Uitspraken

De kantonrechter zal eerst ingaan op de stelling van EOS, dat EOS geen verdere vergoedingen aan [eiser] verschuldigd is, omdat hij heeft berust in het ontslag op staande voet. EOS miskent met deze stellingname, dat opzegging van de arbeidsovereenkomst een eenzijdige rechtshandeling gericht jegens werknemer is, die alleen kan worden herroepen met instemming van de werknemer. [eiser] heeft aangegeven te berusten in de opzegging. Dat leidt ertoe dat de arbeidsovereenkomst op 16 september 2020 is geëindigd door de opzegging van EOS en dat de kantonrechter toekomt aan de beoordeling van de verzoeken tot toekenning van de vergoedingen wegens onregelmatige beëindiging van het dienstverband.

Het geschil van partijen betreft in de kern genomen de vraag of het door EOS gegeven ontslag op staande voet rechtsgeldig is gegeven. Op grond van artikel 7:677 lid 1 BW is ieder van partijen bevoegd de arbeidsovereenkomst onverwijld op te zeggen om een dringende reden, onder onverwijlde mededeling van die reden aan de wederpartij. Op grond van artikel 7:678 lid 1 BW worden voor de werkgever als dringende redenen beschouwd zodanige daden, eigenschappen of gedragingen van de werknemer, die ten gevolge hebben dat van de werkgever redelijkerwijs niet gevergd kan worden de arbeidsovereenkomst te laten voortduren. Bij de beoordeling van de vraag of van een zodanige dringende reden sprake is, moeten de omstandigheden van het geval in onderling verband en samenhang in aanmerking worden genomen.

Uit de handgeschreven brief van 16 september en de bevestiging daarvan op 18 september 2020 blijkt dat EOS als dringende reden opgeeft dat [eiser] niet goed functioneerde, dat hij weigerde een verbetertraject te volgen en dat hij zich schuldig heeft gemaakt aan werkweigering.

Deze omstandigheden leveren naar het oordeel van de kantonrechter geen dringende reden op. EOS voert aan dat het functioneren van [eiser] niet goed was omdat hij onterecht NOW-subsidie heeft aangevraagd, een financiering van € 50.000,- is aangegaan; uitstel heeft aangevraagd van afdracht loonbelasting en pensioenpremies en geen reiskostenvergoeding bij de gemeente heeft gedeclareerd. [eiser] heeft van zijn kant naar voren gebracht dat dit noodzakelijke werkzaamheden waren, juist om de financiële situatie van EOS op peil te houden en hij heeft dat nader toegelicht. Bovendien gaat het in sommige gevallen juist om werkzaamheden die zijn uitgevoerd in opdracht van EOS; ook daarom kan geen sprake zijn van disfunctioneren, aldus [eiser] . EOS heeft die uitleg onvoldoende gemotiveerd weersproken, zodat uitgangspunt is dat er geen sprake is van disfunctioneren.

Evenmin is aangetoond dat EOS [eiser] op het gestelde disfunctioneren heeft gewezen en hem de gelegenheid heeft geboden zijn functioneren te verbeteren. De verwijzing van EOS naar de besprekingsagenda voor het functioneringsgesprek is onvoldoende. Daaruit blijkt nu juist dat het functioneren van [eiser] op de agenda stond en dat het de bedoeling was om [eiser] tijdens het gesprek een verbetertraject van vijf weken aan te bieden. Dat impliceert dat er nog geen serieus gesprek over het functioneren van [eiser] had plaatsgehad en hem ook nog geen aanbod tot het volgen van een verbetertraject was gedaan. Van een weigering van [eiser] om een verbetertraject te volgen kon dan ook nog geen sprake zijn.

[eiser] heeft over het niet-doorgaan van het functioneringsgesprek gesteld dat hij aan mevr. [XX] zijn bezwaren heeft kenbaar gemaakt over het feit dat dhr. [YY] en mevr. [AA] bij dat gesprek aanwezig zouden zijn in plaats van dhr. [ZZ] , zijn voormalig leidinggevende, en dat hij vervolgens heeft gezegd het functioneringsgesprek zo niet te willen voeren. Die gang van zaken is op zich niet betwist door EOS, maar EOS bestempelt dit wel als werkweigering. De kantonrechter stelt voorop dat niet elke werkweigering - voor zover daarvan in dit geval al sprake zou zijn - zonder meer kan leiden tot een rechtsgeldig gegeven ontslag op staande voet, dat zal mede afhangen van de gegeven omstandigheden. Op grond van artikel 7:678, tweede lid, onder j, BW zal een dringende reden aanwezig worden geacht wanneer de werknemer hardnekkig weigert te voldoen aan redelijke bevelen of opdrachten, hem door of namens de werkgever verstrekt.
De kantonrechter is van oordeel dat het niet willen voeren van een functioneringsgesprek met als reden dat er andere personen aanwezig zullen zijn dan vooraf afgesproken, niet is aan te merken als een dringende reden.

Uit het voorgaande volgt dan ook dat het ontslag op staande voet niet rechtsgeldig is gegeven, de opzegging van de arbeidsovereenkomst is daarom in strijd met artikel 7:677 lid 1 BW.

Omdat hiervoor is geoordeeld dat het ontslag op staande voet niet rechtsgeldig is, moet het verzoek van [eiser] om toekenning van een billijke vergoeding worden toegewezen. Daarbij wordt opgemerkt dat het geven van een ongeldig ontslag op staande voet als ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever moet worden aangemerkt (zie: Kamerstukken I, 2013-2014, 33 818, nr. C, pag. 99 en 113).

Voor het vaststellen van de hoogte van de toe te kennen billijke vergoeding zijn in rechtspraak uitgangspunten geformuleerd (zie de uitspraak van de Hoge Raad van 30 juni 2017, gepubliceerd op www.rechtspraak.nl, onder nummer ECLI:NL:HR:2017:1187 (New Hairstyle)). De kantonrechter moet bij het bepalen van de billijke vergoeding rekening houden met alle (uitzonderlijke) omstandigheden van het geval en die vergoeding moet daarbij aansluiten. Het gaat er uiteindelijk om dat de werknemer wordt gecompenseerd voor het ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever. Ook met de gevolgen van het ontslag kan rekening worden gehouden, voor zover die gevolgen zijn toe te rekenen aan het verwijt dat de werkgever kan worden gemaakt. De billijke vergoeding heeft geen bestraffend doel, maar met de billijke vergoeding kan ook worden tegengegaan dat werkgevers ervoor kiezen een arbeidsovereenkomst op ernstig verwijtbare wijze te laten eindigen.

Uit de voorgaande overwegingen volgt dat het ontslag op staande voet onterecht is gegeven. De gevraagde verklaring voor recht kan worden toegewezen nu [eiser] daarbij voldoende aannemelijk heeft gemaakt daar belang bij te hebben.

Gelet op de onregelmatige opzegging, is EOS de gefixeerde schadevergoeding als bedoeld in artikel 7:672 lid 11 BW verschuldigd, zijnde een vergoeding gelijk aan het bedrag van het in geld vastgestelde loon over de termijn dat de arbeidsovereenkomst bij regelmatige opzegging had behoren voort te duren. In het geval van [eiser] gaat het om het loon over de periode van 1 september 2020 tot 1 november 2020. EOS heeft niet weersproken dat dit overeenkomst met een bedrag van € 8.467,11 bruto. Dit bedrag zal worden toegewezen.

De kantonrechter heeft er kennis van genomen dat EOS, zowel in haar verweerschrift, als ter gelegenheid van de mondelinge behandeling verklaard heeft dat zij geen beroep meer zal doen op het non-concurrentiebeding/ relatiebeding. Daarom zal de gevorderde verklaring voor recht worden toegewezen.

[eiser] heeft ook aanspraak gemaakt op vergoeding van de buitengerechtelijke incassokosten. [eiser] heeft echter niet gesteld op welk gedeelte van de vordering die kosten betrekking hebben, hetgeen te meer klemt daar het verzoek gewijzigd is en nu andere vergoedingen aan de orde zijn dan de doorbetaling van het loon zoals in de sommatiebrief van 23 september 2020 wordt verzocht. De verzochte vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten wordt afgewezen.