Uitspraken

Tot de gedingstukken behoort een op naam van [B] gestelde naheffingsaanslag KSB voor het jaar 2007 tot een bedrag van € 9.655. Verder behoort tot de gedingstukken een op naam van [B] gesteld naheffingsaanslag KSB voor het jaar 2008 tot een bedrag van € 23.188. De naheffingsaanslagen zijn gedagtekend op 26 januari 2011.

Tot de gedingstukken behoort een overzicht van de pokerwinsten van [C] ( [C] ). Dit overzicht heeft betrekking op de periode 2007 tot en met juli 2010. Volgens dit overzicht bedraagt voor het jaar 2007 de totale winst € 7.194. Voor de periode januari tot en met oktober 2008 bedraagt de totale winst € 175.100. Deze als totale winst vermelde bedragen betreffen het saldo van de prijzen minus de inzetten.

In zijn bezwaarschrift van 15 november 2011, onder meer gericht tegen de naheffingsaanslag KSB voor de jaren 2007 en de eerste naheffingsaanslag KSB voor het jaar 2008, schrijft eiser dat hij deelnemer is aan de “zgn. Fiscale Pokerprocedure”. In zijn brief van 30 januari 2012 schrijft verweerder in reactie hierop: “In ons telefoongesprek van 28 december 2011 hebt u mij – desgevraagd – gezegd dat u daarmee bedoelt dat u wil dat ik wacht met het doen van uitspraak op de bezwaarschriften totdat de rechter in hoogste instantie heeft beslist in de proefprocedure(s).”.

2. In geschil is het antwoord op de vraag of de heffing van KSB beperkt dient te blijven tot 29% van het door eiser in de desbetreffende perioden (2007 en januari tot en met oktober 2008) behaalde saldo van prijzen minus de inzetten wegens strijd met

a. artikel 1 van het Eerste Protocol bij het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM);

b. het vertrouwensbeginsel;

c. het gelijkheidsbeginsel.

3. Om proceseconomische redenen zal de rechtbank eerst eisers stelling inhoudende dat de heffing van kansspelbelasting over de prijzen in zijn geval in strijd komt met het gelijkheidsbeginsel, behandelen.

Eiser beroept zich op niet gepubliceerd begunstigend beleid, inhoudende dat voor de perioden vóór 1 november 2008 KSB werd geheven over de jaarwinst (prijzen minus inzetten). Ter onderbouwing van dit beroep verwijst eiser naar de bij 1.5 tot en met 1.13 vermelde vaststaande feiten. Hieruit volgt volgens hem dat met hem vergelijkbare belastingplichtigen een gunstigere behandeling ten deel is gevallen dan hij zelf ondervindt. Eiser wijst hierbij met name op het bij 1.6 weergegeven voorgedrukte formulier. Een dergelijk voorgedrukt formulier moet volgens eiser vaker zijn gebruikt.

Verweerder stelt dat geen sprake is van niet gepubliceerd begunstigend beleid. Er is volgens verweerder slechts sprake van begunstiging in individuele gevallen. In alle andere gevallen is (gewoon) de wet toegepast.

De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 23 april 2014, nr 38 262, ECLI:NL:HR:2004:AL8260, overwogen: “Het is vaste rechtspraak van de Hoge Raad dat indien een belastingplichtige in het kader van een beroep op niet gepubliceerd begunstigend beleid, waarvan te zijnen aanzien zou zijn afgeweken, wijst op gevallen waarin met hem vergelijkbare belastingplichtigen een gunstiger behandeling ten deel is gevallen dan hij zelf ondervindt, het op de weg ligt van de inspecteur die ongelijke behandeling te verklaren en daarbij aannemelijk te maken dat die niet voortvloeit uit een door hem gevoerd of op een hoger niveau gecoördineerd begunstigend beleid.” (zie ook het arrest van de Hoge Raad van 22 september 2017, nr 16/03830, ECLI:NL:HR:2017:2434).

De rechtbank stelt vast dat eisers gemachtigde in zijn nader stuk alsmede ter zitting heeft gewezen op een drietal gevallen, waarin met hem vergelijkbare belastingplichtigen een gunstigere behandeling ten deel is gevallen dan hij zelf ondervindt. Gelet op de hiervoor vermelde jurisprudentie ligt het op de weg van verweerder die ongelijke behandeling te verklaren en daarbij aannemelijk te maken dat die niet voortvloeit uit een door hem gevoerd of op een hoger niveau gecoördineerd begunstigend beleid. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder niet aan deze bewijslast voldaan. Ten aanzien van de belastingplichtige [A] volgt naar het oordeel van de rechtbank uit de bij 1.6 tot en met 1.8 vermelde feiten alsmede uit de ter zitting door eisers gemachtigde gegeven toelichting daarop, dat KSB is geheven over de jaarwinst (prijzen minus inzetten). Verweerder heeft hiervoor geen enkele verklaring gegeven. Evenmin heeft verweerder een verklaring gegeven voor het feit dat aan [A] voor het doen van opgave van zijn inkomsten uit internetkansspelen voor de jaren 2007 en 2008 het bij 1.6 bedoelde voorgedrukte formulier, waarin wordt gevraagd om het “Saldo prijzen minus inzetten” in te vullen, is verstrekt door de Belastingdienst/Zuidwest. Aan dit voorgedrukte formulier ontleent de rechtbank, conform eisers stelling ter zitting, het vermoeden dat de Belastingdienst belastingplichtigen op deze wijze voor de tijdvakken vóór 1 november 2008 vaker opgave heeft laten doen van het “Saldo prijzen minus inzetten”. Aldus acht de rechtbank het vermoeden gerechtvaardigd dat verweerder, zoals de rechtbank eisers stelling begrijpt, systematisch van de wet is afgeweken. Verweerder heeft dit vermoeden op geen enkele wijze weten te ontzenuwen. Ten aanzien van de belastingplichtige [B] heeft verweerder niet bestreden, hetgeen ook volgt uit de bij 1.9 tot en met 1.11 vermelde vaststaande feiten alsmede uit de ter zitting door eisers gemachtigde gegeven toelichting daarop, dat KSB is geheven over de jaarwinst (zie bij 1.10). Hoewel verweerder erop heeft gewezen dat in de bij 1.11 bedoelde op 30 juni 2015 gedagtekende brief van de Belastingdienst gericht aan [B] staat vermeld dat vóór 1 november 2008 voor buitenlandse situaties de prijs als heffingsgrondslag gold, heeft verweerder geen verklaring gegeven voor het feit dat desondanks KSB van [B] is geheven over de jaarwinst. Ook ten aanzien van de belastingplichtige [C] heeft verweerder niet bestreden, hetgeen ook volgt uit de bij 1.12 en 1.13 vermelde feiten en de door eisers gemachtigde gegeven toelichting daarop, dat KSB is geheven over de jaarwinst. Verweerder heeft in zijn pleitnota weliswaar gesteld dat de behaalde (opgegeven) resultaten zijn beschouwd als prijzen, maar heeft niet uitgelegd waarom dat zo is gedaan. Verweerder heeft nog gewezen op de bij 1.14 bedoelde brief aan [D] . Echter, in deze brief kan geen verklaring worden gevonden voor het feit dat in de zojuist bedoelde drie door eiser aangedragen gevallen, zoals verweerder in zijn pleitnota zelf stelt, sprake is geweest van begunstiging. Gelet op het voorgaande houdt de rechtbank het ervoor dat die begunstiging is gebaseerd op door de Belastingdienst/Zuidwest gevoerd beleid. Het gelijkheidsbeginsel brengt naar het oordeel van de rechtbank mee dat dit begunstigend beleid ook in eisers geval dient te worden toegepast. Hierbij heeft de rechtbank in aanmerking genomen dat de destijds bestaande belastingregio Belastingdienst/Zuidwest – naar de rechtbank afleidt uit de door verweerder overgelegde stukken – zich landelijk bezighield met de KSB en deze belastingregio ook aan eiser de onderhavige naheffingsaanslag heeft opgelegd.

5. Uit het voorgaande volgt dat de bij 2 geformuleerde vraag op grond van het gelijkheidsbeginsel bevestigend dient te worden beantwoord. Dit leidt ertoe dat – zoals partijen ter zitting hebben bevestigd – de naheffingsaanslag voor het jaar 2007 dient te worden vernietigd, de eerste naheffingsaanslag voor het jaar 2008 dient te worden verminderd tot € 79.811 en de tweede naheffingsaanslag voor het jaar 2008 dient te worden vernietigd. De overige stellingen van eiser behoeven geen bespreking meer, nu deze niet tot een gunstiger resultaat kunnen leiden.

6. De beroepen zijn gegrond en de rechtbank vernietigt de uitspraken op bezwaar alsmede de naheffingsaanslag voor het jaar 2007 en de tweede naheffingsaanslag voor het jaar 2008. De rechtbank vermindert de eerste naheffingsaanslag voor het jaar 2008 tot
€ 79.811.

7. Eiser heeft verzocht om immateriële schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn. De rechtbank constateert dat in deze zaken de redelijke termijn is overschreden. Deze zaken hebben in hoofdzaak betrekking op hetzelfde onderwerp, zodat zij samenhangen. Dit brengt mee dat ter bepaling van de mate van overschrijding van de redelijke termijn dient te worden gerekend vanaf het tijdstip van indiening van het eerst aangewende rechtsmiddel. Het eerst aangewende rechtsmiddel is het op 18 november 2011 door verweerder ontvangen bezwaarschrift in de zaken 16/1659 en 16/1802. Het tijdsverloop tussen de aanwending van dit rechtsmiddel en deze uitspraak van de rechtbank bedraagt ruim zes jaar. Uitgaande van dit tijdsverloop, is de standaard redelijke termijn voor geschilbeslechting van twee jaar dus met ruim vier jaar overschreden. Zoals volgt uit hetgeen bij 1.15 staat vermeld en hetgeen tussen partijen niet in geschil is, zijn de uitspraken op bezwaar aangehouden totdat de rechter in hoogste instantie heeft beslist in de proefprocedure(s). Zoals eisers gemachtigde ter zitting heeft gesteld, moet - gelet op de aard van deze zaken en de tijdvakken waarop deze zaken betrekking hebben - naar het oordeel van de rechtbank er vanuit worden gegaan dat hiermee de procedures die hebben geleid tot de arresten van de Hoge Raad van 11 juli 2014 zijn bedoeld. De periode van aanhouding tot deze arresten dient daarom buiten beschouwing dient te worden gelaten bij de bepaling van de mate van de overschrijding van de redelijke termijn. Deze periode bedraagt twee jaar en acht maanden. Aldus is de redelijke termijn overschreden met afgerond een jaar en vier maanden. De bezwaarfase heeft, gerekend vanaf 11 juli 2014 tot en met 31 maart 2016, een jaar en acht maanden in beslag genomen, dus een jaar en twee maanden langer dan de daarvoor redelijk te achten termijn van een half jaar (zie r.o. 3.11.1 van het arrest van de Hoge Raad van 19 februari 2016, ECLI:NL:HR:2016:252). De overschrijding is dus voor 14 maanden aan verweerder toe te rekenen. Voor twee maanden is de overschrijding aan de rechtbank toe te rekenen. Aldus ziet de rechtbank aanleiding verweerder te veroordelen tot vergoeding van de immateriële schade tot een bedrag van € 1.312,50 (14/16 * € 1.500) en de Minister tot een bedrag van € 187,50 (2/16 * € 1.500). De rechtbank zal deze veroordeling uitspreken in de zaak met het zaaknummer 16/1659. Omdat het bedrag van de schadevergoeding minder dan € 5.000 beloopt, behoeft de Minister, gelet op zijn beleidsregel van 8 juli 2014, nr. 436935, Stcrt. 2014, nr. 20210, niet in de gelegenheid te worden gesteld hierop schriftelijk of mondeling verweer te voeren.

8. Omdat de rechtbank de beroepen gegrond verklaart, bepaalt de rechtbank dat verweerder aan eiser het door hem betaalde griffierecht vergoedt. De rechtbank heeft alleen in de zaken 16/1659 en 16/1802 griffierecht geheven.

De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiser gemaakte proceskosten. Naar het oordeel van de rechtbank zijn deze drie zaken samenhangende zaken in de zin van artikel 3 van het Besluit proceskosten bestuursrecht (Bpb). De rechtbank stelt de voor vergoeding in aanmerking komende kosten op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 990 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 495 en een wegingsfactor 1). Nu eiser vóór de uitspraken op bezwaar niet heeft verzocht om vergoeding van kosten die in verband met de behandeling van de bezwaren zijn gemaakt, kan de rechtbank, gelet op het bepaalde in artikel 7:15, tweede en derde lid, van de Awb, verweerder niet veroordelen in de door eiser in de bezwaarfase gemaakte kosten.

Uit het voorgaande volgt dat verweerder voor de beroepsfase aan eiser per zaak een bedrag van € 330 dient te vergoeden voor de door hem gemaakte proceskosten.