Uitspraken

[eiser volledig] heeft aan zijn initieel ingestelde vorderingen ten grondslag gelegd - kort samengevat - dat hij ten onrechte door Hochwald is beschuldigd van de door hem genoemde feiten. Door ongefundeerde verwijten te uiten en daaraan gevolgen te verbinden heeft Hochwald, zowel inhoudelijk als procedureel, niet als een goed werkgever gehandeld, aldus [eiser volledig]. [eiser volledig] stelt dat de berispingen van 21 september 2012 en 16 oktober 2012 ongegrond zijn en uit zijn personeelsdossier moeten worden verwijderd. Ten aanzien van de SCM-besmetting heeft [eiser volledig] onder meer aangevoerd dat hij een berisping heeft gekregen voor deze besmetting en dat de schuld van de schade hem in de schoenen wordt geschoven, vermoedelijk om daarmee degenen te ontzien die hiervoor werkelijk verantwoordelijk waren. Tot slot stelt [eiser volledig] dat hij belang heeft bij een rectificatie te richten aan de werknemers aan wie hij leiding geeft.

Ter onderbouwing van zijn belang bij de ingestelde vorderingen - nu het dienstverband tussen partijen door ontbinding is beëindigd - heeft [eiser volledig] ter zitting gesteld dat zijn eer en goede naam zijn geschonden en dat een en ander moet worden rechtgezet. [eiser volledig] wil dat de waarheid boven water komt, omdat hij het gevoel heeft dat hem onrecht is aangedaan. Het gaat hem daarbij voornamelijk om het onderzoeken van de toedracht van de SCM-besmetting.

Hochwald heeft tot haar verweer - onder meer - het actuele belang van [eiser volledig] bij de ingestelde vorderingen ter discussie gesteld.

De kantonrechter zal allereerst ingaan op de vraag of [eiser volledig] nog belang heeft bij de ingestelde vorderingen zoals genoemd onder I tot en met V van de dagvaarding en overweegt hiertoe als volgt.

In artikel 3:303 BW is bepaald dat zonder voldoende belang niemand een rechtsvordering toekomt. Voor de toewijzing van een vordering tot verklaring voor recht moet hiernaast zijn voldaan aan artikel 3:302 BW waarin is bepaald dat de verklaring slechts wordt gegeven op vordering van een bij de rechtsverhouding onmiddellijk betrokken persoon. In het onderhavige geval moet worden vastgesteld dat de vorderingen niet (meer) in relatie staan tot de arbeidsverhouding tussen partijen, omdat die door de ontbinding is beëindigd. [eiser volledig] heeft voorts in verband met de vermeende ongefundeerde verwijten aan zijn adres geen schadevergoeding van Hochwald gevorderd. De gevorderde verklaringen voor recht hebben daarom alleen nog ten doel dat de eer en goede naam van [eiser volledig] gezuiverd worden en zouden gelet hierop gelden als een vorm van genoegdoening. De kantonrechter overweegt dat het belang van genoegdoening of eerherstel zonder financiële vergoedingsverplichting - hoewel dit kennelijk zeer zwaarwegend is voor [eiser volledig] - niet is aan te merken als een voldoende belang in de zin van artikel 3:303 BW. De kantonrechter verwijst naar het arrest van de Hoge Raad van 9 oktober 1998, NJ 1998, 853 (Jeffrey-arrest), waarin de Hoge Raad heeft uitgesproken dat een 'zuiver emotioneel belang' niet is aan te merken als een voldoende belang in de zin van voornoemd artikel. De kantonrechter ziet in de omstandigheden van het onderhavige geval geen aanleiding voor een ruimhartiger opstelling. Het vorenstaande leidt tot de conclusie dat de vorderingen tot verklaring voor recht, zoals geformuleerd onder I en II, niet ontvankelijk zullen worden verklaard. Tot een inhoudelijke beoordeling van de stellingen van [eiser volledig], dat aan hem ongegronde verwijten zijn toegerekend en dat zijn werkgever zich niet als een goed werkgever heeft gedragen, komt de kantonrechter dan ook niet toe.

Ten aanzien van de vordering tot vernietiging dan wel ongegrondverklaring van de berisping van 19 september 2012 en 16 oktober 2012 (III) en de vordering tot zuivering van het personeelsdossier van [eiser volledig] (IV) overweegt de kantonrechter het volgende. Rekening houdend met het feit dat de arbeidsverhouding tussen partijen inmiddels is beëindigd heeft [eiser volledig] naar het oordeel van de kantonrechter niet een voldoende belang gesteld bij toewijzing van deze vorderingen. Voor zover [eiser volledig] deze vorderingen eveneens heeft ingesteld met het oog op eerherstel, is dit - zoals hiervoor al is overwogen - niet een voldoende belang. Dit betekent dat de vorderingen zoals geformuleerd onder III en IV eveneens niet-ontvankelijk verklaard zullen worden. De kantonrechter merkt hierbij op dat dit oordeel aansluit bij de inhoud van de brief van de gemachtigde van [eiser volledig] van 30 januari 2013, waarin deze schrijft: "De waarheid in een bodemprocedure boven tafel te krijgen, dat is enkel zinvol voor een medewerker die voor continuering van zijn dienstverband gaat en daartoe ook zijn dossier schoon wenst te houden van zaken die daarin niet thuis horen".

Nu de vorderingen omtrent de vermeende ongefundeerde verwijten en de gegeven berispingen niet ontvankelijk zijn, zal de kantonrechter de hiermee samenhangende vordering tot rectificatie (V) gericht aan de werknemers op de afdeling waar [eiser volledig] werkte als ongegrond afwijzen.

Gelet op het feit dat voornoemde hoofdvorderingen niet toewijsbaar zijn, komen ook de gevorderde buitengerechtelijke kosten ad € 800,00 (VI) niet voor toewijzing in aanmerking.

[eiser volledig] heeft aan zijn bij akte vermeerdering van eis ingestelde vorderingen tot schadevergoeding en tot afgifte van een verklaring voor recht in de eerste plaats ten grondslag gelegd - kort gezegd - dat Hochwald op ernstige wijze haar verplichtingen uit de vaststellingsovereenkomst heeft verzaakt door de vaststellingsovereenkomst niet na te komen. Volgens [eiser volledig] had Hochwald geen gerechtvaardigde gronden om zich aan de vaststellingsovereenkomst te mogen onttrekken. [eiser volledig] stelt dat hij van meet af aan duidelijk heeft gemaakt dat - indien Hochwald geen afstand zou doen van de verwijten dan wel geen bewijs hiervoor zou leveren - een bodemprocedure zou worden gestart om de waarheid met betrekking tot de in 2012 geuite verwijten boven tafel te krijgen. [eiser volledig] verwijst naar de correspondentie tussen partijen - een concept vaststellingsovereenkomst, drie e-mailberichten van [eiser volledig] aan de mediator en een e-mail bericht van [naam 2 kort] aan de mediator - waarin dit volgens hem staat. In de uiteindelijke vaststellingovereenkomst is geen bepaling opgenomen dat geen bodemprocedure komt, alsook geen bepaling die aan de bodemprocedure in de weg staat. Toen Hochwald de vaststellingsovereenkomst tekende wist zij derhalve dat een bodemprocedure zou volgen.

[eiser volledig] heeft subsidiair aan zijn vorderingen ten grondslag gelegd dat Hochwald in strijd met de verplichtingen uit de vaststellingsovereenkomst heeft gehandeld doordat zij in de aanloop naar en tijdens de onderhavige procedure opzettelijk een misleidend verhaal heeft gehouden en de waarheid heeft achtergehouden met betrekking tot de vraag of zij rekening diende te houden met de dagvaarding in de bodemprocedure. Dit levert overtreding op van het bepaalde in artikel 21 Rv, op grond van welk artikel een partij verplicht is de voor de beslissing van belang zijnde feiten volledig en naar waarheid aan te voeren, aldus [eiser volledig].

Hochwald heeft tot haar verweer - kort samengevat - betwist dat zij zich schuldig heeft gemaakt aan enige tekortkoming. De initiële vorderingen van [eiser volledig] hadden betrekking op het geschil dat aanleiding is geweest voor het mediation traject en de vaststellingsovereenkomst, namelijk het functioneren van [eiser volledig] en het daaruit voortvloeiende arbeidsconflict. Hochwald mocht ervan uitgaan - zoals vastgelegd in de vaststellingsovereenkomst - dat het vertrouwen was hersteld en dat partijen zich op de toekomst zouden richten in plaats van weer in het verleden te graven. Door terstond een bodemprocedure te starten is het niet Hochwald, maar juist [eiser volledig] die de verplichtingen uit hoofde van de vaststellingsovereenkomst niet is nagekomen, aldus Hochwald. Hochwald heeft aangevoerd dat geen sprake is van toerekenbaarheid aan haar zijde, omdat het [eiser volledig] is geweest die heeft aangestuurd op escalatie door het terstond instellen van een bodemprocedure. Hochwald heeft zich voorts op het standpunt gesteld dat de gestelde schade door [eiser volledig] onvoldoende is onderbouwd en dat niet is voldaan aan het vereiste causaal verband tussen de vermeende tekortkoming en de gestelde schade.

Hochwald heeft verder tot haar verweer aangevoerd dat in de relatie werkgever-werknemer slechts in bijzondere gevallen naast de ontbindingsprocedure een vordering uit wanprestatie kan worden ingesteld, namelijk wanneer de kantonrechter in de ontbindingsprocedure op grond van de redelijkheid en billijkheid een bepaalde aanspraak expliciet buiten beschouwing heeft gelaten. Hochwald wijst op rechtspraak van de Hoge Raad (onder ander de uitspraak van 24 oktober 1997 Baijings/MR H). Die situatie is hier volgens Hochwald niet aan de orde, omdat de kantonrechter het niet-nakomen van de vaststellingsovereenkomst expliciet heeft meegenomen in zijn beslissing. Hochwald is voorts van oordeel dat de vordering van [eiser volledig] verband houdt met de beëindiging van de arbeidsovereenkomst en de gevolgen van de beëindiging. Dit maakt dat de vordering van [eiser volledig] in de kern neerkomt op een verkapt hoger beroep tegen de ontbindingsbeschikking en de bij die gelegenheid toegekende vergoeding. De Hoge Raad staat een dergelijk verkapt hoger beroep niet toe, aldus Hochwald.

Hochwald betwist tot slot dat sprake is geweest van misleiding. Hochwald is van mening dat het middel mediation onrecht wordt aangedaan als geheimhouding (beperkt) wordt opgeheven. Bovendien is de mediation geslaagd bij het ondertekenen van de afspraken en telt alles wat daaraan vooraf is gegaan niet meer mee. Hochwald is voorts van mening dat hetgeen door Hochwald is aangevoerd met betrekking tot de gestelde misleiding door Hochwald al is meegenomen in de ontbindingsprocedure en de hierop volgende beschikking.

Partijen zijn naar het oordeel van de kantonrechter over en weer voldoende in de gelegenheid gesteld hun standpunten nader toe te lichten en te voorzien van producties. De kantonrechter heeft daarom de bij de laatste akte van [eiser volledig] gevoegde producties buiten beschouwing gelaten. Naar het oordeel van de kantonrechter is [eiser volledig] hiermee, mede gelet op de navolgende overwegingen, niet in zijn belangen geschaad.

De kantonrechter zal thans als eerste beoordelen in hoeverre er in het onderhavige geval ruimte bestaat voor [eiser volledig] om in aanvulling op de aan hem toegekende ontbindingsvergoeding ad € 125.000,00 een afzonderlijke schadevergoeding te vorderen. Deze vraag is van belang omdat bij ontbinding van de arbeidsovereenkomst ex artikel 7:685 lid 11 BW een rechtsmiddelenverbod geldt en het indienen van een afzonderlijke vordering hiermee in strijd zou kunnen komen. Volgens vaste jurisprudentie geldt als uitgangspunt dat de bijzondere aard van de wettelijke regeling betreffende de arbeidsovereenkomst meebrengt dat in de regeling betreffende de ontbinding van de arbeidsovereenkomst, zoals neergelegd in artikel 7:685 BW, het resultaat van de rechterlijke toetsing aan de eisen van redelijkheid en billijkheid in beginsel ten volle, onder meeweging van alle voor zijn oordeel relevante factoren, tot uitdrukking behoort te komen in de hoogte van de vergoeding die de rechter op de voet van artikel 7:685 BW met het oog op de omstandigheden van het geval naar billijkheid aan een der partijen ten laste van de wederpartij toekent, zodat er daarnaast voor zodanige toetsing geen plaats is (vgl. HR 2 november 2001, NJ 2001,667). De Hoge Raad heeft hiernaast in een reeks van uitspraken bepaald dat een vordering na een ontbindingsprocedure desondanks ontvankelijk kan zijn mits aan bepaalde voorwaarden is voldaan. De reeks staat bekend als de zogenaamde Baijings-leer. Een van de criteria waaraan door de Hoge Raad wordt getoetst is de juridische grondslag waarop de vordering is gebaseerd. Een ander aspect is de mate waarin de rechter de feiten en omstandigheden wel of juist niet expliciet heeft meegewogen in zijn beslissing die heeft geleid tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst. In het onderhavige geval is in de ontbindingsprocedure expliciet rekening gehouden met de perikelen die gespeeld hebben rond de vaststellingsovereenkomst. De kantonrechter wijst op de onder de feiten aangehaalde rechtsoverweging 5.6 en 5.7 van de ontbindingsbeschikking van 26 april 2013. Van een expliciet buiten beschouwing gelaten aanspraak is dan ook geen sprake. De kantonrechter onderkent dat de onderhavige vordering zich wat betreft de juridische grondslag onderscheidt van de vergoeding naar billijkheid in de ontbindingsprocedure. Van belang is echter dat het zowel in de ontbindingsprocedure als in de onderhavige procedure gaat om het verkrijgen van een vergoeding voor inkomensschade verband houdend met de wijze van beëindiging van de dienstbetrekking of de gevolgen daarvan. Voor dit soort schade is de ontbindingsvergoeding nu juist exclusief bedoeld. Aan beide vorderingen ligt bovendien hetzelfde feitencomplex ten grondslag. Kennelijk is [eiser volledig] van mening dat de toegekende vergoeding geen recht doet aan de door de kantonrechter in de ontbindingsprocedure beoordeelde en gewogen feiten en omstandigheden met betrekking tot het wel of niet starten van een bodemprocedure na afloop van het door partijen gevolgde mediation traject. [eiser volledig] kan echter de onderhavige procedure niet aangrijpen om alsnog aan te tonen dat de feiten anders zijn geweest dan door de kantonrechter in de ontbindingsprocedure is aangenomen. Een andere opvatting zou immers ertoe leiden dat in strijd met (de bedoeling van) het rechtsmiddelenverbod van art. 7:685 lid 11 BW een herbeoordeling zou plaatsvinden van het tot de kantonrechter gerichte verzoek.

Het vorenstaande leidt tot de conclusie dat er geen ruimte meer bestaat om een afzonderlijke vordering tot betaling van schadevergoeding op grond van niet nakoming van dan wel handelen in strijd met (de verplichtingen uit) de vaststellingsovereenkomst in te stellen. De hierop gerichte vorderingen ad VIII en IX worden dan ook niet-ontvankelijk verklaard. Dit betekent dat de kantonrechter niet toekomt aan een inhoudelijke beoordeling van de stellingen van [eiser volledig] hieromtrent.

Uit het voorgaande volgt tevens dat de onder X gevorderde verklaring voor recht dat Hochwald de vaststellingsovereenkomst niet is nagekomen en/of daarmee in strijd heeft gehandeld niet ontvankelijk zal worden verklaard. Zonder financiële vergoedingsverplichting heeft [eiser volledig] geen belang bij toewijzing van deze vordering.

Nu de vorderingen omtrent de vermeende niet nakoming van de vaststellingsovereenkomst door Hochwald niet ontvankelijk zijn, zal de kantonrechter de hiermee samenhangende vordering tot rectificatie (XI) gericht aan de werknemers op de afdeling waar [eiser volledig] werkte als ongegrond afwijzen.

Hochwald heeft aan haar vordering in reconventie ten grondslag gelegd - kort samengevat - dat zij zich langdurig heeft ingezet om te komen tot een minnelijke oplossing van de tussen haar en [eiser volledig] gerezen problemen. Zij heeft hiervoor op verschillende wijzen geïnvesteerd c.q. kosten gemaakt die voor haar eigen rekening zouden blijven indien de uiteindelijk getroffen minnelijke regeling correct zou zijn opgevolgd. Hochwald stelt dat [eiser volledig] zijn verplichtingen uit de vaststellingsovereenkomst niet is nagekomen en dat hij Hochwald daarmee voor hoge kosten heeft geplaatst, die thans als schade moeten worden gezien en waarvan Hochwald vergoeding vordert. Aan haar vordering heeft Hochwald mede ten grondslag gelegd dat het gedrag van [eiser volledig], met het uitbrengen van de dagvaarding, niet als overeenkomstig de eisen van goed werknemerschap kan worden beschouwd. De gevorderde kosten betreffen de kosten van het arbeidskundig traject via Arbo-Unie, de nota's van de mediator, de kosten voor de cursus Middle Management op basis van de vaststellingsovereenkomst en juridische kosten tot een totaalbedrag van € 14.151,72.

Bij de beoordeling van de vordering van Hochwald moet vooropgesteld worden dat een ieder het fundamentele recht heeft dat bij het vaststellen van zijn burgerlijke rechten en verplichtingen zijn zaak door een onafhankelijke rechter eerlijk en openbaar wordt behandelt. In dat recht dient de burger niet beknot te worden. Ook [eiser volledig] staat het naar het oordeel van de kantonrechter vrij om zijn - vermeende - recht te halen. Van het (doelbewust) niet nakomen door [eiser volledig] van zijn verplichtingen uit de vaststellingsovereenkomst kan in dit licht bezien geen sprake zijn. Dat [eiser volledig] door middel van het indienen van de dagvaarding in de onderhavige procedure heeft gehandeld in strijd met de eisen van goed werknemerschap is gelet op het vorenstaande evenmin komen vast te staan. De kantonrechter komt dan ook tot de conclusie dat de door Hochwald gevorderde schadevergoeding zal worden afgewezen, nu een grondslag voor toewijzing ontbreekt. Hochwald komt wel in aanmerking voor een proceskostenveroordeling in conventie, zoals hierna weergegeven.

[eiser volledig] dient als de in het ongelijk gestelde partij te worden veroordeeld in de kosten van de procedure in conventie. De kosten aan de zijde van Hochwald worden begroot op € 2.500,00 ( 2,5 punten x tarief ad € 1.000,00 per punt).

Hochwald dient als de in het ongelijk gestelde partij te worden veroordeeld in de kosten van de procedure in reconventie. De kosten aan de zijde van [eiser volledig] worden begroot op € 500,00 ( 1 punt x tarief € 500,00).