Uitspraken

Nu sprake is van een zaak met internationale aspecten, dient de kantonrechter eerst vast te stellen of hij bevoegd is kennis te nemen van het geschil, ongeacht de omstandigheid dat hieromtrent geen discussie bestaat tussen partijen.

Het betreft hier een burgerlijke zaak waarvan de rechtsvordering op 12 oktober 2018 is ingesteld, zodat de op 10 januari 2015 in werking getreden Verordening (EU) Nr. 1215/2012 van het Europees Parlement en de Raad betreffende de rechterlijke bevoegdheid, de erkenning en de tenuitvoerlegging van beslissingen in burgerlijke en handelszaken (herschikking) (hierna: Brussel I bis) van toepassing is. Gelet op de vestigingsplaats van een van de Gedaagden te Beverwijk is de kantonrechter op grond van artikel 21 lid 1, sub a, Brussel I bis bevoegd om kennis te nemen van het geschil.

Vastgesteld wordt dat Eisers niet aan de hand van feiten en omstandigheden hebben toegelicht op welke gronden de vorderingen, zoals weergegeven onder 3.1.II., naar Schots recht toegewezen zouden kunnen worden. Dit terwijl tussen partijen in geschil is welk recht van toepassing is (Nederlands of Schots) en door Paragon bij de conclusie van antwoord een Export Opinion is overgelegd, waarin is toegelicht dat – voor zover de argumentatie van Eisers gebaseerd zou zijn op Schots recht – de vorderingen niet voor toewijzing in aanmerking komen. Tussen partijen is niet in geschil dat Nederlands recht in het onderhavige geval meer bescherming aan Eisers biedt dan Schots recht.

De kantonrechter is evenwel van oordeel dat in het midden kan blijven of in deze zaak Schots of Nederlands recht van toepassing is, nu ook indien er veronderstellenderwijs vanuit wordt gegaan dat Nederlands recht van toepassing is de vorderingen afgewezen dienen te worden. Daartoe wordt als volgt overwogen.

Eisers stellen zich primair op het standpunt dat zij niet gebonden zijn aan hetgeen is opgenomen in de door hen voor accoord getekende FSP-brieven, althans dat die afspraken buitengerechtelijk zijn vernietigd. Paragon betwist dit standpunt.

Vooreerst wordt niet gevolgd de stelling van Eisers dat zij niet gebonden zijn aan de gemaakte afspraken, omdat Paragon B.V. de werkgever is en niet POE Enterprises, terwijl de FSP-brieven afkomstig zijn van POE Enterprises. Eisers behoorden – ook al zou Paragon B.V. de werkgever zijn - te begrijpen dat de in de FSP-brieven opgenomen afspraken zagen op de relatie tussen werknemer en werkgever.

Vervolgens staat bij de beoordeling het volgende voorop. Een werkgever mag er, gelet op de aard van de rechtsverhouding tussen werkgever en werknemer, slechts op vertrouwen dat een individuele werknemer heeft ingestemd met een wijziging van zijn arbeidsvoorwaarden die voor hem een verslechtering daarvan inhoudt, indien aan de werknemer duidelijkheid over de inhoud van die wijziging is verschaft en op grond van verklaringen of gedragingen van de werknemer mag worden aangenomen dat deze welbewust met die wijzigingen heeft ingestemd.

Voldoende aannemelijk is geworden dat door Paragon aan Eisers de in het voorgaande bedoelde duidelijkheid is verschaft over de inhoud van het voorstel omtrent de (tijdelijke) wijziging van de arbeidsvoorwaarden, welk voorstel in de gegeven situatie bovendien als een redelijk voorstel kan worden beschouwd. Daarop hadden Eisers dan ook (in beginsel) moeten ingaan. De redenen en de inhoud van de wijzigingen zijn door Paragon voorgelegd aan uitgekozen werknemersvertegenwoordigers en vervolgens middels plenaire dan wel individuele bijeenkomsten/gesprekken aan de betreffende werknemers toegelicht. Ook heeft overleg plaatsgevonden tussen Nautilus en Paragon. Tenslotte hebben Eisers individuele brieven ontvangen waarin aan hen is gevraagd in te stemmen met het voorstel tot wijziging van de arbeidsvoorwaarden, inclusief een wijziging naar een 2/6-rota en het (tijdelijk) stopzetten van de FSP-toeslag. In de FSP-brieven is ook aangegeven dat de werknemers de mogelijkheid hebben om over het voorstel nog vragen te stellen. Dat Eisers door Paragon zijn overvallen met het voorstel en niet in de gelegenheid zijn gesteld om juridisch advies in te winnen, zoals door Eisers is gesteld, is onvoldoende aannemelijk gemaakt, gelet op de omstandigheid dat tussen het moment dat de betrokken werknemers zijn geïnformeerd over het voorstel en het moment dat zij de FSP-brieven hebben ontvangen en ondertekend enkele weken heeft gelegen.

Dat het merendeel van de Eisers de FSP-brief reeds had ondertekend voordat de Q&A op 1 november 2017 werd rondgestuurd (zie onder 2.9. t/m 2.12.), doet aan het voorgaande niet af. Weliswaar zijn in deze e-mail antwoorden gegeven op vragen gesteld door de betreffende medewerkers omtrent het gedane voorstel tot wijziging van de arbeids- voorwaarden, niet gesteld of gebleken is dat een van de betrokken werknemers en/of Nautilus naar aanleiding van deze Q&A bezwaar heeft gemaakt, althans aanvullende vragen heeft gesteld aan Paragon. Ook hieruit heeft Paragon naar het oordeel van de kantonrechter mogen afleiden dat de inhoud van de wijziging voor Eisers duidelijk was en dat zij hiermee akkoord gingen.

De kantonrechter is derhalve van oordeel dat – gelet op alle omstandigheden van het geval – voldoende aannemelijk is geworden (i) dat Paragon aan Eisers voldoende duidelijkheid heeft gegeven over de inhoud van de wijziging en (ii) met de ondertekening door Eisers van de FSP-brieven sprake is geweest van een ondubbelzinnige en welbewuste instemming door Eisers met het voorstel tot (tijdelijke) wijziging van de arbeids- voorwaarden.

Eisers stellen zich subsidiair op het standpunt dat sprake is geweest van dwaling, misbruik van omstandigheden en/of bedreiging, zodat de tussen partijen gesloten overeenkomst omtrent de wijziging van de arbeidsvoorwaarden door Eisers moet worden beschouwd als vernietigd en Paragon met terugwerkende kracht de FSP-toeslag aan Eisers verschuldigd is. Paragon betwist dat van wilsgebreken sprake is.

De kantonrechter is van oordeel dat Eisers onvoldoende hebben aangevoerd om tot de conclusie te kunnen komen dat de overeenkomst is gesloten onder invloed van een of meer wilsgebreken. Met Paragon is de kantonrechter van oordeel dat niet duidelijk is gemaakt waarover Eisers nu precies menen te hebben gedwaald. Eisers hebben onvoldoende toegelicht in welk opzicht of in hoeverre zij een onjuiste voorstelling van zaken hadden ten aanzien van de afspraak over het (tijdelijk) stopzetten van de FSP-toeslag. Voor zover Eisers hebben gesteld dat sprake is van dwaling omdat Paragon tekort zou zijn geschoten in het geven van inlichtingen omtrent het ‘loonoffer’ waarmee Eisers zijn verzocht in te stemmen, is in het voorgaande reeds overwogen dat Eisers omtrent het voorstel tot (tijdelijke) wijziging van de arbeidsvoorwaarden voldoende duidelijk zijn geïnformeerd (zie onder 5.9.). Daarbij is onvoldoende aannemelijk gemaakt dat Eisers, bij een (volgens hen gegeven) juiste voorstelling van zaken, de overeenkomst tot het tijdelijk stopzetten van de FSP-toeslag niet zouden hebben gesloten.

Dat Paragon Eisers met het mes op de keel de keuze heeft voorgehouden tussen instemming met de wijziging van de arbeidsvoorwaarden of ontslag, zoals door Eisers gesteld, acht de kantonrechter – gelet op de gemotiveerde betwisting door Paragon – evenmin voldoende aannemelijk gemaakt. Met de mededeling van Paragon dat, gelet op de slechte financiële situatie waarin zij verkeerde, de noodzaak zou ontstaan om over te gaan tot gedwongen ontslagen, betekent niet dat sprake is van bedreiging ex artikel 3:44 lid 2 BW. Niet gesteld of gebleken is verder dat sprake is geweest van omstandigheden als bedoeld in artikel 3:44 lid 4 BW, waardoor Paragon zich had behoren te onthouden van het bevorderen van de totstandkoming van de betreffende overeenkomsten omtrent (tijdelijke) wijziging van de arbeidsvoorwaarden met Eisers. De kantonrechter acht voldoende aannemelijk geworden dat Paragon zich in een dermate slechte financiële situatie bevond dat zij zich genoodzaakt heeft gevoeld het betreffende voorstel aan Eisers te doen (zie onder 2.4. t/m 2.6.).

Ten aanzien van het eerst ter zitting door Eisers ingenomen standpunt dat tussen hen en Paragon mondeling iets anders is overeengekomen dan in de FSP-brieven staat beschreven, is de kantonrechter van oordeel dat deze stelling niet kan worden gevolgd. Bezwaarlijk valt immers in te zien dat, indien (mondeling) iets anders tussen Eisers en Paragon zou zijn overeengekomen dan in de FSP-brieven staat vermeld, geen van de betrokken medewerkers en/of Nautilus binnen een redelijke termijn na ontvangst van de FSP-brieven Paragon hierop zou hebben aangesproken.

Eisers stellen zich meer subsidiair op het standpunt dat sprake is van wanprestatie zijdens Paragon, omdat zij slechts hebben ingestemd met de voorgestelde wijziging onder de voorwaarde dat alle banen behouden zouden blijven. Aangezien Paragon ontslag heeft aangezegd en gepoogd is arbeidsovereenkomsten te beëindigen, heeft Paragon deze afspraak volgens Eisers geschonden. Paragon betwist dat partijen dit zijn overeengekomen.

Vooropgesteld wordt dat, voor zover de namens Eisers aan Paragon verstuurde brieven van 17 en 18 juli 2018 (zie onder 2.17. en 2.18.) als ingebrekestelling ex artikel 6:82 lid 1 BW zijn bedoeld, in de brieven – naast dat de daarin beschreven tekortkomingen niet consistent zijn – mede gelet op de hoogte van de bedragen waarvan Eisers stellen dat Paragon deze aan hen verschuldigd is, geen redelijke termijn voor nakoming is gesteld, zodat van verzuim zijdens Paragon geen sprake is.

Daarbij komt dat de kantonrechter met Paragon van oordeel is dat het onaannemelijk is dat een werkgever, die in een financieel slechte situatie verkeert, de garantie geeft dat alle banen behouden blijven. Gelet op de overgelegde stukken en het verhandelde ter zitting acht de kantonrechter voldoende aannemelijk geworden dat Paragon het voorstel tot (tijdelijke) wijziging van de arbeidsvoorwaarden aan Eisers heeft gedaan om gedwongen ontslagen te voorkomen.

Voorts is aan Eisers door Paragon voldoende duidelijk gecommuniceerd dat de FSP-toeslag slechts in twee situaties weer aan Eisers zou worden uitbetaald, namelijk indien (i) rig HZ1/C463 een contract zou krijgen met een klant, of (ii) de werknemer naar een andere, actief zijnde, rig zou worden overgeplaatst (zie ook onder 2.9. t/m 2.11. en 2.19.). De omstandigheid dat Eisers per 1 mei 2018 boventallig zijn verklaard en een aantal arbeidsovereenkomsten van andere werknemers inmiddels zijn beëindigd, betekent dan ook niet dat – zoals Eisers, naar de kantonrechter begrijpt, stellen – een voorwaarde waaronder de afspraak tot stand is gekomen, is komen te vervallen en Paragon gehouden zou zijn de FSP-toeslag over de periode waarover deze niet is uitbetaald aan Eisers te betalen.

Dat aan Eisers door Paragon is toegezegd dat, in het geval van ontslag, de ontslagvergoeding gebaseerd zou worden op het gehele loon, inclusief FSP-toeslag, bevestigt juist dat partijen bij de totstandkoming van hun afspraken rekening hebben gehouden met de mogelijkheid van ontslagen. Nu Eisers niet zijn ontslagen is van een dergelijke situatie geen sprake. Eisers zijn inmiddels allen herplaatst op een actieve rig en sindsdien ontvangen zij, conform de tussen partijen gemaakte afspraak (zie onder 2.9. t/m 2.11.) weer FSP-toeslag. De kantonrechter ziet, hoewel dat is aangeboden, geen aanleiding Eisers toe te laten tot bewijslevering van de ter zitting opgeworpen stelling dat het onmogelijk zo kan zijn geweest dat op het laatste moment toch ineens werk beschikbaar kwam voor Eisers en dat deze mogelijkheden er eerder niet waren.

De kantonrechter is al met al van oordeel dat van wanprestatie zijdens Paragon geen sprake is geweest.

De slotconclusie is dat de kantonrechter de vorderingen van Eisers, zoals beschreven onder 3.1.II., zal afwijzen.

Na het voorgaande valt zonder nadere toelichting, die niet is gegeven, niet in te zien welk zelfstandig belang Eisers in het kader van onderhavig geschil nog hebben bij de gevorderde verklaringen voor recht, zoals genoemd onder 3.1.I. De kantonrechter zal deze vorderingen dan ook eveneens afwijzen.

De proceskosten komen voor rekening van Eisers, omdat zij ongelijk krijgen.

Nu de overige stellingen van partijen niet tot een ander oordeel kunnen leiden, behoeven deze geen verdere behandeling.