Uitspraken

De vordering in kort geding kan alleen worden toegewezen als [eiser] een zodanig spoedeisend belang heeft dat van hem niet mag worden verwacht de uitkomst van een bodemprocedure af te wachten. Bij die beoordeling moet in ieder geval worden betrokken hoe aannemelijk het is dat de vordering van [eiser] in een bodemprocedure zal worden toegewezen, het belang van [eiser] bij het treffen van de gevorderde voorziening en de gevolgen voor [gedaagde] bij het ten onrechte treffen van een voorziening.

[gedaagde] heeft de spoedeisendheid van de vordering weersproken. De kantonrechter overweegt dat een vordering tot betaling van loon in het algemeen spoedeisend van aard is omdat een werknemer in de regel van dit loon afhankelijk is voor zijn levensonderhoud. De kantonrechter is van oordeel dat [eiser] weliswaar lang heeft gewacht met het indienen van zijn vordering, maar dat de aard en de omvang (het gaat om een substantieel bedrag aan loon) maken dat sprake is van een spoedeisend belang.

Toewijzing van een vordering in kort geding vereist verder dat de aan de vordering ten grondslag gelegde feiten en omstandigheden voldoende aannemelijk zijn en dat het ook in voldoende mate waarschijnlijk is dat die vordering in een nog te voeren bodemprocedure zal worden toegewezen. Naar het oordeel van de kantonrechter geldt dit voor wat betreft de vordering tot betaling van overuren. Dat oordeel wordt hierna toegelicht.

[eiser] was werkzaam voor [gedaagde] in de functie van uitvoerder. In de arbeidsovereenkomst zijn partijen een werkweek van 40 uur overeengekomen, die loopt van maandag tot en met vrijdag. Vaststaat dat [eiser] zijn werkzaamheden moest verrichten in het hele land. Hoewel een functieomschrijving ontbreekt, zijn partijen het eens over het feit dat [eiser] als enige leidinggevende op de bouwprojecten altijd als eerste aanwezig diende te zijn en pas als laatste kon vertrekken. [eiser] heeft onweersproken gesteld dat als een opdracht niet af was, dit extra kosten voor [gedaagde] met zich meebracht en dat er daarom regelmatig (ook op zaterdag) moest worden overgewerkt om deadlines te halen. Daarnaast was de reistijd van en naar projecten vaak langer dan één uur, waardoor [eiser] (met medeweten en instemming van [gedaagde]) extra uren maakte. [eiser] stelt dat hij op basis van de door Van Breejen aan hem verstrekte rittenregistratie heeft vastgesteld dat hij in de jaren 2018 tot en met 2022 in totaal 1.213,14 overuren heeft gewerkt. Ter onderbouwing daarvan heeft [eiser] de rittenrapporten en het door hem op basis daarvan uitgewerkte overzicht van overuren overgelegd. [gedaagde] heeft zich aanvankelijk op het standpunt gesteld dat overwerk, zoals in de arbeidsovereenkomst overeengekomen, ‘niet aan de orde’ was. De enkele keer dat er langer werd overgewerkt, was in het salaris inbegrepen aldus [gedaagde]. Verder heeft [gedaagde] op de door [eiser] ingediende weekrapporten gewezen waaruit blijkt dat [eiser], met uitzondering van één week, steeds 40 uur per week heeft opgegeven. Ter zitting heeft [betrokkene 1] (DGA van [gedaagde]) echter erkend opdracht te hebben gegeven voor het werken van extra uren en, geconfronteerd met het aantal van 1213 uren, meegedeeld dat dit hoorde bij de verantwoordelijke functie van uitvoerder en dat het salaris zodanig was dat dit bij het salaris was inbegrepen. Op grond hiervan komt de kantonrechter tot de voorlopige conclusie dat [eiser], in opdracht van [gedaagde] overwerk heeft verricht. Aangezien [gedaagde], die op grond van de arbeidstijdenwet verplicht is tot het voeren van een deugdelijke urenregistratie, het door [eiser] gestelde aantal overuren niet (voldoende) heeft weersproken, gaat de kantonrechter er voorshands vanuit dat [eiser] een totaal van 1.213,14 uur aan overwerk heeft verricht.

[eiser] vordert uitbetaling van de door hem gewerkte overuren. De kantonrechter stelt voorop dat er voor de compensatie van overuren geen algemene wettelijke regeling bestaat. De door partijen gemaakte afspraken over de uitbetaling van overuren zijn in beginsel leidend. Partijen hebben hierover het volgende naar voren gebracht.

[eiser] stelt allereerst dat de cao Bouw & Infra (hierna: de cao) op de arbeidsovereenkomst van toepassing is en dat [gedaagde] op grond daarvan gehouden is overwerklijsten bij te houden, overwerk te betalen en toeslagen te betalen over de overuren en de op zaterdag gewerkte uren. [gedaagde] heeft de toepasselijkheid van de cao echter weersproken. De kantonrechter is van oordeel dat [eiser] tegenover deze betwisting onvoldoende feitelijke informatie heeft verstrekt om in dit kort geding vast te kunnen stellen of de cao daadwerkelijk van toepassing is op de arbeidsverhouding. Het is bijvoorbeeld niet duidelijk wat de specifieke bedrijfsactiviteiten van [gedaagde] zijn en wat de exacte werkzaamheden van [eiser] inhielden binnen zijn functie. Hierdoor is vooralsnog te onzeker of de cao op de arbeidsverhouding van toepassing is. Het is daarom op dit moment ook onvoldoende aannemelijk dat [gedaagde] op grond van een tussen partijen toepasselijke cao verplicht is tot compensatie van overuren. Dit geldt ook voor de vordering tot betaling van een individueel budget op grond van de cao.

Verder stelt [eiser] dat hij met [gedaagde] heeft afgesproken dat overuren werden betaald. Hij heeft toegelicht dat hij in 2017 ontslag wilde nemen omdat hij te veel uren moest werken en dit niet te combineren was met zijn privéleven. [eiser] stelt dat [gedaagde] hem op dat moment dringend heeft verzocht om in dienst te blijven waarna er afspraken zijn gemaakt. Namens [gedaagde] waren bij dit gesprek aanwezig de heer [betrokkene 1] en zijn vader, de heer [betrokkene 2] Volgens [eiser] hebben partijen in dit gesprek afgesproken dat [eiser] zoveel mogelijk in tijd zou worden gecompenseerd voor de door hem gewerkte overuren. [eiser] stelt dat dat vaak niet lukte vanwege de grote drukte maar dat hij tienmaal van deze compensatieafspraak gebruik heeft gemaakt, namelijk op 19 juni 2020, 18 december 2020, 29 maart 2021, 9 april 2021, 14 april 2021, 15 april 2021, 28 mei 2021, 10 juni 2021, 4 maart 2022 en 6 mei 2022. [gedaagde] erkent dat er diverse gesprekken zijn geweest, maar betwist uitdrukkelijk dat compensatie of vergoeding van overwerk is afgesproken. Volgens [gedaagde] is toen juist afgesproken dat [eiser] niet voor overuren zou worden gecompenseerd, omdat deze geacht waren in zijn loon te zijn inbegrepen. Gelet op het feit dat [eiser] zijn standpunt niet nader heeft onderbouwd, is de kantonrechter vooralsnog van oordeel dat de gestelde afspraak over compensatie van overuren niet is komen vast te staan. Ook [gedaagde] heeft zijn stelling, dat is afgesproken dat compensatie voor overuren in het reguliere salaris is inbegrepen, niet onderbouwd. Op grond hiervan kan vooralsnog niet worden aangenomen dat er individuele afspraken over het wel of juist niet vergoeden van overuren zijn gemaakt.

De kantonrechter is van oordeel dat het gelet op genoemde omstandigheden voldoende waarschijnlijk is dat in een bodemprocedure de vordering van [eiser] tot uitbetaling van gewerkte overuren wordt toegewezen. [eiser] heeft 80 uur op het overwerk in mindering gebracht omdat hij deze uren als compensatie voor overwerk niet heeft gewerkt (‘tijd voor tijd'). Hij vordert betaling van de resterende 1133,14 uur overeenkomstig het overeengekomen uurloon, te weten € € 36.334,36 bruto. Dit bedrag wordt, gelet op het bepaalde in artikel 7:618 BW, toegewezen. [eiser] vordert de maximale wettelijke verhoging en de wettelijke rente. De kantonrechter ziet aanleiding om de wettelijke verhoging te matigen tot 10 %. De wettelijke rente zal worden toegewezen.

[eiser] vordert betaling van 55,76 opgebouwde en niet genoten vakantie-uren, [gedaagde] stelt dat [eiser] in de jaren 2020, 2021 en 2022 10 dagen niet heeft gewerkt zonder dat daarvoor verlof is opgenomen. Dit zijn de dagen waarop volgens [eiser] overwerk is gecompenseerd en die hij op de vordering tot betaling van overwerk in mindering heeft gebracht. Van [gedaagde] heeft bij de eindafrekening betaling van 40,490 vakantie-uren in mindering gebracht. Nu het voorlopig oordeel van de kantonrechter is dat het overwerk vergoed moet worden en [eiser] met de 10 vrije dagen overwerk heeft gecompenseerd en die dagen ook op zijn vordering in mindering heeft gebracht, is de kantonrechter van oordeel dat de 55, 76 opgebouwde en niet genoten vakantie-uren door [gedaagde] alsnog betaald moeten worden.

Ten aanzien van het gevorderde vakantiegeld heeft [gedaagde] aangevoerd dat de reservering van de vakantietoeslag ieder jaar van januari tot en met december plaatsvindt. De vakantietoeslag wordt jaarlijks in mei uitgekeerd, waardoor de vakantietoeslag over de maanden juni tot en met december in feite vooruitbetaald wordt. Ter onderbouwing van dit verweer heeft [gedaagde] verwezen naar de overgelegde salarisspecificaties. Uit de salarisspecificatie van november 2022 blijkt dat er een negatief saldo van € 760,- resteerde voor het jaar 2022. Als [eiser] tot eind december 2022 in dienst was gebleven, zou dit saldo volgens [gedaagde] op € 0,- zijn uitgekomen door de reserveringen voor de periodes 12 en 13. Aangezien [eiser] per 1 december 2022 uit dienst is gegaan, moet hij het deel van het vakantiegeld over de nog niet gewerkte periode terugbetalen. [gedaagde] heeft dit bedrag van € 417,76 verrekend bij de eindafrekening. De kantonrechter is van oordeel dat [eiser] zijn vordering tot uitbetaling van het vakantiegeld, tegenover dit gemotiveerde en onderbouwde verweer van [gedaagde], vooralsnog onvoldoende aannemelijk heeft gemaakt. Dit deel van de vordering zal daarom worden afgewezen.

[eiser] heeft zich verder op het standpunt gesteld dat er ten onrechte een bedrag van € 526,- is ingehouden op zijn salaris. [gedaagde] heeft ter zitting toegelicht dat dit bedrag het netto verschil is tussen de uitbetaling van periode 2022-11 en 2022-12. Dit verschil is te verklaren doordat [eiser] gedurende een 4-wekenperiode uit dienst is gegaan (namelijk op 30 november 2022 terwijl periode 12 liep tot 2 december 2022). Derhalve is er bij de salarisbetaling van december in plaats van een volledig brutosalaris ad
€ 4.750 slechts € 4.275 uitbetaald. Daarnaast heeft in periode 12 de eindafrekening plaatsgevonden. Bij de eindafrekening zijn door [gedaagde] 40,59 ATV-uren uitbetaald. Dat dit 2,37 uur minder is dan op de verlofkaart 2022 staat, komt volgens [gedaagde] doordat [eiser] in 2022 geen volledig jaar in dienst is geweest en de ATV-uren naar rato zijn berekend. [eiser] heeft het voorgaande niet betwist, zodat de kantonrechter de stellingen van [gedaagde] als juist aanneemt. Gezien het voorgaande acht de kantonrechter het onvoldoende waarschijnlijk dat de vorderingen tot uitbetaling van € 526,- en de ATV-uren in een eventuele bodemprocedure zullen worden toegewezen.

[eiser] vordert toezending van overwerklijsten en werkbriefjes over de afgelopen 5 jaar onder verbeurte van een boete. [gedaagde] heeft als producties 10 t/m 13 de weekrapporten die door [eiser] bij [gedaagde] zijn ingeleverd in het geding gebracht. [gedaagde] stelt dat hij geen overwerklijsten heeft en die daarom ook niet kan verstrekken. De vordering zal daarom worden afgewezen.

[eiser] vordert betaling van buitengerechtelijke kosten ten bedrage van € 1.894,28 inclusief btw. [gedaagde] betwist de hoogte van de vordering. De kantonrechter stelt vast dat het Besluit vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten (hierna: het Besluit) van toepassing is. De kantonrechter stelt vast dat [eiser] voldoende heeft gesteld en onderbouwd dat buitengerechtelijke incassowerkzaamheden zijn verricht. Het gevorderde bedrag aan buitengerechtelijke incassokosten is hoger dan het in het Besluit bepaalde tarief. De kantonrechter zal het bedrag dan ook toewijzen tot het wettelijke tarief, te weten € 1.175,00.

De proceskosten komen voor rekening van [gedaagde], omdat hij grotendeels ongelijk krijgt.