Uitspraken

Standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie heeft gerekwireerd tot bewezenverklaring van de onder 1 primair en

2 primair ten laste gelegde feiten.

Standpunt van de verdediging

De raadsman heeft wat betreft feit 1 primair gewezen op de bekennende verklaring van de verdachte, zowel ten aanzien van beide ten laste gelegde bedragen en het plegen van het feit in dienstbetrekking. Ten aanzien van feit 2 is geen sprake van toe-eigening. Het geld was weliswaar verplaatst naar een andere ruimte binnen het bedrijf, maar niet onttrokken aan de feitelijke heerschappij van de rechthebbende. Dit levert hooguit een poging tot verduistering op.

Bewezenverklaring

De rechtbank acht wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte de onder 1 primair en 2 meer subsidiair ten laste gelegde feiten heeft begaan, met dien verstande dat

Feit 1

Primair

hij op tijdstippen in de periode van 14 januari 2017 tot en met 23 januari 2017 te Haarlem,

opzettelijk hoeveelheden bankbiljetten, te weten:

die toebehoorden aan [slachtoffer] , en welke goederen verdachte uit hoofde van zijn persoonlijke dienstbetrekking, te weten als (plaatsvervangend) teamleider bij de afdeling Inspection & Packaging onder zich had,

telkens wederrechtelijk zich heeft toegeëigend;

Feit 2

Meer Subsidiair

hij in de periode van 14 januari 2017 tot en met 23 januari 2017 te Haarlem,

ter uitvoering van het door verdachte voorgenomen misdrijf om opzettelijk hoeveelheden bankbiljetten, te weten:

-hoeveelheden vijftigeurobiljetten met een totaalwaarde van (ongeveer) 1.575.000,00 euro,

die toebehoorden aan [slachtoffer] ,

welke goederen verdachte uit hoofde van zijn persoonlijke dienstbetrekking, te weten als (plaatsvervangend) teamleider bij de afdeling Inspection & Packaging ,

onder zich had, wederrechtelijk zich toe te eigenen,

vier dozen met daarin vijftigeurobiljetten van een pallet met dozen vijftigeurobiljetten heeft afgehaald en vervolgens in een zogenaamde "palletbak" heeft gezet en de inhoud van die palletbak heeft afgedekt en vervolgens die palletbak via een sluis heeft verplaatst naar een opslagruimte,

terwijl de uitvoering van dat misdrijf niet is voltooid.

De in de tenlastelegging voorkomende taal- en/of schrijffouten zijn verbeterd. Blijkens het verhandelde op de terechtzitting is de verdachte daardoor niet geschaad in zijn verdediging.

Hetgeen aan de verdachte meer of anders is ten laste gelegd dan hier als bewezen is aangenomen, is niet bewezen. De verdachte moet hiervan worden vrijgesproken.

Standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie heeft gevorderd dat de verdachte zal worden veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van 30 maanden met aftrek van de tijd die de verdachte reeds in verzekering en voorlopige hechtenis heeft doorgebracht. De officier van justitie heeft bij het bepalen van haar eis rekening gehouden met het feit dat de redelijke termijn van twee jaren, ingaande op de eerste datum van inverzekeringstelling van de verdachte is overschreden.

Standpunt van de verdediging

De raadsman heeft gewezen op de overschrijding van de redelijke termijn van twee jaren, te rekenen vanaf de eerste datum van inverzekeringstelling, hetgeen neerkomt op een overschrijding van 39 maanden. Ook heeft hij gewezen op de persoonlijke omstandigheden van de verdachte, waaronder dat hij zich na de feiten heeft ‘herpakt’, een baan heeft gevonden, is getrouwd, recent vader is geworden en alles op alles heeft gezet om met zijn gezin zo min mogelijk verdere schade op te lopen. De verdachte heeft inzicht dat de wijze waarop hij in het verleden heeft gehandeld niet de manier is om geld te verdienen. Onder deze omstandigheden kan – gelet op diverse uitspraken – worden volstaan met een taakstraf voor de duur van 240 uren in combinatie met een voorwaardelijke gevangenisstraf.

Oordeel van de rechtbank

Bij de beslissing over de sanctie die aan de verdachte moet worden opgelegd, heeft de rechtbank zich laten leiden door de aard en de ernst van het bewezenverklaarde en de omstandigheden waaronder dit is begaan, alsmede de persoon van de verdachte, zoals van een en ander uit het onderzoek ter terechtzitting is gebleken.

In het bijzonder heeft de rechtbank het volgende in aanmerking genomen.

De ernst van het feit

De verdachte was via een uitzendbureau als plaatsvervangend teamleider werkzaam bij [slachtoffer] , een bedrijf dat vanwege het drukken van bankbiljetten van (inter)nationaal belang is. De verdachte genoot kennelijk het vertrouwen van zijn inlener en wist binnen een aantal maanden een belangrijke positie te verwerven binnen het bedrijf. Dit vertrouwen heeft de verdachte op meer dan grove wijze beschaamd door in totaal € 425.000,00 te verduisteren. Daarnaast heeft hij geprobeerd om nog eens een bedrag van € 1.575.000,00 te verduisteren.

Uit het dossier blijkt dat de verdachte geraffineerd te werk is gegaan, onder meer door een nieuwe pakbon uit te draaien ter verhulling van de weggenomen bankbiljetten. Dit rekent de rechtbank hem aan, evenals het feit dat de verdachte door zijn handelen het maatschappelijk betalingsverkeer heeft ontwricht. Een aantal bankbiljetten is boven komen drijven in het reguliere betalingsverkeer. Een groot deel van het verduisterde geld is niet teruggevonden, waarbij de verdachte over de locatie daarvan terughoudend heeft verklaard en weinig openheid van zaken heeft gegeven.

De rechtbank gaat er van uit dat de verdachte heeft gehandeld uit eigen financieel gewin. Het dossier bevat voldoende aanwijzingen dat de verdachte in elk geval meermalen met het ontvreemde geld is gaan gokken in casino’s en luxe goederen heeft gekocht.

Zijn verklaring dat hij heeft gehandeld onder bedreiging acht de rechtbank niet aannemelijk, omdat hij hierover wisselend heeft verklaard, ter terechtzitting nog weer een andere verklaring heeft gegeven en op vragen van de rechtbank over die bedreiging geen concrete antwoorden kon geven over bijvoorbeeld waar en wanneer de bedreigingen waren geuit en waar deze uit bestonden.

De persoon van de verdachte

De rechtbank heeft gelet op het op naam van de verdachte staand Uittreksel Justitiële Documentatie, gedateerd 10 maart 2022. Hieruit blijkt dat de verdachte niet eerder voor soortgelijke feiten strafrechtelijk is veroordeeld, zodat dit niet in zijn nadeel weegt.

Verder heeft de rechtbank kennis genomen van de over de verdachte uitgebrachte voorlichtingsrapporten gedateerd 10 maart 2022 en 11 april 2017 van Reclassering Nederland. Tegenover de reclassering heeft de verdachte niet gesproken over zijn gokverslaving, waardoor hij in het verleden schulden had opgebouwd. Ter terechtzitting heeft hij dit wel onderkend. Ook heeft de verdachte aangegeven ondanks het thans op hem en zijn gezinsfinanciën drukkende loonbeslag, ook nu nog online (beperkt) te gokken. Dit baart de rechtbank zorgen voor de toekomst.

Strafoplegging

Gelet op de ernst en de omvang van het bewezenverklaarde komt naar het oordeel van de rechtbank de door de raadsman verzochte taakstraf niet in aanmerking en is alleen een gevangenisstraf van langere duur passend en geboden. Alles afwegende is de rechtbank van oordeel dat bij wijze van uitgangspunt een gevangenisstraf voor de duur van vier jaren passend en geboden is.

Redelijke termijn

In het tijdsverloop in deze zaak ziet de rechtbank aanleiding om ten voordele van de verdachte van dit uitgangspunt af te wijken.

In artikel 6, eerste lid, van het Verdrag tot bescherming van de Rechten van de Mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) is het recht van iedere verdachte gewaarborgd om binnen een redelijke termijn te worden berecht. Als uitgangspunt heeft hierbij te gelden dat de behandeling van een zaak ter terechtzitting moet zijn afgerond met een eindvonnis binnen twee jaren nadat de op zijn redelijkheid te beoordelen termijn is aangevangen, tenzij sprake is van bijzondere omstandigheden, zoals de ingewikkeldheid van de zaak, de invloed van de verdachte op het procesverloop en de wijze waarop de zaak door de bevoegde autoriteiten is behandeld (vgl. ECLI:NL:HR:2008:BD2578).

De rechtbank stelt vast dat de op zijn redelijkheid te beoordelen termijn is aangevangen op 24 januari 2017, omdat de verdachte op die dag in verzekering is gesteld. De verdachte kon daaraan in redelijkheid de verwachting ontlenen dat tegen hem strafvervolging zou worden ingesteld. Het eindvonnis wordt heden, op 25 april 2022, gewezen. Bij de berekening van de maatstaf voor de redelijke termijn heeft de rechtbank rekening gehouden met de complexiteit van de zaak. Het onderzoek is afgesloten in december 2017. Op 23 januari 2018 kreeg de politie een anonieme tip met nieuwe informatie betreffende de zaak, die aanleiding gaf tot verder onderzoek door de politie, waardoor het onderzoek uiteindelijk is afgerond in oktober 2018. Ervan uitgaand dat daarnaast met het aanbrengen en berechten van de zaak enige tijd is gemoeid, acht de rechtbank het passend om uit te gaan van een termijn van twee jaar en negen maanden waarbinnen tot een eindvonnis had moeten worden gekomen. De rechtbank stelt de duur van de overschrijding van de redelijke termijn daarom vast op twee jaar en zes maanden. Regel is dat overschrijding van de redelijke termijn wordt gecompenseerd door vermindering van de straf die zou zijn opgelegd als de redelijke termijn niet zou zijn overschreden. De overschrijding van de redelijke termijn resulteert in deze zaak erin dat de rechtbank een vrijheidsbenemende straf van 36 maanden zal opleggen en dat een gedeelte van zes maanden vooralsnog niet ten uitvoer zal worden gelegd, met een proeftijd van twee jaren. Tevens kan dit voorwaardelijk deel dienen om de verdachte, ook gezien zijn gokgedrag, ervan te weerhouden zich voor het einde van die proeftijd schuldig te maken aan een strafbaar feit.