Uitspraken

Het gaat in deze zaak om de vraag of ’t Schaapie nog (bij wijze van eindafrekening) vakantiedagen aan [eiseres] moet uitbetalen. Beoordeeld moet worden (1) of is overeengekomen dat [eiseres] in december 2021 vakantiedagen zou opnemen en (2) of ’t Schaapie de twee weken in juli 2021 die zij heeft aangemerkt als ziektedagen, alsnog als verlofdagen kan aftrekken van het saldo.

Tijdens de zitting is aan de orde gekomen dat partijen bij hun berekeningen van het verlofsaldo verschillende uitgangspunten hanteren. [eiseres] heeft zich ter zitting, bij monde van haar gemachtigde, gerefereerd aan de stelling van ’t Schaapie dat begin december 2021 sprake was van 107,75 verlofuren en 14 overuren. Dat saldo wordt dan ook als uitgangspunt genomen.

Volgens ’t Schaapie is overeengekomen dat [eiseres] haar resterende vakantiedagen in december 2021 zou opnemen. ’t Schaapie beroept zich op het beoordelingsformulier, waarop (handgeschreven) staat: ‘ [eiseres] (kantonrechter: [eiseres] ) geeft aan het niet eens te zijn met deze uitkomst en geeft aan haar verlof op te willen nemen tot het eind van het jaar, [dochter] zal ook niet meer naar de opvang komen’. Op het beoordelingsformulier staat ook de handtekening van [eiseres] . [eiseres] betwist echter dat de handgeschreven tekst al op het formulier stond, toen zij het formulier ondertekende. Of dat zo was, kan naar het oordeel van de kantonrechter in het midden blijven, gelet op het e-mailcontact tussen partijen. Uit het e-mailcontact van 25 tot en met 29 november 2021 volgt namelijk dat er nog geen concrete afspraak was gemaakt over het opnemen van verlofuren – ook voor ’t Schaapie was het blijkbaar nog onduidelijk – én dat [eiseres] (weer) volledig was ziekgemeld. Ook volgt uit het advies van de bedrijfsarts niet dat [eiseres] na 25 althans 29 november 2021 in staat was om (voor ’t Schaapie) te werken. Daarom moet het ervoor worden gehouden dat er (nog) geen afspraak was gemaakt over het opnemen van verlof tijdens de resterende duur van het dienstverband. De ingehouden verlofuren moeten dus in beginsel worden uitbetaald.

t Schaapie heeft in de onderhavige procedure nog naar voren gebracht dat zij vindt dat – als zij nog uren aan [eiseres] moet uitbetalen – voor de uren die zij in juli 2021 in eerste instantie als ziekte heeft aangemerkt, toch verlofuren ingehouden moeten worden. Daartoe heeft zij aangevoerd dat [eiseres] op vakantie is geweest en op verzoek van [eiseres] een ziekteverzuimgesprek pas na die vakantie heeft plaatsgevonden.

De kantonrechter overweegt dat [eiseres] zich al vóór de vastgestelde vakantie, namelijk op 5 juli 2021, heeft ziekgemeld. Gelet op artikel 7:638 lid 8 BW kunnen deze dagen alleen als vakantiedagen worden aangemerkt voor zover [eiseres] daarmee instemt. [eiseres] heeft dat voor één week wel gedaan, voor de overige twee weken niet. Gesteld noch gebleken is bovendien dat [eiseres] in die twee weken in staat was om te re-integreren. Ten overvloede wordt overwogen dat het feit dat [eiseres] zich op haar vakantieadres bevond, niet zonder meer betekent dat zij vakantie heeft genoten. De conclusie is dat de twee weken die zijn aangemerkt als ziekte, niet in mindering kunnen strekken op het verlofsaldo.

Zoals hiervoor is overwogen staat tussen partijen vast dat [eiseres] begin december 2021 een saldo van 107,75 verlofuren en 14 overuren had, in totaal 121,75 uur. Dat het uurloon inclusief vakantietoeslag € 18,22 bruto is, is door ’t Schaapie niet weersproken. ’t Schaapie wordt dan ook veroordeeld om een bedrag van € 2.218,29 bruto aan [eiseres] te betalen. ’t Schaapie moet ook wettelijke verhoging en wettelijke rente betalen. De kantonrechter ziet aanleiding om de wettelijke verhoging te matigen tot 10%.

[eiseres] vordert verder vergoeding van buitengerechtelijke incassokosten. De hoogte van de vordering zal worden getoetst aan het Besluit vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten (hierna: het Besluit). De gevorderde vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten zal worden toegewezen. De vordering van € 875,00 als vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten is hoger dan het in het Besluit bepaalde tarief van € 332,74 bij € 2.218,29 in hoofdsom. De kantonrechter wijst daarom € 332,74 toe.

t Schaapie is de partij die ongelijk krijgt en zij zal daarom in de proceskosten worden veroordeeld. Tot aan dit vonnis worden de proceskosten aan de zijde van [eiseres] als volgt vastgesteld: