Uitspraken

Op grond van artikel 6.4 van de Waterwet is het verboden zonder daartoe strekkende vergunning van verweerder grondwater te onttrekken of water te infiltreren ten behoeve van een bodemenergiesysteem. Artikel 2.2b, tweede lid, van het Besluit omgevingsrecht voorziet in de mogelijkheid om bij provinciale verordening interferentiegebieden aan te wijzen waarbinnen beleid kan worden gevoerd ter bevordering van een doelmatig gebruik van bodemenergie. In de Nota van toelichting bij het Besluit van 25 maart 2013, waarbij dit artikel in het Besluit omgevingsrecht is gevoegd (Staatsblad 2013, 112, pagina 28), is het voorkomen van negatieve interferentie genoemd als belangrijk aandachtspunt bij het opstellen van beleid, naast het doorbreken van het beginsel “wie het eerst komt, het eerst pompt”. Ter zitting is komen vast te staan dat verweerder geen beleidsregels heeft opgesteld.

De rechtbank is van oordeel dat het beginsel “wie het eerst komt, het eerst pompt” betrekking heeft op geïnstalleerde systemen. Dat volgt uit de tekst van artikel 6.11h van het Waterbesluit, waarin gesproken wordt van “een eerder geïnstalleerd bodemenergiesysteem”. Anders dan eiseres betoogt, brengt dit beginsel niet met zich dat verweerder ter voorkoming van negatieve interferentie al bij ontvangst van een vergunningaanvraag rekening moet houden met een eerdere aanvraag in die zin dat aanvragen in de volgorde van binnenkomst moeten worden afgehandeld en dat een tweede aanvraag niet tot vergunningverlening zou mogen leiden indien een eerdere aanvraag kan worden ingewilligd. Verlening van meer vergunningen voor dezelfde locatie is mogelijk. Negatieve interferentie van bodemenergiesystemen kan worden voorkomen met de op grond van artikel 6.11h, eerste lid, van het Waterbesluit verplichte vergunningvoorschriften.

Nu uit 5.2 volgt dat meer vergunningen voor dezelfde locatie kunnen worden verleend, is de rechtbank van oordeel dat eiseres geen procesbelang heeft bij het door haar ingestelde beroep tegen de aan derde-partij verleende vergunning. Eiseres wil immers met haar beroep bereiken dat zij de enige vergunninghouder voor de locatie wordt. Dat doel kan met dit beroep niet worden bereikt. Een positie als enige vergunninghouder is niet in overeenstemming met het systeem van de wet, dat meer vergunningen en meer vergunninghouders mogelijk maakt. De rechtbank zal het beroep van eiseres daarom vanwege het ontbreken van procesbelang niet-ontvankelijk verklaren.

6. Voor een proceskostenveroordeling is geen aanleiding.

7. De rechtbank merkt tot slot op dat nu deze zaak betrekking heeft op de ontwikkeling en verwezenlijking van bodemenergiesystemen als bedoeld in artikel 8, tweede lid, onder h, van de Wet bodembescherming hier sprake is van een ruimtelijk en infrastructureel project als bedoeld in bijlage I, onder 1.3, van de Crisis- en herstelwet.