen worden op een bedrag van
€ 4.606,70 (€ 3.570,- vermeerderd met 21% BTW en het betaalde griffierecht van € 287,-).