Uitspraken

Partijen zijn het erover eens dat de arbeidsovereenkomst (rechtsgeldig) in de proeftijd is geëindigd door opzegging door [werkneemster] . De kantonrechter gaat ervan uit dat de arbeidsovereenkomst tot en met 21 januari 2020 heeft geduurd, dit is de dag waarop [werkneemster] per e-mail heeft aangegeven dat zij het dienstverband wilde beëindigen. Dat betekent dat [werkneemster] recht heeft op salaris tot en met 21 januari 2020. De vordering onder A van het petitum zal dan ook worden toegewezen, met dien verstande dat daarop – zoals door [werkgever] terecht is aangevoerd – een negatief verlofsaldo in mindering mag worden gebracht.

Volgens [werkgever] bedraagt het negatieve saldo 93 uur bij uitdiensttreding op 21 januari 2020 (randnummer 11 van de conclusie van antwoord), 27 uur aan opgebouwd verlof verminderd met 120 uren aan opgenomen verlof (van 23 december 2019 tot 5 januari 2020 en van 10 januari tot en met 21 januari 2020). [werkneemster] stelt zich op het standpunt dat deze berekening niet correct is, omdat hierop in mindering moet worden gebracht de 36 uren die zij tijdens haar vakantie in december 2019 heeft gewerkt. De kantonrechter volgt [werkneemster] hierin niet, nu niet is gebleken dat [werkgever] [werkneemster] heeft opgedragen werkzaamheden tijdens haar vakantie te verrichten noch is gebleken dat [werkneemster] op voorhand met [werkgever] heeft be of afgesproken dat zij een aantal van haar reeds ingeplande vakantiedagen toch niet zou opnemen vanwege te verrichten werkzaamheden. Het voorgaande brengt met zich dat [werkgever] 93 uur aan negatief verlofsaldo in mindering mag brengen op de salarisbetaling over januari 2020 en dat de vordering van [werkneemster] onder I. B. van haar petitum (veroordeling van [werkgever] om het salaris over gewerkte uren tijdens vakantie te betalen) zal worden afgewezen.

[werkgever] heeft in haar conclusie van antwoord opgemerkt dat kosten (ad € 400,-) zijn gemaakt doordat [werkneemster] haar laptop heeft leeggehaald voordat zij deze heeft ingeleverd en posters en post-its met uitkomsten van braitstormsessies heeft vernietigd, welke kosten volgens [werkgever] voor rekening van [werkneemster] dienen te komen. Voor zover [werkgever] daarmee heeft aangevoerd dat deze kosten mogen verrekend met hetgeen zij nog aan [werkneemster] verschuldigd is, slaagt dat verrekeningsberoep bij gebrek aan een nadere (feitelijke en juridische) onderbouwing, niet.

Voor wat betreft de vordering (onder I. C van het petitum) tot betaling van salaris voor de op 14, 15, 18, 26 en 27 november 2019 gewerkte uren (40), heeft [werkneemster] ter zitting toegelicht dat in het sollicitatiegesprek op 12 november 2019 met [directeur] is besproken dat zij eerder zou starten, dat ze zich op 14 november rond 9.00 uur op kantoor heeft gemeld voor een rondleiding en voorstelrondje, waarna ze op kantoor heeft gewerkt aan een opdracht die ze van [directeur] had gekregen. Verder heeft ze aangegeven dat ze in die periode is mee geweest naar een klant welk bezoek tot in de avond duurde. [werkgever] heeft betwist dat [werkneemster] aanspraak op loon kan maken over de genoemde dagen omdat het dienstverband pas op 1 december 2019 is aangevangen en niet met [werkneemster] is afgesproken dat zij betaald zou krijgen voor meeloopdagen voorafgaand aan haar indiensttreding. Ter zitting heeft [directeur] toegelicht dat wat [werkneemster] voor 1 december 2019 gedaan heeft vrijblijvend was, weinig om het lijf had en uitsluitend diende ‘ter lering en vermaak’.

De kantonrechter overweegt dat uit de Whatsappberichten (deels weergegeven onder 2.3) blijkt dat [werkneemster] in ieder geval op 14, 15 en 27 november 2019 op initiatief van [directeur] een en ander voor [werkgever] heeft gedaan dat meer om het lijf had dan een enkel uurtje kennismaken. Het ging om werkzaamheden/activiteiten die in het verlengde lagen van wat [werkneemster] uit hoofde van (het inwerken op) haar functie zou gaan doen, zoals het uitwerken van een opdracht, een bezoek aan de klant [klant] , deelname aan een projectleidersoverleg en een introductie in de digitale structuur van het bedrijf. Normaal gesproken valt dit soort activiteiten onder de (betaalde) inwerkperiode direct na indiensttreding, maar in het geval van [werkneemster] is daar kennelijk al eerder een start mee gemaakt. Dat gebeurde in een periode waarin (zoals door [werkneemster] onbetwist gesteld) tussen partijen nog onduidelijkheid bestond over de officiële startdatum van de arbeidsovereenkomst. Naar het oordeel van de kantonrechter mocht [werkneemster] er gelet op deze omstandigheden op vertrouwen dat zij voor haar inzet in november 2019 ook betaald zou krijgen. Dat het door [werkneemster] verrichte werk achteraf geen waarde heeft gehad, zoals [directeur] ter zitting heeft aangevoerd, doet hieraan niet af.

Voor zover de loonvordering ziet op de dagen 18 en 26 november 2019, zal deze worden afgewezen nu uit de Whatsappconversatie niet blijkt dat er ook op die dagen voor [werkgever] is gewerkt. Zo zijn er tussen 15 en 24 november in het geheel geen Whatsapp berichten uitgewisseld en had de conversatie op 26 november alleen betrekking op het bestellen van een computerscherm en het maken van een afspraak voor een klantbezoek op 27 november waar [werkneemster] bij zou zijn.

Hoeveel uren [werkneemster] op 14, 15 en 27 november 2019 heeft gewerkt is op basis van de beschikbare informatie niet vast te stellen. De kantonrechter stelt daarom de loonbetalingsverplichting van [werkgever] in redelijkheid vast op een bedrag van € 324,00 bruto, zijnde 16 uur tegen een (door [werkgever] niet betwist) bruto uurloon van € 20,25.

Omdat [werkgever] te laat heeft betaald, zal de wettelijke verhoging zoals bedoeld in artikel 7:625 BW worden toegewezen, met dien verstande dat deze wordt gematigd tot 10%.

Nu partijen over en weer op punten in het ongelijk zijn gesteld, is het redelijk is dat partijen ieder de eigen proceskosten dragen. De vordering om [werkgever] te veroordelen in de proceskosten zal dan ook worden afgewezen. Dat geldt ook voor de vordering terzake de nakosten omdat slechts in geval van een volledige proceskostenveroordeling recht op nakosten bestaat.