Uitspraken

Kaan is niet op de zitting verschenen, zodat eerst moet worden vastgesteld of Kaan daarvoor behoorlijk is opgeroepen. De wet geeft voorschriften over de manier waarop verzoekers en belanghebbenden moeten worden opgeroepen.1 Het belang daarvan ligt in het beginsel van hoor en wederhoor.

Bij een brief van 25 juni 2024 heeft de griffier het door [verzoeker 1] ingediende verzoekschrift aan Kaan gezonden. Vervolgens heeft de griffier in een brief van 28 juni 2024 Kaan opgeroepen voor de mondelinge behandeling van deze zaak op 3 september 2024 om 13:30 uur in het gerechtsgebouw te Alkmaar, en meegedeeld dat Kaan uiterlijk 23 augustus 2024 een verweerschrift kon indienen. Beide brieven vermelden als kenmerk van de rechtbank ‘11174119 AO VERZ 24-52’ en zijn per gewone post gezonden naar het adres van Kaan dat door [verzoeker 1] in het verzoekschrift is opgegeven en dat als bezoekadres van Kaan vermeld staat op het door [verzoeker 1] overgelegde uittreksel uit het handelsregister van de Kamer van Koophandel. Kaan heeft vervolgens bij e-mail van 20 augustus 2024 een verweerschrift met producties ingediend, waarin zij inhoudelijk verweer heeft gevoerd tegen het verzoek van [verzoeker 1] . Daarmee is Kaan als belanghebbende in de procedure verschenen.

Belanghebbenden die in de procedure zijn verschenen moeten door de griffier worden opgeroepen bij gewone brief, tenzij de rechter anders bepaalt.2 De kantonrechter ziet geen aanleiding een nieuwe datum voor de mondelinge behandeling te bepalen en Kaan anders dan bij gewone brief op te roepen, omdat bij de kantonrechter geen twijfel bestaat dat Kaan de oproeping voor de zitting van 3 september 2024 heeft ontvangen. Kaan heeft namelijk op 20 augustus 2024 een inhoudelijk verweerschrift bij de rechtbank ingediend, onder vermelding van de zittingsdatum en het eerdergenoemde kenmerk dat de rechtbank aan deze zaak heeft toegekend. Hieruit volgt dat Kaan bekend was met het verzoek van [verzoeker 1] en op de hoogte was van de mondelinge behandeling van dit verzoek op 3 september 2024.

Het voorgaande leidt tot de conclusie dat het niet verschijnen van Kaan op de zitting niet het gevolg is van een onjuiste oproeping, zodat de zaak inhoudelijk kan worden behandeld en beslist, zonder schending van het beginsel van hoor en wederhoor.

Deze zaak gaat in de kern om de vraag of Kaan had moeten meewerken aan beëindiging van het dienstverband van [verzoeker 1] onder toekenning van een vergoeding gelijk aan de transitievergoeding. De kantonrechter beantwoordt deze vraag bevestigend en licht dit als volgt toe.

De Wet compensatieregeling transitievergoeding voorziet in een compensatieregeling voor werkgevers die na beëindiging van een dienstverband wegens langdurige arbeidsongeschiktheid een transitievergoeding hebben betaald. Daarmee heeft de wetgever beoogd een einde te maken aan het verschijnsel ‘slapende dienstverbanden’. Deze wettelijke aanspraak op compensatie heeft meegebracht dat de Hoge Raad in het zogenoemde Xella-arrest3 heeft bepaald – samengevat – dat de werkgever op grond van goed werkgeverschap moet instemmen met een voorstel van een langdurig arbeidsongeschikte werknemer tot beëindiging van de arbeidsovereenkomst met wederzijds goedvinden onder toekenning van een vergoeding ter hoogte van de wettelijke transitievergoeding, berekend tot het moment dat de werkgever de arbeidsovereenkomst had kunnen opzeggen (de Xella-vergoeding).

Als een werknemer twee jaar of langer arbeidsongeschikt is wegens ziekte of gebreken, en herstel binnen 26 weken niet aannemelijk is, kan de werkgever (met toestemming van het UWV) de arbeidsovereenkomst opzeggen.4 In dit geval staat tussen partijen vast dat [verzoeker 1] sinds 23 augustus 2021 arbeidsongeschikt is en dat hij nog steeds geen passende arbeid kan verrichten. Verder staat vast dat de loondoorbetalingsverplichting van Kaan is geëindigd op 20 augustus 2023, toen aan [verzoeker 1] een WIA-uitkering is toegekend. Sindsdien is sprake van een slapend dienstverband.

Uit de stellingen van partijen en de stukken blijkt dat een beëindiging van de arbeidsovereenkomst eind augustus 2023 onderwerp van gesprek tussen hen is geweest. Kaan schrijft daarover in haar verweerschrift dat zij toen meermaals heeft voorgesteld om de arbeidsovereenkomst ‘in der minne te ontbinden’, maar dat [verzoeker 1] hiervan zelf heeft afgezien, zodat volgens Kaan geen sprake is van slecht werkgeverschap. Daarbij verwijst Kaan naar een e-mail van de partner van [verzoeker 1] van 29 augustus 2023.5 Naar aanleiding van dit verweer van Kaan is op de zitting namens [verzoeker 1] gesteld dat Kaan erop aandrong dat [verzoeker 1] zelf ontslag nam, zonder dat daarbij de transitievergoeding is aangeboden.

Kaan is niet op de zitting verschenen, terwijl zij – zoals hiervoor is geoordeeld – wel behoorlijk is opgeroepen. Daardoor heeft Kaan de kans om te reageren op de nadere stellingen van [verzoeker 1] aan zich voorbij laten gaan en daartegen dus ook geen bezwaren aangevoerd. De kantonrechter constateert dat de lezing die [verzoeker 1] geeft van de gang van zaken strookt met de redactie van eerdergenoemde e-mail van 29 augustus 2023. Daarin schrijft de partner van [verzoeker 1] namelijk aan Kaan: “We hebben besloten dat [verzoeker 1] geen ontslag gaat nemen” en dat Trans Lion (het re-integratiebureau dat betrokken was bij deze zaak) heeft “aangegeven dat [verzoeker 1] recht heeft op een Transitievergoeding”, met het verzoek aan Kaan daarover meer informatie te verstrekken. In reactie daarop schrijft Kaan op 30 augustus 2023 dat er geen minnelijk ontslag zal komen en dat alles via het UWV zal lopen, waarbij Kaan met geen woord rept over de transitievergoeding. Kaan heeft vervolgens de arbeidsovereenkomst van de langdurig arbeidsongeschikte [verzoeker 1] niet opgezegd en uit niets blijkt dat [verzoeker 1] door Kaan is gewezen op zijn rechten ter zake de transitievergoeding.

Vast staat dat [verzoeker 1] vervolgens op 13 mei 2024 een voorstel heeft gedaan tot beëindiging van zijn slapend dienstverband met wederzijds goedvinden, onder toekenning van een vergoeding ter hoogte van de wettelijke transitievergoeding. Daarbij is Kaan erop gewezen dat zij deze aan [verzoeker 1] te betalen transitievergoeding door de overheid vergoed kan krijgen. Op 30 mei 2024 heeft Kaan aan de gemachtigde van [verzoeker 1] meegedeeld dat een vaststellingsovereenkomst opgesteld kan worden en dat, indien deze akkoord wordt bevonden, tot uitbetaling zal worden overgegaan. Vervolgens heeft de gemachtigde van [verzoeker 1] op 3 juni 2024 een vaststellingsovereenkomst aan Kaan gestuurd. De daarin opgenomen Xella-vergoeding is berekend op € 6.967,64 bruto, waarbij 20 augustus 2023 als datum uit dienst is gehanteerd. Vervolgens is niets meer van Kaan vernomen, tot het verweerschrift in deze procedure.

Gelet op het voorgaande concludeert de kantonrechter dat Kaan heeft gehandeld in strijd met de eisen van goed werkgeverschap door niet in te stemmen met het redelijke voorstel van [verzoeker 1] . Er is sprake van een toerekenbare tekortkoming van Kaan in de nakoming van de verplichtingen die voor haar voortvloeien uit de arbeidsovereenkomst. Door deze tekortkoming heeft [verzoeker 1] schade geleden, die Kaan moet vergoeden. Met [verzoeker 1] is de kantonrechter van oordeel dat deze schade gelijk is aan de door hem misgelopen Xella-vergoeding, die door [verzoeker 1] is berekend op € 6.967,64 bruto. Deze berekening heeft Kaan niet betwist, zodat de kantonrechter uitgaat van de juistheid daarvan.

Het beroep van Kaan op verrekening van de aan [verzoeker 1] te betalen vergoeding met teveel betaald salaris wordt gepasseerd. In het verweerschrift heeft Kaan niet uitgelegd waarom tijdens de ziekte van [verzoeker 1] teveel loon betaald zou zijn en is niet gesteld welk bedrag verrekend zou moeten worden. Dit had wel van Kaan als werkgever verwacht mogen worden. Kaan verwijst slechts naar een overzicht dat haar boekhouder zou hebben opgesteld.6 Uit dit overzicht blijkt op geen enkele manier dat het door een boekhouder is opgesteld. Ook is niet vermeld of de in het overzicht genoemde bedragen netto of bruto zijn. Daarmee heeft Kaan onvoldoende gesteld voor een geslaagd beroep op verrekening en haar verweer onvoldoende onderbouwd.

Ten slotte voert Kaan aan dat zij vanwege economische tegenspoed niet in staat is de gevraagde vergoeding aan [verzoeker 1] te betalen. Een slechte financiële situatie staat er echter niet aan in de weg dat Kaan had moeten instemmen met het voorstel van [verzoeker 1] . Kaan had immers aanspraak kunnen maken op compensatie van een betaalde Xella-vergoeding. Ook had Kaan zich kunnen beroepen op de wettelijke mogelijkheid tot betaling in termijnen van de transitievergoeding.7 Kaan heeft dit niet gedaan en dat komt voor haar rekening en risico.

De conclusie is dat de door [verzoeker 1] gevorderde schadevergoeding van € 6.967,64 bruto wordt toegewezen. Ook de wettelijke rente over dit bedrag vanaf 20 augustus 2023, waartegen Kaan geen zelfstandig verweer heeft gevoerd, is toewijsbaar zoals verzocht.

Verder vordert [verzoeker 1] € 875,00 voor buitengerechtelijke kosten. De kantonrechter stelt vast dat [verzoeker 1] voldoende heeft gesteld en onderbouwd dat buitengerechtelijke werkzaamheden zijn verricht. Het gevorderde bedrag komt overeen met het in het Besluit vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten bepaalde tarief en zal worden toegewezen.

Kaan is in het ongelijk gesteld en moet daarom de proceskosten (inclusief nakosten) betalen. De proceskosten van [verzoeker 1] worden begroot op: