Uitspraken

2.1. De situatie is voor [A] niet meer houdbaar. [A] is 5 maanden geleden boventallig verklaard met de aanzegging dat zijn functie 1 januari 2014 zou vervallen. Hij is tot op heden ondanks zijn pogingen om afscheid te kunnen nemen van [B], steeds op de werkvloer aanwezig om zijn taken te vervullen, terwijl [B] niet aan [A] wil doen toekomen dat waarop hij aanspraak maakt. Om die reden verzoekt hij om ontbinding van zijn dienstverband met [B] en maakt hij aanspraak op alle financiële voorzieningen van het Sociaal Plan.

2.2. Omdat het Sociaal Plan een looptijd had tot 1 januari 2014 en zijn boventalligheid is aangezegd in september 2013 is het Sociaal Plan van toepassing. Het Sociaal Plan is overeengekomen met een tweetal werknemersvakbonden en heeft als zodanig de status van een CAO waaraan partijen zich hebben te houden. Het Sociaal Plan moet daarom toegepast en uitgevoerd worden. [B] heeft onvoldoende onderbouwd dat zij in een “habe-nichts” situatie zou verkeren.

3.1. [B] heeft in 2013 twaalf werknemers medegedeeld dat zijn of haar functie kwam te vervallen. Indien [B] deze werknemers overeenkomstig het Sociaal Plan had uitgekeerd, dan was dit neergekomen op een kostenpost van een half miljoen euro. Dit zou gelet op de zorgelijke situatie bij [B], waarbij een faillissement dreigde, leiden tot het einde van de organisatie.

3.2. De huidige financiële positie van [B] laat niet toe dat [A] bij ontbinding van het dienstverband een vergoeding wordt uitgekeerd conform het oude Sociaal Plan. Door deze gewijzigde (financiële) omstandigheden zou het ingevolge artikel 6:248 van het Burgerlijk Wetboek naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar zijn als [B] ertoe wordt gehouden om de beëindigingsvergoeding uit dit Sociaal Plan uit te keren. [B] heeft bovendien de verplichting jegens de werknemers die boventallig zijn geworden in 2014 om ook hen een ontslagvergoeding uit te keren volgens het nieuwe Sociaal Plan dat per 1 januari 2014 van kracht is. [B] verzoekt de kantonrechter om de arbeidsovereenkomst op de kortst mogelijke termijn te ontbinden met toekenning van een ontbindingsvergoeding aan [A] overeenkomstig de correctiefactor 0,42 van het (oude) Sociaal Plan.

4.1. De kantonrechter heeft zich ervan vergewist dat het verzoek geen verband houdt met het bestaan van een opzegverbod.

4.2. Uit de wederzijdse standpunten van partijen -en hun respectievelijke verzoeken- volgt dat zij het er in feite over eens zijn dat de arbeidsovereenkomst tussen hen dient te worden ontbonden. De noodzaak tot een reorganisatie binnen het bedrijf van [B], alsook het (op korte termijn) verval van de functie van [A] is niet weersproken, net zomin als de omstandigheid dat [A] tot heden goed heeft gefunctioneerd en dat het “boventallig” worden [A] niet kan worden aangerekend. Deze constatering vormt voor de kantonrechter een voldoende gewichtige reden om de arbeidsovereenkomst tussen partijen wegens gewijzigde omstandigheden te ontbinden. Dat partijen van meet af ernstig van mening verschillen over de voorwaarden -en meer specifiek de ontslagvergoeding- voor de beëindiging van het dienstverband vormt voor de kantonrechter onvoldoende aanleiding om -zoals door [B] primair gevorderd- te komen tot een ontbinding wegens dringende reden.

4.3. [A] komt derhalve krachtens het bepaalde in artikel 7: 685 lid 8 BW een billijke vergoeding toe. Met betrekking tot de vraag welke vergoeding [A] terzake toekomt, overweegt de kantonrechter als volgt.

4.4. Vooropgesteld zij dat de kantonrechter krachtens voormeld artikel de exclusieve en discretionaire bevoegdheid toekomt om bij een ontbinding wegens veranderingen in de omstandigheden aan een partij een vergoeding toe te kennen die hem met het oog op de omstandigheden van het geval billijk voorkomt. Alle naar het oordeel van de kantonrechter daartoe dienende relevante factoren worden daarbij ten volle meegewogen en in de omvang van de vergoeding tot uitdrukking gebracht. De Aanbevelingen, zoals overeengekomen door de Kring van Kantonrechters, over de wijze van berekening van een dergelijke vergoeding zijn richtinggevend maar niet bindend.

4.5. [A] maakt aanspraak op een ontbindingsvergoeding gebaseerd op het “oude” Sociaal Plan, dat gold tot 1 januari 2014. De kantonrechter constateert echter dat [A] nog steeds bij [B] werkzaam is en dat sedert 1 januari 2014, vanwege de slechte financiële situatie van het bedrijf van [B], een nieuw afgeslankt Sociaal Plan van toepassing is. Aangenomen evenwel dat en voor zover - als gevolg van de aanzegging van zijn “boventalligheid” in 2013- , op zijn ontslag niettemin het “oude” Sociaal Plan van toepassing is, overweegt de kantonrechter als volgt.

4.6. In aanbeveling 3.7 van de Aanbevelingen van de Kring van Kantonrechters is opgenomen dat de kantonrechter in geval van een ontbinding wegens een reorganisatie van de onderneming een vergoeding zal toekennen “overeenkomstig een ter zake gemaakt sociaal plan, mits dat plan schriftelijk is overeengekomen door de werkgever met tot de cao – onderhandelingen in de sector toegelaten dan wel anderszins voldoende representatieve vakorganisaties, tenzij onverkorte toepassing daarvan leidt tot een evident onbillijke uitkomst voor de betrokken werknemer.”

4.7. Indachtig deze Aanbeveling zal de kantonrechter bij de bepaling van de ontbindingsvergoeding voor [A] het tussen [B] en de vakorganisaties overeengekomen Sociaal Plan tot uitgangspunt nemen. Hoewel de Aanbeveling alleen voorziet in de mogelijkheid tot afwijking daarvan wanneer sprake is van een evident onbillijke uitkomst voor de werknemer, acht de kantonrechter gelet op de voor alle overeenkomsten geldende toets ex artikel 6:248 BW die mogelijkheid tot afwijken niet slechts daartoe beperkt.

4.8. De kantonrechter is, rekening houdend met alle omstandigheden -waaronder de hiervoor geformuleerde rechterlijke bevoegdheid alsook de hiervoor geciteerde aanbeveling-, van oordeel dat toekenning van een ontbindingsvergoeding gebaseerd op het “oude” Sociaal Plan, zoals door [A] gevorderd, leidt tot een naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar resultaat zodat toewijzing tot dat bedrag wordt afgewezen. De kantonrechter acht de volgende feiten en omstandigheden daartoe redengevend.

4.9. Gelet op het voorgaande acht de kantonrechter alles afwegende de door [B] aangeboden ontbindingsvergoeding billijk. Deze vergoeding komt overeen met de aan de andere werknemers aangeboden vergoeding, ten bedrage van 42% van het (oude) Sociaal Plan, en correspondeert nagenoeg met het bedrag dat [A] ingevolge de Kantonrechtersformule zou worden toegekend.

4.10 De kantonrechter zal, rekening houdend met de hiervoor geschetste feiten en omstandigheden, overgaan tot een ontbinding van de arbeidsovereenkomst per 1 mei 2014 onder toekenning van een vergoeding naar billijkheid van € 19.000,00 bruto.

4.11 De kantonrechter ziet aanleiding om de proceskosten aldus te compenseren dat iedere partij de eigen kosten draagt.