Uitspraken

1.6

Bij brief, gedateerd 3 september 2014, heeft verweerder onder meer het volgende aan eiseres geschreven:

1.7

Bij brief, gedateerd 26 september 2014, heeft eiseres onder meer het volgende aan verweerder geschreven:

1.8

Verweerder heeft op grond van artikel 52a, eerste lid, van de AWR een informatiebeschikking, gedagtekend 29 oktober 2014, vastgesteld. Daarin staat onder meer het volgende vermeld:

- inkomstenbelasting over de jaren 2009, 2010, 2011 en 2012;

- betalingen en ontvangsten via uw bankrekening(en):

- aan- en verkopen vervoermiddelen;

- gebruikskosten ververvoermiddelen;

- levensonderhoud;

1.9

Eiseres heeft géén bezwaar gemaakt tegen de informatiebeschikking.

1.10

Eiseres heeft over het jaar 2011 aangifte IB/PVV gedaan naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 7.195. De aanslag IB/PVV 2011, gedagtekend 12 december 2014, is opgelegd conform die aangifte.

1.11

Eiseres heeft over het jaar 2012 aangifte IB/PVV gedaan naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 4.537. De aanslag IB/PVV 2012, gedagtekend 23 december 2015, is opgelegd conform die aangifte.

1.12

Bij brief, gedateerd 4 december 2014 (hersteld bij brief, gedagtekend 17 december 2014), heeft verweerder aan eiseres onder meer het volgende geschreven:

1.13

In de brief, gedateerd 19 december 2014, heeft verweerder zijn voornemen tot het opleggen van navorderingsaanslagen toegelicht. Met betrekking tot de vergrijpboetes staat daarin onder meer het volgende vermeld:

1.14.

Bij brief, gedateerd 15 januari 2015, heeft verweerder onder meer het volgende aan eiseres geschreven:

1.15

Op de navorderingsaanslagen IB/PVV 2009 en 2010 staan vergrijpboetes vermeld van respectievelijk € 12.498 en € 10.843. In de toelichting op de betreffende aanslagbiljetten staat onder meer het volgende:

1.16

Bij bezwaarschriften, alle gedateerd 11 maart 2015, heeft eiseres bezwaar gemaakt tegen de aan haar opgelegde navorderingsaanslagen IB/PVV 2009 tot en met 2012 en ZVW 2009 tot en met 2011.

1.17

Verweerder heeft de gemachtigde van eiseres bij brief, gedateerd 2 juni 2015, verzocht informatie te verstrekken. Verweerder heeft dit verzoek bij brief, gedateerd 10 juli 2015, herhaald. Vervolgens heeft verweerder bij brief, gedateerd 18 augustus 2015, de gemachtigde van eiseres een vooraankondiging van de uitspraak op bezwaar gezonden. De gemachtigde van eiseres heeft op géén van deze brieven gereageerd.

1.18

Bij uitspraken op bezwaar, alle gedateerd 24 september 2015, heeft verweerder de onder 1.15 genoemde bezwaren van eiseres ongegrond verklaard.

1.19

Bij brief, gedateerd 25 september 2015, heeft de gemachtigde van eiseres een door [administratiebureau] opgesteld overzicht van kasstortingen en betalingen vanaf de bankrekening aan verweerder gezonden.

2009		2010		2011		2012
Naam	Bedrag	Naam	Bedrag	Naam	Bedrag	Naam	Bedrag
[naam]	1.525	[naam]	3.365	[naam]	4.920	[naam]	3.530
[eiseres]	9.667	[eiseres]	9.610	[eiseres]	3.047	[eiseres]	5.870
[naam]	10.310	[naam]	10.670	[naam]	9.933	[naam]	10.675
[naam]	5.618	[naam]	6.845	[naam]	4.995	[naam]	3.465
[ex-partner eiseres]	19.625	[ex-partner eiseres]	5.250	[ex-partner eiseres]	1.380	[ex-partner eiseres]	410
Totaal	46.745	Totaal	35.740	Totaal	24.275	Totaal	23.950
[eiseres]	9.667	[eiseres]	9.610	[eiseres]	3.047	[eiseres]	5.870

2.1

In geschil is het antwoord op de vraag of verweerder de navorderingsaanslagen IB/PVV 2009 tot en met 2012 en ZVW 2009 tot en met 2011, de bijbehorende beschikkingen heffings- dan wel belastingrente en vergrijpboetes, terecht en tot de juiste bedragen heeft opgelegd.

2.2

Ter zitting heeft verweerder zijn eerder ingenomen standpunt dat eiseres over de jaren 2009 en 2010 niet de vereiste aangiftes IB/PVV en ZVW heeft gedaan, laten varen.

4.1

De rechtbank ziet zich eerst voor de vraag gesteld waar de informatiebeschikking (zie 1.8) betrekking op heeft. Uit de aanhef van de informatiebeschikking volgt dat deze (in algemene termen) ziet op de inkomstenbelasting over de jaren 2009 tot en met 2012, maar daarbij geen enkele op te leggen aanslag concreet benoemt. Verweerder heeft ter zitting desgevraagd verklaard dat het specifiek gaat om de navorderingsaanslagen IB/PVV 2009 en 2010 en de (definitieve) aanslagen IB/PVV 2011 en 2012. De rechtbank constateert aan de hand van de stukken van het geding (zie 1.12) dat verweerder bij het vaststellen van de aanslagen IB/PVV 2011 en 2012 ten onrechte niet met alle volgens hem belastbare feiten en omstandigheden rekening heeft gehouden en daarom, naar de rechtbank begrijpt met toepassing van de zogenoemde ‘misslag-jurisprudentie’ (zie onder meer Hoge Raad 17 oktober 1990, ECLI:NL:HR:1990:ZC4417, BNB 1991/118), is overgegaan tot het opleggen van navorderingsaanslagen over de jaren 2011 en 2012. De informatiebeschikking ziet daardoor naar het oordeel van de rechtbank tevens op deze navorderingsaanslagen.

4.2

De rechtbank overweegt dat in de informatiebeschikking niet staat vermeld dat deze ziet op de navorderingsaanslagen ZVW 2009 tot en met 2011. Daarom gaat de rechtbank er vanuit dat verweerder ten aanzien van die navorderingsaanslagen geen informatie-beschikking heeft genomen. Dat, zoals verweerder ter zitting heeft verklaard, de navorderingsaanslagen ZVW de aanslagen IB volgen, doet daar niet aan af.

4.3

Het voorgaande leidt de rechtbank tot de conclusie dat de informatiebeschikking betrekking heeft op de navorderingsaanslagen IB/PVV 2009 tot en met 2012.

5.1

De vraag waar de rechtbank zich vervolgens voor ziet gesteld, is wat de reikwijdte is van de informatiebeschikking. Verweerder heeft in dat verband ter zitting toegelicht dat de geschonden informatieverplichting ziet op zijn vragenbrief aan eiseres, gedateerd 3 september 2014 (zie 1.6), die eiseres bij brief, gedateerd 26 september 2014 (zie 1.7), onvolledig heeft beantwoord.

5.2

De rechtbank stelt voorop dat, nu de informatiebeschikking onherroepelijk is geworden, in deze procedure de rechtmatigheid van het informatieverzoek van verweerder niet meer ter discussie kan worden gesteld (vgl. Hoge Raad 10 februari 2017, ECLI:NL:HR: 2017:130). De rechtbank overweegt verder dat verweerder in zijn brief, gedateerd 3 september 2014, uitsluitend om informatie heeft gevraagd over de kasstortingen. Daarmee vallen de overige correcties, te weten ter zake van de aan- en verkopen en de gebruikskosten van vervoermiddelen en de kosten van levenshoud, naar het oordeel van de rechtbank niet onder de reikwijdte van de informatiebeschikking.

5.3

De rechtbank overweegt verder dat eiseres in haar brief, gedateerd 26 september 2014, in het geheel geen inzicht heeft gegeven in (het karakter van) de kasstortingen. Evenmin heeft zij bewijsstukken overgelegd waaruit bleek dat zij de kasstortingen heeft aangewend ten behoeve van betalingen namens derden. Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiseres met haar brief, gedateerd 26 september 2014, dan ook niet in voldoende mate voldaan aan het verzoek om informatie over de kasstortingen. Evenmin heeft eiseres, na ontvangst van de informatiebeschikking, contact opgenomen met de inspecteur om een termijn af te spreken waarbinnen zij alsnog aan haar informatieverplichting zou voldoen (zie 1.8). Voormelde schending van de informatieplicht is van zodanig gewicht dat deze de zware sanctie van omkering en verzwaring van de bewijslast rechtvaardigt. De rechtbank komt tot dit oordeel gelet op de totale omvang van de kasstortingen, het beperkte inzicht dat eiseres de inspecteur heeft gegeven in de kennelijk door haar ondervonden moeilijkheden bij het in kaart brengen van de kasstortingen en de omstandigheid dat eiseres in voormelde brief in het geheel geen inzicht heeft gegeven in de herkomst daarvan, terwijl dit in de beroepsfase wél (deels) mogelijk is gebleken (zie 1.19). (Vgl. Hoge Raad 10 februari 2017, ECLI:NL:HR:2017:130).

6. Omkering van de bewijslast neemt niet weg dat verweerder de navorderingsaanslagen IB/PVV 2009 tot en met 2012, daar waar het gaat om het op basis van de kasstortingen vastgestelde resultaat uit overige werkzaamheden, moet baseren op een redelijke (niet-willekeurige) schatting (zie Hoge Raad 31 mei 2013, ECLI:NL:HR:2013:BX7184).

7. Verweerder heeft zich op het standpunt gesteld dat de navorderingsaanslagen IB/PVV 2009 tot en met 2012 niet te hoog zijn. Ter onderbouwing van die stelling heeft verweerder verwezen naar de berekening zoals die (onder andere) in de informatiebeschikking is te vinden. Ter zitting heeft verweerder toegelicht dat hij niet over informatie beschikt over (de huur van) de loods en de daarmee verband houdende betalingen (zie 1.3) en dat aan enkel de omschrijving op de betreffende bankrekeningafschriften geen betekenis kan worden toegekend.

Verweerder heeft desgevraagd ook nog verklaard dat hij geen nader onderzoek heeft gedaan naar (de begunstigde van) het bankrekeningnummer waarnaar eiseres in totaal dertien keer het bedrag van € 1.750 heeft overgemaakt.

8. Eiseres heeft het standpunt van verweerder betwist door te verwijzen naar het door [administratiebureau] opgestelde overzicht (1.19). Ter zitting heeft zij daaraan toegevoegd dat het belangrijkste verschil met de berekening van verweerder verband houdt met de betalingen ten behoeve van haar ex-schoonvader, [naam] , betreffende (de huur van) de loods.

9.1

De rechtbank overweegt als volgt. Tijdens het gesprek tussen partijen op 1 september 2014 kwam al aan de orde dat een loods werd gehuurd (zie 1.5). Verder komen op de bankrekeningafschriften diverse betalingen van € 1.750 voor met omschrijvingen die duiden op huur, terwijl uit dezelfde afschriften volgt dat kort voor elk van deze betalingen een bedrag van vergelijkbare omvang werd gestort (zie 1.3). Feitelijk is eiseres dan ook (nagenoeg) niet verrijkt door de betreffende transacties. Daar komt bij dat verweerder in het geheel geen onderzoek heeft verricht naar het rekeningnummer waarnaar eiseres in totaal dertien keer het bedrag van € 1.750 heeft overgemaakt, terwijl wel (derden)onderzoek is gedaan naar andere betalingen en uitgaven van eiseres. Nu het gaat om een, mede gerelateerd aan het totaal, aanzienlijke correctie mocht dit wel van verweerder worden verwacht. Dat geldt te meer nu een eenvoudig onderzoek al de nodige opheldering, zo niet de gewenste duidelijkheid had kunnen verschaffen. Voorgaande feiten en omstandigheden, in onderlinge samenhang bezien, leiden de rechtbank dan ook tot het oordeel dat niet gezegd kan worden dat de schatting niet naar willekeur is vastgesteld. Daarmee is geen sprake van een redelijke schatting in de onder 6. bedoelde zin en acht de rechtbank het onredelijk om (de stortingen voorafgaand aan) de betalingen met de omschrijvingen “huur [naam] ” en " [naam] huur hoogezand" als belastbaar inkomen van eiseres aan te merken. Dit leidt in zoverre tot een neerwaartse correctie van het door verweerder vastgestelde resultaat uit overige werkzaamheden van:

- 2009 van € 17.500 (10 x € 1.750);

- 2010 van € 5.250 (3 x € 1.750).

9.2

Naar het oordeel van de rechtbank is de schatting van het op basis van de kasstortingen vastgestelde resultaat uit overige werkzaamheden voor het overige niet onredelijk. Eiseres heeft met wat zij heeft aangevoerd, naar het oordeel van de rechtbank voorts niet overtuigend aangetoond dat zij tot de betreffende bedragen geen belastbare inkomsten uit een werkzaamheid zou hebben genoten, en dus evenmin dat de navorderingsaanslagen IB/PVV 2009 tot en met 2012 in zoverre onjuist zijn.

10. Het door verweerder vastgestelde resultaat uit overige werkzaamheden van eiseres dat verband houdt met de aan- en verkopen en de gebruikskosten van vervoermiddelen en de kosten van levensonderhoud, valt niet onder de reikwijdte van de informatiebeschikking (zie 5.3). Dat betekent dat voor zover de door verweerder opgelegde navorderingsaanslagen IB/PVV 2009 tot en met 2012 hierop zijn gebaseerd, op verweerder de normale de stelplicht rust en - bij gemotiveerde betwisting - de bewijslast (zie ook 2.2). In dat kader overweegt de rechtbank het volgende.

11. Verweerder ontleent zijn vermoeden dat eiseres extra inkomsten moet hebben genoten aan het feit dat haar salaris voor haar schoonmaakwerkzaamheden op haar bankrekening werd overgemaakt (zie 1.1), maar zij desondanks geen gebruikskosten voor de auto van de betreffende rekening heeft voldaan, noch betalingen voor de kosten van haar levensonderhoud. Verweerder gaat er verder vanuit dat eiseres de aankoop van de Volkswagen Polo in zowel 2010 als 2011 eveneens moet hebben betaald van deze extra inkomsten.

12. Eiseres heeft het standpunt van verweerder weersproken. Zij heeft ter zitting aangevoerd dat zij altijd bij vrienden of familie at en dat haar koelkast altijd leeg was. Verder heeft zij opgemerkt dat haar ex-partner de Volkswagen Polo's voor haar heeft betaald, mede omdat hij het belangrijk vond dat zij hun dochter veilig kon vervoeren. Omdat de verhouding met haar ex-partner inmiddels verstoord is geraakt en van onderling contact geen sprake meer is, heeft zij hem echter niet om een betaalbewijs kunnen vragen, aldus eiseres.

13.1

Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder aan de op hem rustende bewijslast voldaan waar het gaat om inkomsten die genoten moeten zijn om de kosten van levensonderhoud van eiseres te dekken. De enkele stelling dat eiseres - kort samengevat - nooit boodschappen deed en altijd elders at, acht de rechtbank van onvoldoende gewicht om het gerezen vermoeden te ontzenuwen en aldus tot een ander oordeel te komen. Hetzelfde geldt voor de gebruikskosten van de auto, nu eiseres tijdens het gesprek met verweerder heeft verklaard deze zelf te voldoen (zie 1.5), terwijl dat niet uit haar bankrekening-afschriften blijkt en zij evenmin heeft toegelicht hoe deze betalingen feitelijk verliepen. Het voorgaande betekent dat verweerder aannemelijk heeft gemaakt dat tot deze bedragen belastbare inkomsten zijn genoten.

13.2

Ten aanzien van de aanschaf van de auto’s overweegt de rechtbank als volgt. Verweerder heeft gesteld dat eiseres de aanschaf van de Volkswagen Polo's heeft voldaan uit andere inkomsten dan haar salaris. Tijdens het gesprek op 1 september 2014 heeft eiseres die stelling echter al gemotiveerd weersproken. Ter zitting heeft zij deze betwisting herhaald en toegelicht, waarmee zij het vermoeden van verweerder afdoende heeft ontzenuwd omdat de door verweerder geschetste zaken daardoor redelijkerwijs moeten worden betwijfeld. Gelet hierop had het op de weg van verweerder gelegen zijn standpunt nader te onderbouwen en nu hij dit heeft nagelaten heeft verweerder niet voldaan aan de op hem rustende bewijslast. Dit leidt ertoe dat de rechtbank ervan uitgaat dat eiseres de met de aankoop van de Volkswagen Polo in 2010 en 2011 gepaard gaande betalingen van respectievelijk € 6.999 en € 8.040 (zie 1.8) niet zelf heeft voldaan, althans dat verweerder niet aannemelijk heeft gemaakt dat daar tegenover inkomsten hebben gestaan die eiseres heeft genoten. Gelet hierop zal de rechtbank het door verweerder gestelde resultaat uit overige werkzaamheden dat met voormelde bedragen verband houdt (zie 1.8), buiten beschouwing laten.

14. Op grond van al het voorgaande is het beroep gericht tegen de uitspraak op bezwaar betreffende de navorderingsaanslag IB/PVV 2012 ongegrond, en betreffende de navorderingsaanslagen IB/PVV 2009 tot en met 2011 gegrond. De rechtbank stelt de belastbare inkomens uit werk en woning van eiseres vast op de volgende bedragen:

- 2009: € 30.509, te weten: € 10.054 (zie 1.1) + € 37.955 (zie 1.8) - € 17.500 (zie 9.1);

- 2010: € 26.249, te weten: € 8.989 (zie 1.1) + € 29.509 (zie 1.8) - € 5.250 (zie 9.1) - € 6.999

(zie 13.2).

- 2011: € 24.343, te weten: € 7.195 (zie 1.1) + € 25.188 (zie 1.8) - € 8.040 (zie 13.2).

De boetebeschikkingen bij de navorderingsaanslagen IB/PVV 2009 tot en met 2012

15. De rechtbank stelt vast dat aan eiseres is meegedeeld dat ter zake de navorderingsaanslagen IB/PVV 2009 en 2010 verzuim- én vergrijpboetes zouden worden opgelegd. Op de betreffende aanslagbiljetten staan echter alleen vergrijpboetes vermeld. Ook in de toelichtingen op de aangiftebiljetten wordt uitsluitend verduidelijkt waarom verweerder vergrijpboetes heeft opgelegd (zie 1.15). Het voorgaande leidt de rechtbank tot het oordeel dat door verweerder bij de navorderingsaanslagen IB/PVV 2009 en 2010 geen verzuimboetebeschikkingen zijn vastgesteld. Dat volgens verweerder de bedragen voor de verzuim- en vergrijpboetes bij elkaar zijn opgeteld en onder de noemer vergrijpboete op de aanslagbiljetten staan vermeld, en eiseres dit mogelijk ook zo heeft begrepen, maakt dat niet anders.

16. Op grond van 67e van de AWR kan de inspecteur met betrekking tot een belasting welke bij wege van aanslag wordt geheven aan een belastingplichtige een vergrijpboete opleggen, indien het aan diens opzet of grove schuld is te wijten dat de aanslag tot een te laag bedrag is vastgesteld of anderszins te weinig belasting is geheven, een vergrijpboete opleggen. In de gegeven situatie heeft verweerder van die mogelijkheid gebruik gemaakt.

Volgens verweerder is er in de belastingjaren 2009 en 2010 primair sprake van opzet aan de zijde van eiseres en subsidiair van grove schuld. Met betrekking tot de belastingjaren 2011 en 2012 heeft verweerder uitsluitend bepleit dat eiseres opzettelijk heeft gehandeld.

17. Eiseres heeft het standpunt van verweerder weersproken. Volgens eiseres heeft zij op geen enkele manier verwijtbaar gehandeld, zodat haar ten onrechte vergrijpboetes zijn opgelegd.

18.1

Met betrekking tot de belastingjaren 2009 en 2010 overweegt de rechtbank dat op verweerder de stelplicht rust en - bij gemotiveerde betwisting - de bewijslast, van de feiten en omstandigheden waaruit volgt dat het primair aan opzet (dus willens en wetens) of subsidiair grove schuld (een in laakbaarheid aan opzet grenzende mate van verwijtbaarheid en mede grove onachtzaamheid, (zeer) laakbare slordigheid of ernstige nalatigheid) van eiseres is te wijten dat de aanslagen IB/PVV 2009 en 2010 tot te lage bedragen zijn vastgesteld of anderszins te weinig belasting is geheven.

18.2

Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder niet aan deze stelplicht en bewijslast voldaan. Verweerder heeft volstaan met een opsomming van de feitelijke gang van zaken, te weten dat eiseres geen administratie aangaande de stortingen en bijbehorende betalingen van haar bankrekening heeft gevoerd en zij (in de ogen van verweerder) ook onvoldoende heeft meegewerkt aan het verschaffen van informatie op dat punt. Feiten en omstandigheden waaruit kan worden afgeleid dat de wil van eiseres op enige manier er op was gericht dat de aanslagen tot te lage bedragen zouden worden vastgesteld, dan wel anderszins te weinig belasting zou worden geheven, heeft verweerder echter niet gesteld. Evenmin heeft verweerder feiten en omstandigheden aangedragen waaruit zou volgen dat eiseres die gevolgen bewust op de koop toe zou hebben genomen (voorwaardelijk opzet).

18.3

Met betrekking tot de belastingjaren 2011 en 2012 rust op verweerder de stelplicht en - bij gemotiveerde betwisting - de bewijslast, van de feiten en omstandigheden waaruit volgt dat het aan opzet (dus willens en wetens) van eiseres is te wijten dat de betreffende aanslagen IB/PVV tot te lage bedragen zijn vastgesteld of anderszins te weinig belasting is geheven. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder ook met betrekking tot de oplegging van de vergrijpboetes over de belastingjaren 2011 en 2012 volstaan met een opsomming van de feitelijke gang van zaken. Verweerder heeft - kort gezegd - benoemd dat eiseres ten aanzien van de herkomst van de stortingen niets heeft vastgelegd en dat zij volgens verweerder onvoldoende heeft meegewerkt aan het verschaffen van informatie ter zake. Onder verwijzing naar wat de rechtbank onder 18.2 heeft overwogen, is de rechtbank van oordeel dat verweerder geen feiten en omstandigheden heeft aangedragen waaruit kan worden afgeleid dat eiseres' wil erop was gericht dat te weinig belasting zou worden geheven of dat zij dat gevolg bewust op de koop zou hebben toegenomen.

19. Het voorgaande leidt tot de conclusie dat de beroepen gericht tegen de bij de navorderingsaanslagen IB/PVV 2009 tot en met 2012 gegeven boetebeschikkingen gegrond zijn.

20. De rechtbank stelt voorop dat de navorderingsaanslagen ZVW in beginsel de navorderingsaanslagen IB/PVV volgen. In de gegeven situatie geldt dit echter niet onverkort, nu verweerder met betrekking tot de navorderingsaanslagen ZVW 2009 tot en met 2011 geen informatiebeschikking heeft genomen (zie 4.4). Dit betekent dat waar de rechtbank ter zake van de navorderingsaanslagen IB/PVV 2009 tot en met 2011 de kasstortingen heeft beoordeeld met inachtneming van omkering en verzwaring van de bewijslast (zie 5.3), verweerder de juistheid van de opgelegde navorderingsaanslagen ZVW 2009 tot en met 2011 in zoverre aan de hand van de normale regels van stelplicht en bewijslast aannemelijk moet maken.

21. In dat verband heeft verweerder gesteld dat de kasstortingen op de bankrekening van eiseres die niet kunnen worden verklaard, moeten worden aangemerkt als resultaat uit overige werkzaamheden. Ter onderbouwing van dat standpunt heeft verweerder verwezen naar de berekening zoals die is opgenomen in onder meer de informatiebeschikking.

22. Eiseres heeft het standpunt van verweerder gemotiveerd weersproken aan de hand van het door [administratiebureau] opgestelde overzicht (zie 1.19).

23.1

De rechtbank overweegt het volgende. Uit het onder 22. bedoelde overzicht volgt dat eiseres een groot deel van de kasstortingen kan toewijzen aan specifieke personen, maar dat dit in 2009, 2010 en 2011 niet geldt voor respectievelijk een bedrag van € 9.667, € 9.610 en € 3.047. Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiseres het door verweerder gestelde resultaat uit overige werkzaamheden, verband houdende met de kasstortingen, gemotiveerd weersproken en heeft eiseres daarmee ten dele voldoende tegenbewijs heeft geleverd.

23.2

Voor wat betreft alle overige correcties, die de rechtbank hiervoor al heeft beoordeeld aan de hand van de normale regels van stelplicht en bewijslast, zal de rechtbank uitgaan van wat zij heeft overwogen en beslist aangaande de navorderingsaanslagen IB/PVV 2009 tot en met 2011 (zie 10 tot en met 14).

23.3

Op grond van al het vorenstaande stelt de rechtbank stelt de bijdrage-inkomens als bedoeld in artikel 49, derde lid, van de ZVW van eiseres vast op de volgende bedragen:

- 2009: € 15.425 te weten: € 9.667 (zie 23.1) + € 828 (zie 1.8) + € 4.930 (zie 1.8);

- 2010: € 15.839, te weten: € 9.610 (zie 23.1) + € 821 (zie 1.8) + € 5.408 (zie 1.8);

- 2011: € 9.384, te weten: € 3.047 (zie 23.1) + € 855 (zie 1.8) + € 5.482 (zie 1.8).

24. De beroepen worden geacht mede betrekking te hebben op de heffings- en belastingrente. Eiseres heeft geen zelfstandige gronden tegen de in rekening gebrachte heffings- en belastingrente aangevoerd. Nu de met de beschikkingen heffingsrente samenhangende navorderingsaanslagen IB/PVV 2009 tot en met 2011 en ZVW 2009 tot en met 2011 zullen worden verminderd, verstaat de rechtbank dat verweerder de bedragen van de heffingsrente dienovereenkomstig zal verminderen.

25. Omdat de rechtbank de beroepen inzake de jaren 2009 tot en met 2011, alsmede het beroep inzake de boetebeschikking over 2012 gegrond verklaart, bepaalt de rechtbank dat verweerder aan eiseres het door haar betaalde griffierecht van € 180 (4 x € 45) vergoedt.

26.1

De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiseres gemaakte proceskosten. Onder verwijzing naar artikel 8:75, tweede lid, van de Algemene wet bestuursrecht beschouwt de rechtbank deze zeven zaken vanwege hun samenhang als één zaak voor de proceskostenveroordeling. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 1.485 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 495 en een wegingsfactor 1 voor het gewicht van de zaak en een wegingsfactor 1,5 wegens samenhang). Dit is € 212,14 per zaak.

26.2

Overeenkomstig het bepaalde in artikel 8:75, tweede lid, van de Awb is verweerder, nu aan eiseres een toevoeging is verleend, gehouden dit bedrag aan de rechtsbijstandverlener (eiseres' gemachtigde) te betalen.