Uitspraken

Gesteld noch gebleken is dat het verzoek verband houdt met één van de opzegverboden van artikel 7:670 BW of met enig ander verbod tot opzegging van de arbeidsovereenkomst.

Het gaat in deze zaak primair om de vraag of de arbeidsovereenkomst tussen partijen moet worden ontbonden. In geval van ontbinding moet voorts ook worden geoordeeld over de hoogte van de aan [verweerster] toekomende transitievergoeding almede of [verweerster] aanspraak kan maken op een billijke vergoeding.

De kantonrechter stelt voorop dat uit artikel 7:669 lid 1 BW volgt dat de arbeidsovereenkomst alleen kan worden ontbonden indien daar een redelijke grond voor is en herplaatsing van de werknemer binnen een redelijke termijn niet mogelijk is of niet in de rede ligt. In artikel 7:669 lid 3 BW is nader omschreven wat onder een redelijke grond moet worden verstaan. Bij regeling van de Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid van 23 april 2015 (Stcrt. 2015/12685) zijn daarvoor nadere regels gesteld (Ontslagregeling).

[verzoekster] voert aan dat de redelijke grond voor ontbinding primair is gelegen in een verstoorde arbeidsverhouding, die zodanig is dat van [verzoekster] als werkgever in redelijkheid niet kan worden gevergd de arbeidsovereenkomst te laten voortduren. [verzoekster] voert daartoe kort gezegd aan dat door het gebrek aan openheid en transparantie van [verweerster] inzake de aard en omvang van haar relatie met de inmiddels wegens fraude ontslagen directeur en het tevens mede MT-lid [bestuurder B] (door [verweerster] omschreven als een 'vriendschappelijke relatie met liefdeselement') een onherstelbare, structurele vertrouwensbreuk is ontstaan, met name gezien de positie van [verweerster] binnen [verzoekster] en het belang van [verzoekster] als financiële instelling bij het handhaven van de integriteitsnormen. [verzoekster] heeft ook gewezen op de eed/belofte die [verweerster] heeft afgelegd op basis van de Wijzigingswet Financiële Markten, waarin zij onder meer zweert/belooft om haar functie integer en zorgvuldig uit te oefenen. Door het handelen en zwijgen van [verweerster] kan de arbeidsrelatie tussen partijen niet langer in stand blijven. Naar het oordeel van de kantonrechter leveren de door [verzoekster] in dat verband naar voren gebrachte feiten en omstandigheden een redelijke grond voor ontbinding op, zoals bedoeld in artikel 7:669 lid 3, onderdeel g BW. Daartoe wordt het volgende overwogen.

Ter zitting heeft [verweerster] bevestigd dat haar liefdesrelatie met [bestuurder B] (hierna ook: de verhouding) reeds vóór aanvang van haar indiensttreding bij [verzoekster] is ontstaan. Partijen verschillen enigszins van mening over de vraag wanneer de volledige omvang van de aard van de relatie tussen [verweerster] en [bestuurder B] aan [verzoekster] kenbaar is geworden (volgens [verweerster] reeds bij het onderzoek van Hoffmann op of omstreeks 16 september 2015 en volgens [verzoekster] pas bij de nadien, in november 2015, met haar gevoerde gesprekken) maar op grond van de stellingen van partijen en de in het geding gebrachte stukken is vast komen te staan dat [verweerster] in ieder geval niet eerder dan op of omstreeks 16 september 2015, en ook pas nadat daar expliciet naar werd gevraagd, [verzoekster] heeft geïnformeerd over haar verhouding met [bestuurder B] . Daarmee staat vast dat de verhouding pas bekend is geworden aan de andere twee leden van het MT na de toetreding van [verweerster] tot het MT, zodat deze leden van het MT ( [bestuurder A] en [C] ) gedurende een periode van zo'n 21 maanden na die toetreding geen weet hadden van de op dat moment bestaande verhouding tussen [verweerster] en [bestuurder B] . Alhoewel het feit dat [verweerster] de verhouding heeft verzwegen ten tijde van haar indiensttreding en gedurende de periode dat zij werkzaam was als accountmanager mogelijk nog te billijken is, nu zij in die positie een meer ondergeschikte rol binnen de organisatie vervulde, had het naar het oordeel van de kantonrechter in ieder geval op de weg van [verweerster] gelegen om, vanaf het moment dat werd gesproken over een mogelijke toetreding van haar tot het MT, volledige openheid van zaken te geven jegens [bestuurder A] en [C] over haar verhouding met [bestuurder B] . Dit nalaten is een ernstige schending van de door [verweerster] in acht te nemen integriteitsnorm. Immers, door de verhouding tussen twee van de vier MT-leden is beïnvloeding over en weer mogelijk, terwijl deze eventuele beïnvloeding - nog daargelaten of deze daadwerkelijk heeft plaatsgevonden - niet is te doorgronden voor de andere - slechts twee - MT-leden die immers niet op de hoogte waren van de verhouding.

Het verweer van [verweerster] dat [bestuurder B] haar had verboden de overige MT-leden in te lichten over hun verhouding kan haar niet baten. Integendeel, het benadrukt de invloed die [bestuurder B] had op het handelen van [verweerster] waardoor zij kennelijk onvoldoende in staat of bereid was om de voor haar functie noodzakelijke afwegingen te maken tussen privé belangen en de belangen van [verzoekster] en toont daarmee eens te meer de integriteitsschending aan. [verweerster] had en heeft hierin als werknemer, en met name als MT-lid van [verzoekster] , een eigen verantwoordelijkheid. Ook het verweer van [verweerster] dat zij na 16 september 2015 juist heel open is geweest over haar verhouding met [bestuurder B] wordt verworpen, nu het kwaad op dat moment al was geschied en niet ongedaan kan worden gemaakt door alsnog openheid van zaken te geven. Het argument van [verweerster] dat het binnen [verzoekster] geen geheim was dat zij en [bestuurder B] een vriendschappelijke relatie buiten het werk hadden wordt gepasseerd, nu het karakter van een liefdesrelatie tussen twee personen en de wederzijdse beïnvloeding die hiervan uitgaat verschilt en aanmerkelijk verder gaat dan bij een vriendschappelijke relatie het geval is. Het feit dat [verweerster] , gezien haar verweer op dit punt, dit verschil kennelijk niet aanvoelt, althans het gevolg daarvan bagatelliseert, draagt naar het oordeel van de kantonrechter bij aan het door [verzoekster] gestelde gebrek aan vertrouwen. Het voorgaande klemt te meer nu - gelet op de verklaring van [verweerster] aan Hoffmann (r.o. 2.7.) - als onweersproken vast staat dat [bestuurder B] in het verleden enkele (niet verwaarloosbaar kleine) betalingen voor [verweerster] heeft verricht. Nu sprake is van een gefundeerde vertrouwensbreuk, veroorzaakt door een ernstige schending van de integriteitsnorm door [verweerster] , brengt dit naar het oordeel van de kantonrechter ook mee dat [verzoekster] terecht het voorstel van [verweerster] om een mediationtraject in te gaan heeft afwezen. De vertrouwensbreuk is zodanig ernstig dat die door [verzoekster] terecht als onherstelbaar is bestempeld.

De kantonrechter is voorts van oordeel dat herplaatsing van [verweerster] binnen een redelijke termijn niet in de rede ligt. Daarbij is het volgende van belang. Zoals hiervoor is geoordeeld heeft [verzoekster] terecht gesteld dat een structurele onherstelbare vertrouwensbreuk tussen [verzoekster] en [verweerster] is ontstaan. Nu deze vertrouwensbreuk zich op managementniveau heeft afgespeeld behoort herplaatsing - nog daargelaten of er binnen de organisatie van [verzoekster] een andere plek voor [verweerster] beschikbaar zou zijn, nu dit door [verweerster] ook niet is aangevoerd - reeds om die reden niet tot de mogelijkheden. Immers, op welke andere (per definitie: lagere) plek in de organisatie [verweerster] ook herplaatst zou worden, zij zou daarmee altijd, direct of indirect, onder het management vallen waarmee door haar eigen toedoen een vertrouwensbreuk is ontstaan, nu ook niet is gesteld of gebleken van nevenvestigingen van [verzoekster] onder ander management dan dat van (thans) [bestuurder A] en [C] . In het licht hiervan bezien kan de omstandigheid dat [verzoekster] geen herplaatsingsmogelijkheden heeft onderzocht, zoals door [verweerster] als verweer is aangevoerd, niet tot afwijzing van het verzoek van [verzoekster] leiden.

De conclusie is dat de kantonrechter het verzoek van [verzoekster] zal toewijzen en dat de arbeidsovereenkomst met toepassing van artikel 7:671b lid 8, onderdeel a, BW zal worden ontbonden met ingang van 1 juni 2016. Dat is de datum waarop de arbeidsovereenkomst bij regelmatige opzegging - uitgaande van de onweersproken door [verweerster] gestelde opzegtermijn van vier maanden - zou zijn geëindigd, verminderd met de duur van deze procedure (te weten: vier maanden vanaf 16 maart 2016 = 16 juli 2016, verminderd met zeven weken en twee dagen is 26 mei 2016, gerekend naar het einde van de kalendermaand).

Nu hiermee het primaire verzoek van [verzoekster] wordt ingewilligd, wordt aan de beoordeling van de subsidiair verzochte ontbinding op de h-grond niet meer toegekomen.

Uit artikel 7:673 lid 1 BW volgt dat [verzoekster] onder de gegeven omstandigheden een transitievergoeding is verschuldigd, nu [verzoekster] zich niet op het standpunt heeft gesteld dat het handelen van [verweerster] als ernstig verwijtbaar dient te worden bestempeld. [verzoekster] heeft de verschuldigde transitievergoeding berekend op een bedrag van € 5.965,56 bruto, terwijl [verweerster] om een bedrag van € 6.961,00 bruto heeft verzocht. Ter mondelinge behandeling is aan de orde geweest dat de reden van dit verschil gelegen is in het moment van ontbinden van de overeenkomst, waarbij [verweerster] is uitgegaan van het (iets hogere) salaris zoals dat zou gelden in geval van ontbinding per 1 juli 2016. Nu hiervoor de ontbindingsdatum is vastgesteld op 1 juni 2016 betekent dit de transitievergoeding op het door [verzoekster] berekende bedrag van € 5.965.56 bruto wordt vastgesteld.

De kantonrechter is van oordeel dat het in deze redelijk is dat partijen ieder hun eigen proceskosten dragen.

Voor zover [verweerster] bij wijze van tegenverzoek heeft gevraagd om toekenning van een transitievergoeding, behoeft dit verzoek niet te worden behandeld, omdat daarop al is beslist in het kader van het verzoek tot ontbinding.

[verweerster] heeft voorts verzocht om een billijke vergoeding. De kantonrechter ziet geen aanleiding om aan de werknemer een billijke vergoeding toe te kennen. Gelet op artikel 7:671b lid 8, onderdeel c, BW is voor toekenning van een billijke vergoeding alleen plaats indien de ontbinding van de arbeidsovereenkomst het gevolg is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever. Uit de wetsgeschiedenis volgt dat ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van een werkgever zich slechts zal voordoen in uitzonderlijke gevallen, bijvoorbeeld als een werkgever grovelijk de verplichtingen niet nakomt die voortvloeien uit de arbeidsovereenkomst en er als gevolg daarvan een verstoorde arbeidsverhouding ontstaat of als een werkgever een valse grond voor ontslag aanvoert met als enig oogmerk een onwerkbare situatie te creëren (zie: Kamerstukken II, 2013-2014, 33 818, nr. 3, pag. 34). Een dergelijke situatie doet zich hier niet voor. Daarover wordt het volgende overwogen.

De kantonrechter acht de door [verweerster] gestelde feiten en omstandigheden onvoldoende om te concluderen dat sprake is van ernstig verwijtbaar handelen van [verzoekster] . Zoals hiervoor al is geoordeeld valt [verzoekster] niet te verwijten dat er een periode van twee en een halve maand heeft gezeten tussen het haar bekend worden van de verhouding tussen [verweerster] en [bestuurder B] en de beslissing tot non-actiefstelling van [verweerster] . Voorts is in dit verband van belang dat [verzoekster] ook onmiddellijk na 16 september 2015 maatregelen heeft genomen - namelijk de vorming van een crisisteam waar [verweerster] geen deel van uitmaakte en het elders onderbrengen van haar ICT-autorisatie taken - waaruit duidelijk moest zijn voor [verweerster] dat er nog nadere stappen zouden (kunnen) worden genomen. Voorts heeft [verzoekster] naar het oordeel van de kantonrechter correct en zorgvuldig gehandeld door [verweerster] - zoals blijkt uit de overgelegde verslagen van beide partijen - in de gesprekken van 23 en 30 november 2015 een minnelijke oplossing als uitweg te bieden. Onvoldoende gesteld door [verweerster] is - mede gelet op de gemotiveerde betwisting ervan door [verzoekster] - dat [verzoekster] geruchten zou hebben verspreid die uiteindelijk de grondslag voor de vertrouwensbreuk zouden vormen. Nog daargelaten dat [verzoekster] de vermeende geruchten niet ten grondslag legt aan haar ontbindingsverzoek, acht de kantonrechter de enkele stelling van [verweerster] dat zij vragen uit de markt krijgt over haar positie bij [verzoekster] en de onderbouwing in de vorm van door haarzelf opgestelde gespreksverslagen - die verschillen van de door [verzoekster] opgestelde verslagen - onvoldoende. Het had op de weg van [verweerster] gelegen haar stellingen ter zake nader te onderbouwen, bijvoorbeeld in de vorm van getuigenverklaringen.

Het gebruik maken van de door [verweerster] ten opzichte van Hoffmann afgelegde verklaring wordt evenmin als verwijtbaar aan de zijde van [verzoekster] geoordeeld, nu - behoudens enkele algemene zinsnedes - slechts dat deel is overgelegd waar [verweerster] inzage in heeft gehad en haar handtekening onder heeft gezet.

[verweerster] verwijt haar werkgever verder dat geen pogingen zijn ondernomen om het vertrouwen tussen partijen te herstellen, hetgeen volgens haar op managementniveau mogelijk zou moeten zijn, onder verwijzing naar een uitspraak van de kantonrechter te Dordrecht van 11 december 2015. Mede gelet op de gemotiveerde betwisting van onder andere de toepasselijkheid van voormelde uitspraak op de onderhavige casus, wordt geoordeeld dat [verzoekster] hier geen blaam treft. Zoals hierboven overwogen is de vertrouwensbreuk die is ontstaan door een schending van de integriteit door [verweerster] en die zich afspeelt op het hoogste niveau binnen de organisatie naar het oordeel van de kantonrechter zodanig ernstig dat niet denkbaar is dat deze breuk op enigerlei wijze zou kunnen worden gelijmd.

Het enkele feit dat [verzoekster] de CAO heeft overtreden, zoals [verweerster] heeft gesteld, acht de kantonrechter in dit verband voorts onvoldoende voor het oordeel dat sprake zou zijn van ernstig verwijtbaar handelen van [verzoekster] . Daartoe wordt overwogen dat begrijpelijk is dat [verzoekster] , bij een dergelijke onherstelbare vertrouwensbreuk die zich afspeelt op managementniveau, overgaat tot een op non-actiefstelling van [verweerster] die, gezien het daarop volgende (mislukte) traject van onderhandelingen over een regeling in der minne met een aansluitend ontbindingsverzoek, nu eenmaal gauw langer zal duren dan de in de CAO bepaalde termijn van twee weken. Daarbij wordt nog van belang geacht dat [verzoekster] zich, zoals blijkt uit de gespreksverslagen van beide partijen van 23 en 30 november 2015, alsmede uit het in de brief van 7 december 2015 gedane aanbod aan [verweerster] , steeds correct tegenover [verweerster] heeft gedragen, onder andere op het gebied van geheimhouding en discretie. Het standpunt van [verweerster] dat in voormelde brief onterechte verwijten zouden zijn gemaakt over financiële banden en integriteit deelt de kantonrechter, gelet op al hetgeen hiervoor is overwogen, niet. Nu geoordeeld is dat, op grond van het voorgaande, geen sprake is van ernstig verwijtbaar gedrag door [verzoekster] , zal het verzoek van [verweerster] om haar een billijke vergoeding toe te kennen, worden afgewezen.

Omdat aan de ontbinding geen vergoeding wordt verbonden, hoeft [verzoekster] geen gelegenheid te krijgen het verzoek in te trekken.

Op het tegenverzoek van [verweerster] om bij het bepalen van de einddatum rekening te houden met de opzegtermijn en proceduretijd is reeds beslist in de zaak van het verzoek, zodat het tegenverzoek hier niet hoeft te worden behandeld.

[verweerster] heeft bij wijze van tegenverzoek gevraagd om een eindafrekening waarin een bedrag voor 247 openstaande overuren is opgenomen. [verweerster] heeft in dit verband gesteld dat overeengekomen is tussen partijen dat zij gebruik maakte van een leaseauto vanaf 2015 gedurende vier jaren in ruil voor door haar ingeleverde overuren, die nu naar rato dienen te worden terugbetaald door [verzoekster] , omdat het dienstverband eerder eindigt. [verzoekster] heeft gemotiveerd betwist dat [verweerster] aanspraak kan maken op uitbetaling van overuren, aangezien partijen destijds een package deal waren overeengekomen, waarvan behalve de leaseauto nog andere zaken deel uitmaakten en waarbij [verweerster] afstand heeft gedaan van haar claim op overuren. Bovendien heeft [verweerster] het door haar gestelde saldo aan overuren onvoldoende onderbouwd. De kantonrechter is van oordeel dat onvoldoende is gesteld door [verweerster] , mede gelet op de gemotiveerde betwisting, dat afgesproken is tussen partijen dat de afspraak gold voor een periode van vier jaar en dat bij een eerdere beëindiging van de arbeidsrelatie, terugbetaling van overuren zou plaatsvinden. Bovendien volgt deze stelling van [verweerster] ook niet uit de door haar ondertekende verklaring die zij jegens Hoffmann heeft afgelegd. Met de beëindiging van de arbeidsrelatie wordt ook de package deal beëindigd, waarbij het - gezien de aan de ontbinding ten grondslig liggende feiten en omstandigheden - redelijk is dat de gevolgen van de beëindiging van de deal voor rekening en risico van [verweerster] komen. De kantonrechter zal het tegenverzoek, voor zover dat ziet op uitbetaling van de overuren, dan ook afwijzen. De verzochte eindafrekening als zodanig zal worden toegewezen op de wijze als in het dictum bepaald.

Ten aanzien van de verzochte vernietiging van het relatiebeding wordt als volgt overwogen. Blijkens de stellingen van partijen zijn zij het erover eens dat, hoewel in de titel van artikel 18 van de arbeidsovereenkomst wordt vermeld dat het een non-concurrentiebeding betreft, er gelet op de inhoud van het beding in feite sprake is van een relatiebeding (r.o. 2.2.). Dit relatiebeding wordt - evenals een concurrentiebeding - geacht onder de werking van artikel 7:653 BW te vallen, nu het [verweerster] beperkingen oplegt in de uitoefening van haar werk ten aanzien van bepaalde cliënten gedurende een bepaalde periode. Aangezien hiervoor is geoordeeld dat geen sprake is van ernstige verwijtbaarheid aan de zijde van de werkgever, is evenmin sprake van schadeplichtigheid van [verzoekster] en zal het verzoek voor zover dat gegrond is op artikel 7:653 lid 4 BW worden afgewezen. Ook een redelijke belangenafweging op grond van de subsidiair door [verweerster] aangevoerde grondslag van artikel 7:653 BW lid 3 kan niet leiden tot vernietiging van het relatiebeding. [verweerster] heeft onvoldoende onderbouwd dat zij onbillijk wordt benadeeld door handhaving van het relatiebeding. Daartoe wordt in aanmerking genomen dat [verweerster] niet heeft aangegeven waarom juist het niet kunnen benaderen van cliënten van [verzoekster] gedurende een periode van 12 maanden na beëindiging zo nadelig voor haar uitpakt, nu zij niet heeft gemotiveerd dat en waarom juist de contacten met die cliënten zo’n wezenlijk onderdeel van haar werk vormden, terwijl dit ook niet volgt uit de benaming van haar functie (Manager Interne Organisatie). De verzochte vernietiging van het relatiebeding zal dan ook worden afgewezen.

De kantonrechter acht de stelling van [verweerster] dat partijen (aanvankelijk) waren overeengekomen dat [verzoekster] de daadwerkelijk gemaakte advocaatkosten van [verweerster] zou betalen onvoldoende onderbouwd. Daartoe wordt in aanmerking genomen dat tegenover de enkele stelling van [verweerster] dat voornoemde afspraak was gemaakt, ter mondelinge behandeling de gang van zaken rond de vermeende afspraken over advocaatkosten door [verzoekster] uitdrukkelijk is betwist en toegelicht, niet alleen door [bestuurder A] maar ook door [C] , die een gedetailleerde toelichting heeft gegeven op voormelde gang van zaken. De verzochte vergoeding van de door [verweerster] gemaakte en te maken advocaatkosten zal dan ook worden afgewezen.

De door [verweerster] verzochte rectificatie en een daarmee verband houdende door [verzoekster] op te stellen namenlijst acht de kantonrechter onvoldoende bepaald om voor toewijzing in aanmerking te kunnen komen. Daartoe wordt overwogen dat, zoals hiervoor al is geoordeeld, niet is komen vast te staan dat [verzoekster] geruchten heeft verspreid omtrent betrokkenheid van [verweerster] bij de malversaties van [bestuurder B] . Niet valt in te zien derhalve, op welke grond [verzoekster] gehouden zou kunnen of moeten worden een rectificatie op te stellen.

Nu in deze beschikking al een beslissing wordt gegeven over het verzoek van [verzoekster] , is er geen reden meer om met toepassing van artikel 223 Rv een voorlopige voorziening te treffen. Een voorlopige voorziening op grond van dat artikel kan immers alleen worden getroffen voor de duur van het geding. De verzoeken van [verweerster] tot wedertewerkstelling en opschorting/schorsing van het relatiebeding zullen derhalve worden afgewezen.

De conclusie is dat de vorderingen van [verweerster] , behoudens die terzake van het verstrekken van een eindafrekening, zullen worden afgewezen.