Uitspraken

[eiseres] stelt dat [gedaagden] de in de vaststellingsovereenkomst gemaakte afspraken niet zijn nagekomen. Zij stelt dat [gedaagden] niet serieus zijn ingegaan op verschillende kandidaten die [eiseres] als nieuwe huurder heeft aangedragen. Ook stelt [eiseres] dat zij op grond van (de bedoeling van) de vaststellingsovereenkomst recht heeft op een redelijke vergoeding aan goodwill. Daarnaast heeft [eiseres] recht op uitbetaling van de waarborgsom en mochten [gedaagden] deze niet verrekenen met de kosten van ontruiming van het gehuurde, omdat zij niet bereid waren een redelijke vergoeding aan goodwill te betalen, aldus [eiseres] .

[gedaagden] hebben daar tegen aangevoerd dat [eiseres] niet duidelijk heeft gesteld welk onderdeel van de vaststellingsovereenkomst zij volgens haar niet zijn nagekomen. Zij hebben daarom maar aangenomen dat het om schadevergoeding gaat en menen dat [eiseres] dit onvoldoende heeft onderbouwd.

Op zitting heeft [eiseres] verduidelijkt dat zij bedoelt dat [gedaagden] afspraak 3 en 5 van de vaststellingstellingsovereenkomst niet zijn nagekomen. [eiseres] heeft echter onvoldoende gesteld voor de conclusie dat [gedaagden] de hiervoor bedoelde afspraken niet zijn nagekomen. Voor wat betreft afspraak 3 geldt dat [gedaagden] weliswaar de waarborgsom niet aan [eiseres] hebben terugbetaald, maar dat hoefden zij volgens de vaststellingsovereenkomst ook pas te doen bij ‘correcte oplevering van het gehuurde’ door [eiseres] . Aangezien [eiseres] het gehuurde in het geheel niet aan [gedaagden] heeft opgeleverd, waren [gedaagden] niet gehouden om de waarborgsom terug te betalen. Ook als [gedaagden] daartoe op enig moment wel gehouden waren kan deze grondslag niet leiden tot een veroordeling tot betaling, omdat het beroep van [gedaagden] op verrekening van de waarborgsom met hun vordering op [eiseres] slaagt. [gedaagden] hebben ter onderbouwing daarvan stukken overgelegd waaruit volgt dat zij € 3.500,31 aan kosten voor ontruiming en bewaring hebben gemaakt en € 353,52 aan daarmee verband houdende deurwaarderskosten. Daarnaast voeren zij een naheffing van PWN aan voor een bedrag van € 875,37. [eiseres] heeft niet betwist dat zij aansprakelijk is voor die kosten. Ten slotte doen [gedaagden] een beroep op artikel 7:225 BW, omdat [eiseres] het gehuurde vanaf 31 december 2018 (de dag dat zij had moeten ontruimen) tot aan de ontruiming eind november 2019 onrechtmatig onder zich hield. [eiseres] heeft ook dat bedrag niet betwist. [gedaagden] kunnen zodoende aanspraak maken op een vergoeding gelijk aan de huurprijs over de tijd dat zij het gehuurde misten. Het totaal van de vorderingen van [gedaagden] (€ 25.730,40) overtreft de waarborgsom, zodat [gedaagden] na verrekening niets aan [eiseres] verschuldigd zijn. Het standpunt van [eiseres] dat [gedaagden] niet gerechtigd waren tot verrekening aangezien zij niet bereid waren een redelijke vergoeding aan goodwill aan [eiseres] te betalen, volgt de kantonrechter niet en zij zal dit - voor zover nodig - hierna in rechtsoverweging 6.6 nader motiveren.

[eiseres] stelt daarnaast dat zij van januari 2019 tot en met september 2019 overeenkomstig afspraak 5 verschillende kandidaten heeft aangedragen voor de overname van de huur, die [gedaagden] niet serieus in overweging hebben genomen. [eiseres] heeft die stelling niet nader onderbouwd. Op zitting heeft zij desgevraagd slechts één naam van een kandidaat genoemd en een kopie van zijn legitimatiebewijs laten zien. Deze potentiële huurder zou er volgens haar van af hebben gezien, omdat de makelaar van [gedaagden] een te hoge huur - namelijk € 2.400,00 per maand - vroeg. Volgens [eiseres] was het de bedoeling dat de nieuwe huurder net als zij (circa) € 1.700,00 per maand zou gaan betalen. [gedaagden] betwisten dat. De makelaar heeft volgens hen € 2.000,00 per maand dus € 24.000,00 op jaarbasis gevraagd. Ook betwisten zij dat het de bedoeling was dat een nieuwe huurder dezelfde huurprijs als [eiseres] zou gaan betalen. Mede in het licht van deze betwisting had het op de weg van [eiseres] gelegen om haar standpunt dat sprake was van schending van artikel 5 van de vaststellingsovereenkomst nader te onderbouwen. Dat heeft zij niet gedaan. Reeds om die reden is niet komen vast te staan dat [gedaagden] afspraak 5 niet zijn nagekomen.

Voor zover [eiseres] ten slotte nog stelt dat zij schade heeft geleden omdat zij een groot aantal goederen uit het gehuurde niet heeft teruggekregen, ontbreekt ook daarvoor een grondslag. Voor zover deze goederen namelijk geen onderdeel van het (casco) gehuurde waren, diende [eiseres] deze goederen op grond van de huurovereenkomst bij beëindiging daarvan zelf te verwijderen en zijn [gedaagde sub 1] c.s. voor voorzieningen die zij achterlaat geen vergoeding verschuldigd. Dat [eiseres] na beëindiging van de huurovereenkomst per 31 december 2018 nog bijna 11 maanden de tijd heeft gekregen om een huurder te vinden die deze zaken van [eiseres] wilde overnemen, maakt dat niet anders.

De conclusie is dat de kantonrechter de vordering van [eiseres] zal afwijzen.

Nu de hoofdvordering wordt afgewezen, zullen ook de gevorderde buitengerechtelijke kosten worden afgewezen.

Aangezien de voorwaarde verbonden aan de tegenvordering niet in vervulling is gegaan, hoeft deze niet te worden beoordeeld.