Uitspraken

Appel voert, voor zover van belang, aan dat het gemiddelde per dag dient te worden berekend aan de hand van de gegevens van het voorgaande jaar. Verder voert Appel aan dat [eiser] ten onrechte rekening heeft gehouden met een gemiddeld aantal werkdagen in plaats van het daadwerkelijk aantal werkdagen. Ook meent Appel aan dat [eiser] ten onrechte alle bovenwettelijke vakantiedagen in aanmerking heeft genomen. In dit verband wijst Appel op hetgeen op de website van CNV over deze materie is opgenomen. Voorts betwist Appel nogmaals het structurele karakter van het overwerk. Een en ander maakt volgens Appel dat de vordering van [eiser] niet eenvoudig kan worden vastgesteld en dat de vordering van [eiser] ondeugdelijk is omdat is uit gegaan van uitgangspunten die niet juist zijn. In de visie van Appel is dat een extra reden om [eiser] het bedrag van € 750,- toe te kennen. Dit bedrag is door zowel werkgevers als werknemers redelijk geacht om een eventuele aanspraak af te dekken en voorziet in een gelijk deel voor iedere werknemer. Bovendien heeft dit tot gevolg dat er geen discussie is over de over en weer gemaakte berekeningen.

De kantonrechter blijft bij wat in het tussenvonnis is overwogen en beslist. Dit betreffen eindbeslissingen. Hetgeen van de zijde van Appel in reactie op de akte van [eiser] naar voren is gebracht ten aanzien van de verplichting tot overwerk en het structurele karakter van het overwerk laat de kantonrechter dan ook verder buiten beschouwing. Dat geldt eveneens voor wat Appel heeft aangevoerd over de bovenwettelijke vakantiedagen en de vergoeding van € 750,-. Ook dat is reeds in het tussenvonnis aan de orde gekomen. Dit betekent dat de beoordeling zich thans beperkt tot de hoogte van de vordering, in het bijzonder de berekening daarvan.

De kantonrechter overweegt allereerst dat Appel ten onrechte ervan uitgaat dat [eiser] geen rekening heeft gehouden met het daadwerkelijk aantal werkdagen. Uit de door [eiser] overgelegde berekening en toelichting blijkt naar het oordeel van de kantonrechter dat [eiser] het daadwerkelijk aantal werkdagen heeft betrokken bij zijn berekening. Verder stelt de kantonrechter vast dat de toelichting die [eiser] thans geeft niet wezenlijk anders is dan die al eerder ter zitting is gegeven. Wel heeft [eiser] een en ander verduidelijkt met voorbeelden. Daarmee heeft [eiser] naar het oordeel van de kantonrechter zijn berekening in beginsel voldoende inzichtelijk gemaakt.

Gelet hierop zal de kantonrechter de door [eiser] opgestelde berekening tot uitgangspunt nemen. De kantonrechter acht de gehanteerde berekeningswijze een deugdelijke manier om de loonaanspraak vast te stellen. Dat er geen aftopping als bedoeld in artikel 67a lid 9a van de CAO heeft plaatsgevonden, maakt de berekening niet onjuist, gelet op het in het tussenvonnis gegeven oordeel over het structurele karakter van de toeslagen. Appel stelt terecht dat het aan degene die een vordering instelt is om deze vordering inzichtelijk te maken. Dat heeft [eiser] in dit geval ook gedaan. Vervolgens is het aan degene die de vordering betwist, Appel dus, om de aan de vordering ten grondslag gelegde berekening zo concreet mogelijk te betwisten. Dat heeft Appel niet, of in ieder geval onvoldoende gedaan. Daarbij acht de kantonrechter van belang dat Appel tegenover de berekening van [eiser] geen eigen berekening heeft ingebracht. Dat lag wel op haar weg. Als werkgever is Appel immers verantwoordelijk voor het op juiste wijze betalen van het salaris en in dat verband voor het voeren van een deugdelijke salarisadministratie. Appel beschikt over alle noodzakelijke gegevens om een berekening te maken van het salaris waarop haar werknemers uit hoofde van hun arbeidsovereenkomst recht hebben. Als werkgever van [eiser] had Appel meteen al het juiste salaris moeten berekenen en betalen. Dat heeft zij niet gedaan. Vervolgens heeft zij thans niet alsnog, dus ook niet ter betwisting van de door [eiser] ingebrachte berekening, het (na te betalen) salaris berekend. Het achterwege laten hiervan komt voor haar risico. Dit brengt de kantonrechter tot de conclusie dat de vordering van [eiser] voor toewijzing in aanmerking komt en dat Appel zal worden veroordeeld tot betaling aan [eiser] van het netto-equivalent van € 3.842,31 bruto.

De door [eiser] gevorderde wettelijke verhoging van artikel 7:625 BW en de wettelijke rente zullen ook worden toegewezen, omdat Appel te laat heeft betaald. Door Appel is verzocht de wettelijke verhoging op grond van de redelijkheid en billijkheid op nihil te stellen of te matigen. In rechtsoverweging 5.13 van het tussenvonnis heeft de kantonrechter overwogen dat de door Appel aangevoerde omstandigheden afzonderlijk en in onderling samenhang bezien er niet toe leiden dat het toewijzen van de vordering strijdig is met de eisen van redelijkheid en billijkheid. Gelet hierop ziet de kantonrechter dan ook geen aanleiding om de gevorderde wettelijke verhoging te matigen.

De gevorderde buitengerechtelijke incassokosten wijst de kantonrechter af omdat [eiser] heeft nagelaten deze te onderbouwen.

De proceskosten komen voor rekening van Appel, omdat zij ongelijk krijgt. Deze kosten stelt de kantonrechter vast op € 600,00, waarbij 1 punt voor de dagvaarding, 1 punt voor de zitting en 0,5 punt voor de akte na zitting en € 240,00 per punt is toegekend.