Uitspraken

Partijen zijn verdeeld over de vraag of Klüh mee had moeten werken aan beëindiging van het slapend dienstverband van [verzoeker] onder toekenning van een transitievergoeding.

In de Xella-uitspraak1 heeft de Hoge Raad geoordeeld dat als uitgangspunt geldt dat een werkgever op grond van goed werkgeverschap gehouden is in te stemmen met een voorstel van de werknemer tot beëindiging van een slapend dienstverband met wederzijds goedvinden, onder toekenning van een vergoeding aan de werknemer ter hoogte van de wettelijke transitievergoeding als een werknemer twee jaar of langer arbeidsongeschikt is wegens ziekte of gebreken en herstel binnen 26 weken niet aannemelijk is2. Daarbij geldt dat die vergoeding niet meer behoeft te bedragen dan wat aan transitievergoeding verschuldigd zou zijn bij beëindiging van de arbeidsovereenkomst op de dag na die waarop de werkgever wegens arbeidsongeschiktheid van de werknemer de arbeidsovereenkomst zou kunnen (doen) beëindigen. Op dit uitgangspunt moet een uitzondering worden aanvaard als - op grond van door de werkgever te stellen en zo nodig te bewijzen omstandigheden - de werkgever een gerechtvaardigd belang heeft bij instandhouding van de arbeidsovereenkomst.

[verzoeker] heeft op 18 september 2024 een voorstel gedaan tot beëindiging van zijn slapende dienstverband onder toekenning van een vergoeding ter hoogte van de wettelijke transitievergoeding. Daarbij heeft [verzoeker] Klüh gewezen op de compensatieregeling voor werkgevers die na beëindiging van een dienstverband wegens langdurige arbeidsongeschiktheid een transitievergoeding hebben betaald. Volgens Klüh is geen sprake van een slapend dienstverband, omdat de datum waarop de arbeidsovereenkomst bij een rechtmatige opzegging zou eindigen is gelegen na de AOW-datum.

Vaststaat dat [verzoeker] op 4 maart 2024 twee jaar of langer arbeidsongeschikt was en aan hem een voorlopige WIA-uitkering is toegekend. Sindsdien is sprake van een slapend dienstverband. Immers, Klüh heeft ter zitting desgevraagd verklaard dat zij sinds 4 maart 2024 geen loon meer aan [verzoeker] heeft betaald, en uit niets blijkt dat sprake was van reële re-integratiemogelijkheden. Dit brengt met zich dat op het moment dat [verzoeker] het beëindigingsvoorstel deed Klüh op grond van goed werkgeverschap3 en in lijn met de Xella-uitspraak was gehouden om daarmee in te stemmen onder toekenning van een vergoeding. Dit is slechts anders als Klüh een gerechtvaardigd belang had bij instandhouding van de arbeidsovereenkomst. Zoals de Hoge Raad in de Xella-uitspraak heeft geoordeeld, kan dat gerechtvaardigd belang niet zijn gelegen in de omstandigheid dat [verzoeker] op het moment dat hij zijn beëindigingsvoorstel doet, de pensioengerechtigde leeftijd bijna heeft bereikt.

Het beroep van Klüh op de uitspraak van de rechtbank Limburg4 en het betoog dat de datum waarop de arbeidsovereenkomst bij een rechtmatige opzegging zou eindigen is gelegen na de AOW-datum, maakt het oordeel niet anders. In die zaak had de werknemer – anders dan [verzoeker] – niet voor het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd een voorstel tot beëindiging van het dienstverband met wederzijds goedvinden gedaan. Ook gaat Klüh eraan voorbij dat bij een tussen partijen te sluiten beëindigingsovereenkomst in verband met een slapend dienstverband geen opzegtermijn in acht hoeft te worden genomen. Dat sprake zou zijn van een voor werknemer meest gunstige opzegging, zoals in die zaak werd geoordeeld, doet zich in dit geval niet voor. Daargelaten de vraag of die redenering wel kan worden gevolgd, indien een dergelijke opzegging meebrengt dat aan de werknemer geen transitievergoeding behoeft te worden betaald.

De conclusie is dat Klüh had moeten instemmen met het voorstel van [verzoeker] . Omdat Klüh dat niet heeft gedaan, heeft zij in strijd met goed werkgeverschap gehandeld en is zij schadeplichtig tegenover [verzoeker] . De hoogte van de schade is gelijk aan de door hem misgelopen transitievergoeding, die door [verzoeker] is berekend op € 9.065,12 bruto. Deze berekening heeft Klüh niet betwist, zodat de kantonrechter uitgaat van de juistheid daarvan.

De wettelijke rente over dit bedrag is toewijsbaar vanaf 25 september 2024, zijnde de verzuimdatum genoemd in de brief van 18 september 2024. In deze brief, die als ingebrekestelling kan worden beschouwd, heeft [verzoeker] een voorstel gedaan tot beëindiging van zijn slapende dienstverband onder toekenning van de transitievergoeding met een termijn van zeven dagen om op dat voorstel te reageren.

Verder vordert [verzoeker] vergoeding van buitengerechtelijke incassokosten van
€ 625,00 inclusief btw. De kantonrechter stelt vast dat [verzoeker] voldoende heeft gesteld en onderbouwd dat buitengerechtelijke werkzaamheden zijn verricht. De gevorderde vergoeding is niet hoger dan het tarief dat in het Besluit vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten is bepaald en wordt daarom toegewezen. De gevorderde rente over de buitengerechtelijke kosten is toewijsbaar vanaf de datum van het verzoekschrift, omdat [verzoeker] in elk geval vanaf die datum daarop aanspraak kan maken en niet is gesteld of gebleken dat dit ook al vanaf een eerdere datum kon.

Klüh is in het ongelijk gesteld en moet daarom de proceskosten (inclusief nakosten) betalen. De proceskosten van Samsom worden begroot op: