Uitspraken

Het gaat in deze zaak om de vraag of Vandersat B.V. moet worden veroordeeld tot betaling van een billijke vergoeding aan [werknemer] als bedoeld in artikel 7:673 lid 9 Burgerlijk Wetboek (BW). In dit artikel is geregeld dat de kantonrechter aan de werknemer ten laste van de werkgever een billijke vergoeding kan toekennen indien, na het einde van rechtswege, het niet voortzetten van de arbeidsovereenkomst het gevolg is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever.

De wet biedt aldus de mogelijkheid om als aan overige voorwaarden is voldaan, een billijke vergoeding toe te kennen na einde van rechtswege van een arbeidsovereenkomst. Tussen partijen is niet in geschil dat [werknemer] nog in dienst is bij Vandersat B.V.. Desgevraagd heeft de gemachtigde van [werknemer] ter zitting aangegeven dat [werknemer] wel aanspraak kan maken op een billijke vergoeding tijdens het dienstverband. Voor de inwerkingtreding van de Wet werk en zekerheid op 1 juli 2015 was iets soortgelijks mogelijk bij de kennelijk onredelijk ontslagprocedure.

De kantonrechter is van oordeel dat de bedoeling van de wetgever lijkt te zijn geweest een voorziening te treffen voor het geval een tijdelijke arbeidsovereenkomst niet wordt voortgezet (Kamerstukken II 2013/14, 33818, 3, p. 113). Dat is hier ontegenzeggelijk het geval. Weliswaar is nog geen einde gekomen aan de arbeidsovereenkomst, maar partijen zijn het er over eens dat dit per 1 maart 2019 een feit zal zijn. Aldus zal de kantonrechter een inhoudelijk oordeel vellen over het al dan niet ernstig verwijtbaar handelen door de werkgever.

De kantonrechter is van oordeel dat [werknemer] te weinig heeft gesteld omtrent dit door hem gestelde ernstig verwijtbaar handelen. Het feit dat in een vroeg stadium kenbaar wordt gemaakt dat een arbeidsovereenkomst niet wordt verlengd is in zichzelf niet (ernstig) verwijtbaar. Gelet op de uitleg die Vandersat B.V. hierover heeft gegeven kan dit ook juist duiden op goed werkgeverschap. Vandersat B.V. heeft aangevoerd dat zij duidelijkheid wilde creëren en in een vroeg stadium samen met [werknemer] wilde bezien hoe deze laatste naar een andere werkplek kon worden begeleid. Voorts is van de gestelde pesterijen en intimidaties niets gebleken. [werknemer] heeft hier ook geen concreet voorbeeld van gegeven anders dan dat een bepaalde meeting zou zijn afgezegd, hetgeen in zichzelf niet als pesterij kwalificeert. Overigens heeft Vandersat B.V. ook betwist dat sprake is geweest van intimidaties of pesten. De stelling dat [werknemer] ziek is geworden door de handelwijze van Vandersat B.V. is door [werknemer] onvoldoende gesubstantieerd. De verklaringen van de huisarts en de psychiater kunnen [werknemer] niet baten, aangezien deze medici geen oordeel vellen over de oorzaak van de klachten van [werknemer] . Tot slot is ook de omstandigheid dat [werknemer] een beëindigingsovereenkomst heeft aangeboden gekregen en het feit dat hij werd afgesloten van communicatiemiddelen geen ernstig verwijtbaar handelen van de werkgever. Ten aanzien van de beëindigingsovereenkomst is door Vandersat B.V. onweersproken gesteld dat deze concept overeenkomst op verzoek van de toenmalige advocaat van [werknemer] is opgesteld. Voor wat betreft de communicatiemiddelen zou dit te maken hebben met het verlies van de simkaart door [werknemer] .

In het licht van de betwisting door Vandersat B.V. heeft [werknemer] onvoldoende aangevoerd om tot het oordeel te komen dat Vandersat B.V. ernstig verwijtbaar heeft gehandeld, laat staan dat het niet voortzetten van de arbeidsovereenkomst hier het gevolg van is. Het verzoek tot het toekennen van een billijke vergoeding wordt dan ook afgewezen.

Ook de loonvordering wordt afgewezen. [werknemer] heeft niet duidelijk gemaakt op welke wijze er sprake is geweest van dwang of misbruik van omstandigheden, althans enig wilsgebrek. Naar eigen zeggen heeft [werknemer] de concept arbeidsovereenkomst in ieder geval eind februari 2018 per mail toegestuurd gekregen waarna hij deze op 5 maart 2018 heeft ondertekend. Op welke wijze hierbij sprake is geweest van dwang of misbruik van omstandigheden blijft onduidelijk. Feit is dat [werknemer] zijn handtekening heeft gezet onder de nieuwe arbeidsovereenkomst waarin partijen een vast salaris van € 60.000 bruto en een variabel deel van € 20.000,- zijn overeengekomen. De omstandigheid dat [werknemer] dacht dat het deel variabel (25%) bovenop het oude vaste salaris van € 80.000,- zou komen, maakt niet dat er sprake is van enig wilsgebrek. Voor zover de loonvordering ziet op de betaling van het meerdere boven 70% zoals vanaf de 65ste ziektedag geschiedt, wordt deze ook afgewezen. De enkele stelling dat Vandersat B.V. dit in redelijkheid niet kan doen aangezien zij zelf de ziekte van [werknemer] heeft veroorzaakt, is onvoldoende. Zeker niet nu onvoldoende is aangevoerd voor de stelling dat de ziekte zijn oorzaak vindt in de gedragingen door Vandersat B.V..

[werknemer] heeft erkend dat hij inderdaad twee vertrouwelijke stukken vanaf zijn zakelijke mailaccount naar een derde mailadres heeft gestuurd. Evenwel is dit adres een privé account van [werknemer] . Dit laatste is door Vandersat B.V. niet weersproken.

Vandersat B.V. heeft aangevoerd dat desondanks sprake is van handelen in strijd met het geheimhoudingsbeding aangezien zij geen zicht heeft op de verspreiding vanaf dit account naar derden. Desgevraagd heeft Vandersat B.V. ter zitting aangegeven niet te weten of [werknemer] de betreffende stukken heeft doorgestuurd aan derden, terwijl [werknemer] heeft ontkend dat dit is gebeurd.

De kantonrechter is van oordeel dat onder deze omstandigheden niet kan worden gesproken van handelen in strijd met het geheimhoudingsbeding. Immers is niet gebleken dat stukken door [werknemer] aan derden zijn verstrekt. Ook heeft Vandersat B.V. ter zitting aangegeven niet bekend te zijn met enige schade die zij door het handelen van [werknemer] zou hebben geleden. Aldus zal het tegenverzoek worden afgewezen. Overigens merkt de kantonrechter op dat het geheimhoudingsbeding wel nog steeds van kracht is.

Nu partijen over en weer op punten in het ongelijk zijn gesteld, is de kantonrechter van oordeel dat het redelijk is dat partijen ieder hun eigen proceskosten dragen.