Uitspraken

Gesteld noch gebleken is dat het verzoek verband houdt met één van de opzegverboden van artikel 7:670 BW of met enig ander verbod tot opzegging van de arbeidsovereenkomst.

Het gaat in deze zaak om de vraag of de arbeidsovereenkomst tussen partijen moet worden ontbonden. In geval van ontbinding moet ook worden beoordeeld of [verweerder] aanspraak kan maken op een transitievergoeding en of hem daarbij een billijke vergoeding dient te worden toegekend.

De kantonrechter stelt voorop dat uit artikel 7:669 lid 1 BW volgt dat de arbeidsovereenkomst alleen kan worden ontbonden indien daar een redelijke grond voor is en herplaatsing van de werknemer binnen een redelijke termijn niet mogelijk is of niet in de rede ligt. In artikel 7:669 lid 3 BW is nader omschreven wat onder een redelijke grond moet worden verstaan. Bij regeling van de Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid van 23 april 2015 (Stcrt. 2015/12685) zijn daarvoor nadere regels gesteld (Ontslagregeling).

Ferwerda voert aan dat de redelijke grond voor ontbinding primair is gelegen in verwijtbaar handelen van [verweerder] , zodanig dat van Ferwerda als werkgever in redelijkheid niet kan worden gevergd de arbeidsovereenkomst te laten voortduren. Ferwerda voert daartoe kort gezegd aan dat [verweerder] onrust veroorzaakte op de werkvloer en structureel en bewust het gezag van zijn leidinggevenden ondermijnde. Naar het oordeel van de kantonrechter leveren de door Ferwerda in dit verband naar voren gebrachte feiten en omstandigheden onvoldoende redelijke grond voor ontbinding op. Daartoe wordt het volgende overwogen.

De kantonrechter stelt allereerst vast dat [verweerder] ruim 7 jaar werkzaam is voor Ferwerda. De kantonrechter stelt voorts vast dat onweersproken vaststaat dat [verweerder] tijdens zijn dienstverband een aantal malen is aangesproken op zijn functioneren, laatstelijk in juni en augustus 2015. Hetgeen destijds is besproken heeft Ferwerda neergelegd in de gespreksverslagen van 26 juni 2015 en 21 augustus 2015. Hoewel [verweerder] deze verslagen niet voor akkoord heeft getekend, betwist hij niet dat hetgeen is opgenomen in de verslagen ook daadwerkelijk met hem is besproken. In deze procedure zal dan ook worden uitgegaan van de inhoud van voornoemde verslagen, waaruit volgt dat Ferwerda kritiek heeft geuit op het veelvuldig praten van [verweerder] tussen de stellingen, het veelvuldig kijken op zijn smartphone, zijn snelheid van werken en zijn negatieve (werk)houding. [verweerder] heeft te kennen gegeven zich niet (geheel) te herkennen in de geuite kritiek en daarbij kanttekeningen geplaatst. Hij heeft echter in zijn verweerschrift toegegeven in de desbetreffende periode wel wat minder gemotiveerd te zijn geweest en ook dat hij heeft getracht zijn werktempo wat te verhogen. Hieruit volgt dat [verweerder] onderkent dat zijn functioneren en (werk)houding te wensen over heeft gelaten. Daarvan zal de kantonrechter in deze procedure dan ook uitgaan.

Vastgesteld kan echter worden dat Ferwerda het disfunctioneren en gedrag van [verweerder] kennelijk niet zo ernstig heeft geacht dat dit aanleiding was om formele maatregelen jegens hem te nemen, zoals bijvoorbeeld het geven van een officiële waarschuwing. Blijkens haar e-mailbericht van 15 september 2015 achtte Ferwerda het voldoende om te volstaan met het uitspreken van de verwachting dat [verweerder] de gevoerde gesprekken serieus neemt en de besproken onderwerpen doorvoert in zijn functioneren. Uit niets blijkt dat, zoals Ferwerda stelt, [verweerder] vanwege zijn gedrag is overgeplaatst naar Sneek. Ter ondersteuning van haar standpunt dat [verweerder] al langere tijd, samen met [naam] en [naam] , onrust veroorzaakte op de werkvloer en gezagsondermijnend gedrag vertoonde en dat dit na zijn op non-actiefstelling ernstiger bleek dan altijd gedacht, heeft Ferwerda verklaringen van een aantal collega's en leidinggevenden ( [naam] , [naam] en [naam] ) van [verweerder] overgelegd. Aan deze verklaringen gaat de kantonrechter voorbij. Nog daargelaten dat niet altijd duidelijk is op wie van deze drie werknemers de verklaringen precies betrekking hebben, zijn de verklaringen door [verweerder] gemotiveerd weersproken. Voorts weegt mee dat de verklaringen door Ferwerda zijn opgesteld aan de hand van één op één gesprekken met werknemers nadat [verweerder] op non-actief is gesteld en dat het hier gaat om verklaringen van personen die ten opzichte van Ferwerda in een afhankelijke positie verkeren. Bij de waarde van deze verklaringen kunnen dan ook vraagtekens worden geplaatst, ook al omdat de betreffende leidinggevenden het thans zo verwijtbaar geoordeelde gedrag eerder kennelijk niet zo ernstig achtten dat zij [verweerder] daarop - naast hetgeen ter sprake is gekomen in juni 2015 en op 21 augustus 2015 - uitdrukkelijk formeel of informeel hebben aangesproken. Dat blijkt in ieder geval uit niets. Gelet op het voorgaande moet het er dan ook voor worden gehouden dat [verweerder] weliswaar geen modelwerknemer was, maar dat zijn functioneren en/of (werk)houding niet zodanig problematisch waren dat dit Ferwerda noopte tot het nemen van arbeidsrechtelijke maatregelen.

Voorts stelt de kantonrechter vast dat [verweerder] - overigens net als [naam] - de juistheid van het verslag dat is opgemaakt van het gesprek dat hij en [naam] op 4 september 2015 hebben gehad met Van Dort en Van der Veen over hun gesprek met [naam] op 2 september 2015, gemotiveerd heeft betwist. Hij heeft het gespreksverslag naar zijn zeggen om die reden ook niet ondertekend. Het is dus niet duidelijk wat precies tijdens dit gesprek (en het gesprek met [naam] ) door [naam] en [verweerder] is gezegd en in welke context, maar dit acht de kantonrechter in het kader van het onderhavige verzoek ook niet van doorslaggevend belang. Maar zelfs als - veronderstellenderwijs - wordt uitgegaan van de juistheid van hetgeen in het gespreksverslag is neergelegd, kan Ferwerda niet worden gevolgd in haar stelling dat daaruit, in samenhang bezien met de brief die Ferwerda op 7 oktober 2015 heeft ontvangen, geen andere conclusie kan worden getrokken dan dat [verweerder] het gezag van zijn leidinggevenden structureel en bewust ondermijnde, reeds omdat [verweerder] met betrekking tot bedoelde brief naar het oordeel van de kantonrechter niet verwijtbaar heeft gehandeld. De kantonrechter overweegt dienaangaande als volgt.

Voorop wordt gesteld dat een werkgever gerechtigd is om gebruik te maken van cameratoezicht op de werkvloer, mits daarbij is voldaan aan de voorwaarden die voortvloeien uit de Wet bescherming persoonsgegevens (Wbp), de Wet op de ondernemingsraden (WOR) en het Wetboek van Strafrecht (de artikelen 139f en 441b). Ook moet rekening gehouden worden met de algemene normstelling van het goed werkgeverschap (artikel 7:611 BW). In zijn algemeenheid vloeit uit deze wetgeving voort dat een werkgever een gerechtvaardigd belang moet hebben voor het cameratoezicht en dat het cameratoezicht noodzakelijk is, zoals bijvoorbeeld het stoppen van schadetoebrengend handelen. Hieraan is wel de voorwaarde verbonden dat de werkgever het bedrijfsbelang moet afwegen tegen het privacybelang van medewerkers (en klanten) en dat de inbreuk op de privacy zo klein mogelijk moet zijn. Ook mag de werkgever de beelden niet langer bewaren dan noodzakelijk is. De Autoriteit Persoonsgegevens geeft op haar website aan dat in dit kader als uitgangspunt geldt dat beelden niet langer dan vier weken bewaard mogen worden, tenzij hiervoor een goede reden is. Verder geldt dat de ondernemingsraad ingevolge de WOR instemmingsrecht heeft over een besluit om personeelsvolgsystemen (waaronder camera's) te plaatsen. Daarnaast dient de aanwezigheid van camera's op duidelijke wijze kenbaar te zijn gemaakt. Voor het gebruik van verborgen camera's geldt bovendien aanvullend dat deze alleen mogen worden ingezet als uiterste redmiddel en dat het cameratoezicht tijdelijk is. Voorts dienen de werknemers vooraf op duidelijke wijze in kennis te zijn gesteld van de mogelijkheid dat een verborgen camera zou kunnen worden gebruikt en dient de werkgever zijn werknemers achteraf te informeren over het gebruik van de verborgen camera’s. Verder geldt dat de werkgever het verborgen cameratoezicht vooraf dient te melden bij de Autoriteit Persoonsgegevens en een voorafgaand onderzoek dient aan te vragen. De Autoriteit toetst dan of het gebruik van de verborgen camera voldoet aan de wettelijke vereisten.

Vast staat dat Ferwerda op 7 oktober 2015 een brief heeft ontvangen over het gebruik van cameratoezicht in haar vestiging te Leeuwarden en dat deze brief de directe aanleiding is geweest voor de non-actiefstelling van [verweerder] en het onderhavige ontbindingsverzoek. Anders dan Ferwerda stelt, is de brief geen anonieme brief, nu bij de brief 17 verklaringen zijn gevoegd van werknemers die daarop hun naam en handtekening hebben gezet. Het betreft naar het oordeel van de kantonrechter qua inhoud een keurige brief waarin concrete zorgen en bezwaren worden geuit jegens de directie van Ferwerda over het gebruik van (verborgen) camera's door Ferwerda. Als goed werkgever dient Ferwerda op de hoogte te zijn van alle regels die voor het gebruik van cameratoezicht op de werkvloer gelden. Ferwerda had dan ook moeten weten, althans behoren te weten, dat zij niet (geheel) heeft voldaan aan die regels.

De kantonrechter wijst er bijvoorbeeld op dat onweersproken vaststaat dat Ferwerda het cameratoezicht niet ter instemming heeft voorgelegd aan een ondernemingsraad. Ferwerda kan zich er in dit verband niet achter verschuilen dat zij geen ondernemingsraad heeft, nu een onderneming in Nederland met meer dan 50 werknemers verplicht is om die te hebben en Ferwerda (kennelijk ook al geruime tijd) ruim boven dit aantal zit. Ferwerda heeft ter zitting wel aangevoerd dat zij in het verleden heeft gepeild bij haar werknemers en dat er geen bereidheid was van werknemers om lid te worden van een ondernemingsraad, maar dit verweer getuigt naar het oordeel van de kantonrechter niet van voldoende inspanning van de zijde van de werkgever en wordt om die reden verworpen. Ferwerda heeft desgevraagd immers erkend ook geen concrete activiteiten te hebben ontplooid om haar werknemers voor een lidmaatschap te enthousiasmeren of cursussen of trainingen te hebben aangeboden aan mogelijk geïnteresseerde werknemers om hen over de streep te trekken. Bovendien heeft [naam] desgevraagd ter zitting verklaard dat hem wel eens werd gevraagd door werknemers waarom er geen ondernemingsraad was en dat hij dan aangaf dat werknemers die dat wilden zich ook vooral moesten realiseren dat daar niet alleen rechten, maar ook verplichtingen aan vast zaten. Naar het oordeel van de kantonrechter getuigt dit alles niet van een vergaande inspanning van een werkgever om aan zijn verplichtingen onder de WOR te voldoen, hetgeen van een werkgever met de omvang van Ferwerda zeker verwacht mag worden. Voorts heeft Ferwerda in het ontbreken van een ondernemingsraad kennelijk ook geen aanleiding gezien om, vóórdat tot het inzetten van (verborgen) camera's werd besloten, in een bijeenkomst met haar personeel over haar voornemen te spreken, dit voornemen toe te lichten en de mening van het personeel daarover te peilen, alvorens de (verborgen) camera's te plaatsen. Ook dit acht de kantonrechter verwijtbaar.

Voorts staat als onweersproken vast dat Ferwerda het verborgen cameratoezicht niet heeft gemeld bij de Autoriteit Persoonsgegevens. Ferwerda had zich er derhalve van bewust moeten zijn dat de brief een terecht punt aansneed. Gelet hierop had de brief voor haar dan ook aanleiding moeten zijn om (alsnog) een open en eerlijk gesprek met alle medewerkers aan te gaan, waarin zij hun zorgen konden uiten over het cameratoezicht en waarin Ferwerda openheid van zaken gaf. Maar ook los hiervan lag het voor de hand dat Ferwerda in de brief aanleiding zou zien om met de ondertekenaars van de brief in gesprek te gaan, nu het een alleszins redelijke brief betreft. De kantonrechter acht het onbegrijpelijk dat de directie van Ferwerda in plaats daarvan de brief louter heeft gezien als een aanval op haar gezag en direct allerlei medewerkers daarover is gaan ondervragen om te achterhalen wie de brief had geschreven en wie de brief had gepost. De kantonrechter acht het in het geheel niet relevant wie van de werknemers de brief heeft geschreven of gepost en wie de handtekeningen heeft verzameld. De brief heeft wellicht een wat onhandige benoeming van het onderwerp (aansprakelijkstelling schending cameratoezicht), maar is zogezegd verder een keurige brief waarmee een terecht punt van zorg werd aangesneden. Kennelijk zagen de betrokken werknemers dit als de enige manier om deze zorgen en bezwaren te uiten, nadat eerdere zorgen waren genegeerd of gebagatelliseerd. Hier wreekt zich ook dat het gebruik van cameratoezicht nimmer is voorgelegd aan een ondernemingsraad.

Dat het cameratoezicht binnen Ferwerda eerder in alle openheid met het personeel is besproken en dat het personeel zich daarin volledig kon vinden, zoals Ferwerda stelt, blijkt uit niets. Veelzeggend acht de kantonrechter in dit verband dat [naam] in reactie op de vondst van de verborgen camera op 24 april 2015, zo hij ter zitting heeft toegegeven, tegen degenen die hierover boos waren en erover met hem in gesprek wilden heeft gezegd "ik kots van jullie". Dit wijst er naar het oordeel van de kantonrechter niet bepaald op dat binnen Ferwerda een klimaat bestond waarin het personeel vrijelijk haar kritiek op het cameratoezicht (of anderszins) kon uiten. De daarop volgende kantinebijeenkomst heeft kennelijk ook niet alle bezwaren van het personeel kunnen wegnemen. Dit acht de kantonrechter ook niet onbegrijpelijk, aangezien ter zitting bleek dat er nog tal van vragen bestonden bij [verweerder] (en zijn collega's [naam] en [naam] ) over het cameratoezicht. Zo heeft de directie pas ter zitting bevestigd dat er na de laatste ontdekking thans geen verborgen camera’s meer hangen bij Ferwerda.

Vastgesteld kan worden dat het standpunt van Ferwerda dat de brief een aanval op de directie behelst, in feite enkel is gestoeld op niet geconcretiseerde vermoedens. Met name wordt door Ferwerda in dit kader veel waarde gehecht aan het feit dat de bovenste getekende verklaring bij de brief afkomstig was van [naam] , terwijl deze tegenover haar heeft verklaard dat [naam] hem had verzekerd dat zijn verklaring niet zou worden gebruikt. [naam] heeft dit echter weersproken en er zijn verder geen concrete, verifieerbare gegevens die het relaas van [naam] ondersteunen, zodat niet valt in te zien waarom Ferwerda hierin desondanks het ultieme bewijs ziet dat de brief in weerwil van haar redelijke inhoud niets meer behelst dan een volgende stap van [verweerder] (en zijn collega's [naam] en [naam] ) om het gezag van de leiding van Ferwerda te ondermijnen.

Bepaald ongepast acht de kantonrechter vervolgens de (wijze van) ondervraging die is gevolgd op de brief. De vermeende initiatiefnemers van de brief - [naam] , [naam] en [verweerder] - zijn één voor één opgeroepen voor een gesprek met de voltallige directie en twee leidinggevenden. Dit riekt naar een vorm van intimidatie en past niet in het verwijt dat hen wordt gemaakt, namelijk dat zij een brief hebben gestuurd waarin zij in nette bewoordingen aangeven moeite te hebben met het cameratoezicht binnen Ferwerda. Het feit dat [verweerder] betrokken zou zijn bij het opzetten en posten van de brief en/of het verzamelen van handtekeningen, is dat - zo uit het vorenoverwogene volgt - al evenmin. De kantonrechter kan dan ook tot geen andere conclusie komen dan dat de non-actiefstelling van [verweerder] een onnodige en overtrokken reactie is geweest, die onmiskenbaar een diffamerende werking heeft, vooral omdat Ferwerda het kennelijk ook nodig vond om [verweerder] "naar buiten te begeleiden" alsof hij een ernstig vergrijp had begaan. De kantonrechter acht dit een nodeloos kwetsende wijze van handelen. Ferwerda heeft aldus doende ernstig verwijtbaar jegens [verweerder] gehandeld.

Ferwerda heeft subsidiair de verstoorde arbeidsverhouding, zoals bepaald in artikel 7:669 lid 3 onderdeel g, BW als ontbindingsgrond aangevoerd.

De kantonrechter stelt vast dat [verweerder] , ondanks zijn primair verweer tot afwijzing van het verzoek, desgevraagd ter zitting heeft erkend dat de handelswijze van Ferwerda een zodanig geestelijke impact op hem heeft gehad dat wat hem betreft inmiddels sprake is van een onherstelbaar verstoorde de arbeidsverhouding. Ook ziet [verweerder] geen mogelijkheden meer voor herplaatsing, bijvoorbeeld op een andere vestiging van Ferwerda, nu de verstoring volgens hem niet de relatie met collega's, maar de relatie met de directie van Ferwerda betreft.

Dit brengt de kantonrechter tot het volgende oordeel. Nu (ook) [verweerder] heeft erkend dat de arbeidsverhouding verstoord is, en partijen het erover eens zijn dat die verstoring onherstelbaar is en herplaatsing van [verweerder] niet meer mogelijk moet worden geacht, zal de kantonrechter het subsidiaire verzoek van Ferwerda toewijzen en de arbeidsovereenkomst ontbinden. Gelet op de standpunten van partijen is daarmee immers sprake van een redelijke grond voor ontbinding als bedoeld in artikel 7:671b lid 1, onderdeel a, BW, in verbinding met artikel 7:669 lid 3, onderdeel g, BW, en is er geen mogelijkheid tot herplaatsing van de werknemer.

Echter, de kantonrechter is voorts van oordeel dat de verstoring van de arbeidsrelatie geheel of grotendeels op het conto van Ferwerda dient te worden geschreven en dat haar hiervan een ernstig verwijt kan worden gemaakt, zoals ook voortvloeit uit hetgeen hiervoor is overwogen. Ferwerda heeft de zaak nodeloos opgeklopt, laten escaleren en op geen enkele wijze getoond daarbij ook mede de afweging te hebben gemaakt wat de (praktische en emotionele) gevolgen van haar handelen zouden zijn op [verweerder] , noch zich afgevraagd of zij misschien op een minder vergaande wijze de ergernissen die kennelijk bij haar bestonden over [verweerder] , ter sprake kon brengen. Ook ter zitting heeft Ferwerda er geen blijkt van gegeven zich te realiseren dat de gang van zaken zoals die is gelopen na de ontvangst van de brief op 7 oktober 2015 toch echt geen pas gaf. Desgevraagd gaf Ferwerda aan dat zij, ook na het horen van de verhalen van de werknemers, achter haar handelswijze bleef staan omdat de werksfeer sinds de op non-actief stelling van de betreffende werknemers aanzienlijk was verbeterd.

Dit brengt mee dat de arbeidsovereenkomst met toepassing van artikel 7:671b lid 8, onderdeel a, BW wordt ontbonden per 1 mei 2016. Dat is de datum waarop de arbeidsovereenkomst bij regelmatige opzegging zou zijn geëindigd. Als de ontbinding het gevolg is van ernstig verwijtbaar handelen van de werkgever, behoeft de proceduretijd immers niet in mindering te worden gebracht en daarvan is naar het oordeel van de kantonrechter, gezien het hiervoor overwogene, sprake.

Uit artikel 7:673 lid 1 BW volgt dat Ferwerda onder de gegeven omstandigheden aan [verweerder] een transitievergoeding is verschuldigd. [verweerder] heeft de hoogte van de transitievergoeding berekend op € 5.134,38 bruto. Ferwerda heeft dat bedrag cijfermatig niet weersproken, zodat dat bedrag toewijsbaar is.

Tevens ziet de kantonrechter aanleiding om aan [verweerder] een billijke vergoeding toe te kennen, nu de ontbinding van de arbeidsovereenkomst het gevolg is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van Ferwerda. Ter zake van de hoogte van de toe te kennen billijke vergoeding overweegt de kantonrechter het volgende. Uit de wetsgeschiedenis volgt dat de hoogte van de billijke vergoeding - naar haar aard - in relatie moet staan tot het ernstig verwijtbare handelen of nalaten van de werkgever, en niet tot de gevolgen van het ontslag voor de werknemer (zie: Kamerstukken II, 2013-2014, 33 818, nr. 7, pag. 80-81). Als ontslag het gevolg is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever, dan dient de werknemer hiervoor volgens die wetsgeschiedenis te worden gecompenseerd, ook om dergelijk handelen of nalaten van de werkgever te voorkomen. In de billijke vergoeding ligt volgens het kabinet uitdrukkelijk níet het criterium besloten of het ontslag redelijk is mede in het licht van de gevolgen van het ontslag voor de werknemer en de door de werkgever getroffen voorzieningen om deze gevolgen te ondervangen (het 'gevolgencriterium'), omdat deze elementen al geacht worden te zijn verdisconteerd in de transitievergoeding (zie: Kamerstukken II, 2013-2014, 33 818, nr. 4, pag. 61).

Uit het bovenstaande volgt dat de (hoogte van de) billijke vergoeding ook niet wordt afgeleid van de hoogte van de transitievergoeding, in die zin dat er een bepaalde vermenigvuldigingsfactor dient te worden toegepast op de transitievergoeding om tot een billijke vergoeding te komen (zoals door [verweerder] gevorderd). De hoogte van een billijke vergoeding dient niet te worden bepaald aan de hand van een formule, maar dient per geval te worden bepaald op een wijze die en op het niveau dat aansluit bij de uitzonderlijke omstandigheden van het geval, waarbij criteria als loon en lengte van het dienstverband in beginsel geen rol hoeven te spelen. De kantonrechter betrekt bij de bepaling van de billijke vergoeding wat hiervoor over het (ernstig verwijtbaar) handelen van Ferwerda is overwogen ter zake van de gebeurtenissen rondom het plaatsen van de camera's en haar reacties op de brief van 7 oktober 2015, zoals het feit dat de wijze waarop Ferwerda tot het plaatsen van camera's is overgegaan in strijd is met de daarvoor geldende regelgeving, dat Ferwerda, toen daarover terecht vragen kwamen van haar werknemers, daar in eerste instantie al niet op juiste wijze mee om is gegaan, dat Ferwerda vervolgens, toen de brief van 7 oktober 2015 arriveerde, niet alsnog heeft willen inzien dat zij de regels had overtreden en haar best heeft gedaan om de onrust die daardoor ontstaan was te doen verdwijnen, maar dat zij daarentegen met grote vasthoudendheid haar frustraties over de gang van zaken uitstrooide over haar werknemers, meer in het bijzonder [verweerder] en zijn collega's [naam] en [naam] , die zij kennelijk als de aanstichters van al het kwaad zag. Ook weegt de daarop volgende onterechte schorsing van [verweerder] zwaar mee, inclusief het onder escorte de deur wijzen, alsmede het feit dat Ferwerda daarbij ook nog, zonder gegronde redenen, aangaf op zoek te zullen gaan naar 'eventuele andere onrechtmatige gedragingen' van [verweerder] . Dit alles moet de nodige emotionele gevolgen hebben gehad op [verweerder] .

[verweerder] heeft aan billijke vergoeding een bedrag van zo’n € 10.000,-- gevorderd. Onder normale omstandigheden zou dit met zich brengen dat de kantonrechter niet meer dan dat toewijst. In dit geval is naar het oordeel van de kantonrechter echter sprake van de bijzondere omstandigheid dat in de zaak van de collega van [verweerder] , [naam] - wiens zaak gelijktijdig met de zaak van [verweerder] is behandeld en waarbij [naam] is bijgestaan door een andere gemachtigde - een billijke vergoeding van € 15.000,-- is toegekend. De kantonrechter is van oordeel dat de omstandigheden in de zaken van [verweerder] en [naam] zeer veel overeenkomsten vertonen, terwijl de betreffende werknemers bovendien van min of meer dezelfde leeftijd zijn, dezelfde functies vervullen en ook een praktisch even lang dienstverband hebben bij Ferwerda. De onderlinge verschillen zijn daarmee verwaarloosbaar klein. Dat maakt dat het adagium 'gelijke monniken, gelijke kappen' hier meer gewicht in de schaal dient te leggen dan het enkele gegeven dat hun verschillende gemachtigden verschillende bedragen aan billijke vergoeding hebben gevorderd. Ook weegt voor de kantonrechter mee dat de wetgever de bepaling van de hoogte van de billijke vergoeding expliciet aan de rechter heeft willen voorbehouden. Nu de kantonrechter in de zaak betreffende [naam] bij beschikking van heden heeft geoordeeld dat, alle omstandigheden in aanmerking genomen, aldaar een billijke vergoeding van € 15.000,-- aan de werknemer wordt toegekend, wordt de aan [verweerder] toe te kennen billijke vergoeding eveneens op € 15.000,-- bruto vastgesteld.

Nu aan de ontbinding een vergoeding wordt verbonden, zal Ferwerda gelet op artikel 7:686a lid 6 BW in de gelegenheid worden gesteld om het verzoek in te trekken binnen de hierna genoemde termijn.

Gelet op de uitkomst van de zaak, is de kantonrechter van oordeel dat de proceskosten voor rekening van Ferwerda komen, ook in het geval zij besluit tot intrekking van het verzoek. De proceskosten worden aan de zijde van [verweerder] tot aan deze uitspraak vastgesteld op € 600,-- aan salaris gemachtigde.