Uitspraken

De vorderingen in het kort geding kunnen alleen worden toegewezen als [eiser] daarbij een spoedeisend belang heeft. Dat is het geval, nu het hier om wedertewerkstelling en een loonvordering gaat, waarbij het spoedeisend belang gegeven is met de aard van de vorderingen.

Verder is voor toewijzing van de vordering in dit kort geding vereist dat de aan die vordering ten grondslag gelegde feiten en omstandigheden voldoende aannemelijk zijn en dat het ook in voldoende mate waarschijnlijk is dat die vordering in een nog te voeren gewone procedure (bodemprocedure) zal worden toegewezen. Voor nader onderzoek naar bepaalde feiten en omstandigheden of voor bewijslevering door bijvoorbeeld getuigen is in dit kort geding in beginsel geen plaats. Dat moet gebeuren in een eventuele bodemprocedure. De beoordeling in dit kort geding is dan ook niet meer dan een voorlopig oordeel over het geschil tussen partijen.

Ter beoordeling ligt de vraag voor of een bodemrechter tot het oordeel zal komen dat [eiser] met zijn e-mail van 29 juni 2022 (zie 2.3.) zijn arbeidsovereenkomst heeft opgezegd, ja of nee.

De opzegging van een arbeidsovereenkomst door de werknemer vereist een duidelijke en ondubbelzinnige verklaring, die erop is gericht de beëindiging van de arbeidsovereenkomst te bewerkstelligen. De wil in de zin van artikel 3:33 BW dient dus specifiek gericht te zijn op de beëindiging. In verband met de ernstige (financiële) gevolgen mag een werkgever niet spoedig aannemen dat een verklaring van de werknemer gericht is op vrijwillige beëindiging van de arbeidsovereenkomst.

Als de werknemer terugkomt op zijn opzegging, rust op hem de stelplicht en bewijslast dat zijn wil niet gericht was op het beëindigen van zijn arbeidsovereenkomst. Onder omstandigheden kan op de werkgever een onderzoeksplicht rusten om na te gaan of de werknemer daadwerkelijk wilde opzeggen en een verplichting om de werknemer over de gevolgen van de opzegging voor te lichten. Uit het TÜV-arrest volgt dat allereerst moet worden onderzocht of de wil van de werknemer tot opzegging van de arbeidsovereenkomst daadwerkelijk ontbreekt1. Alleen als dat met voldoende mate van zekerheid komt vast te staan, kan werkgever de werknemer niet zonder meer aan de opzegging houden, waarbij onder omstandigheden ook een onderzoeksplicht voor de werkgever geldt. In hoeverre op een werkgever een onderzoeksplicht rust, moet worden beantwoord in het licht van de omstandigheden van het geval, waarbij onder meer de volgende omstandigheden relevant kunnen zijn: (i) de gemoedstoestand waarin de werknemer de verklaring aflegt, (ii) de functie en de rechtskennis van de werknemer, en (iii) hoe de werknemer handelt na de opzegging.

Wanneer de werkgever de verklaring van de werknemer heeft mogen opvatten als een beëindiging, komt de werknemer geen beroep toe op het ontbreken van een met deze verklaring overeenstemmende wil (artikel 3:35 BW). Bij schending van de onderzoeksplicht wordt de werkgever niet beschermd door artikel 3:35 BW. In dat geval is geen sprake van een gerechtvaardigd vertrouwen als bedoeld in voornoemd artikel. Naast de onderzoeksplicht kan ook de nadeelseis ertoe leiden dat de werkgever zich niet met succes op de werking van artikel 3:35 BW kan beroepen. Deze eis houdt in dat beoordeeld wordt of de werkgever op het moment dat de werknemer zich op de discrepantie tussen wil en verklaring beroept, relevant nadeel lijdt ingeval werkgever het gerealiseerde ontslag zou moeten terugdraaien.
duidelijke en ondubbelzinnige verklaring?

De kantonrechter is voorshands van oordeel dat [eiser] de arbeidsovereenkomst niet duidelijk en ondubbelzinnig heeft opgezegd en overweegt daartoe als volgt.

De kantonrechter stelt voorop dat de zinsnede ‘Bijdeze dien ik mijn ontslag in!’ in eerste instantie aan duidelijkheid niet(s) te wensen over laat; deze boodschap moet echter wel in de context van de rest van de tekst van de e-mail van [eiser] geplaatst worden. Tijdens de zitting heeft [eiser] verklaard dat hij enerzijds met zijn e-mail al zijn frustraties wilde uiten en hij anderzijds hiermee een onderhandelingspositie wilde creëren om zodoende een hogere functie (net als zijn collega [betrokkene 2]) tegen een hoger salaris te bemachtigen.
Vaststaat dat [eiser] gefrustreerd was op het moment dat hij deze e-mail schreef en dan met name over zijn positie binnen de organisatie, hetgeen onder meer blijkt uit de zin: ‘Waarom wordt er voor [betrokkene 2] toekomstperspectief, dmv een andere, hogere functie toegezegd en voor mij niet’. Gezien de strekking en de toonzetting van de volledige e-mail van 29 juni 2022 (zie 2.2.) is het voldoende duidelijk geworden dat [eiser] deze e-mail in een emotionele gemoedstoestand heeft geschreven. Dat Avia dit ook wist wordt onderschreven door de reactie van de leidinggevende van [eiser] die schrijft dat hij ‘de emotie begrijpt’.

Dat de wil van [eiser] niet gericht was op de beëindiging van zijn arbeidsovereenkomst, maar juist op de voortzetting op basis van een hogere functie tegen een beter salaris, is voor Avia in ieder geval duidelijk geworden tijdens het gesprek op 11 juli 2022. In dit gesprek heeft [eiser] immers op de openingsvraag van zijn leidinggevende ‘wat hij per 1 augustus ging doen’ geantwoord dat het ‘eraan ligt wat hij hem te bieden heeft’. Daarmee is het naar het oordeel van de kantonrechter duidelijk geworden dat [eiser] er op dat moment vanuit ging dat de insteek van het gesprek was om de voorwaarden van het dienstverband (en dus niet de beëindiging daarvan) te bespreken. Avia heeft daartegenover verklaard dat zij het dit gesprek van 11 juli 2022 enkel wilde hebben over het einde van het dienstverband (zie 2.10.). Daarmee is vast komen te staan dat partijen met een andere verwachting het gesprek van 11 juli 2022 zijn ingegaan. Dat [eiser] zijn wil nimmer gericht was op de beëindiging van zijn arbeidsovereenkomst is volgens hem in de gesprekken van 11 en 13 juli 2022 naar voren gebracht. Ondanks het feit dat deze stelling door Avia wordt betwist, staat in ieder geval vast dat [eiser] dit bij e-mail van 13 juli 2022 (zie 2.8.) aan Avia duidelijk heeft gemaakt. Daarnaast heeft Avia niet kunnen bewijzen dat [eiser] deze mededeling niet heeft gedaan, omdat zij heeft nagelaten om van beide gesprekken een gespreksverslag op te stellen of de inhoud per e-mail te bevestigen. Ten overvloede overweegt de kantonrechter dat het door Avia gedane concrete bewijsaanbod in dit kader wordt afgewezen omdat een kort geding procedure zich niet leent voor een getuigenverhoor.

Het gegeven dat [eiser] op 30 juni 2022 zijn werkzaamheden heeft voortgezet en verder geen woord meer over zijn opzegging heeft gezegd, leidt niet tot een andere conclusie. Tijdens de zitting heeft [eiser] immers verklaard dat hij de volgende dag gewoon weer aan het werk is gegaan, omdat het voor hem op dat moment klaar was in de zin dat hij zijn frustraties van zich afgeschreven had en hij wachtte totdat Avia hem voor een gesprek zou uitnodigen. Dat na de e-mail van 29 juni 2022 nog een gesprek diende plaats te vinden, staat immers vast en volgt ook uit de reactie van 1 juli 2022 vanuit Avia (zie 2.4). Met [eiser] is de kantonrechter het overigens eens dat het op de weg van Avia had gelegen om [eiser] eerder dan 11 juli 2022 te benaderen en hem voor een gesprek uit te nodigen. Ook het feit dat de e-mail aan het einde van de maand is verstuurd, leidt niet tot een andere conclusie. Vaststaat dat [eiser] op 29 juni 2022 geen andere baan had en het moment van de e-mail verband hield met de promotie van [betrokkene 2].
onderzoeksplicht?

Nu is vast komen te staan dat er geen sprake is van een duidelijke en ondubbelzinnige verklaring gericht op de beëindiging van de arbeidsovereenkomst, ligt de vraag voor of Avia gerechtvaardigd op de verklaring van [eiser] op 29 juni 2022 mocht vertrouwen dan wel had moeten verifiëren of het daadwerkelijk de bedoeling was van [eiser] om zijn arbeidsovereenkomst eenzijdig te beëindigen.

De kantonrechter is voorshands van oordeel dat er op Avia een onderzoeksplicht rustte om na te gaan of [eiser] daadwerkelijk wilde opzeggen en zij de verplichting had om [eiser] over de gevolgen van de opzegging voor te lichten. De kantonrechter acht hierbij de volgende omstandigheden van belang: (i) [eiser] heeft in emotie zijn frustraties geuit, (ii) het gaat om een werknemer die als hoogst genoten opleidingsniveau LBO heeft, (iii) [eiser] is na de e-mail van 29 juni 2022 weer gewoon aan het werk gegaan, en (iv) de opstelling van [eiser] in het gesprek van 11 juli 2022 duidt er op dat zijn insteek was om een hogere functie tegen een hoger salaris te bemachtigen. Bovendien is tijdens de zitting vast komen te staan dat Avia op dit moment nog geen vervanger voor [eiser] zijn functie heeft gevonden en Avia met de terugkomst van [eiser] geen nadeel lijdt gezien de drukte en het personeelstekort op Schiphol.

Niet gebleken is dat Avia bij [eiser] heeft geverifieerd of hij daadwerkelijk de bedoeling had de arbeidsovereenkomst op te zeggen en of hij besefte wat de gevolgen van een eenzijdige opzegging voor hem zouden zijn. Avia heeft weliswaar gesteld dat dit in de gesprekken van 11 en 13 juli 2022 aan de orde is geweest, maar [eiser] heeft dat betwist en voor de nadere bewijslevering is in deze kort geding procedure geen plaats. Avia heeft er nog op gewezen dat zij [eiser] tijdens het gesprek op 13 juli 2022 een beëindigingsovereenkomst ter ondertekening heeft aangeboden waarin de einddatum van de arbeidsovereenkomst naar 1 augustus 2022 werd opgeschoven. Tijdens de zitting is naar voren gekomen dat Avia zich met betrekking tot de beëindigingsovereenkomst rechtstreeks tot [eiser] heeft gewend, terwijl zij wist dat [eiser] werd bijgestaan door mr. M. Folman-Onderstal en dat zij FNV via een algemeen telefoonnummer heeft benaderd op een dag dat de gemachtigde van [eiser] niet werkzaam was. De kantonrechter vindt het onbehoorlijk te meer nu het om een laagopgeleide werknemer zonder rechtskennis gaat. Het voorgaande leidt tot het oordeel dat geen sprake is van een (rechtsgeldige) opzegging van de arbeidsovereenkomst, zodat de arbeidsovereenkomst niet is geëindigd.

Gelet op het voorgaande is de gevorderde wedertewerkstelling toewijsbaar. De gevorderde dwangsom wordt afgewezen omdat Avia ter zitting heeft verklaard dat zij in het kader van wedertewerkstelling mede afhankelijk is van Schiphol voor de verlening van de Schipholpas. Immers zonder een Schipholpas is het voor [eiser] niet mogelijk om zijn werkzaamheden uit te voeren.
loon

[eiser] heeft voorts een bedrag van € 500,00 aan buitengerechtelijke incassokosten gevorderd. Voor de verschuldigdheid van buitengerechtelijke incassokosten dient te worden gesteld en onderbouwd op grond waarvan deze verschuldigd zijn en voorts dat genoemde kosten daadwerkelijk zijn gemaakt. [eiser] heeft niet of onvoldoende gesteld, gespecifieerd en/of onderbouwd dat de gevorderde buitengerechtelijke kosten daadwerkelijk zijn gemaakt en/of moeten worden aangemerkt als buitengerechtelijke kosten. De kantonrechter zal de vordering tot betaling van de buitengerechtelijke incassokosten dan ook afwijzen.

De proceskosten komen voor rekening van Avia, omdat zij in het ongelijk wordt gesteld.