Uitspraken

[gedaagden] betwist het voorgaande en voert – kort gezegd – het volgende aan. De kadastrale erfgrens ligt in elk geval sinds 1897 al op de plaats zoals het Kadaster in 2020 heeft ingemeten. [eisers] heeft geen bezitsdaden gepleegd. Daardoor is er geen verjaringstermijn gaan lopen. Als [eisers] al bezitter zou zijn en er een verjaringstermijn zou zijn aangevangen, is [eisers] niet te goeder trouw, omdat hij erkent te weten dat de kadastrale/juridische erfgrens verschilt van de thans feitelijke erfgrens.

[naam] beschouwde de strook grond als haar eigendom en zij heeft niet met [eisers] afgesproken de kadastrale erfgrens aan te passen. In de koopovereenkomst tussen [naam] en [gedaagden] staat dan ook opgenomen dat [eisers] de strook grond in ‘gebruik’ heeft (en niet in bezit).

Bezit

Naar het oordeel van de rechtbank is vast komen te staan dat [eisers] het grindpad op de strook grond heeft aangelegd, altijd heeft onderhouden en dat de strook grond, in elk geval sinds 2000, niet voor [gedaagden] of zijn rechtsvoorgangers toegankelijk is geweest. [gedaagden] heeft dit weliswaar betwist, maar niet gemotiveerd. Het feit dat de strook grond technisch gezien (al dan niet door middel van een deur in een hek) toegankelijk was voor [gedaagden] en zijn rechtsvoorgangers, maakt dit niet anders. Nergens blijkt namelijk uit dat zij zich ook daadwerkelijk toegang hebben verschaft. In die zin heeft [eisers] dan ook feitelijke macht uitgeoefend over de strook grond.

Ook op grond van uiterlijke feiten kan [eisers] als bezitter van de strook grond worden aangemerkt. Tijdens de descente is geconstateerd dat het voor personen die langs de percelen van partijen lopen, door het muurtje en hek daarbovenop, lijkt alsof de strook grond met grind behoort tot het perceel van [eisers]

Gelet op het voorgaande konden [gedaagden] en zijn rechtsvoorgangers uit de gedragingen van [eisers] duidelijk opmaken dat [eisers] pretendeerde rechthebbende te zijn.

Dat in de koopovereenkomst tussen [naam] en [gedaagden] staat: ‘buren [adres] 628 gebruiken gedeelte van onze grond’ en niet wordt gesproken over “bezit”, maakt het voorgaande niet anders. Bij de beoordeling of sprake is van bezit wordt het toetsingskader gebruikt zoals hiervoor onder 4.4 is genoemd. Het gaat dus niet alleen om de bewoordingen van één van de betrokken partijen of hun rechtsvoorgangers.

De conclusie van het voorgaande is dat [gedaagden] als bezitter van de strook grond kan worden aangemerkt.

Verkrijgende verjaring

De vraag is vervolgens of [eisers] de strook grond als bezitter heeft verkregen door verjaring. Uit artikel 3:99 lid 1 BW volgt dat een goed door een bezitter te goeder trouw kan worden verkregen door een onafgebroken bezit van tien jaren.

Naar het oordeel van de rechtbank kan [eisers] niet beschouwd worden als bezitter te goede trouw. Het staat namelijk tussen partijen onweersproken vast dat uit het Kadaster kenbaar is hoe, in ieder geval vanaf 1980, de erfgrens tussen de percelen loopt en dat de feitelijke erfgrens daarvan afwijkt. [eisers] wist dan ook dat de strook grond eigendom was van [gedaagden] dan wel zijn rechtsvoorgangers.

Overigens volgt de rechtbank [eisers] niet in zijn standpunt dat de kadastrale erfgrens met de ruilverkaveling in 1979/1980 onjuist is neergelegd. [gedaagden] heeft dit namelijk voldoende gemotiveerd betwist door kadastrale kaarten over te leggen van vóór die tijd, zelfs daterend uit 1897. Het staat dan ook vast dat de huidige kadastrale erfgrens zich op dezelfde plaats bevindt sinds 1897. Het beroep op verkrijgende verjaring wordt verworpen.

Bevrijdende verjaring

Gelet op de onderbouwde stelling van [eisers] en de gemotiveerde betwisting door [gedaagden] op dit punt zal de rechtbank de gelegenheid geven voor bewijslevering. Gelet op de hoofdregel van artikel 150 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv) rust de bewijslast op [eisers] wordt in de gelegenheid gesteld te bewijzen dat het lage muurtje al sinds vóór 1978 tegen de 80 centimeter grens aan ligt (vanuit de gevel van de woning gemeten), nooit is vervangen en dat [eisers] sinds 21 oktober 1999 of reeds daarvoor de strook grond in bezit heeft gehad.

in reconventie

onvoorwaardelijk

[gedaagden] stelt, voor het eerst bij brief van 12 oktober 2019, dat de aanwezigheid van zeven ramen in de zijgevel van de woning in strijd is met artikel 5:50 lid 1 of 5:51 BW, omdat hij geen toestemming heeft gegeven voor deze ramen. [eisers] verweert zich met de stelling dat deze vordering verjaard is, omdat de ramen in 1978 al aanwezig waren.

[gedaagden] stelt hier – kort gezegd – tegenover dat [eisers] niet heeft gesteld of aangetoond dat de ramen al meer dan twintig jaar uitzicht bieden op het erf van [gedaagden] Tot 2003 stond er namelijk een taxushaag, waardoor de ramen geen uitzicht gaven op het erf van [gedaagden] De verjaringstermijn van twintig jaar is daarmee niet voltooid, aldus [gedaagden]

[eisers] betwist dat de aanwezigheid van de taxushaag van invloed is op de verjaring, omdat de haag nooit hoger is geweest dan de ramen, waardoor er steeds uitzicht is geweest op het erf van [gedaagden]

De rechtbank overweegt als volgt. Vaststaat dat de ramen op dit moment uitzicht geven op het erf van [gedaagden] De vraag is hoe lang dat al het geval is.

Op grond van artikel 3:314 lid 1 BW begint de termijn van verjaring van een rechtsvordering tot opheffing van een onrechtmatige toestand met aanvang van de dag, volgende op die waarop de onmiddellijke opheffing van die toestand gevorderd kan worden. Tussen partijen is niet – langer – in discussie dat de ramen al in 1978 op deze plaats aanwezig waren (tekeningen etc.). Dat is meer dan twintig jaar vóór 12 oktober 2019. Het verstrijken van de verjaringstermijn is daarmee in beginsel gegeven.

[gedaagden] stelt echter dat gedurende een bepaalde periode de aanwezigheid van een taxushaag ervoor zorgde dat de ramen geen uitzicht boden op het perceel van [gedaagden] Het wegnemen van de onrechtmatige toestand, in voorkomend geval dus door de aanwezigheid van een haag die het uitzicht belet, heeft naar het oordeel van de rechtbank tot gevolg dat er ook geen verwijdering van de ramen kon worden gevorderd. De lopende verjaringstermijn is daardoor afgebroken. [gedaagden] zal overeenkomstig zijn bewijsaanbod op dit punt in de gelegenheid worden gesteld te bewijzen dat er vóór 2003, toen er volgens hem een hek is neergezet in plaats van de taxushaag, geen uitzicht bestond door de ramen van [eisers] op het erf van [gedaagden]

voorwaardelijk

in conventie en reconventie