Uitspraken

De vordering van [gezamenlijke eisers] jegens Oikos is primair gebaseerd op de stelling dat er sprake is van een toerekenbare tekortkoming aan de zijde van Oikos in de uitvoering van een overeenkomst. [gezamenlijke eisers] heeft deze stelling echter niet nader ingevuld. Zo kan niet worden beoordeeld wat de exacte inhoud van de overeenkomst was en op welk punt Oikos toerekenbaar heeft nagelaten te doen waartoe zij was gehouden. De enkele stelling dat er onvoldoende voorzorgsmaatregelen zijn getroffen om te voorkomen dat de wolven zouden aanvallen, is onvoldoende, zeker gelet op het feit dat de wolven zich op een afgesloten terrein bevonden en het juist de bedoeling van [eiser 2] en haar kinderen was om dit afgesloten terrein te betreden.

De subsidiaire grondslag, die [gezamenlijke eisers] heeft gebaseerd op artikel 6:179 BW in combinatie met artikel 6:181 BW, slaagt wel. Oikos was ten tijde van het voorval de bezitster van de wolven. Dat deze wolven in en door het incident schade hebben aangericht is niet betwist. Als bezitster van deze wolven is Oikos aansprakelijk voor deze schade, hetgeen evenmin is betwist. Dat deze aansprakelijkheid ontbreekt wegens een gebrek aan toerekenbaarheid is gesteld noch gebleken. Oikos is dan ook gehouden de schade die het gevolg is van de aanval door de wolven te vergoeden.

Ten aanzien van Delta Lloyd overweegt de rechtbank als volgt.

[gezamenlijke eisers] doet een beroep op artikel 7:954 BW. Deze bepaling houdt, kort samengevat, in dat de benadeelde bij een gebeurtenis de verzekeraar van de aansprakelijke rechtstreeks kan aanspreken, indien deze verzekeraar ten aanzien van de gebeurtenis waardoor het nadeel is ontstaan, een uitkering aan zijn verzekerde verschuldigd is. Deze bepaling schept aldus de mogelijkheid om rechtstreeks betaling van de verzekeraar te vorderen, op grond van een verbintenis tussen verzekerde (Oikos) en verzekeraar (Delta Lloyd). Het gaat aldus niet om een zelfstandige vordering van de benadeelde op de verzekeraar, maar om een vordering die afhankelijk is van de vraag of de verzekerde een vordering kan doen gelden op de verzekeraar.

De stelling van Delta Lloyd, inhoudende dat [gezamenlijke eisers] geen rechtstreeks vorderingsrecht heeft en dat zij daarom niet met [gezamenlijke eisers] de discussie hoeft aan te gaan omtrent de omvang en de uitleg van de verzekerde hoedanigheid van Oikos is onjuist. [gezamenlijke eisers] kan op grond van artikel 7:954 BW betaling van de uitkering vorderen en daarbij het standpunt innemen dat Delta Lloyd gehouden is over te gaan tot uitkering, waartegen Delta Lloyd zich kan verweren. Aldus dient in het geschil tussen [gezamenlijke eisers] en Delta Lloyd, anders dan Delta Lloyd meent, derhalve wél de vraag behandeld te worden of er sprake is van een dekking onder de verzekering. Tegelijk merkt Delta Lloyd terecht op dat artikel 7:954 BW geen grondslag biedt voor de stelling dat zij aansprakelijk is voor de geleden en te lijden schade. Nu voor die stelling ook overigens geen onderbouwing is gegeven zal het daarop betrekking hebbende gedeelte van de vordering worden afgewezen.

Daarmee is thans aan de orde de vraag of Delta Lloyd op grond van de aansprakelijkheidsverzekering gehouden is om tot vergoeding van de schade van [gezamenlijke eisers] over te gaan. Deze vraag moet ontkennend worden beantwoord, waartoe het volgende redengevend is.

De rechtbank stelt voorop dat het een verzekeraar vrijstaat om in de polisvoorwaarden de grenzen te omschrijven waarbinnen hij bereid is dekking te verlenen (vgl. HR 16 mei 2008, ECLI:NL:HR:2008:BC2793 Chubb/Europoint).

De in deze procedure gebleken feiten en omstandigheden geven geen aanleiding voor de overtuiging dat een aanval door wolven op mensen binnen een afgesloten terrein valt onder de dekking van de aansprakelijkheidsverzekering. Deze dekking wordt omschreven op het polisblad. Daarop staat als verzekerde hoedanigheid vermeld:

"Eigenaar/ exploitant van een thema-/familiepark inclusief biologische tuinen, theehuis/lunchroom, kinderboerderij alsmede wolvenopvang op een afgesloten terrein".

Aldus is nergens vermeld dat tot de verzekerde activiteiten tevens behoort het toelaten van bezoekers, waaronder kleine kinderen, tot een afgesloten gedeelte waar wolven leven. Integendeel, de meer rustieke aanduidingen van het verzekerde als "familiepark", "theehuis" en "kinderboerderij" doen ook niet het vermoeden rijzen dat een fysieke ontmoeting met wolven eveneens tot de reguliere en redelijkerwijs te verwachten activiteiten behoort.

Evenmin zijn er feiten of omstandigheden aangevoerd die er op duiden dat deze bedrijfsactiviteit (kort gezegd: oog in oog met de wolven) ooit is gemeld aan Delta Lloyd, laat staan dat Delta Lloyd daarvoor willens en wetens dekking heeft verleend of anderszins de verwachting is gewekt dat dekking hiervoor zou worden verleend.

Kortom, de bewoordingen van de polis, noch de wederzijds kenbare bedoeling van partijen biedt een aanknopingspunt voor de stelling dat het incident onder de dekking van de verzekering valt.

[gezamenlijke eisers] heeft voorts verzocht de kosten van de behandeling van dit verzoek (bedoeld zal zijn van de voorbereiding, indiening en behandeling van dit verzoek) te begroten, en Oikos en Delta Lloyd hoofdelijk te veroordelen tot betaling daarvan.

Ook als een verzoek op grond van artikel 1019w Rv wordt afgewezen, zoals in casu ten aanzien van Delta Lloyd, dient de rechtbank de kosten van deze deelgeschilprocedure aan de zijde van de benadeelde in beginsel te begroten op grond van artikel 1019aa Rv, tenzij de deelgeschilprocedure volstrekt onnodig of onterecht is ingesteld. Nu dat laatste ten aanzien van Oikos niet aan de orde is, zal de rechtbank de kosten begroten en zoals verzocht ten laste van Oikos doen komen. Nu de aansprakelijkstelling ten aanzien van Delta Lloyd in deze procedure wordt afgewezen, zullen de begrote kosten niet ten laste van Delta Lloyd worden gebracht.

De rechtbank zal de opgevoerde kosten enigszins matigen, als volgt. Tot en met het opsturen van het verzoekschrift heeft de gemachtigde bijna 13 uren aan deze zaak besteed. Aannemelijk is dat met het voorbereiden en bijwonen van de zitting nog eens 7 uren gemoeid zijn geweest. Aldus lijkt een urenaantal van 20 redelijk. Het gehanteerde uurtarief zal als enigszins royaal worden teruggebracht naar € 225,-- exclusief BTW en kosten.

Aldus bedraagt de begroting van de redelijke kosten een bedrag van (20 x ((225,-- + (0,06 + 0,21 =) 0,27 =)) € 285,75) € 5.715,-- aan salaris vermeerderd met een bedrag van € 288,-- aan griffierecht, zijnde in totaal € 6.003--,--.