Uitspraken

De inhoud van het vonnis van 19 september 2013 moet als hier herhaald en ingelast worden beschouwd en de daarvan deel uitmakende overwegingen worden gehandhaafd.

[gedaagde] heeft ter zitting haar stelling dat de dagvaarding vaag, onduidelijk en innerlijk tegenstrijdig is niet langer gehandhaafd. Ook haar stelling dat uit de dagvaarding moet worden opgemaakt dat niet de kantonrechter, maar de pachtkamer bevoegd is, heeft zij ingetrokken.

Derhalve resteert de stelling van [gedaagde] dat niet de kantonrechter, maar de rechtbank bevoegd is om van het onderhavige geschil kennis te nemen. Daarover overweegt de kantonrechter als volgt.

a. zaken betreffende vorderingen met een beloop van ten hoogste € 25.000, de tot aan de dag van dagvaarding verschenen rente daarbij inbegrepen, tenzij de rechtstitel dat bedrag te boven gaat en die rechtstitel wordt betwist;

b. zaken betreffende vorderingen van onbepaalde waarde, indien er duidelijke aanwijzingen bestaan dat de vordering geen hogere waarde vertegenwoordigt dan € 25.000;

c. zaken betreffende een arbeidsovereenkomst, een collectieve arbeidsovereenkomst, algemeen verbindend verklaarde bepalingen van een collectieve arbeidsovereenkomst, een vut-overeenkomst als bedoeld in de Wet kaderregeling vut overheidspersoneel, een consumentenkredietovereenkomst met een kredietsom van ten hoogste € 40 000 of een agentuur-, huur-, huurkoop- of consumentenkoopovereenkomst, ongeacht het beloop of de waarde van de vordering;

d. andere zaken ten aanzien waarvan de wet dit bepaalt.”

Indien een zaak meer vorderingen betreft en tenminste één daarvan een vordering is als bedoeld in artikel 93 onder c of d, worden deze vorderingen alle door de kantonrechter behandeld en beslist, voor zover de samenhang tussen de vorderingen zich tegen afzonderlijke behandeling verzet.”

De kantonrechter stelt voorop dat, gelet op de aard van de vorderingen van [eiser], aan artikel 93, aanhef en onder c. en d. Rv niet de bevoegdheid kan worden ontleend om van die vorderingen kennis te nemen.

[eiser] heeft niet weersproken dat zijn vorderingen zoals die in de dagvaarding zijn geformuleerd onder 1 en 2 een waarde vertegenwoordigen van een bedrag dat globaal gerekend hoger is dan € 40.000,00. Ingevolge artikel 93, aanhef en onder b is de kantonrechter daarom in beginsel niet bevoegd om van deze vorderingen kennis te nemen.

Van dit beginsel kan slechts met toepassing van artikel 96 Rv worden afgeweken. Vast staat echter dat partijen zich niet samen tot de kantonrechter hebben gewend, maar dat [eiser] dat zonder voorafgaande toestemming van [gedaagde] heeft gedaan.

De kantonrechter acht zich daarom niet bevoegd om kennis te nemen van de vorderingen zoals die in de dagvaarding zijn geformuleerd onder 1 en 2.

De kantonrechter is voorts van oordeel dat de samenhang tussen de 3 vorderingen zoals die in de dagvaarding zijn geformuleerd zich tegen een afzonderlijke behandeling van de vorderingen verzet. De kantonrechter acht zich daarom ook onbevoegd om kennis te nemen van de vordering zoals in de dagvaarding is geformuleerd onder 3.

Uit het voorgaande vloeit voort dat niet de kantonrechter maar de rechtbank bevoegd is om van de vorderingen van [eiser] kennis te nemen. De kantonrechter zal zich daarom onbevoegd verklaren en de zaak doorverwijzen naar de rechtbank.

[eiser] zal worden veroordeeld in de kosten van het incident. Deze zullen worden bepaald op 1 procespunt voor het verschijnen ter comparitie. De over deze kosten gevorderde rente zal worden toegewezen vanaf 14 dagen na uitspraak van dit vonnis.

De zaak zal worden verwezen naar de rolzitting van de rechtbank van woensdag 8 januari 2014, alwaar de gemachtigde van [gedaagde] zich als advocaat dient te stellen. Vervolgens zal de rechtbank zich beraden over de wijze waarop de procedure zal worden voortgezet.

Iedere verdere beslissing zal worden aangehouden.