Uitspraken

Het geschil betreft de vraag of PCC een tekort aan vakantiedagen in mindering mocht brengen over de laatste loonbetaling in de maand augustus 2022.

PCC erkent gehouden te zijn het loon over de maand augustus door te betalen gelet op het einde dienstverband per 1 september 2022, maar PCC beroept zich op verrekening van teveel betaald loon in de vorm van teveel genoten vakantiedagen. En dat betreft een verrekening op grond van artikel 7:632 BW in welk artikel geregeld is dat aan het einde van het dienstverband verrekening van het loon met vorderingen op de werknemer is toegestaan. Anders dan [eiseres] is de kantonrechter van oordeel dat niet ter beoordeling voorligt de vraag in hoeverre het niet kunnen werken voor risico van de werknemer behoort te komen (artikel 7:628 BW).

Verder is naar aanleiding van hetgeen over en weer is verklaard op de zitting, tussen partijen niet langer in geschil dat PCC niet een bedrag van € 5.017,- heeft ingehouden maar een bedrag van € 3.765,11 bruto, overeenkomend met 14,25 uur. De kantonrechter gaat er dan ook vanuit dat dit het bedrag is dat [eiseres] vordert.

Het primaire standpunt van [eiseres] is dat zij betwist dat er een tekort is aan opgebouwde vakantiedagen. Onduidelijk is hoe het tekort is berekend en voor zover er al sprake zou zijn van een tekort, dan stelt [eiseres] zich op het standpunt dat zij te weinig vakantie heeft genoten in het schooljaar 2018/2019 en dat dit een eventueel tekort in het schooljaar 2021/2022 compenseert.

[eiseres] heeft weliswaar verweer gevoerd tegen de wijze waarop het aantal vakantiedagen is berekend (namelijk inclusief de weekenddagen) maar heeft op zich niet betwist dat zij in alle schoolvakanties in het schooljaar 2018/2019 verlof heeft gehad.

De kantonrechter stelt vast dat er dan alleen sprake zou kunnen zijn van een tekort aan genoten vakantiedagen, als [eiseres] in de maand augustus 2018 geen vakantie zou hebben genoten. Ter zitting heeft [eiseres] verklaard dat zij bij haar vorige werkgever de hele maand augustus 2018 vakantie heeft genoten met behoud van loon. Uit het voorgaande volgt dat geen sprake is van te weinig genoten verlof in het schooljaar 2018/2019. Dat een deel van deze verlofrechten bij een andere werkgever zou zijn genoten, kan hieraan niet afdoen. Het primaire standpunt van [eiseres] kan dan ook niet slagen.

1. gedurende de schoolvakanties en 5 extra, door de werkgever in overleg met de (G)MR vastgestelde, dagen vakantieverlof met behoud van bezoldiging;

2. buiten de in lid a genoemde periodes geen vakantieverlof.

2. De werknemer die niet gedurende het gehele schooljaar in dienst is van de instelling, maakt aanspraak op een aantal dagen vakantieverlof, dat wordt berekend volgens de formule:

Dit artikel ziet volgens [eiseres] niet op een terugvorderingsbevoegdheid voor het geval de leraar gedurende het schooljaar uit dienst gaat. Want een dergelijke uitleg is in strijd in strijd is met artikel 7:628 BW dan wel in strijd met goed werkgeverschap en de redelijkheid en billijkheid.

Een cao-bepaling dient volgens vaste rechtspraak te worden uitgelegd aan de hand van de zogenoemde cao-norm. Deze norm houdt in dat aan een bepaling van een cao een uitleg naar objectieve maatstaven moet worden gegeven, waarbij in beginsel de bewoordingen van die bepaling, gelezen in het licht van de gehele tekst van de cao, van doorslaggevende betekenis zijn. Daarbij komt het niet aan op de bedoelingen van de partijen die de cao tot stand hebben gebracht, voor zover deze niet uit de daarin opgenomen bepalingen kenbaar zijn, maar op de betekenis die naar objectieve maatstaven volgt uit de bewoordingen waarin de cao is gesteld. Bij deze uitleg kan onder meer acht worden geslagen op de elders in de cao gebruikte formuleringen en op de aannemelijkheid van de rechtsgevolgen waartoe de onderscheiden, op zichzelf mogelijke tekstinterpretaties zouden leiden. Ook de bewoordingen van de eventueel bij de cao behorende schriftelijke toelichting moeten bij de uitleg van de cao worden betrokken. Indien de bedoeling van de partijen bij de cao naar objectieve maatstaven volgt uit de cao-bepalingen en de eventueel daarbij behorende schriftelijke toelichting, en dus voor de individuele werknemers en werkgevers die niet bij de totstandkoming van de overeenkomst betrokken zijn geweest, kenbaar is, kan ook daaraan bij de uitleg betekenis worden toegekend.

Bezien tegen de achtergrond van dit toetsingskader is de kantonrechter van oordeel dat art 14.1.2. van de cao een verdeelsleutel geeft voor de werknemer die niet gedurende het hele schooljaar in dienst is van de instelling, ongeacht de vraag of deze verdeelsleutel in het voordeel of het nadeel van deze werknemer werkt. En uit artikel 1 van de Wet op het Voortgezet Onderwijs (WVO) volgt dat een schooljaar loopt van 1 augustus van enig kalenderjaar tot 31 juli van het daaropvolgende kalenderjaar. Vaststaat dat [eiseres] uit dienst is getreden per 1 september 2022. Zij was dus slechts gedurende een maand van het nieuwe schooljaar in dienst bij PCC. Toepassing van de formule uit artikel 14.1.2 van de cao resulteert in een hoeveelheid van 14,25 teveel genoten vakantiedagen. De kantonrechter is dan ook van oordeel dat PCC gelet op artikel 14.1.2. van de cao, het met 14,25 uur overeenstemmende bruto loonbedrag van € 3.765,11 bruto op de eindafrekening van [eiseres] van augustus 2022 in mindering heeft mogen brengen.

Voor zover [eiseres] stelt dat verrekening strijdig is met het goed werkgeverschap of de eisen van redelijkheid en billijkheid (artikel 6:248 BW) gaat dit ook niet op, omdat de schoolvakanties bij ministeriële regeling worden vastgelegd en zowel scholen als docenten daaraan gebonden zijn. Van PCC kan dan ook niet worden verwacht dat zij [eiseres] in de gelegenheid stelt om tijdens de zomervakantie werkzaamheden te verrichten omdat er dan nu eenmaal geen onderwijs gegeven wordt. Dat maakt dat ook geen sprake is van strijd met goed werkgeverschap dan wel de eisen van redelijkheid en billijkheid. Daarbij komt dat [eiseres] er door PCC naar aanleiding van haar opzegging ook op is gewezen dat artikel 14.1.2 van de cao toegepast zou worden en zij ook wist dat een schooljaar loopt van 1 augustus tot en met 31 juli van het volgende jaar, zodat zij er rekening mee had kunnen houden dat vakantiedagen of verlofuren verrekend zouden kunnen worden bij een opzegging tegen een andere datum dan het ‘reguliere’ einde van het schooljaar.

Voor zover partijen beiden hebben betoogd dat de regeling ten aanzien van verlofopbouw zoals opgenomen in de cao een leemte bevat, is het uiteindelijk aan de cao-partijen om hiervoor een nadere regeling te treffen.

De conclusie is dat de kantonrechter de vordering van [eiseres] zal afwijzen.

De kantonrechter is vanwege de aard en het principiële karakter van de zaak van oordeel dat het redelijk is dat partijen ieder de eigen proceskosten dragen.