Uitspraken

Het gaat hier om een in kort geding gevorderde voorlopige voorziening. De kantonrechter moet daarom eerst beoordelen of [eiser] ten tijde van dit vonnis bij die voorziening een spoedeisend belang heeft. Dat is het geval, nu het hier gaat om een loonvordering en deze naar haar aard spoedeisend is.

Daarnaast geldt dat de kantonrechter in dit kort geding moet beoordelen of de vorderingen in de bodemprocedure een zodanige kans van slagen hebben, dat vooruitlopend daarop toewijzing van de voorlopige voorziening gerechtvaardigd is. De beoordeling in dit kort geding is dan ook niet meer dan een voorlopig oordeel over het geschil tussen partijen.

De vraag die beantwoord moet worden is of het in voldoende mate aannemelijk is dat de bodemrechter zal oordelen dat de (gedeeltelijke) vernietiging gerechtvaardigd was. De kantonrechter is van oordeel dat deze vraag ontkennend moet worden beantwoord. Dat oordeel wordt hierna toegelicht.

De kantonrechter stelt voorop dat een vaststellingsovereenkomst als doel heeft om een onzekerheid of een geschil definitief te beslechten. Daarom dient het beroep op dwaling van Bastion met terughoudendheid te worden beoordeeld: het is in beginsel niet de bedoeling dat een partij succesvol een beroep kan doen op dwaling ter zake van hetgeen waarover juist werd getwist of onzekerheid bestond1, zoals in de toekomst te derven inkomsten. Een geslaagd beroep op dwaling is echter niet uitgesloten, in het bijzonder niet als sprake is van betrokkenheid van de wederpartij bij de dwaling op een wijze als genoemd in artikel 6:228 lid 1 aanhef en onder a of b BW.2

Bastion voert aan dat [eiser] zijn mededelingsplicht heeft geschonden. [eiser] had ten tijde van het sluiten van de vaststellingsovereenkomst concreet zicht op de exploitatie van zijn eigen onderneming, [plaats 1] Steakhouse. Het krantenartikel (zie 2.5) dateert van slechts één week na het moment waarop de vaststellingsovereenkomst is gesloten. Op dat moment was de huurovereenkomst van het pand al getekend, de vergunning al aangevraagd, de inschrijving bij de KvK al rond en de verbouwing al bezig. Bastion vindt dat [eiser] haar daarvan op de hoogte had moeten stellen. Zij was nooit onder dezelfde voorwaarden een vaststellingsovereenkomst met [eiser] aangegaan als zij had geweten dat [eiser] bij wijze van spreken de volgende dag in zijn eigen restaurant aan de slag zou kunnen. Bovendien had [eiser] ook op grond van de cao3 en re-integratieverplichtingen een melding van zijn ondernemersplannen moeten maken, aldus Bastion.

De kantonrechter overweegt als volgt. In het algemeen wordt in de rechtspraak aangenomen dat een zelfstandige mededelingsplicht van de werknemer slechts dan aan de orde is, wanneer hem een concreet en op details uitgewerkt aanbod tot het aangaan van een arbeidsovereenkomst is gedaan. Het gaat daarbij om concreet zicht op ander inkomen. In dit geval is niet gebleken dat [eiser] ten tijde van het ondertekenen van de vaststellingsovereenkomst reeds werkzaamheden in zijn restaurant verrichtte en daaruit een substantieel inkomen genereerde. Op 10 juni 2024 had [eiser] weliswaar al diverse stappen richting een eigen bedrijf gezet, maar hij had op dat moment nog geen definitief zicht op de daadwerkelijke opening van zijn restaurant. [eiser] was nog in afwachting van de benodigde vergunning, die uiteindelijk op 1 augustus 2024 aan hem is verleend. Onder die omstandigheden hoefde [eiser] naar het voorlopig oordeel van de kantonrechter niet uit eigen beweging mee te delen dat hij (uitgewerkte) plannen had om als ondernemer aan de slag te gaan. Er was immers nog geen concreet zicht op (substantieel) inkomen uit die onderneming.

Partijen zijn in de vaststellingsovereenkomst expliciet overeengekomen dat zij bij de totstandkoming van die overeenkomst alle voor hen relevante onderwerpen ter sprake hebben gebracht. Vaststaat dat Bastion gedurende de (maandenlange) onderhandelingen niet heeft gevraagd naar de toekomstplannen van [eiser]. Indien, zoals door haar is aangevoerd, voor Bastion informatie over eventueel zicht op ander werk dermate essentieel was in het kader van de vaststellingsovereenkomst als zij nu stelt, had het op haar weg gelegen om [eiser] op enig moment gedurende de onderhandelingen daarop te wijzen en daarnaar te vragen. De stelling van Bastion dat zij daartoe geen aanleiding heeft gezien in verband met de arbeidsongeschiktheid van [eiser] kan haar niet baten. Partijen hebben in de vaststellingsovereenkomst immers vastgelegd dat [eiser] op dat moment niet langer ziek was. Nu partijen streefden naar een beëindiging van de arbeidsrelatie, kan Bastion niet verrast zijn door de omstandigheid dat [eiser] zich is gaan oriënteren op de arbeidsmarkt en plannen is gaan maken voor de toekomst. De kantonrechter is ook om die reden voorshands van oordeel dat op [eiser] geen mededelingsplicht rustte omdat hij in de gegeven omstandigheden niet hoefde te vermoeden dat zijn plannen om een restaurant te openen een essentieel onderdeel van de onderhandelingen omtrent de vergoedingen zouden uitmaken.

De stelling van Bastion dat [eiser] (ook) op grond van de cao en de re-integratieverplichtingen een mededelingsplicht had die hij niet is nagekomen, is niet relevant voor de beoordeling van de door Bastion aan de gestelde dwaling en/of bedrog ten grondslag heeft gelegd. De kantonrechter gaat hier daarom niet op in.

De conclusie uit het voorgaande is dat op [eiser] gelet op de omstandigheden van het geval geen plicht rustte om (spontaan) mededelingen aan Bastion over zijn voorgenomen plannen te doen. Naar het voorlopig oordeel van de kantonrechter is van bedrog en/of dwaling dan ook geen sprake. De vaststellingsovereenkomst is op die grond niet vernietigbaar.

De kantonrechter overweegt verder nog als volgt. Voor zover er al aanleiding zou bestaan om uit te gaan van de vernietigbaarheid van de vaststellingsovereenkomst, is naar voorlopig oordeel van de kantonrechter een buitengerechtelijke ‘gedeeltelijke vernietiging’ rechtens niet mogelijk. De gedeeltelijke vernietiging van de vaststellingsovereenkomst zoals die door Bastion is ingeroepen zou er namelijk toe leiden dat Bastion wel de overeengekomen lusten behoudt zonder de daarbij behorende lasten te dragen. Uitgangspunt is immers dat een geslaagd beroep op een vernietigingsgrond er in beginsel toe leidt dat alle prestaties die op grond van de vernietigde overeenkomst zijn verricht ongedaan moeten worden gemaakt. Weliswaar kan de rechter4 aan een vernietiging geheel of ten dele haar werking ontzeggen of in plaats van het uitspreken van de vernietiging de gevolgen van de overeenkomst wijzigen, maar deze bepalingen geven een partij geen wettelijke grondslag om zelf buitengerechtelijk te bepalen welk deel van de vernietigbare overeenkomst in stand blijft.

Het voorgaande leidt tot de (voorlopige) conclusie dat aannemelijk is dat de bodemrechter zal oordelen dat de (gedeeltelijke) vernietiging niet gerechtvaardigd was gedaan en deze geen rechtsgevolg heeft gehad. De vaststellingsovereenkomst van 10 juni 2024 is vooralsnog (dus) ongewijzigd in stand gebleven. De vordering van [eiser] om Bastion te veroordelen tot nakoming van die overeenkomst zal op de hieronder vermelde wijze worden toegewezen.

Nu de overige stellingen van partijen niet tot een ander oordeel kunnen leiden, behoeven deze geen verdere behandeling.

In de gegeven omstandigheden ziet de kantonrechter aanleiding om de gevorderde wettelijke verhoging over het achterstallig loon te beperken tot 20%.

[eiser] vordert vergoeding van buitengerechtelijke incassokosten. De gevorderde vergoeding is niet hoger dan het in het Besluit5 berekende tarief (inclusief btw). Het gevorderde bedrag wordt daarom toegewezen.

De proceskosten komen voor rekening van Bastion, omdat zij ongelijk krijgt. Daarbij wordt Bastion ook veroordeeld tot betaling van € 135,- aan nasalaris, voor zover daadwerkelijk nakosten door [eiser] worden gemaakt.