Uitspraken

“Artikel 1 Aard van de belasting.

Onder de naam “afvalstoffenheffing” wordt een directe belasting geheven als bedoeld in artikel 15.33 van de Wet Milieubeheer (Stb. 1994,80).

Artikel 2 Belastbaar feit en belastingplicht.

1. De belasting wordt geheven van degene die in de gemeente gebruik maakt van een perceel ten aanzien waarvan ingevolge de artikelen 10.21 en 10.22 van de Wet milieubeheer een verplichting tot het inzamelen van huishoudelijke afvalstoffen geldt.

2. Voor de toepassing van het eerste lid wordt als gebruiker aangemerkt:

a. degene die naar de omstandigheden beoordeeld al dan niet krachtens eigendom, bezit, beperkt recht of persoonlijk recht gebruik maakt van het perceel;

b. ingeval een gedeelte van een perceel ten gebruike is afgestaan: degene die dat gedeelte ten gebruike heeft afgestaan.”

Artikel 3 Maatstaf van heffing en belastingtarief.

1. De belasting bedraagt per perceel per belastingjaar:

1. indien dat perceel op 1 januari van het belastingjaar of, indien de belastingplicht aanvangt in de loop van het belastingjaar bij aanvang van de belastingplicht, wordt gebruikt door twee of meer personen € 341,16

2. (…)”

8. De rechtbank overweegt dat zij voor de uitleg van het criterium "gebruik" aansluiting zoekt bij de in het kader van de gebruikersbelasting OZB gewezen jurisprudentie. In het arrest van de Hoge Raad van 6 januari 2012, nr. 10/02780, ECLI:NL:HR:2012:BV0250, overweegt de Hoge Raad:"3.3. Het middel dat zich tegen dit oordeel richt, slaagt. Als gebruiker van een onroerende zaak in de zin van artikel 220, aanhef en letter a, van de Gemeentewet kan worden aangemerkt degene die de zaak metterdaad bezigt ter bevrediging van zijn behoeften (vgl. HR 7 oktober 1998, nr. 33767, LJN AA2318, BNB 1999/5).". Hieruit volgt dat de Hoge Raad “gebruik” definieert als metterdaad bezigen ter bevrediging van de eigen behoeften. Het voorgaande betekent naar het oordeel van de rechtbank dat voor gebruik in de zin van de afvalstoffenheffing sprake dient te zijn van het metterdaad bezigen van een perceel ter bevrediging van zijn eigen behoeften. De enkele omstandigheid dat het perceel aan eiseres - als eigenaar - ter beschikking staat, is gelet op het voorgaande op zichzelf onvoldoende om eiseres als gebruiker in voormelde zin te kunnen aanmerken (vgl. voormeld arrest HR 6 januari 2012). In zoverre faalt de stelling van verweerder.

9. Indien en voor zover verweerder stelt dat hij eiseres heeft aangeslagen voor de afvalstoffenheffing omdat – volgens verweerder – sprake zou zijn van de ter beschikking stelling van een perceel door eiseres voor volgtijdig gebruik, overweegt de rechtbank als volgt.

10. In artikel 15.33, tweede lid, onderdeel c, van de Wet MB is de gebruiksfictie opgenomen op grond waarvan eiseres, indien zij haar perceel voor volgtijdig gebruik ter beschikking stelt, als gebruiker en dus als belastingplichtige kan worden aangemerkt. Naar het oordeel van de rechtbank staat de omstandigheid dat in de onder 7. genoemde Verordening deze gebruiksfictie niet expliciet is opgenomen, op zichzelf niet aan de aanslag in de weg, omdat voor de afvalstoffenheffing de verhuurder van een perceel dat telkens voor betrekkelijk korte perioden pleegt te worden verhuurd, (feitelijk) gebruik maakt van dat perceel (vgl. HR 1 december 1999, nr. 34 301, ECLI:NL:HR:1999:AA3389) en dus als “gebruiker” kan worden aangemerkt. Naar het oordeel van de rechtbank moet het bij ter beschikking stellen voor volgtijdig gebruik, in geval van verhuur, gaan om verhuur van een perceel voor telkens betrekkelijk korte perioden.

11. De rechtbank is echter van oordeel dat eiseres in het onderhavige geval niet kan worden aangemerkt als degene die in de onder 10. bedoelde zin op 1 januari van het belastingjaar (2014) het appartement gebruikte. Dit volgt uit de huurovereenkomst tussen eiseres en [X B.V.] (zie 1.2.). Deze overeenkomst brengt immers mee dat niet eiseres het appartement gebruikte, doch [X B.V.] in het kader van haar café/restaurant en hotelbedrijf. Gelet op de aard van de overeenkomst is geen sprake van het voor betrekkelijk korte perioden verhuren aan derden. Dat voor de verhuur van het appartement geen afzonderlijke huurovereenkomst tussen eiseres (verhuurder) en [X B.V.] (huurder) is opgemaakt, maakt dit niet anders. Door eiseres is immers onweersproken gesteld dat het appartement samen met het hotel voor een vaste huur aan [X B.V.] wordt verhuurd. De onderverhuur van het appartement door [X B.V.] voor eigen rekening en risico aan derden, uit hoofde van de huurovereenkomst door haar aangegaan met eiseres, moet naar het oordeel van de rechtbank worden aangemerkt als het ter beschikking stellen van het appartement aan die derden door [X B.V.] en niet door eiseres (vgl. HR 7 februari 2001, nr. 35865, ECLI:NL:HR:2001:AA9843).

12. De beroepsgrond van eiseres dat zij niet als gebruiker in de zin van de Verordening kan worden aangemerkt slaagt. Het voorgaande houdt in dat de overige stellingen van partijen geen bespreking meer behoeven.

13. Het beroep inzake de aanslag afvalstoffenheffing is gegrond. De rechtbank vernietigt de uitspraak op bezwaar en de aanslag afvalstoffenheffing.

14. Omdat de rechtbank het beroep gegrond verklaart, bepaalt de rechtbank dat verweerder aan eiseres het door haar betaalde griffierecht vergoedt.

15. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiseres in de beroepsfase gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 992 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 496 en een wegingsfactor 1).

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de dag van verzending daarvan hoger beroep worden ingesteld bij het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden.