Uitspraken

[werknemer] is ontvankelijk in zijn verzoek, nu dit is ingediend binnen de vervaltermijn van twee maanden na de dag waarop de arbeidsovereenkomst is geëindigd (artikel 7:686a lid 4 sub a BW). Op grond van artikel 1.2.7 van het Rolreglement geldt daarbij de datum waarop het oorspronkelijke verzoek is ingediend (7 mei 2020) als datum van indiening.

Tijdens de mondelinge behandeling heeft [werknemer] zijn primaire verzoek tot vernietiging van de opzegging ingetrokken en een switch gemaakt naar zijn subsidiaire verzoek. De kantonrechter zal daarom uitsluitend de subsidiaire verzoeken (IV, V en VI van het petitum) beoordelen.

Het gaat in deze zaak om de vraag of aan [werknemer] een vergoeding wegens onregelmatige opzegging, een transitievergoeding en een billijke vergoeding moet worden toegekend in verband met de opzegging door The Spot van 18 maart 2020.

Tussen partijen is niet in geschil dat de tussen hen gesloten arbeidsovereenkomst geen proeftijd- en/of tussentijds opzegbeding bevat en dat [werknemer] niet op staande voet is ontslagen. Het gevolg hiervan is dat The Spot het dienstverband met [werknemer] niet rechtsgeldig tussentijds kon beëindigen (artikel 7:667 lid 3 BW). De (tussentijdse) opzegging door The Spot is daarmee onrechtmatig en onregelmatig. Dat The Spot de opzegging op 1 mei 2020 heeft ingetrokken, maakt dit niet anders. Zoals terecht door [werknemer] opgemerkt, is een opzegging een eenzijdige rechtshandeling die niet eenzijdig, zonder instemming van de wederpartij, kan worden ingetrokken (HR 22 april 2005, JAR 2005/118). Gelet op de expliciete mededeling van [werknemer] dat hij niet met de intrekking instemt, is de opzegging niet rechtsgeldig ingetrokken en, dus, in stand gebleven.

Doordat The Spot de arbeidsovereenkomst onregelmatig heeft opgezegd, is zij op grond van artikel 7:677 lid 4 BW schadeplichtig. The Spot is in beginsel een vergoeding verschuldigd gelijk aan het bedrag van het in geld vastgestelde loon vermeerderd met vakantietoeslag over de termijn dat de arbeidsovereenkomst geduurd zou hebben indien deze van rechtswege zou zijn geëindigd: van 1 april 2020 tot en met 31 oktober 2020.

Op grond van artikel 7:677 lid 5 BW kan de kantonrechter de vergoeding matigen, indien hem dit met het oog op de omstandigheden billijk voorkomt. De kantonrechter zal geen gehoor geven aan het matigingsverzoek van The Spot. Daarbij is van belang dat The Spot er zelf voor heeft gekozen een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd af te sluiten zonder tussentijds opzegbeding en zonder proeftijd, kennelijk/mogelijk om [werknemer] tijdens het zomerseizoen aan zich te binden. Dat The Spot door de gevolgen van Covid-19 nu wél tussentijds wil beëindigen, is een omstandigheid die voor haar rekening en risico blijft en niet op [werknemer] kan worden afgewenteld. Dit uitgangspunt is in lijn met andere arbeidsrechtelijke uitspraken die in verband met de Corona-crisis zijn gedaan (zie bijvoorbeeld ECLI:NL:RBOBR:2020:2838, ECLI:NL:RBAMS:2020:2734 en ECLI:NL:RBLIM:2020:4436). Er bestaat, anders dan door The Spot verzocht, geen aanleiding om een parallel te trekken met uitspraken die in het huurrecht zijn gedaan.

Gelet op het voorgaande zal het door [werknemer] verzochte (onbetwiste) bedrag van € 19.278,- bruto aan vergoeding wegens onregelmatige opzegging worden toegewezen, met dien verstande dat daarop in mindering moet worden gebracht de bruto salarisbetalingen die The Spot over de periode vanaf 1 april 2020 reeds aan [werknemer] heeft gedaan. De wettelijke rente toegewezen vanaf 1 april 2020 tot de dag van algehele betaling.

Het verzoek om The Spot te veroordelen tot betaling van een transitievergoeding wordt eveneens toegewezen. Bij gebreke van een dringende reden en gelet op de hiervoor vastgestelde feiten en omstandigheden is er geen grond om te oordelen dat het eindigen van de arbeidsovereenkomst het gevolg is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van [werknemer] . Dat betekent dat The Spot de transitievergoeding verschuldigd is en zal worden veroordeeld tot betaling van het door [werknemer] verzochte (onbetwiste) bedrag van € 56,76 bruto.

De gevorderde wettelijke rente over de transitievergoeding zal worden toegewezen zoals verzocht.

[werknemer] heeft verzocht om toekenning van een billijke vergoeding ten bedrage van € 12.717,36 bruto, gelijk aan de compensatie voor het financiële verlies dat hij leidt door het ernstig verwijtbaar handelen van The Spot. Bij de berekening heeft [werknemer] de financiële situatie als gevolg van de tussentijdse beëindiging vergeleken met de financiële situatie bij het volledig uitdienen van het contract. Zo is onder andere het verschil in transitievergoeding meegenomen, alsmede het verschil tussen een 100|% salaris en het 70% salaris dat [werknemer] vanwege zijn ziekmelding op 17 mei 2020 feitelijk doorbetaald heeft gekregen.

In geval van een niet rechtsgeldige beëindiging van de arbeidsovereenkomst kan de kantonrechter op verzoek van [werknemer] ten laste van The Spot een billijke vergoeding toekennen, bepaalt artikel 7:681 lid 1 aanhef en onder a BW. Voor de vaststelling van de hoogte van de billijke vergoeding zijn de gezichtspunten zoals door de Hoge Raad gegeven in de zaken New Hairstyle (HR 30 juni 2017, ECLI:NL:HR:2017:1187) en Zinzia (HR 8 juni 2018, ECLI:NL:HR:2018:857) van belang. Het gaat blijkens deze uitspraken dan onder meer om de mate van verwijtbaarheid van de werkgever en de (inkomens-)schade van werknemer. Daarbij speelt onder meer mee hoelang de arbeidsovereenkomst, de onregelmatige opzegging weggedacht, naar verwachting zou hebben voortgeduurd en op welke termijn de werknemer vervangende inkomsten heeft verworven of, als dat niet zo is, redelijkerwijs zou hebben kunnen verwerven. Voorts dient rekening te worden gehouden met de reden die de werknemer heeft om geen vernietiging van het ontslag te verzoeken maar toekenning van een billijke vergoeding en, zo wordt (hoewel door de Hoge Raad niet expliciet benoemd) wel aangenomen, ook de eventuele mate van verwijtbaarheid aan de zijde van de werknemer. Ook een eventueel aan de werknemer toe te kennen transitievergoeding dient bij de begroting te worden betrokken, aldus de Hoge Raad.

De begroting van de inkomensschade is derhalve een belangrijke component bij de bepaling van de inkomensschade. De arbeidsovereenkomst die tussen partijen als aangegaan, gold voor bepaalde tijd. Gelet op de ernstige gevolgen van Covid-19 voor The Spot, is aannemelijk dat de arbeidsovereenkomst op de einddatum van rechtswege zou eindigen. Derhalve is de maximale inkomensschade van [werknemer] beperkt tot het loon tot de overeengekomen einddatum. Daarop dient in mindering te komen een eventueel elders door [werknemer] te verwerven inkomen dan wel een door hem te ontvangen uitkering ingevolge de ziektewet of werkloosheidswet. [werknemer] heeft bij zijn begroting met mogelijke (nog te genereren) inkomsten geen rekening gehouden.
De kantonrechter stelt vast dat de inkomensschade van [werknemer] al grotendeels gedekt wordt door de toegewezen vergoeding wegens onregelmatige opzegging en de transitievergoeding. Daarbij is van belang dat de vergoeding wegens onregelmatige opzegging is gebaseerd op het bedongen loon (100%) terwijl [werknemer] , zou hij in dienst zijn gebleven, over de periode van arbeidsongeschiktheid slechts aanspraak op 70% van het loon zou hebben gehad. Verder is juist dat de transitievergoeding hoger was geweest bij de einddatum van 31 oktober 2020. De kantonrechter vindt het in de gegeven omstandigheden echter niet redelijk dit op The Spot af te wentelen, nu het [werknemer] zelf is geweest die het aanbod van The Spot om de opzegging terug te draaien en het contract alsnog uit te dienen, van de hand heeft gewezen. Zijn beweegredenen hiervoor zijn de kantonrechter niet bekend. De kantonrechter stelt wel vast dat die niet gelegen kunnen zijn in de door [werknemer] gestelde onheuse bejegening door [eigenaar 1] en [eigenaar 2] , aangezien deze (voor zover zij gelet op de gemotiveerde betwisting door The Spot al zijn komen vast te staan) hebben plaatsgevonden nadat de opzegging op 1 mei 2020 door The Spot was ingetrokken. Tot slot acht de kantonrechter van belang dat The Spot daarna alsnog salaris aan [werknemer] is gaan betalen, zodat hij niet gedurende de hele procedure van inkomen verstoken is geweest.

De kantonrechter is verder van oordeel dat de ‘mate van verwijtbaarheid’ van The Spot gering is, nu van kwade opzet bij de opzegging niet is gebleken. Door The Spot is onbetwist gesteld dat zij – in de chaos en paniek door de gevolgen van Covid-19 - abusievelijk in de veronderstelling was dat een proeftijdbeding was afgesproken. Daar kan de kantonrechter zich een voorstelling bij maken, nu The Spot (zoals onbetwist door haar gesteld) financieel zeer zwaar is getroffen door de gevolgen van het Corona-virus. De stelling van [werknemer] dat uit het New Hairstyle-arrest voortvloeit dat de financiële situatie van een werkgever niet mag worden meegewogen, wordt verworpen. Het in voornoemd arrest geformuleerde uitgangspunt is dat de billijke vergoeding moet worden bepaald op een wijze die, en op het niveau dat, aansluit bij de uitzonderlijke omstandigheden van het geval. De daarbij gegeven lijst van gezichtspunten is – anders dan door [werknemer] gesuggereerd – niet limitatief, zodat bij de beoordeling ook andere omstandigheden dan die daarin genoemd kunnen worden betrokken.

Tot slot is meegewogen dat het dienstverband tussen partijen slechts zeer kort heeft geduurd en dat [werknemer] , van de oorspronkelijke looptijd van acht maanden, slechts een aantal dagen heeft gewerkt.

Gelet op al hetgeen hiervoor is overwogen, stelt de kantonrechter de billijke vergoeding vast op nihil.

[werknemer] maakt aanspraak op een vergoeding van buitengerechtelijke incassokosten. De kantonrechter stelt vast dat het Besluit vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten (hierna: het Besluit) van toepassing is nu het verzuim op/na 1 juli 2012 is ingetreden. Nu niet is gesteld dat buitengerechtelijke incassowerkzaamheden zijn verricht, en er geen concreet bedrag terzake is gevorderd, is het verzoek niet toewijsbaar.

Omdat The Spot overwegend in het ongelijk is gesteld, wordt zij veroordeeld in de proceskosten. Het salaris gemachtigde wordt begroot op een bedrag van € 720,00.