Uitspraken

[verzoekers] heeft zijn verzoek gebaseerd op de Wet deelgeschilprocedure voor letsel- en overlijdensschade (artikel 1019w tot en met 1019cc Rv). Doel van de Wet deelgeschilprocedure voor letsel- en overlijdensschade is de vereenvoudiging en versnelling van de buitengerechtelijke afhandeling van letsel- en overlijdensschade. Artikel 1019w Rv biedt de persoon die een ander aansprakelijk houdt voor zijn letselschade, de mogelijkheid, ook voordat de zaak ten principale aanhangig is, de rechter te verzoeken te beslissen over een geschil omtrent of in verband met een deel van hetgeen ter zake tussen hen rechtens geldt en waarvan de beëindiging kan bijdragen aan de totstandkoming van een vaststellingsovereenkomst over de vordering van de benadeelde.

De wetgever heeft bij het ontwerp van de wet de situatie voor ogen gehad dat onderhandelingen tussen de betrokken partijen zijn vastgelopen, maar uit de inmiddels ontstane jurisprudentie volgt dat ook de aansprakelijkheidsvraag in een deelgeschil aan de orde kan komen. De aansprakelijkheid betreft een geschil aan het begin van het traject van onderhandelingen en een oordeel van de rechtbank over de aansprakelijkheidsvraag kan, afhankelijk van de overige omstandigheden van het geval, het beginpunt zijn voor buitengerechtelijke onderhandelingen over de overige geschilpunten over (bijvoorbeeld) het causaal verband tussen het ongeval en de gestelde schade en/of de omvang van de schade. Het verzoek van [verzoekers] kan derhalve in een deelgeschil worden behandeld.

Aansprakelijkheid?

Tijdens de mondelinge behandeling heeft [verzoekster] aangevoerd dat het voetpad waarop [verzoeker] liep slechts één meter breed is en het dus geen verschil maakt of haar vader links of rechts zou hebben gelopen voor de zichtbaarheid door [verweerder 1] . Daartegen heeft [verweerders] . geen verweer gevoerd. Daarbij komt dat de rechtbank, gelet op de eindpositie van [verzoeker] na het ongeval, aannemelijk acht dat [verzoeker] voor het ongeval aan de rechterzijde van het voetpad heeft gelopen.

Voor de visualisatie is in het rapport van Baan Hofman ervan uitgegaan dat [verweerder 1] 0,5 meter vanaf de rechter zijkant van het fietspad heeft gefietst. Dit is de minimale schuwafstand die door het CROW wordt gebruikt, de afstand die fietsers gewoonlijk in acht nemen vanaf de rand van het fietspad waarop zij fietsen. De rechtbank heeft geen aanleiding af te wijken van deze ervaringsregel; daartoe is ook niets aangevoerd.

Partijen gaan beiden ervan uit dat [verweerder 1] voorafgaande aan het ongeval zo’n 20 kilometer per uur heeft gefietst.

In het rapport van Baan Hofman is voor de animatie ervan uitgegaan dat [verzoeker] voorafgaand aan het ongeval 3 kilometer per uur liep. [verzoekers] heeft gesteld dat deze snelheid reëel is gelet op de leeftijd van [verzoeker] ten tijde van het ongeval. Dit is niet betwist en daarbij komt dat [verweerder 1] in zijn verklaringen telkens aangeeft dat [verzoeker] het fietspad op is gelopen.

In het rapport van Baan Hofman wordt uitgegaan van een stopafstand van [verweerder 1] van 8,25 meter terwijl in de uitdraai van Wikipedia overgelegd als productie 13 door [verzoekers] wordt uitgegaan van een stopafstand van 8,6 meter. [verzoekers] stelt dat de stopafstand 8,7 meter is. Hoewel er inderdaad een verschil is van 35 dan wel 45 centimeter in de stopafstand, staat ook vast dat [verweerder 1] niet heeft geremd voorafgaand aan het ongeval. Daarbij komt dat [verweerders] . niet heeft betwist dat [verweerder 1] ook had kunnen uitwijken om een aanrijding te voorkomen en dat voor uitwijken minder tijd nodig is dan remmen.

Bij de beoordeling van de standpunten van partijen dient tevens te worden meegenomen dat [verweerder 1] erkend heeft ter plaatse op het fietspad zeer bekend te zijn; de ongevalslocatie bevindt zich op een afstand van 700 meter van zijn woning.

In dit verweer gaat [verweerders] . voorbij aan het feit dat [verzoeker] 1,90 meter lang is en daardoor boven de bossages moet hebben uitgestoken. Van belang is dat het ongeval rond 11.00 uur op klaarlichte dag heeft plaatsgevonden. Voorts wordt in het verweerschrift aangegeven dat het zicht op het voetpad tot kort voor het voetpad wel belemmerd wordt door bossages, bomen en een lantaarnpaal met een verkeersbord, maar dat het uiteinde van het fietspad wel zichtbaar is.

In tegenstelling tot wat [verweerders] . aanvoert zijn echter zowel op de gereconstrueerde afbeeldingen als op de animaties wel degelijk bossages te zien.

In productie 12 heeft [verzoekers] onder meer foto 8 overgelegd. Deze foto is blijkens de begeleidende tekst gemaakt tijdens het toedrachtonderzoek op 28 februari 2020 door OAK advocaten, het advocatenkantoor waar mr. Spruit, de advocaat van [verweerders] . werkzaam is. Het betreft de volgende foto:

Deze foto is gemaakt vanaf de kruising tussen de Koninginneweg en de Russenlaan, welke kruising zich op zo’n 50 meter afstand vanaf de ongevalslocatie bevindt. Uit deze foto blijkt dat de bossages nabij de ongevalslocatie niet zó hoog zijn dat daardoor geen zicht is op personen die zich op het voetpad bevinden (de rode pijl geeft ongeveer de plaats van de aanrijding weer).

Foto 9 in productie 12 betreft een foto die eveneens door OAK advocaten is gemaakt op 28 februari 2020. Het betreft de volgende foto:

Ook uit deze foto blijkt niet van een dermate hoge begroeiing dat daardoor het zicht op het voetpad wordt ontnomen (de gele pijl geeft ongeveer de botsplaats weer).

Hoewel [verweerders] . niet in de gelegenheid is geweest een (eigen) deskundige het rapport van Baan Hofman te laten beoordelen, heeft hij daartegen wel verweer kunnen voeren en hij heeft dat ook gedaan. Zoals uit de voorgaande overwegingen volgt, slaagt dit verweer echter niet.

De rechtbank is van oordeel dat uit het rapport van Baan Hofman volgt dat, ook indien het scenario van [verweerders] . wordt gevolgd waarbij [verzoeker] direct voorafgaande aan de botsing plotseling het fietspad op stapte, [verweerder 1] voorafgaand aan het ongeval reeds enkele seconden zicht moet hebben gehad op [verzoeker] en in staat moet zijn geweest om zijn verkeersgedrag aan te passen door uit te wijken, te remmen of [verzoeker] te waarschuwen. Op een of andere manier heeft [verweerder 1] kennelijk onvoldoende opgelet, waardoor een botsing is ontstaan. Hierdoor heeft [verweerder 1] onrechtmatig jegens [verzoeker] gehandeld en is daardoor aansprakelijk voor de gevolgen van het ongeval op 11 januari 2020. Het overmachtsverweer van [verweerders] . dat [verzoeker] direct voorafgaande aan de botsing plotseling het fietspad op stapte, dermate onverwacht en op een dusdanige afstand dat [verweerder 1] hem onmogelijk kon ontwijken, slaagt derhalve niet.

Eigen schuld?

In zijn verweer heeft [verweerders] . voor het eerst tijdens de mondelinge behandeling aangevoerd dat wat voor [verweerder 1] geldt ook geldt voor [verzoeker] . Als [verweerder 1] [verzoeker] heeft kunnen zien, heeft [verzoeker] [verweerder 1] kunnen zien. Bij deze zichtbaarheid heeft [verzoeker] de keuze gemaakt om direct voor [verweerder 1] vanaf het voetpad het fietspad te stappen en heeft hij schuld aan het ontstaan van het ongeval, aldus [verweerder 1] .

[verzoekers] heeft daartegen verweer gevoerd en stelt dat de bijdrage van [verweerder 1] aan het ongeval groter is dan de bijdrage van [verzoeker] en de gevolgen van het ongeval daardoor 100% voor rekening van [verweerders] . dienen te komen.

De rechtbank is van oordeel dat partijen hun standpunten met betrekking tot de eigen schuld van [verzoeker] aan het ongeval nog niet voldoende hebben kunnen onderbouwen. Dit deelgeschil leent zich er niet voor daarnaar verder onderzoek te doen. De rechtbank kan dit geschilpunt van partijen dan ook niet beoordelen. Dit heeft tot gevolg dat het verzoek van [verzoekers] waarin wordt verzocht te bepalen dat [verweerders] . gehouden is de volledige door [verzoeker] als gevolg van het ongeval geleden en nog te lijden materiële en immateriële schade te vergoeden zal afwijzen.

Affectieschade

Kosten