Uitspraken

Het gaat in deze zaak om de vraag of aan [werknemer] een billijke vergoeding, vergoeding wegens onregelmatige opzegging en transitievergoeding moet worden toegekend omdat het door EMT gegeven ontslag op staande voet niet rechtsgeldig is.

[werknemer] heeft het verzoek tijdig ingediend, omdat het is ontvangen binnen twee maanden na de dag waarop de arbeidsovereenkomst is geëindigd.

De kantonrechter neemt tot uitgangspunt dat in zaken die voortvloeien uit de Wet werk en zekerheid (Wwz), zoals deze zaak, het bewijsrecht in beginsel van toepassing is, tenzij de aard van de zaak zich hiertegen verzet. In dit geval verzet de aard van de zaak zich niet tegen toepassing van het bewijsrecht.

De wettelijke regels voor ontslag op staande voet staan in het Burgerlijk Wetboek (hierna: BW). Volgens die regels is zo’n ontslag alleen geldig als daarvoor een dringende reden is (artikel 7:677 lid 1 BW). Ook moet er onverwijld worden opgezegd en moet de dringende reden onverwijld worden meegedeeld aan de werknemer. Onverwijld betekent dat dit direct of zo snel mogelijk moet gebeuren. Het gaat er daarbij om dat het voor de werknemer onmiddellijk duidelijk moet zijn welke eigenschappen of gedragingen voor de werkgever aanleiding zijn geweest voor het beëindigen van de arbeidsovereenkomst. Het is aan de werkgever om, bij betwisting daarvan door de werknemer, het bestaan van de dringende reden te bewijzen.

De kantonrechter moet bij de beoordeling van de dringende reden alle omstandigheden van het geval in aanmerking nemen. Belangrijk is de aard en ernst van de dringende reden. Ook kunnen meespelen de duur van de dienstbetrekking en de persoonlijke omstandigheden van de werknemer. Verder kan meewegen wat de gevolgen zijn voor de werknemer van een ontslag op staande voet.

De ontslagreden ‘regelmatig grof taalgebruik tegen de leidinggevende’ (ad i) is door [werknemer] gemotiveerd betwist. Het is dan aan EMT haar stellingen nader te bewijzen. EMT heeft verwezen naar Whatsappberichten die de leidinggevende op 5 oktober 2020 aan [werknemer] heeft gestuurd. Daaruit valt weliswaar af te leiden dat [werknemer] de bewuste dag heeft geschreeuwd tegen zijn leidinggevende, maar EMT heeft in haar verzoekschrift erkend dat sprake was van een verhitte discussie tussen betrokkenen, waarbij door beiden met stemverheffing is gesproken. Dat [werknemer] daarbij ook heeft gescholden/grove taal heeft uitgeslagen, is niet gebleken. Door EMT is ook niet nader geconcretiseerd welke bewoordingen [werknemer] daarbij zou hebben gebruikt. De conclusie is dat niet is komen vast te staan dat [werknemer] op 5 oktober 2020 grove taal tegen zijn leidinggevende heeft uitgeslagen. Gelet daarop is niet meer relevant of [werknemer] vóór 5 oktober 2020 grove taal heeft gebruikt.

De gestelde werkweigering (ad iii), tot slot, kan ook niet als dringende reden worden aangemerkt. Tussen partijen is niet in geschil dat [werknemer] , na discussie over de wijze waarop hij 5 oktober 2020 zijn werk diende uit te voeren (met of zonder valbeveiliging), zijn werkzaamheden alsnog heeft uitgevoerd. Van werkweigering in de eigenlijke zin van het woord is dus geen sprake geweest. Ter zitting heeft EMT toegelicht dat hiermee wordt bedoeld dat [werknemer] tijdens zijn korte dienstverband regelmatig, zo ook op 5 oktober 2020, heeft geweigerd volgens de regels, voorschriften en werkinstructies van EMT te werken. Dat (ook) deze reden aan het ontslag ten grondslag is gelegd, blijkt echter niet (voldoende duidelijk) uit de ontslagbrief. De kantonrechter is van oordeel dat [werknemer] , met het noemen van het enkele woord ‘werkweigering’ in de ontslagbrief, niet hoefde te begrijpen dat hij (mede) om die reden werd ontslagen, zodat niet vaststaat dat de ontslagreden, zoals die ter zitting door EMT is toegelicht/aangevuld, op 5 oktober 2020 voldoende duidelijk en concreet, zodanig dat daarover geen enkele twijfel kon bestaan, aan [werknemer] is medegedeeld.

Uit het voorgaande blijkt dat de aan het ontslag op staande voet ten grondslag gelegde redenen niet zijn komen vast te staan, dat niet is voldaan aan de eis om onverwijld tot ontslag over te gaan nadat de dringende reden bekend is geworden danwel dat de ontslagreden niet duidelijk en concreet aan [werknemer] is medegedeeld. De conclusie is dat het ontslag op staande voet niet rechtsgeldig is.

Omdat is vastgesteld dat het ontslag op staande voet niet rechtsgeldig is, is de rechtsgrond voor toewijzing van een billijke vergoeding op grond van artikel 7:681 BW gegeven. De werkgever heeft ernstig verwijtbaar gehandeld door de werknemer ten onrechte ontslag op staande voet te geven, en daarmee is opgezegd in strijd met artikel 7:671 BW.

Bij het vaststellen van de billijke vergoeding gaat het erom dat de werknemer wordt gecompenseerd voor het ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever, en dat het bij de begroting van de billijke vergoeding aankomt op alle omstandigheden van het geval.1 Daarbij kan mede worden gelet op hetgeen de werknemer aan loon zou hebben genoten als de opzegging zou zijn vernietigd. Het zal van de omstandigheden van het geval afhangen welke verdere duur van de arbeidsovereenkomst daarbij in aanmerking moet worden genomen. Daarbij is mede van belang of de werkgever de arbeidsovereenkomst ook op rechtmatige wijze zou hebben kunnen beëindigen en op welke termijn dit dan had mogen gebeuren en vermoedelijk zou zijn gebeurd. Bij de vaststelling van de billijke vergoeding kan ook ermee rekening worden gehouden of de werknemer inmiddels ander werk heeft gevonden. Bij de vergelijking tussen de situatie zonder de vernietigbare opzegging en de situatie waarin de werknemer zich thans bevindt, dienen bovendien de eventueel aan de werknemer toekomende transitievergoeding en de vergoeding wegens onregelmatig ontslag te worden betrokken.

Uitgaande van het voorgaande zal de kantonrechter de billijke vergoeding vaststellen op een bedrag van € 5.000,00 bruto. Daarbij heeft de kantonrechter in aanmerking genomen dat [werknemer] sinds eind november 2020 weer een andere baan heeft, dat de kantonrechter er (bij gebreke van informatie van [werknemer] over zijn salaris in de nieuwe baan) vanuit gaat dat zijn inkomensverlies met de toe te kennen transitievergoeding en de vergoeding wegens onregelmatige opzegging grotendeels is gecompenseerd en dat het aannemelijk is dat de arbeidsovereenkomst, zonder het ontslag op staande voet, na afloop van de bepaalde tijd op 13 februari 2021 sowieso zou zijn geëindigd. De verzochte vakantietoeslag over de billijke vergoeding wordt afgewezen, omdat daar bij het bepalen van de toegewezen vergoeding al rekening mee is gehouden.

[werknemer] heeft ook verzocht om EMT te veroordelen een transitievergoeding te betalen. Op grond van artikel 7:673 lid 7, onderdeel c, BW is de transitievergoeding niet verschuldigd, indien het eindigen van de arbeidsovereenkomst het gevolg is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werknemer. De kantonrechter heeft hiervoor geoordeeld dat het ontslag op staande voet niet terecht is gegeven, omdat daarvoor geen dringende reden aanwezig was. Een dringende reden valt echter niet zonder meer samen met ‘ernstig verwijtbaar handelen of nalaten’. De kantonrechter zal daarom beoordelen of het gedrag van [werknemer] ernstige verwijtbaarheid zoals bedoeld in artikel 7:673 lid 7 onder c BW oplevert. Omdat hiervoor is geoordeeld dat de ontslagredenen ‘regelmatig grof taalgebruik’ en ‘werkweigering’ niet zijn komen vaststaan, kunnen deze ook geen ernstig verwijtbaar gedrag van [werknemer] opleveren. De door EMT gestelde bedreiging kan onder omstandigheden wel als ernstig verwijtbaar kwalificeren, mits vaststaat dat [werknemer] zich daaraan heeft schuldig gemaakt. EMT heeft ter onderbouwing daarvan twee achteraf door [collega] opgestelde verklaringen overgelegd, waarvan de juistheid door [werknemer] is betwist. Het had dan op de weg van EMT gelegen nader bewijs te leveren (bijvoorbeeld door verklaringen te overleggen van collega’s die kennelijk bij het incident op 30 september 2020 aanwezig waren). Dat is niet gebeurd, waardoor niet is vast te stellen of daadwerkelijk sprake is geweest van een bedreiging door [werknemer] die kwalificeert als ‘ernstig verwijtbaar’ in de zin van artikel 7:673 lid 7 onder c BW. Het voorgaande betekent dat EMT aan [werknemer] de transitievergoeding toekomt. De hoogte van het door [werknemer] verzochte bedrag is door EMT niet weersproken, zodat dit zal worden toegewezen, te weten € 262,66 bruto. Het verzoek van [werknemer] om dit bedrag te vermeerderen met vakantietoeslag wordt afgewezen, omdat uit de door hem overgelegde berekening blijkt dat deze component (in lijn met het Besluit loonbegrip vergoeding aanzegtermijn en transitievergoeding) al is meegenomen in het salaris waarmee de transitievergoeding is berekend.

Ook de gevorderde vergoeding wegens onregelmatige opzegging zal worden toegewezen. Op grond van artikel 7:672 lid 11 BW is EMT die vergoeding verschuldigd aan [werknemer] , omdat is opgezegd zonder inachtneming van de geldende opzegtermijn. De hoogte van het door de werknemer verzochte bedrag is door EMT niet weersproken, zodat dat zal worden toegewezen. Dit bedrag zal op verzoek van [werknemer] worden vermeerderd met 8% vakantietoeslag, omdat de vakantietoeslag geacht wordt tot het geldloon als bedoeld in artikel 7:672 lid 11 BW te behoren.2 Het totaal toe te wijzen bedrag komt daarmee uit op € 2.472,74 bruto (€ 2.289,57 x 1,08).

De verzochte wettelijke verhoging over de toe te wijzen billijke vergoeding, transitievergoeding en vergoeding wegens onregelmatige opzegging wordt afgewezen. Op grond van artikel 7:625 BW is wettelijke verhoging alleen verschuldigd over te laat betaald loon, terwijl de toe te wijzen vergoedingen niet kwalificeren als loon in de zin van artikel 7:625 BW.

De proceskosten komen voor rekening van EMT, omdat zij ongelijk krijgt. [werknemer] heeft zich in deze procedure niet door een |professionele gemachtigde, zoals bedoeld in artikel 238 Rv, laten bijstaan. Er zal daarom geen salaris gemachtigde worden toegekend. EMT zal worden veroordeeld tot betaling van het door [werknemer] betaalde griffierecht van € 82,00.

Het gaat in deze zaak om de vraag of [werknemer] gehouden is de door EMT verzochte bedragen te betalen ten behoeve van i) inhuur wegens het ontslag op staande voet, ii) het aankoopbedrag van de mobiele telefoon, iii) inhuur voor verweer en iv) een lening van EMT en een lening in privé.

Omdat hiervoor is geoordeeld dat het ontslag op staande voet ongeldig is, dienen de financiële gevolgen daarvan voor rekening en risico van EMT te blijven. Het verzoek tot vergoeding van kosten voor inhuur ter vervanging van [werknemer] zal daarom worden afgewezen.

EMT vordert het aankoopbedrag van de mobiele telefoon die zij voor [werknemer] heeft aangeschaft en kort na aanvang van de arbeidsovereenkomst aan [werknemer] ter beschikking heeft gegeven, zodat hij bereikbaar zou zijn voor zijn werkgever (dus in het kader van de arbeidsovereenkomst). [werknemer] erkent dat de mobiele telefoon terug moet naar EMT, maar geeft aan dat hij in ruil daarvoor zijn (werk-) masker terug wil dat nog bij EMT zou liggen. [werknemer] doet hiermee een beroep op een opschortingsrecht. EMT heeft betwist dat bij haar nog een masker van [werknemer] ligt. [werknemer] heeft desgevraagd weliswaar een foto van een bon aan EMT gestuurd, maar die is (ook voor de kantonrechter) onleesbaar en [werknemer] heeft vervolgens geen gehoor geven aan het verzoek van EMT om een leesbaar aankoopbewijs te laten zien. Ook in deze procedure heeft [werknemer] dat niet gedaan, terwijl de bewijslast voor zijn stellingen terzake wel op [werknemer] rust (artikel 150 Rv en artikel 5:2 BW). De kantonrechter komt tot het oordeel dat wegens gebrek aan bewijs niet is komen vast te staan dat [werknemer] zijn plicht om de mobiele telefoon bij EMT in te leveren terecht heeft opgeschort. Het gevolg hiervan is dat EMT (in plaats van afgifte van de mobiele telefoon) aanspraak kan maken op vervangende schadevergoeding (artikel 6:74 en artikel 6:83 onder c BW). Omdat [werknemer] geen afzonderlijk verweer tegen het gevorderde bedrag heeft gevoerd, zal dit bedrag van € 198,95 worden toegewezen.

Dit verzoek heeft betrekking op kosten die EMT heeft moeten maken om haar ex-werkneemster [ex-werkneemster] in te huren om verweer te voeren in deze procedure. Dergelijke kosten zijn inbegrepen in een eventuele proceskostenveroordeling (van de verliezende partij) die niet voor afzonderlijke vergoeding in aanmerking komen. Het verzoek zal daarom worden afgewezen.

Het verzoek tot terugbetaling van het geld dat een van de bestuurders in privé aan [werknemer] heeft geleend, zal worden afgewezen. Deze bestuurder is geen partij in deze procedure tussen EMT en [werknemer] en niet is gebleken dat deze bestuurder zijn vordering heeft overgedragen aan EMT. EMT heeft dan ook geen vordering op [werknemer] tot terugbetaling van deze lening.

Ten aanzien van de lening van EMT heeft [werknemer] in zijn brief van 12 maart 2021 erkend dat deze aan hem is verstrekt en dat deze op grond van de volgens de daarover gemaakte afspraken terugbetaald moet worden. [werknemer] stelt echter dat de vordering tot terugbetaling moet worden afgewezen, omdat de lening niet is opgezegd en er niet om terugbetaling is gevraagd. De kantonrechter stelt vast dat deze vordering van EMT geen vordering is die op grond van artikel 7:686a lid 3 BW bij verzoekschrift kan worden ingesteld. In voornoemd artikel is bepaald dat alleen vorderingen die verband houden met de beëindiging (of het herstel) van de arbeidsovereenkomst bij verzoekschrift kunnen worden ingediend. Nu gesteld noch gebleken is dat (tussen partijen is afgesproken dat) de lening zou moeten worden terugbetaald op het moment dat de arbeidsovereenkomst zou eindigen, is geen sprake van een vordering verband houdend met de beëindiging van de arbeidsovereenkomst. Het gevolg hiervan is dat de kantonrechter op grond van artikel 69 Rv beveelt dat de procedure over het verzoek tot terugbetaling van de door EMT aan [werknemer] verstrekte lening wordt voortgezet volgens de regels die gelden voor de dagvaardingsprocedure. Er zal een dag worden bepaald waarop EMT zich kan uitlaten over of hij in deze zaak wil doorprocederen.

De proceskosten komen voor rekening van EMT, omdat zij (grotendeels) ongelijk krijgt. [werknemer] heeft zich in deze procedure niet door een professionele gemachtigde, zoals bedoeld in artikel 238 Rv, laten bijstaan, zodat geen salaris gemachtigde zal worden toegewezen. De proceskosten worden gelet op het voorgaande vastgesteld op nihil.