Uitspraken

De kantonrechter acht allereerst het spoedeisend belang bij zowel de vorderingen van FNV als de werknemers voldoende gegeven. Hoewel [gedaagde] heeft erkend dat het spoedeisend belang ten aanzien van de vorderingen van FNV gegeven is, heeft zij betwist dat dit het geval is bij de werknemers aangezien zij hun loon doorbetaald krijgen.

De kantonrechter volgt dit verweer van [gedaagde] niet. Nu vast staat dat werknemers - anders dan voorheen steeds het geval was - thans geen overwerkvergoeding meer ontvangen en zij voldoende aannemelijk hebben gemaakt zij vanwege het niet ontvangen daarvan in betalingsproblemen komen, is naar het oordeel van de kantonrechter voldoende aannemelijk geworden dat de werknemers een spoedeisend belang bij hun vorderingen hebben. De kantonrechter gaat daarom over tot een inhoudelijke beoordeling en zal de vorderingen van FNV en de werknemers achtereenvolgens bespreken.

De vorderingen van FNV

de vordering onder I: de urenstaten en salarisstroken

de vordering onder II: de schadevergoeding

Nu uit het voorgaande volgt dat [gedaagde] in strijd met de CAO niet (tijdig) de juiste urenverantwoordingsstaten heeft overgelegd en daarmee ook vast staat dat zij niet heeft voldaan aan het in dit verband door FNV gedane verzoek (zoals verwoord in de brief van

8 november 2016 (samengevat weergegeven in r.o. 2.6.) is de kantonrechter met FNV van oordeel dat uit artikel 78 CAO (lid 1.a. en c. CAO jo artikel 15 en 16 Wet CAO) volgt dat [gedaagde] jegens FNV schadeplichtig is. Nu uit het voorgaande volgt dat [gedaagde] met het niet overleggen van de juiste urenverantwoordingsstaten niet heeft voldaan aan de naleving van de CAO en zijn schadeplichtigheid hieruit voortvloeit, gaat zijn beroep op lid 1.f. van artikel 78 CAO waarin is bepaald dat er geen controle van artikel 26 CAO plaats zal vinden indien de werkgever in de 12 maanden voorafgaand reeds door één van de werknemersorganisaties op CAO-naleving is gecontroleerd, naar voorshands oordeel van de kantonrechter niet op. Omdat hiervoor is overwogen dat de kantonrechter niet de gehele vordering onder I. zal toewijzen, ziet hij aanleiding de door FNV gevorderde schadevergoeding te matigen tot een bedrag van € 5.000,00. Dit bedrag zal worden toegewezen.

de vordering onder III: beloning conform CAO

De kantonrechter acht hiervoor ten eerste redengevend dat vast staat dat

[gedaagde] voor 90% aandeelhouder is van de Poolse vennootschap en het voldoende aannemelijk is geworden dat [gedaagde] ook de zeggenschap in deze vennootschap heeft.

Ook de stelling ter zitting van de directeur van [gedaagde] dat hij naar aanleiding van een aan hem gerapporteerde diefstal door een Poolse werknemer van 2500 pallets daar naar toe is gegaan om - zoals de kantonrechter begrijpt - hierover te praten dan wel dit uit te zoeken, ondersteunt dit. Uit de door FNV overgelegde planlijsten en vrachtbrieven van de betreffende vennootschappen waarop [gedaagde] als vervoerder staat vermeld, is verder voldoende aannemelijk geworden dat de aansturing van de buitenlandse vennootschappen vanuit Emmen - en daarmee vanuit [gedaagde] - plaatsvindt. Dat er een directe link met [gedaagde] (Nederland) is, blijkt ook uit de door FNV overgelegde afdruk van de op de Moldaafse website gepubliceerde vacature waarop de contactgegevens (telefoonnummer, fax, e-mail en website) van [gedaagde] (Nederland) staan vermeld. Uit een door FNV overgelegde afdruk van de Poolse website blijkt dat dit ook voor deze vennootschap het geval is nu hierop eveneens een verwijzing staat vermeld naar [gedaagde] (Nederland). Dat de buitenlandse vennootschappen in het licht van het voorgaande als een verlengstuk van [gedaagde] moeten worden gezien, is daarmee naar het oordeel van de kantonrechter voldoende aannemelijk geworden.

Het verweer van [gedaagde] aangaande haar Poolse vestiging maakt dit vooralsnog niet anders. Anders dan [gedaagde] heeft aangevoerd, acht de kantonrechter de door FNV overgelegde vertaling van een verklaring van een Poolse werknemer hierbij van belang.

In deze verklaring staat onder meer vermeld: “Ik was werkzaam bij het bedrijf [gedaagde] Trans Holland. De planning kreeg ik uit Nederland. Ik kreeg een basisloon van 1300,- PLN- plus een dagvergoeding (onkostenvergoeding) van 55,- euro per etmaal. De werkzaamheden startte en eindigde ik in Nederland-Emmen. Mijn diensten betroffen grotendeels klanten uit Scandinavië (…)Naar mijn werk werd ik gebracht met een firmabusje; ik ben nooit bij [gedaagde] (onleesbaar) in Polen geweest. (…)”. Hoewel [gedaagde] ter zitting heeft aangevoerd dat deze specifieke Poolse werknemer de hiervoor genoemde diefstal heeft verricht en aangevoerd heeft dat de verklaring daarom uit wrok is gedaan, wordt deze verklaring ondersteund met voorgaande door FNV geleverde onderbouwingen waaruit naar voorshands oordeel van de kantonrechter de zeggenschap en aansturing vanuit [gedaagde] (Nederland) in en van de buitenlandse vennootschappen blijkt. Nu bovendien zowel de exacte data van de diefstal als van de verklaring niet bekend zijn, staat in het kader van dit kort geding hoe dan ook niet vast of de verklaring van de Poolse werknemer inderdaad daadwerkelijk na de aangifte van de diefstal is opgemaakt, zoals door [gedaagde] aangevoerd.

de vordering onder VII: de rusttijd conform de Rij- en rusttijdenverordening:

De kantonrechter stelt vast dat uit artikel 4 sub h van de Rij- en rusttijdenverordening volgt dat de "wekelijkse rusttijd" een periode van ten minste 45 uur omvat en deze wekelijkse rusttijd onder voorwaarden verkort kan worden tot 24 uur. Zoals door FNV ook geschetst volgt uit artikel 8 van de verordening dat een bestuurder de dagelijkse en wekelijkse rusttijden moet nemen. In lid 8 is opgenomen dat "wanneer een bestuurder dit zo verkiest, "dagelijkse rusttijden en verkorte wekelijkse rusttijden" buiten de standplaats in een voertuig worden doorgebracht indien dit voor iedere bestuurder behoorlijke slaapfaciliteiten biedt en het voertuig stilstaat". Met FNV is de kantonrechter van oordeel dat hieruit volgt dat dit niet het geval is voor de in acht te nemen hiervoor genoemde "wekelijkse rusttijd" van 45 uur. [gedaagde] heeft ook niet ontkend dat deze bepaling in acht dient te worden genomen. Dat dit nu niet (altijd) gebeurd, heeft FNV naar voorshands oordeel van de kantonrechter voldoende aannemelijk gemaakt. Niet alleen hebben de heer [medewerker FNV] van FNV en werknemer [eiser 1] ter zitting verklaard dat de buitenlandse chauffeurs de 45 uur rust gewoonlijk in de vrachtwagen doorbrengen en zij altijd op de parkeerplaatsen te vinden zijn, maar heeft ook de ter zitting gehoorde informant de heer [netwerker] (een netwerker van een organisatie gelieerd aan FNV) verklaard dat hiervan sprake is. Uit zijn verklaring blijkt dat hij chauffeurs van diverse vrachtwagens op de parkeerplaatsen van IKEA over dit onderwerp heeft ondervraagd en zij hem allemaal hebben verklaard "weken tot maanden" van huis te zijn en niet één chauffeur hem heeft aangegeven dat hij in het weekend thuis is. De door FNV overgelegde tekst uit een vacature van [gedaagde] waarin als werkschema "drie maanden werk en rust een maand (thuis)" staat vermeld, ondersteunt deze verklaringen naar voorshands oordeel van de kantonrechter. De betwisting van [gedaagde] ter zitting en haar stelling dat de desbetreffende werknemers hun rust nemen in hun thuisland dan wel in de plaats waar hun standplaats is, doet hier vooralsnog niet aan af. Hieruit blijkt in het kader van dit kort geding onvoldoende dat de chauffeurs de rusttijd niet daadwerkelijk in het voertuig doorbrengen, zoals door FNV gesteld, en dat is in strijd is met de verordening.

De kantonrechter acht deze vordering van FNV op grond van het voorgaande dan ook toewijsbaar, inclusief de dwangsom die zal worden gemaximeerd zoals in de beslissing te bepalen. De kantonrechter merkt naar aanleiding van het verweer van [gedaagde] ten overvloede nog op dat indien zij er zorg voor draagt dat de Rij- en rusttijdenverordening op een deugdelijke manier wordt nagekomen, dit tot gevolg heeft dat de dwangsommen niet verbeurd zullen worden.

De vorderingen van de werknemers

De vorderingen onder IV, V en VI: de overwerkvergoeding:

De werknemers stellen dat [gedaagde] onrechtmatig jegens hen handelt c.q. niet handelt zoals een goed werkgever betaamt. De werknemers stellen dat een internationaal chauffeur gemiddeld genomen meer dan 40 uur per week werkt en zij als

internationaal chauffeur ook afhankelijk zijn van deze overwerkuren. De werknemers stellen dat zij vanaf het begin van hun dienstverbanden stelselmatig voor meer dan 40 uur werden ingedeeld, maar sinds januari 2016 (veel) minder ingezet worden, terwijl andere werknemers wel overuren maken en er ook voldoende werk bij [gedaagde] is. De werknemers hebben de indruk dat hun bemoeienis met FNV om tot goede naleving van de CAO te komen hiermee te maken heeft en het niet inzetten van hen een bewuste keuze dan wel strategie van [gedaagde] is. Werknemers wijzen op de analogie van artikel 7:610b BW en stellen dat het niet werken van de overuren in de risicosfeer van [gedaagde] ligt. Werknemers vorderen daarom betaling van het gemiddeld aantal overuren en verwijzen ter onderbouwing van de door hun gevorderde bedragen naar door hen overgelegde berekeningen van FNV.

De kantonrechter acht de vorderingen van de werknemers toewijsbaar en overweegt hiertoe het volgende. [gedaagde] heeft niet betwist dat de werknemers voor 1 januari 2016 stelselmatig overuren maakten en dit sinds 1 januari 2016 in mindere mate dan voorheen het geval is geweest en zij hiervoor thans in het geheel niet meer worden opgeroepen.

Het verweer van [gedaagde] dat de reden hiervoor is dat er geen overwerk meer is, gaat naar voorlopig oordeel van de kantonrechter niet op aangezien uit de door [gedaagde] zelf overgelegde loonstroken van andere werknemers blijkt dat deze op dit moment structureel worden ingezet om overuren te maken. FNV heeft verder weersproken dat zij met [gedaagde] ten aanzien van de werknemers afspraken heeft gemaakt die erop neerkomen dat zij thans voor 40 uur zouden worden ingezet, zoals door [gedaagde] gesteld. Rekening houdend met de algemeen aanvaarde normen van goed werkgeverschap (van artikel 7:611 BW), is de kantonrechter gelet op het voorgaande vooralsnog van oordeel dat [gedaagde] door de werknemers anders dan voorheen en anders dan haar andere werknemers niet (meer) in te zetten voor het maken van overuren, niet handelt zoals een goed werkgever betaamt.

De kantonrechter gaat er daarbij voorshands van uit dat het maken van overuren kennelijk gebruikelijk is in het bedrijf van [gedaagde] . De vorderingen van de werknemers tot betaling van de door hen berekende overuren zullen dan ook op die grondslag worden toegewezen zoals in de beslissing te bepalen. Nu [gedaagde] haar verweer aangaande de berekeningen van FNV niet nader heeft geconcretiseerd, zij had daar tenminste berekeningen tegenover moeten zetten, gaat de kantonrechter aan dat verweer voorbij en zal hij in het kader van dit kort geding uitgaan van de juistheid van deze berekeningen die bij dagvaarding ook zijn onderbouwd met salarisspecificaties. De kantonrechter acht de gevorderde wettelijke verhoging ex artikel 7:625 BW en wettelijke rente over deze posten eveneens toewijsbaar, met dien verstande dat de wettelijke verhoging gelet op de omstandigheden zal worden gematigd tot 25%.