Uitspraken

Vooreerst dient te worden beoordeeld het verweer van JoS dat de dagvaarding en de incidente conclusie in feite onleesbaar en daardoor ook onbegrijpelijk zijn, zodat [eiseres] niet-ontvankelijk verklaard dient te worden, gelet op artikel 111 lid 2 sub d Rv.

Dit verweer slaagt grotendeels, nu beide voornoemde processtukken inderdaad grotendeels niet kunnen worden gevolgd. De dagvaarding beslaat 175 bladzijden met schendingen van verboden en normen, vervolgens zogenoemde “belangen”, niet alleen van [eiseres] en van JoS maar ook voor de rechtsvorming, zes vormen van schade waarvan twee worden onderverdeeld in vijf, respectievelijk acht sub-categorieën, waarna een paar bladzijden later vergoeding wordt gevorderd van zeven weer andere schades, waaronder: Aantasting in de persoon op andere wijze schade, Correctiefactor schade 2 en Afschrikwekkende schade. Hierna wordt men definitief het bos ingestuurd met Overwegingen t.a.v. de feiten en Overwegingen t.a.v. het recht (23 bladzijden), nog weer gevolgd door een opsomming van Waarheden (68 bladzijden) en Sprookjes (55 bladzijden). De goedwillende lezer geraakt hier in een “film noir” waaruit ontsnapping slechts mogelijk is door diep te zuchten en het stuk enige tijd weg te leggen.

Wie mocht menen dat het voorgaande overdreven is en/of quasi-grappig bedoeld: geen van beide is het geval. Goede rechtspraak bedrijven kan niet zonder behoorlijke stukken. Gedingstukken dienen zo kort en beknopt mogelijk te zijn, dus zonder eindeloze omzwervingen en herhalingen, alles op straffe van afnemende helderheid en onnodig tijdverlies voor de rechterlijke macht. De inleidende dagvaarding en daarop gevolgde akte van [eiseres] beantwoorden niet aan deze voorwaarden. De pleitnotities trouwens evenmin.

Duidelijk is in ieder geval dat het geding zich primair toespitst op de vraag of sprake is geweest van discriminatie door JoS bij (het handhaven van) haar beslissing de arbeidsovereenkomst met [eiseres] na 31 december 2019 niet te verlengen nadat zij op 24 juli 2019 had laten weten dat zij zwanger was.

Voor de beantwoording van die vraag is naar het oordeel van de kantonrechter met name bepalend dat JoS met de hiervoor weergegeven verklaringen en e-mail van [directielid] (in 2.3., 2.9. en 2.12.) en [medewerkster 1] (2.7.) voldoende aannemelijk heeft gemaakt dat aan haar kant gedurende de twee maanden dat [eiseres] daadwerkelijk als Directie Assistente bij haar werkzaam is geweest (in juli en augustus 2019) zodanige twijfels zijn gerezen over haar functioneren dat zij eind juli 2019 weliswaar nog de proeftijd doorkwam maar dat in september 2019, toen [eiseres] met zwangerschapsklachten afwezig was, voor JoS inmiddels duidelijk was geworden dat het functioneren van [eiseres] - wanneer zij weer aanwezig zou zijn - niet in dien mate zou verbeteren dat haar arbeidsovereenkomst per 1 januari 2020 zou worden verlengd.

Eveneens is door JoS aannemelijk gemaakt i) dat zij in het najaar van 2019 een jubileumfeest ging vieren waardoor, bij afwezigheid van [eiseres] , aan [medewerkster 1] op het secretariaat tijdelijk extra ondersteuning moest worden geboden, zodat het begin oktober 2019 voor de hand lag een procedure te starten om passende ondersteuning aan te trekken en ii) dat die extra ondersteuning na december 2019 niet langer nodig zou zijn (hetgeen ook is gebleken, nu [medewerkster 1] thans als enige Directie Assistente werkzaam is en inmiddels de vervulling van een aantal taken elders is ondergebracht terwijl de tijdelijke ondersteuning JoS eind 2019 heeft verlaten).

Dit betekent dat het ervoor moet worden gehouden i) dat [eiseres] in het najaar van 2019 slechts kortstondig is vervangen omdat zij in die periode met zwangerschapsklachten afwezig was en JoS een tijdelijke invaller nodig had en ii) dat toen voor JoS al enige tijd vast stond dat zij na december 2019 niet met [eiseres] verder wilde gaan vanwege haar functioneren in juli en augustus 2019.

De hiervoor genoemde verklaringen van [directielid] en [medewerkster 1] vinden geen weerlegging in voornoemde verklaringen van [eiseres] , haar zuster [naam 1] en [naam 2], nu laatstgenoemden kennelijk niet rechtstreeks maar alleen via horen-zeggen betrokken zijn geweest bij de beslissing van JoS om de arbeidsovereenkomst met [eiseres] niet te verlengen en hun verklaringen klaarblijkelijk hoofdzakelijk zijn gebaseerd op informatie die zij van [eiseres] zelf hebben ontvangen.

Het voorgaande voert tot de slotsom dat niet is gebleken dat de zwangerschap van [eiseres] enige rol van betekenis heeft gespeeld bij de in september 2019 door JoS genomen en aan [eiseres] medegedeelde (en nadien gehandhaafde) beslissing om haar arbeidsovereenkomst na 31 december 2019 niet te verlengen. Hierdoor is evenmin gebleken van discriminatie bij die beslissing. Hooguit zou gezegd kunnen worden dat de zwangerschapsafwezigheden van [eiseres] een rol hebben gespeeld (voor JoS zelfs aanleiding zijn geweest) om in oktober 2019 te gaan zoeken naar een tijdelijke invaller voor [eiseres]. Maar dat die gedraging legitiem was, daarover bestaat geen discussie; het gaat hier immers over de periode ná 31 december 2019.

Waar het verweer van JoS tegen de haar verweten discriminatie – als hiervoor in 3.1. in i) samengevat - terecht is voorgedragen, dient voor wat betreft de haar gemaakte verwijten dat zij bij het College en in de onderhavige procedure voortdurend sprookjes heeft verteld en de waarheid heeft verzwegen – als hiervoor samengevat in 3.1. in iii) en v) – vooropgesteld te worden dat procespartijen vrij zijn in de wijze waarop zij hun standpunten bepleiten zolang dat voldoende beknopt en helder gebeurt en tevens zonder daarbij aantoonbaar vaststaande feiten te verdraaien of te denatureren. Ook ter comparitie maakt [eiseres] aan JoS het verwijt van talrijke misleidingen en inconsistenties, zoals eerder in de dagvaarding waarin in onderdeel D: (Toelichting op de vorderingen (de Waarheid) achtereenvolgens Waarheid 1 tot en met Waarheid 52 afzonderlijk worden opgevoerd met telkens wisselende rubrieken als: Bewijscitaten waarheid, Betoog (b1), Betoog (b2) en/of Bewijsmiddelen waarheid, alles weer gevolgd door Opmerkingen en Conclusie/constatering of Constatering/conclusie. Vervolgens worden in het eerste deel van onderdeel F nog eens 20 Sprookjes besproken, eerst met Onbewezen/onaannemelijkheid argumenten, Specifieke argumenten en Specifieke onjuistheid argumenten. Daarna, in het tweede deel, met Bewijzen van het Sprookje van Reorganisatie en Disfunctioneren, dat Op Stoom dit als waarheid verkondigd. Dit alles over een lengte van 123 bladzijden.

[eiseres] moet zich wel van meet af aan bewust zijn geweest van haar wankele bewijspositie. Zonder evenwel de consequenties daarvan tijdig te overzien. [eiseres] had haar bewijsmogelijkheden kunnen aftasten door alvorens een dagvaarding uit te brengen om een voorlopig getuigenverhoor te verzoeken. Ook had zij in een eerder stadium overlegging kunnen vorderen (ex artikel 843a Rv) van bepaalde bescheiden waarvan haar bekend is dat die in het bezit zijn van JoS en die betrekking hebben op de arbeidsovereenkomst tussen partijen, alsmede op de vraag of die overeenkomst verlengd zou worden. Maar die mogelijkheden heeft zij onbenut gelaten. Eerst na de conclusie van antwoord vordert zij bij incident overlegging door JoS van zeven rubrieken van stukken, waarbij zij van de eerste twee rubrieken (stukken aangaande de reorganisatie van het secretariaat van JoS en het disfunctioneren van [eiseres] ) zelf zegt, gelijk ook JoS doet, dat die stukken niet bestaan. Van de andere vijf rubrieken stelt zij dat de daarin vallende stukken wel moeten bestaan zonder te benoemen i) of zij die stukken ooit heeft gezien, ii) waar die zich zouden moeten bevinden, iii) in welke bewoordingen deze zijn gesteld, iv) welke medewerker van JoS deze heeft opgesteld en wanneer, en v) om welke omvang het per rubriek en subonderdeel zou moeten gaan. De vijf rubrieken (c t/m g) hebben samen elf subonderdelen. Rubriek e gaat [eiseres] sowieso niet aan, want die betreft de arbeidsovereenkomst tussen [medewerkster 2] en JoS (en dat is geen rechtsbetrekking waarbij [eiseres] partij is). Voor wat betreft de andere rubrieken geldt dat de vordering tot overlegging niets anders is dan een schot hagel (of fishing expedition) waarbij [eiseres] klaarblijkelijk hoopt alsnog steun te vinden voor de juistheid van haar stellingen zonder enig specifiek aanknopingspunt te verschaffen met betrekking tot de over te leggen stukken waarop zij die hoop baseert.

Aan de exhibitie-vordering van [eiseres] wordt verder voorbijgegaan; het incident is vergeefs voorgedragen.

Resteren nog de onderdelen inzake de vier niet betaalde vakantiedagen en de schending van eer en goede naam; de hiervoor in 3.1. in ii) en iv) genoemde verwijten. Ten aanzien van de vier vakantiedagen heeft JoS bij antwoord in 7.45 aangevoerd dat deze betrekking hebben op een aantal verplichte dagen rond kerstmis en de jaarwisseling in december 2019; voor de gehele organisatie golden die dagen als verplichte vakantie en daarom zijn die ook bij [eiseres] van het vakantiesaldo afgeboekt. Na dit verweer bij akte onbesproken te hebben gelaten, herhaalt [eiseres] ter comparitie dat het hier om niet genoten vakantiedagen in het najaar van 2019 te doen is (in verband waarmee zij nog aanspraak zou hebben op € 311,37 netto) zonder evenwel de betwisting van JoS te ontzenuwen door met stukken of anderszins aan te tonen dat die aanspraak inderdaad bestaat. Aldus kan bezwaarlijk worden gevolgd de stelling van [eiseres] dat JoS het discriminatieverbod heeft geschonden door het door haar gevorderde bedrag van € 311,37 netto onbetaald te laten.

Ten aanzien van het verwijt van schending van eer en goede naam wordt het volgende overwogen. Inmiddels heeft [eiseres] , naar hiervoor in 2.11. is vermeld, een klacht tegen JoS ingediend bij het College en daarnaast klaagschriften met 10 klachten bij de Deken van de Amsterdamse Orde van Advocaten tegen de twee advocaten die JoS in de procedure bij het College hebben bijgestaan. Ter comparitie heeft haar gemachtigde nog laten weten dat inmiddels ook bij het Openbaar Ministerie is geklaagd over het niet-vervolgen van JoS en/of betrokken medewerkers van JoS naar aanleiding van tegen hen gedane aangiften.

Waar in de onderhavige procedure de klachten en verwijten van [eiseres] over discriminatie, onwaarheden, leugens en sprookjes zijdens JoS ongegrond zijn bevonden, bestaat evenmin voldoende fundament om JoS te beschuldigen van het schenden van de eer en goede naam van [eiseres] . Veeleer bestaat grond [eiseres] en haar gemachtigde in overweging te geven JoS en haar medewerkers nu verder met rust te laten.

De omstandigheid dat het College een jaar geleden wél tot het oordeel is gekomen dat JoS jegens [eiseres] verboden onderscheid heeft gemaakt op grond van geslacht maakt de slotsom van dit geding niet anders. Het College overweegt met zoveel woorden dat zij haar oordeel baseert op de “letterlijke lezing” van het hiervoor in 2.6. weergegeven bericht van [directielid] van 2 oktober 2019, terwijl zij de e-mail van [directielid] van 13 december 2019 (2.12.) al even letterlijk neemt. Dat getuigt niet van een optimale methode van rechtsvinding en heeft in het onderhavige geval tot een uitkomst geleid, die niet kan worden gevolgd.

De conclusie is dat de kantonrechter in de hoofdzaak alle verwijten die aan JoS zijn gemaakt ongegrond acht en dat de gevorderde verklaring voor recht (zie hiervoor in 3.1.) dan ook zal worden afgewezen evenals de in onderdeel II van het petitum (zie hiervoor in 3.2.) gevorderde betalingsveroordeling die immers haar grondslag vindt in die onterecht bevonden verwijten.

Het verweer van JoS dat [eiseres] (tevens) niet-ontvankelijk is omdat zij de hiervoor in 4.1. genoemde vervaltermijn heeft overschreden, behoeft na het voorgaande geen behandeling meer.

De proceskosten komen voor rekening van [eiseres] , omdat zij ongelijk krijgt. Daarbij wordt [eiseres] ook veroordeeld tot betaling van nasalaris, voor zover daadwerkelijk nakosten door JoS worden gemaakt. Voor het incident worden geen afzonderlijke kosten gerekend, nu JoS die nagenoeg niet zal hebben gemaakt.