Uitspraken

Nu [eiser] doorbetaling van loon vordert, wordt het spoedeisend belang gelet op de aard van deze vordering voldoende aanwezig geacht.

De voorzieningenrechter overweegt dat het voor toewijzing van voorzieningen zoals door [eiser] worden gevorderd in hoge mate aannemelijk moet zijn dat een gelijkluidende vordering in een te voeren bodemprocedure zal worden toegewezen. Er dient derhalve beoordeeld te worden of al dan niet aannemelijk is geworden dat de bodemrechter tot het oordeel zal komen dat als gevolg van de wijziging van de looptijd van de derde arbeidsovereenkomst er een vierde arbeidsovereenkomst tot stand is gekomen met als gevolg dat er een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd is ontstaan. Naar het oordeel van de voorzieningenrechter dient deze vraag ontkennend te worden beantwoord. Het volgende is daartoe redengevend.

De voorzieningenrechter stelt voorop dat de wetgever in artikel 7:668a BW heeft geregeld hoe vaak en hoe lang een werkgever een werknemer op basis van een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd kan laten werken voordat er van rechtswege een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd tot stand komt. Maximaal kan een werkgever drie arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd achter elkaar met dezelfde werknemer sluiten. De vierde arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd wordt dan automatisch geconverteerd in een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd. Voorwaarde is wel dat tussen de elkaar opvolgende tijdelijke contracten telkens niet meer dan drie maanden ligt. Een conversie vindt eveneens plaats, wanneer met dezelfde werknemer elkaar opvolgende tijdelijke arbeidscontracten worden gesloten, met een tussenpoze van niet meer dan drie maanden, die tezamen een tijdvak van méér dan 36 maanden beslaan. Na het verstrijken van de 36e maand wordt het laatste tijdelijke arbeidscontract binnen de reeks vanzelf omgezet in een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd.

In de lijn van het arrest van het Hof Arnhem van 26 juli 2011 (LJN BR6498) is de voorzieningenrechter voorshands van oordeel dat partijen bij zowel arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd als voor onbepaalde tijd met wederzijds goedvinden nadere afspraken mogen maken en wijzigingen in de bepalingen van die overeenkomsten mogen aanbrengen. Dat geldt ook voor een wijziging van de duur waarvoor een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd is aangegaan. Indien partijen daartoe (bij herhaling) overgaan, kan (op enig moment) het goed werkgeverschap er toe leiden dat een tussen werknemer en werkgever gemaakte afspraak niet van toepassing is voor zover dat in de gegeven omstandigheden naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar zou zijn. Of hiervan sprake is, zal van alle omstandigheden van het geval afhangen. In dat kader overweegt de voorzieningenrechter dat de enkele omstandigheid dat partijen in onderhavige zaak eenmaal zijn overeengekomen dat de looptijd van de arbeidsovereenkomst van zes maanden in elf maanden is gewijzigd, niet tot de conclusie kan leiden dat daarvan sprake is.

Voor zover [eiser] heeft willen betogen dat Tekenplus bij het wijzigen van de arbeidsovereenkomst misbruik heeft gemaakt van de omstandigheden overweegt de voorzieningenrechter dat hiervan niet is gebleken. Tekenplus heeft in een gesprek op of omstreeks 20 juni 2013 aangegeven aan [eiser] dat zij onverwachts een grote opdracht had gekregen, hetgeen er voor zorgde dat Tekenplus in elk geval tot december 2013 veel tekenwerk moest afleveren. Na daartoe overleg te hebben gevoerd met het UWV, heeft Tekenplus (onder meer) [eiser] aangeboden om de duur van de arbeidsovereenkomst te wijzigen. Indien [eiser] hiermee niet akkoord zou gaan, dan zou de arbeidsovereenkomst van rechtswege op 1 juli 2013 eindigen. [eiser] heeft met het voorstel ingestemd. De enkele omstandigheid dat hij dit heeft gedaan omdat anders reeds op 1 juli 2013 een einde zou zijn gekomen aan de arbeidsrelatie met Tekenplus, brengt niet met zich dat hij daarbij op ontoelaatbare wijze onder druk is gezet. Andere feiten of omstandigheden, die aanleiding zouden kunnen geven tot het oordeel dat [eiser] op ontoelaatbare wijze onder druk is gezet, zijn niet gesteld of gebleken.

Het voorgaande betekent naar het voorlopig oordeel van de voorzieningenrechter dat de arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd niet per 1 juli 2013 is geconverteerd in een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd, waardoor de tussen partijen gesloten arbeidsovereenkomst op de in de (gewijzigde) arbeidsovereenkomst genoemde datum van 1 december 2013 is geëindigd.

Al hetgeen partijen overigens nog te berde hebben gebracht – waaronder het vermeende disfunctioneren van [eiser], de omstandigheid dat het aanbieden van arbeidsovereenkomsten voor onbepaalde tijd niet strookt met de zogenoemde MVO-gedachte van Tekenplus en de vraag of de door Tekenplus genoemde CAO van toepassing is (geweest) op de tussen partijen gesloten arbeidsovereenkomsten zal als niet relevant voor de uitkomst van het geschil onbesproken blijven.

Gelet op het bovenstaande zullen de vorderingen van [eiser] worden afgewezen.

5.9. [eiser] zal als de in het ongelijk te stellen partij worden veroordeeld in de proceskosten. Deze kosten worden aan de zijde van Tekenplus vastgesteld als volgt: